Als je om zeven uur kwijlend wakker wordt uit een droom waarin je net een patatje met mayonaise kreeg aangereikt aan de counter van een frietkar dan moet je jezelf wel afvragen of alles goed met je is!
Ik stond meteen op en schudde mijn hoofd terwijl de sterkste herinneringen van de droom in het niets verdwenen.
‘Reisdag!’, zei ik zacht in mezelf met een beetje medelijden dat ik die zak patat niet echt in mijn handen had. Ik zou zelfs zweren dat ik de patat kon ruiken.
Onder de douche spoelde ik de laatste restjes van de droom met het water weg en ik kwam tot de orde van de dag.
Ik stond op het punt om weer voor ruim drie maanden op reis te gaan. Tot twee dagen geleden had ik er ook erg veel zin in gehad maar nu ging ik met lood in mijn schoenen. Een gedeeltelijk onverklaarbaar gevoel was over me gekomen en alhoewel ik wist dat ik wel op pad moest, mijn ticket is zeer beperkt en ik krijg niets van mijn geld terug, twijfelde ik om toch maar in Nederland te blijven.
Mijn boterhammen met kaas smaakten me niet, de koffie was waterig en ik voelde mijn darmen in mijn buik draaien. Mijn kleine koffertje met winterkleding en wat zakjes kruiden voor een vriend had ik gisteren al ingepakt. Ik keek eens goed om me heen naar de rotzooi die in een grote boog om mijn rugzak heen lag. Het inpakken zou minder dan tien minuten duren.
Na een korte wandeling door de miezerige regen dacht ik aan mijn meisje die de oorzaak van mijn slechte gevoel was. Na een korte chat via FaceBook gisteren hadden deze slechte gevoelens de kop op gestoken. Er waren geen kwetsende of beschuldigende dingen gezegd maar er zat iets fout. Ik voelde het aan mijn theewater en ik kon moeilijk geloven dat het om een communicatie probleem in het Engels zou gaan. Wat gezegd is is gezegd en een ieder probeert het zo goed mogelijk te interpreteren. In mijn geval kon ik er dus niets anders van maken dat er iets goed fout zat en dat mijn “Peanut” terug naar huis in de Filippijnen wilde. En dat was heel wat anders dan we hadden afgesproken toen ik twee maanden geleden was vertrokken.
De koffie bij mijn zuster smaakte me ook al niet en we brachten samen een uurtje in alle stilte door. Ik wilde wel praten maar mijn hoofd draaide op volle toeren om toch nog maar eens de zaak van alle kanten te kunnen bekijken. Maar helaas bleef het bij mijn gevoel dat er iets mis was en het ontbreken van een boodschap voor een goede en veilige reis van mijn Lyka verstrekte dat gevoel.
In de sprinter van 12:11 naar Utrecht dacht ik écht dat mijn ontbijt mijn darmen wilde verlaten en met geknepen billen strompelde ik van spoor 18B naar spoor 5A om de sneltrein van 12:58 naar Schiphol te nemen. Ik zat stil voor me uit te staren en aan de reacties van de mensen tegenover te zien moet ik er niet erg goed hebben uitgezien.
Ik kon meteen inchecken, door de immigratie en naar het toilet. De reis was nu begonnen en het werd tijd dat ik positief begon te denken. Ik gooide wat water in mijn gezicht en keek naar de oude man in de spiegel.
‘Man, dat was zeker niet de Jielus die ik de laatste keer had gezien!’
Grijs, grauw en zonder een spoor van een lach stond ik daar naar mezelf te kijken terwijl de waterdruppels een weg naar beneden over mijn gezicht zochten.
‘Misschien had ze vandaag geen internet verbinding!’, was de ietwat naïeve verklaring voor het ontbreken van de groet op FaceBook.
Het vertrouwde biertje liet in maar voor wat het was. Cees de Snor en zijn bar zijn voor altijd verdwenen! Het is jammer als er weer een icoon omvalt en voorgoed een herinnering wordt.
