Het begint weer te jeuken en dat betekend dat ik voor mijn gevoel al weer te lang thuis ben geweest. Zelfs de korte onderbreking in Canada en de USA heeft dat gevoel niet kunnen wegnemen! Die landen zijn ook een onderdeel van de westerse wereld en ik heb nu heimwee naar het verre oosten.
De kleine twee maanden in Nederland waren natuurlijk wel hele mooie waarin ik weer een hoop oude vrienden heb ontmoet net als aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Maar misschien was het vreemdste wel dat ik enkele oude vrienden helemaal niet heb gezien.
Vriendschap verwaterd! Dat staat als een paal boven water, maar wanneer je zonder enige reden of aanleiding helemaal niets meer van je laat horen dan blijft dat toch voor mij heel vreemd.
‘Water onder de brug!’, zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen.
Ik laat het ondanks mijn teleurstelling maar rusten.
‘Berusting is tenslotte een eigenschap die met de jaren en de grijze haren komt!’
Ik verveel me nu stierlijk en dat is te merken aan de weinige verhalen die ik publiceer. Ik maak nu eenmaal weinig mee en de oorzaak is een mix van verveling en werk. Natuurlijk volgde ik het nieuws en ik kan alleen maar zeggen dat ik het nieuws in Nederland nog vreemder is dan ik had verwacht. Onderweg krijg ik heel wat vreemde berichten mee uit Nederland maar eenmaal thuis kan ik vaak mijn ogen niet geloven wanneer ik de krant lees.
Smurfen die Nazi’s zijn en het AJAX legioen mag geen Joden meer scanderen. Begrijpen die mensen dan niet dat een compliment of een positief compliment iets anders is dan discriminatie en antisemitisme? En wanneer ik dan lees dat er slechts 18.000.000, ja achttien miljoen, Joden in de hele hele wereld zijn dan maken ze als een groep mensen wel heel erg de dienst uit.
Woensdag sluit ik me weer aan bij mijn vriendin in Thailand en gaan we samen een beetje genieten in Pattaya. Maar niet voor lang!
Indonesië, “de gordel van smaragd”. Een weerzien met Java, een bekende maar toch vreemde wereld. De grootste moslimstaat ter wereld, meer dan 200 miljoen, die niet als een moslimstaat aanvoelt. Saté en Nasi Goreng, ingeburgerde woorden in de Nederlandse taal. Bintang biertjes en Gado-Gado, een paradijs voor de liefhebbers van voedsel.
Maar het is voor mij ook de eerste keer dat ik Jakarta aandoe! En dan wordt het natuurlijk spannend. Omstreeks vier uur in de middag landen we op het “Soekarno Hatta International Airport” en hebben we twee uur om in het “Batavia Hotel” te komen. Een koopje voor € 40,- p/n in dit ****hotel in het centrum van Jakarta.
Zeven nachten en zes dagen om Jakarta en omgeving te ontdekken en misschien zelfs een vriend te bezoeken die net buiten Jakarta woont.
De zeventien dagen die tussen Jakarta en Solo liggen zijn onbekend terrein! Bogor, Bandung en Yogyakarta staan zeker op de lijst maar de rest is onzeker en een beetje extra avontuur is nooit weg.
We sluiten af in Solo (Surakarta), het is vreemd dat ik me weinig meer van mijn eerste bezoek aan deze plaats kan herinneren. Waren het de paleizen of het eten? Ik weet het echt niet meer! Maar ons verblijf in het “The Sunan Hotel Solo****” zal het ongetwijfeld een onvergetelijke ervaring maken. Een leuke bijkomstigheid is dat het ticket van Solo naar Kuala Lumpur me maar IDR 65.000,00 (€ 5,29) voor deze vlucht van tweeëneenhalf uur!
Een derde van deze trip zit er dan alweer weer op wanneer we in Bangkok landden om een paar weken te rusten. Het zal wel weer Pattaya worden waar in de tussentijd een handvol vrienden zijn gearriveerd om plezier mee te maken.
Na Indonesië ga ik samen met mijn Lyka naar een andere bestemming maar dat verhaal laat ik maar rustten tot na Indonesië.
