Pattaya (Boxing Roo) 8), donderdag 19 januari 2012
Ondanks al mijn goede voornemens was de start van 2012 moeilijker dan de afgelopen jaren. Een onnodige rechtszaak waarin ik me vanaf mijn hotelbed moet verdedigen tegen valse beschuldigingen van mijn bovenbuurman en wat problemen die er toe leiden dat de geplande korte vakantie naar de Filipijnen werd geannuleerd.
Dat heeft als direct gevolg dat ons visum binnenkort verloopt en we samen op een broodnodige maar liever vermeden visa run naar Cambodja moeten. Overal in Pattaya staan grote borden die de all-in reis, de beruchte “Visa Run”, naar de grens aanbieden. Een blok verder vanaf de “Boxing Roo” boekte ik voor 3.600 Baht (€ 80,-) een Visa Run voor ons beiden. We gaan in een volgepakte minibus naar de grens tussen Cambodja en Thailand om onze paspoorten voor dertig dagen te laten stempelen.
We moeten om 06:15 klaar staan voor de deur van de “Boxing Roo”. We zitten er nog geen 5 minuten wanneer we een serie van een stuk of vijf a zes scherpe explosies horen. Lyka begint meteen te lachen om de Thai die op 19 januari nog vuurwerk afsteken. Nu ben ik geen expert in vuurwerk maar het klonk voor mij meer naar schoten uit een handvuurwapen.
Nog voordat mijn gedachten aan handvuurwapens hebben plaatsgemaakt voor twijfels rent er een lange slanke jongen gekleed in een keurig kostuum zo snel als de wind voor ons langs. Enkele seconden later volgt er een groep in dezelfde kledij jongeren die de haas als een troep hazewindhonden opjaagt. Ik denk een handvuurwapen te zien maar ik ben niet zeker van mijzelf. Het is zo onwerkelijk dat ik ons voor een moment in een slechte B-film waan.
Het busje arriveert op tijd en met het hele tafereel in mijn gedachten stappen we in en nemen plaats op de bank achter de chauffeur. Dit zijn van die momenten dat ik niet meer in Pattaya wil zijn. Het zal ongetwijfeld niet lang meer duren voordat er een onschuldige vakantieganger door een verdwaalde kogel uit de loop van een lid van een jeugdbende wordt geraakt.
De oorzaak van dit gedrag, en de neiging naar steeds zwaarder wordend geweld, ligt in de verheerlijking van pistolen en revolvers in Thailand. Wanneer je niet zo’n zwart t-shirt draagt met een naam van een producent van handvuurwapens, en ook nog het liefst met een afbeelding van dat handvuurwapen , dan tel je niet meer mee in de wereld van de jeugdbendes!
We bezoeken regelmatig de bioscoop in Pattaya en daar draaien elke week minstens twee Thaise films die over de liefde, en tegelijkertijd over de Thaise jeugdbendes, gaat. Hoe sterker de liefde voor het onschuldige maagdelijke meisje des te harder het geweld om het hartje van het meisje te winnen!
Laat ik er maar vanuit gaan dat we weer eens geluk hebben gehad.
De rit naar de grenspost met Cambodja verloopt voorspoedig en de chauffeur is deze keer serieus genoeg en onthoud zich van niet al te rare handelingen en rijgedrag. Ik heb ze wel eens gekker meegemaakt! Ik heb ook de afgelopen nacht weinig geslapen en vecht tegen mijn dichtvallende oogleden.
Eenmaal aan de grens is het op je beurt wachten want de Visa-Run is een goed geoliede industrie waar zowel Cambodja als Thailand jaarlijks veel geld, miljoenen euro’s, verdienen. Dan zijn we aan de grens.
Eerst moeten we Thailand te voet verlaten op weg naar de Thaise immigratie, daar wordt er streng op gecontroleerd dat er geen sprake is van de zogenaamde “overstay”! Het langer in Thailand verblijven dan je visum toelaat. Dat is bij ons niet het geval maar toch gaan er wenkbrauwen omhoog omdat Lyka een Filipijns paspoort heeft.
Enkele honderden meters verder worden we voor US$ 35,-, in contanten en ook nog gepaste verse bankbiljetten, per persoon vriendelijk verwelkomt en uitgenodigd om belastingvrije sigaretten en gedestilleerde alcohol te kopen. Een stukje verder zijn er ook nog enorme casino’s waar je een gokje kan gaan wagen.
We volgen de westerlingen voor ons in de lange colonne en na een 180 graden ommekeer staan we aan de andere kant van het Cambodjaanse immigratiekantoor om weer uit te stempelen. Alle beambten van de immigratie zijn vriendelijk en lachen ons in onze gezicht uit!
Nu moeten we weer terug naar de Thaise immigratie om een nieuw visum op te halen voor dertig dagen. Een gedeelte van de 3.600 baht die we in het visumkantoor in Pattaya hebben betaald wordt in een neutrale envelop door de chauffeur van de minibus aan een beambte van de Thaise immigratiedienst overhandigt.
In Thailand hebben de toeristen en expats het altijd lachend over “Tea Money”, maar het is natuurlijk de puurste vorm van omkoping van een staatsbeambte. Iedereen in het kantoor van de immigratiedienst is meer dan vriendelijk omdat de zaken goed gaan en iedereen aan het einde van de dag zijn eigen neutrale envelop ontvangt.
De lunch is eigenlijk het hoogtepunt van de dag! Met de miljoenen van de visa industrie voor Thailand in mijn achterhoofd geniet ik van de noedelsoep met rood vlees, “Moo Deng”, en wonton.De terugweg slaap ik als een roosje, eenmaal terug in Pattaya zit de dag er alweer bijna op. Het is al over drie uur in de middag en het word zo langzaam tijd tijd voor een koud biertje. Dat heb ik wel verdiend!
Geschreven op mijn iPad, de foto's volgen later.