G2 was de gate maar eerst nog de beloofde parfum voor mijn meisje kopen. Ik was nog steeds onzeker van mijn zaak maar probeerde er het beste van te maken. Mocht alles berustten op een misverstand dan had ik in ieder geval nog een leuk cadeau voor haar meegebracht.
Na een uurtje gratis internet op Schiphol, en mijn eerste controle met een full body scanner, kon ik eindelijk aan boord van de Airbus A320 van Egypt Air. Het duurde niet lang of de drankjes en maaltijden werden geserveerd. Één van de pursers herkende me en groette me vriendelijk. Het eten aan boord was misschien wel de smakelijkste maaltijd die me ooit aan boord van een vliegtuig is geserveerd. De rundvlees met courgette en rijst was een topper.
Het smaakte me prima en de spanning begon af te nemen.
‘De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend!’
Na ruim vier uur landden we in Cairo.
Met al die verschillende tijdzones en veranderingen in zomer en wintertijd klopte ook mijn laatste vluchtschema niet meer. Ik had maar iets minder dan een uur te wachten voordat we zouden boarden en dat uurtje ging snel voorbij omdat ik mezelf beloonde met een pizzapunt en een halve liter Heineken bier.
In de wachtruimte was het al te zien! Het vliegtuig zat maar voor ongeveer één derde vol en dan is het opletten geboden. De twee lesbische tantes achter me waren zo opgewonden van de beeldschermen achter in de stoelen dat ze erg luid hun opwinding aan de rest van de passagiers, die enkele stoelen verderop zaten, kenbaar maakten. Snel verkassen dus!
Ze begrepen er geen snars van dat ik als sneeuw voor hun ogen verdween en zeker zes rijen naar voren verhuisde. Niemand in mijn buurt en het toilet niet te ver weg. Drie stoelen voor mezelf alleen, oordoppen, gratis oogkappen en een flinke dosis vermoeidheid. Ik was zo vertrokken.
Het waren wel vreemde dromen en om de twee uur werd ik wakker met een droge keel. Een glas water, even naar het toilet en weer verder dromen. En zo werd ik om half negen Bangkok tijd, half vier Amsterdam tijd, weer wakker. Niet fris maar wel hongerig en klaar voor de laatste etappe met de bus naar Pattaya.
Het ontbijt was zoals een ontbijt hoort te zijn, en daar kan British Airways nog heel wat van leren! Smakelijk, heel smakelijk was het ontbijt met een heerlijke kop koffie.
De laatste anderhalf uur staarde ik uit het raam naar de voorbij trekkende witte wolken, en een stukje kustlijn van Burma. Een land dat ik ook nog een keer voor de tweede keer wil bezoeken. Maar in mijn achterhoofd speelden nog steeds de onzekerheden waarmee ik gisteren uit Nederland mee was vertrokken.
Het mag vreemd klinken maar des te dichter ik bij de ontmoeting met mijn “peanut” kwam des te onzekerder ik me begon te voelen. Alles versterkte mijn gevoelens zoals resonantie het sterkste beton kan breken. Ik kon het niet meer bevatten en viel in een eindeloze emotionele put. Als in een trance wachtte ik totdat mijn bus om twee uur naar Pattaya zou vertrekken.
De laatste loodjes wegen het zwaarst! Ik wist niet wat ik zou aantreffen als de kleine Lyka in Pattaya voor me stond.
Maar ik had me voor niets druk gemaakt! Daar stond ze met tranen in haar ogen. Ze was heel blij om me na al die tijd weer te zien. We vielen in elkaars armen en er hoefde niets meer te worden uitgelegd.
We gingen een heerlijk visje eten bij “Kiss Food”, we waren zo druk en hadden zo’n trek dat we zijn vergeten om een foto te schieten, en daarna dronken we nog een biertje aan de bar bij Winas. Het was goed om weer samen te zijn.
Over een week gaan we samen weer op pad, en we kijken er beiden naar uit!
