Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), vrijdag 29 november 2024
Na een toch niet zo slechte nachtrust als verwacht wordt ik om zes uur door de wekker in mijn iPhone gewekt.
‘Good Morning, Vietnam!’, is het eerste waar ik aan moet denken, de titel van de klassieke film met Robin Williams en Forest Whitaker.
Ik ben gedesoriënteerd in onze nieuwe kamer. Mijn attributen om koffie te zetten zijn nog verspreid over twee koffers en een tasje. Er is ook geen drinkwater om koffie te zetten.
Ik strompel in het schemerlicht door de hotelkamer op zoek naar de spullen die ik nodig heb om de eerste beker koffie in Vietnam te zetten. Ik loop op automatische piloot met mijn handen door de grote en de kleine koffer en combineer alle spullen tot de opstelling helemaal klaar is om er kokend water op te gieten. Een stevige scheut kraanwater gaat in de waterkoker om die schoon te koken waarna er een klein flesje drinkwater in gaat om daadwerkelijk koffie van te zetten.
Nadat ik mijn medicijnen voor mijn diabetes heb genomen starten mijn hersenen en bewustzijn ook op. Mijn eerste gedachten gaan uit naar de stress gisteren over het lawaai en de verhuizing naar een ander hotel morgen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik prima heb geslapen met de oordoppen in. Mijn gehoorgangen voelen wel wat pijnlijk en geïrriteerd aan maar voor 500.000 Dong per dag, twintig euro, valt daar wel mee te leven.
Ik schenk voor de tweede keer water op de gemalen koffie en kijk voor een moment naar Lyka die nog als een roosje ligt te slapen. Ik heb tot 12:00 vanmiddag om de overhaastte boeking van gisterenavond kosteloos te annuleren! Nu de herinneringen van de reis naar Vietnam nog vers zijn begin ik met schrijven en verwerk de foto’s die ik in het verhaal wil publiceren. Het gaat goed en de letters dansen onafgebroken over het beeldscherm. In mijn achterhoofd smeult de boeking en verhuizing als een veenbrand.
We hebben geen drinkwater meer voor de tweede koffie dus moet ik vroeg de straat op om ergens een grote fles water op de kop te tikken. De jongen van de receptie ligt op de korte bank in de kleine hal van het hotel te slapen en schrikt van het openen van de deur. Hij kijkt me verbaasd aan. Ik knik vriendelijk en daal de treden van de trap af naar de straat.
Het is bijna half zeven en ik kijk mijn ogen uit. Tientallen jongeren lopen als zombies, met grote open ogen, als in de serie “The Walking Dead” emotieloos over straat. Drank en drugs, dat kan niet anders! Voor een moment denk ik aan de vijf doden door de vergiftigde alcohol in Laos. Dat bestond vijfentwintig jaar geleden ook al maar het lijkt nu genormaliseerd en geaccepteerd. Om me heen op de stoepen langs de straat zitten nog grote groepen mensen te drinken en te roken alsof hun leven ervan afhangt. Meer dan de helft zit als gehypnotiseerd naar het beeldscherm van de smartphone te staren. Ik kan mijn sympathie maar moeilijk onderdrukken. Deze mensen zijn onbewust onderworpen aan de Big Tech en zullen als slaven alles doen wat ze wordt opgedragen. Wat ben ik blij dat ik nu niet jong meer ben.
Bij een 7-11 koop ik een grote fles water en betaal met het Vietnamese geld dat me nog volledig onbekend is. Er zijn papieren en plastic bankbiljetten in verschillende kleuren maar bijna allemaal van dezelfde afmetingen. Wat ik op deze eerste ochtend in Vietnam leer zal ik de komende weken vaak horen. In de omgangstaal worden de laatste drie nullen niet uitgesproken!
De twaalfduizend Dong voor de grote fles water wordt door de kassière gevraagd als: ‘Twaalf?’
Gisteren heb ik zo goed als mogelijk de biljetten van mijn bundel gesorteerd van klein, 1.000 Dong aan de buitenkant, naar groot, 500.000 Dong in de kern. Op het moment dat ik het geld overhandig ben ik al vergeten hoeveel ik heb gegeven! Was het twintigduizend of was het vijftigduizend? Hier moet ik zeker aan gaan werken! Anders kan het een kostbaar avontuur in Vietnam worden. Terug op straat vermeng ik me weer met de groepen levenloze en emotieloze zombies. Het is een vreemd, surrealistisch en onprettig gezicht, knipperende neon verlichting en dreunende bassen.
