Net toen ik dacht dat ik alles al had meegemaakt werden we in alle vroegte in de bus getrakteerd op een Australiër, dat dacht ik aan zijn accent te horen, die alles wel eens even zou regelen in de bus naar de luchthaven. Wij kregen meteen de wind van voren omdat wij onze rugzakken mee de cabine in hadden genomen en de bagage hoort nu eenmaal volgens de voorschriften onder in de bus. Die rugzakken zouden een obstakel vormen wanneer er een noodsituatie zou ontstaan!
Na de paar uur draaien in mijn bed was ik niet echt klaar voor zo’n preek en ik schudde met mijn hoofd en ging zitten op de stoelen naast hem aan de andere kant van het gangpad.
Maar hij was nog niet klaar! Er kwamen nog meer preken over dat ik de Indiër voor ons gevraagd had om de stoel niet geheel neer te klappen, maar een beetje rekening te houden met de passagier achter hem. De Australiër begon opnieuw over de bagage en dat het onze eigen schuld was dat we zo krap zaten. Ik wilde nog wat terug zeggen maar in plaats van woorden schudde ik opnieuw mijn hoofd terwijl ik hem recht in de ogen keek.
Er was een schittering van overwinning in zijn ogen toen hij naar de lege stoel naast hem keek. Maar die schittering verdween heel snel toen er een mollige Thaise vrouw naast hem ging zitten. Hij keek nog over zijn schouder om te kijken of er misschien nog stoelen achter hem vrij waren maar hij kon plotseling geen woorden meer vinden en accepteerde zijn lot. Onderweg heb ik hem niet meer gehoord.
Als laatsten verlieten we de bus en begaven ons eerst naar de counter voor de bussen naar Pattaya. Op het internet waren er tegenstrijdige berichten over de vertrektijden van de bussen vanaf de Suvarnabhumi naar Pattaya. Het misverstand werd snel uitgelegd en er waren dus wel duidelijk meer bussen toegevoegd aan het schema. Vroeger was 19:00 de laatste bus maar er zijn nu ook bussen toegevoegd om 20:00, 21:00 en zelfs 22:00. Het is maar dat jullie het weten.
Het uurtje wachten was zo voorbij onder het genot van een flinke beker koffie en een langzame internet sessie met de stick van 12Call.
Bij Gate G1 was het een drukte van jewelste. Er stond een half leger Indiërs te wachten op de groepsleider zodat ze met z’n allen tegelijk aan boord konden gaan. Natuurlijk is dat onmogelijk met een enorme oploop als gevolg! De eerste hindernis kon ik zonder problemen omzeilen. Met een flinke dosis bluf liepen we zonder problemen als eerste naar het vliegtuig. De medewerker van AirAsia was toch te druk om de Indiërs van zich af te houden!
Een vlucht met Indiërs is als een schoolreisje met een groep kinderen van een jaar of tien. Zodra het voertuig zich in beweging zet springt bijna iedereen van opwinding van zijn stoel omhoog en wil door het vliegtuig gaan rennen. De cabincrew, die natuurlijk in de minderheid is, heeft de grootste problemen om iedereen weer aangesnoerd in zijn stoel te krijgen. Vol ongeloof kijken we stil toe.
Bij de korte beltoon die aangeeft dat de veiligheidsgordels weer los mogen vliegt iedereen op en maakt een korte sprint naar één van de drie toiletten aan boord van de Airbus A320. Je moet thuis natuurlijk tegen iedereen kunnen vertellen dat je hoog in de lucht naar een echt toilet bent geweest.
Ik sluit mijn ogen en mijn gedachten drijven af naar Kolkata, maar vijf maanden geleden en toch lijkt het alweer een eeuwigheid! Ik sluit opnieuw mijn ogen en stop met het vechten tegen mijn vermoeidheid. Ik dommel weg en wordt af en toe gewekt door een passant die zijn kont lomp tegen me aan perst.
We zijn blij als we op een natgeregend LCCT in Kuala Lumpur landden, het baart me geen zorgen want het weer veranderd hier snel.
De trein heeft het voor mij gewonnen van de bus als ik van KLIA/LCCT naar de stad moet. Het is ietsje duurder maar de busreis is wel veel comfortabeler.
Na de KLIA Ekspress nemen we nu ook in plaats van de monorail de LRT naar KLCC. Een simpele rekensom geeft als resultaat dat we zo minder hoeven te lopen.
Een kamer aan de voorkant van het Equatorial Hotel deze keer en wederom geen internet. Dat is het enige wat er mis is met dit hotel en ook meteen de reden waarom we niet meer terugkomen in het “Equatorial Hotel”. De volgende keer gaan we slapen voor minder dan de helft van de prijs maar inclusief Wifi én ontbijt. De kamers zullen waarschijnlijk wel wat minder zijn!
Het is al kwart over vier wanneer we de eerste maaltijd van de dag tot ons nemen. Laat maar niet te laat! De noedels met kokkels zijn heerlijk en vliegen letterlijk naar binnen. Vol en voldaan kopen we een sim-kaart voor het internet en slenteren terug naar het hotel met een boodschappentas vol met krentenbrood, kaas en een grote fles 100+. Het is tijd om te rusten om plannen voor de komende dagen te maken.
Lyka doet nog een dutje en om half acht gaan we alweer op pad voor de tweede maaltijd van de dag. Ik heb er honderden keren over geschreven maar de schoonheid van de Petronas Twin Towers is onbeschrijfelijk.
De Japanse bento daartegen is maar van discutabele kwaliteit. Het vlees is koud en er is teveel saus gebruikt. Ik eet het maar ik weet zeker dat het meteen ook de laatste keer is dat ik daar eten bestel.
De avond zit er voor ons op en doodvermoeid zoeken we de beschutting van onze kamer op en duiken onder het dekbed.
Welterusten en tot morgen.
