‘Des te ouder je wordt, des te meer je je zwarte jas tevoorschijn haalt!, sprak mijn grootmoeder wijs als er weer eens een bekende of een familielid was overleden.
En zo is het ook! Afgelopen jaar hebben er heel wat mensen die ik kende het heden voor eeuwige verwisseld.
Vandaag stond “Bab Siljée” op de website van het Brabants Dagblad. Hij is niet meer. Ik zal niet beamen dat ik een goede vriend van hem was maar ik durf wel te zeggen dat er in een ver verleden een band was. Ik heb regelmatig een biertje, Bab een borreltje, met hem gedronken en verschillende schrijnende wereldproblemen aan de bar met hem opgelost.
Ik waardeerde hem en hij waardeerde mij. Hij zag misschien de sluierende kunstenaar die er in mij huisde. Zo was ik jaren geleden was ik aan het experimenteren met aquarelleren en Bab gaf mij meteen een paar tips en zijn ogen begonnen te gloeien. Het experimenteren vond hij schitterend maar toen ik het aanscherpen met Oost-Indische inkt met behulp van een kroontjespen ter sprake bracht vond hij het nog mooier! De volgende vrijdag kreeg ik een klein zakje met een dozijn kroontjes en een houder.
Hij fluisterde tegelijk in mijn oor, ‘Koop goede inkt, dat maakt het verschil!’
Natuurlijk heb ik het geprobeerd maar met middelmatig succes, ik was te druk met veel te veel zaken tegelijkertijd.
Bab Siljée (1936-2010)
Hij heeft op zijn eigen wijze met een gedicht afscheid genomen.
Door mijn woord en
door mijn pen
kan ik weten
wie ik ben:
Opgewekt of sjaggerijnig
Uiterst mild, of soms venijnig
kortom, in het algemeen
soms een mens als iedereen
door mijn pen
kan ik weten
wie ik ben:
Opgewekt of sjaggerijnig
Uiterst mild, of soms venijnig
kortom, in het algemeen
soms een mens als iedereen
Bab Siljée