Zodra Lyka wakker is en van de koffie nipt begin ik over onze ideeën over de verhuizing. We zijn het er snel over eens. We annuleren de overhaaste boeking in het andere hotel en we kijken het nog een paar dagen aan. Het probleem is opgelost en we zijn beiden opgewekt. Na een tweede beker koffie gaan we over tot de orde van de dag. Er ligt een drukke dag voor ons met enkele belangrijke opdrachten.
Als eerste moeten we een ATM zien te vinden die voldoende geld uitspuugt voor een paar dagen. Er komt in Vietnam meestal niet al teveel geld uit de ATM! Op de ATM zoeker van VISA heb ik twee ATM’s in de buurt gevonden die maximaal vijf miljoen Dong per keer verstrekt. Dat is het budget voor vijf dagen in Vietnam, we gaan uit van € 40,- per dag voor de dagelijkse uitgaven zoals eten en drinken.
Om negen uur in de ochtend is het rustig op straat. De zombies hebben zich terug getrokken in hun holen en de laten drinkers liggen allemaal in bed. De straatverkopers zijn al onderweg en een overdaad aan rode socialistische Vietnamese vlaggen wappert in de koele wind. Dat is het eerste dat ons opvalt in Saigon! Het is hier niet zo benauwd drukkend warm als in Bangkok.
Aan het einde van de straat linksaf en dan bij de volgende straat weer linksaf. Het eindeloze drukke verkeer raast onafgebroken aan ons voorbij. Rode of groene verkeerslichten maakt voor de weggebruikers niets uit, ze blijven van alle kanten komen! We zullen toch de straat moeten oversteken. Extra voorzichtig en hand in hand lopen we in een kortstondige verkeersluwte naar de andere kant van de straat. Het is gelukt, we zijn veilig aan de overkant gekomen. Het zal ongetwijfeld de volgende keer ook wel goed gaan.
De eerste ATM blijkt onvindbaar en de tweede ook. Er zit niets anders op dan een Grab bezorger om hulp te vragen. Er wordt in Vietnam perfect Engels gesproken dus naar een ATM vragen is niet moeilijk. We worden gewezen naar een enorme betonnen/glazen toren met daarop de reclame MB. Dat is dus een filiaal van de MBbank die volgens mijn tabel de WISE bankkaart accepteert en vijf miljoen Dong per keer verstrekt. Wel tegen een vergoeding van ongeveer twee euro per keer. Het is niet anders! Banken zijn nu eenmaal witteboordencriminelen waar de overheid mee samenzweert en op reis gaan kost geld.
Het Vietnamese geld pinnen gaat van een leien dakje en niet veel later zit er vier miljoen Dong in mijn agenda en een miljoen Dong op het bundeltje bankbiljetten in mijn broekzak. De eerste opdracht is voltooid en we komen de komende dagen zeker niet om van de honger of de dorst.
Het is al bijna tien uur en onze magen knorren om voedsel. Vietnam staat bekend om de belegde broodjes genaamd “Bánh mì”. Ze worden overal langs de straat bereid en met verschillend beleg verkocht. We nemen plaats aan een kleine lage tafel met twee krukjes en we bestellen samen een “Bánh mì Omelette” met een flesje drinkwater. De vrouw kijkt ons vreemd aan! Twee buitenlanders die èèn broodje en èèn flesje water bestellen? We breken het broodje in tweeën en zodra we het hebben verorberd bestellen we nog een broodje met gegrild varkensvlees. Beschouw het maar als een soort broodje shoarma? Ook deze variatie is heerlijk, mede door de overdaad aan verse groente onder het lauwe varkensvlees. Dat was de tweede opdracht! We weten nu wat we als ontbijt kunnen gaan eten de komende weken.
De derde, en misschien wel de moeilijkste opdracht, is het zoeken van een simkaart met voldoende data voor de drie weken in Vietnam. We slenteren in de buurt van ons hotel en op een gevel boven een moderne winkel staat in grote letters “Mobifone”. Het mag snel duidelijk zijn wat ze daar verkopen. Eenmaal binnen moet ik een nummertje trekken terwijl er maar drie klanten zitten te wachten voor de drie baliemedewerkers. Alle tekst om ons heen in de winkel is in het Vietnamees en dat verontrust me een beetje.
Nog voordat ik aan de beurt ben zegt Lyka: ‘We hebben geen paspoort bij ons!’
Dom, dom, dom, daar had ik aan moeten denken! De beslissing om het zonder paspoort te proberen valt in mijn voordeel uit. Ik presenteer eerst mijn Nederlandse rijbewijs, daar staat tenslotte ook een foto op. Zodra ik enige twijfel bespeur bij de medewerker van Mobifone diep ik mijn verlopen Thaise rijbewijs en mijn patiëntenkaart van het Jeroen Bosch Ziekenhuis op uit mijn agenda. Drie foto’s en drie keer dezelfde naam op de kleine kaartjes zijn voldoende. Maar wel nadat er eerst een goedkeuring is gegeven door een persoon aan de andere kant van de telefoonlijn. Voor 165.000 Dong heb ik dertig dagen lang 6Gb per dag aan data. Dat zou ruim voldoende moeten zijn voor ons verblijf in Vietnam.
Het is pas elf uur en we hebben al enkele belangrijke opdrachten voor vandaag met succes uitgevoerd. Opgelucht gaan we op onderzoek uit in de buurt van ons hotel. Het is belangrijk dat we weten waar we zijn en hoe we weer terug kunnen komen bij het hotel. Er blijkt een ondergrondse markt te zijn onder het “September 23rd Park”. Lyka kijkt wat rond en ze ontdekt ook nog een grote foodcourt onder het park. We bekijken de foto’s van tientallen gerechten en het ene gerecht zit er nog lekkerder uit dan het andere.
We hebben nog wat kleine dingen nodig uit de 7-11 en die kleine winkels zijn in Vietnam wel wat anders dan in Thailand. Geen enkele beperking voor de verkoop van alcohol! Met verbazing kijken we naar de bekers met kleine verpakkingen om zelf een mixdrankje te maken, een schep ijs erbij en drinken maar. De verwende jeugd zal er wel heel erg blij mee zijn.
Op de kamer roept Lyka: ‘Het geld, het geld, een foto van het geld!’
Ze doelt op de foto met alle verschillende waarden van de bankbiljetten, dat deden we vroeger wel vaker wanneer we in een land geld hadden gewisseld op gepind. En dan blijkt dat ik ook nog alle verschillende bankbiljetten op de bundel in mijn zak te hebben. Ho Chi Minh kijkt ons lachend aan en ziet dat het goed is. We rusten nog wat uit van de lange reis van gisteren en wanneer we trek hebben gaan we eten in het ondergrondse foodcourt.
Onze eerste lunch in Vietnam is een groot succes! De noedelsoep met rundvlees en de noedelsoep met gestoofd rundvlees en wortel zijn allebei een schot in de roos. Voor 155.000 Dong, ongeveer zes euro, zijn het samen winnaars. We zitten nog wat na te genieten van het eten en de succesvolle start van onze eerste dag in Vietnam.
Zoals Anthony Bourdain zei: ‘Geluk is een kom met een kokend hete noedelsoep in Vietnam!’
Nu haal ik ook voor het eerst mijn mobiele telefoon tevoorschijn en ga op zoek naar de pier vanwaar de veerboot naar “Vũng Tàu” vertrekt. Google is duidelijk en wijst me de weg naar de pier en de website van de veerbootmaatschappij. Het is op loopafstand en het lijkt mij op het eerste gezicht ook een aantrekkelijke wandeling. Niet veel later zijn we op weg om kaartjes voor de reis van volgende week zondag te kopen.
We verlaten het toeristengebied en lopen het èchte Saigon binnen. De voetpaden zijn ongelijk en overal zijn terrasjes met kleine tafeltjes en stoeltjes waar de lokale bevolking geniet van een glaasje thee of koffie, ongetwijfeld mierzoet. De groente ligt gewoon op straat en voor een garage staat een tafel met daarop verschillende Vietnamese gerechten. Ik heb geen idee waar ik naar kijk maar het ziet er allemaal lekker uit. Het heeft dezelfde uitstraling als Thais eten.
Vietnam grenst in het noorden aan China dus het is niet vreemd dat er ook veel Chinese cultuur in het land is. We passeren de “Guangzhao Hall” en dat ziet er op het eerste gezicht bijzonder uit!
Natuurlijk moeten we hier naar binnen. Veel mensen denken dat het Katholicisme in Vietnam groot is maar in de praktijk draagt maar minder dan zeven procent van de bevolking een kruisje om hun nek. De belangrijkste religies van Vietnam zijn boeddhisme, confucianisme en taoïsme. Deze religies zijn vermengd met voorouder- en geestenverering en animisme en min of meer samengesmolten tot één geloof, Tam Giao.
Het zijn bekende oosterse taferelen in een nieuw land. De wierook aan het plafond maakt ons bezoek erg speciaal. De vallende stukjes as lijken op verdwaalde sneeuwvlokjes. Het is erg indrukwekkend en van grote schoonheid.
We zijn bijna bij de rivier en mijn oog valt op twee dingen die me nog onbekend zijn! De blauwe openbare fietsen die je overal kan huren in Ho Chi Minh City hebben banden die niet lek kunnen. Is dat slim? De banden zijn in de breedte geperforeerd en de twee rijen gaten in het zwarte rubber werken tevens als schokbrekers. Zou hier een markt voor zijn in Nederland?
Het andere is een rij verse Vietnamese loempia’s in een kleine vitrine waar de garnaal mooi zichtbaar is door het doorzichtige loempia vel. We hebben de verse loempia’s nog niet gegeten maar ik denk dat dat snel zal gebeuren. Ze zien er in ieder geval zeer appetijtelijk uit.
Aan de rivier zien we het eerste staatsieportret van “Ho Chi Minh” aan een gevel van een regeringsgebouw. De onbetwiste leider van het verzet tegen de Franse kolonisten en later tegen de Amerikaanse soldaten die tegen het communisme vochten. De liefde voor Uncle Ho brokkelt langzaam af nu er alweer twee generaties Vietnamezen zijn geboren in vrijheid en economische voorspoed.
Mocht je wat meer willen weten over Vietnam dan kan ik jullie het boek
“Saigon” van “Anthony Grey” aanbevelen. Ik heb het boek, ruim twintig jaar geleden, met veel plezier gelezen.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik hier twintig jaar geleden aan het water stond en er geen enkele hoogbouw aan de horizon te zien was. Zo veranderd is het moderne Vietnam! Het is niet alleen rozengeur en maneschijn in Saigon! Er staan ook veel niet afgebouwde betonnen skeletten aan de horizon te wachten op betere tijden.
De pier en de veerboot zijn snel gevonden en we besluiten om maar meteen de twee kaartjes voor de boot naar Vũng Tàu te kopen. Het lijkt ons sowieso leuker om twee uur op een boot te zitten dan drie uur in een bus. Dat doen we van Vũng Tàu naar de “Tân Sơn Nhất International Airport”. De kaartjes zijn 350.000 dong per persoon, het meisje achter de kassa is zo eerlijk om te vermelden dat Senior Citizen een korting krijgen. Deze oude man betaald maar 290.000 Dong en dat betekend dat de eerste drie biertjes vanavond gratis zijn. Ik begin al van dit land te houden!
We gaan via een omweg weer richting het hotel. De straat genaamd “Đ. Đồng Khởi” lijkt dè luxe winkelstraat van HCMC te zijn. Alle luxe merken van over de hele wereld hebben hier grote winkels met hun naam in grote letters op de ramen en de gevels. Ook zijn er enkele vijf sterren hotels gevestigd, hun gasten zullen deze peperdure winkels ongetwijfeld frequenteren.
Een oud voertuig dat op zich in het moderne Vietnam een vreemd gezicht is met een chauffeur die waarschijnlijk wacht op een rijke toerist. In een exclusieve horlogewinkel hangen oude (Franse) brommers aan het plafond en ik kan het niet laten om een poging te wagen om te worden binnen gelaten.
De bewaker achter de voordeur bekijkt mij van top tot teen waarna hij over zijn schouder kijkt naar een Vietnamese man is een strak grijs maatpak. Zodra de man goedkeurend knikt gaat de deur voor me open. Ik mag een foto maken van de “Mobylette” die gemaakt werd in de Franse fabrieken van “Motobécane”. Terwijl ik de foto maak van de brommer merkt de verkoper mijn "Casio Oceanus” op.
Hij tikt op mijn horloge en zegt: ‘A fine time piece!’
Ik knik en laat hem het horloge zien. Hij vraagt of ik het horloge af wil doen zodat hij de achterkant van de kast kan zien. HIj leest de kleine geëtste lettertjes nauwkeurig en knikt en glimlacht goedkeurend.
‘Only available in Japan!’, lacht hij me toe terwijl hij het horloge voorzichtig weer aan mij teruggeeft.
Ik bedank hem uitgebreid en kan alleen maar concluderen dat hij veel kennis over horloges heeft!
We passeren het Opera Theater en het Stadhuis van Saigon. Laten we eerlijk zijn? Het hernoemen van de veroverde steden door de communisten is pure geschiedenis vervalsing. In HCMC staan gelukkig nog heel veel monumentale koloniale gebouwen overeind.
Saigon heeft tijdens de Vietnamese oorlogen maar weinig strijd gezien en is ook niet door de communistische vijand gebombardeerd. Helaas zijn er wel oude koloniale gebouwen het slachtoffer geworden van de haat tegen alles dat Frans was (geweest) en in naam van de economische vooruitgang.
De Eerste Indochinese Oorlog, ook wel bekend als de Vietnamese onafhankelijkheidsoorlog, was een oorlog die van 6 december 1946 tot 1 augustus 1954 werd uitgevochten tussen de Franse Union Française en de Vietminh. Zo'n 400.000 mensen kwamen om, onder wie zo'n 75.000 Fransen.
De oorlog in Vietnam of Tweede Indochinese Oorlog, in het Westen meestal aangeduid als Vietnamoorlog en binnen Vietnam de ‘Amerikaanse Oorlog’ genoemd, was een oorlog tussen het op de Verenigde Staten georiënteerde Zuid-Vietnam en het op de Sovjet-Unie en China georiënteerde Noord-Vietnam. De oorlog volgde op de Eerste Indochinese Oorlog (in Vietnam 'Franse Oorlog' genoemd) en duurde van 1 november 1955 tot 30 april 1975.
Kerstmis is overgewaaid uit de Verenigde Staten, inclusief Black Friday, en omarmt door de winkeliers die er het dagelijks brood in zien. Mij doet het persoonlijk helemaal niets maar voor Lyka is dit de belangrijkste periode van het jaar.
Lyka laat mij rond vijf uur achter op de stoep voor een kleine supermarkt aan een pleintje waar ik rustig bier kan drinken terwijl het dagelijkse leven van Saigon langzaam, en soms ook heel erg snel, aan mij voorbij trekt. In de koelkast in de winkel tref ik twee oude bekenden van me aan. Het Duitse “Beck’s” bier dat we 44 jaar geleden tijdens mijn actieve diensttijd in Noord-Duitsland altijd dronken en het Filipijnse “Red Horse” bier dat ik nog steeds met plezier drink wanneer we de Filipijnen bezoeken.
Ik zit daar heerlijk, zo moederziel alleen, van mijn biertje te genieten. Net als deze Vietnamese vuilnis scharrelaar die gewoon de tijd neemt om langs de straat een potje koffie te zetten en van zijn bakkie te genieten. Onbetaalbare cultuur in een betaalbaar land.
Ik blijf niet lang onopgemerkt! Er komen zelfs Vietnamezen uit het koffiehuis naast de supermarkt aan mij vragen wat ik aan het doen ben. Een van die oude mannen noemt zichzelf een “Saigonees”. Wanneer ik hem vertel dat ik zijn stad ook gewoon Saigon blijf noemen is hij zo trots als een pauw.
Om zes uur komt Lyka mij weer ophalen om te gaan eten. De verse Vietnamese loempia’s zitten nog steeds in mijn gedachten en ze staan ook op de menukaart. We moeten ze proberen! Gevolgd door gebakken eiernoedels met kip en Lyka vis in een saus met rijst. Het eten is ook vanavond een feest, we gaan het er goed van nemen de komende weken.
Dat ons hotel in een druk uitgaansgebied ligt hebben we (voorlopig) geaccepteerd en we hebben besloten er het beste van te maken. Nog een paar biertjes en een uurtje mensen kijken. Het is alleen jammer dat de (slechte) muziek veel te hard staat.
Morgen maar eens een dagje rustig aan doen!
We zijn nu wat meer bekend met de omgeving van ons hotel en maken nu ook gebruik van de smalle steegjes van het “Premier Quartier”. We lopen in ieder geval niet meer verloren en we weten hoe de grenzen van onze vertrouwde buurt er uitzien. Het is een heerlijke omgeving om te voet doorheen te slenteren en te genieten van de omgeving. Zoals deze kleine artistieke muurschildering in een smal steegje.
Het menu is duidelijk en de geur van de hete sterke koffie’s komt je tegemoet. Twee broodjes omelet, dat niet geklutste gebakken eieren blijkt te zijn, een cappuccino voor Lyka en een medium hot Americano voor mij. Die laatste is een espresso waar je een klein thermosflesje kokend water bij krijgt. Je kan de koffie zelf net zo sterk maken als je lekker vind. Het smaakt ons goed en een broodje is voor ons ruim voldoende als ontbijt om de tweede dag te beginnen.
Na het ontbijt gaan we heerlijk een stukje wandelen in de relatief koele ochtend. Door het park en via een andere weg komen we weer in de “Đ. Bùi Viện Walkingstreet”. Overdag is het natuurlijk een heel andere wereld met een heel andere uitstraling! Ik ga er vanuit dat het “99 Bui Vien Hotel (Boutique)” het niet lang meer zal volhouden in deze buurt omdat er op dit moment meerdere panden verbouwd worden in luidruchtige bars en clubs. Een, of misschien twee, nachten gaat nog wel. Maar ik kan maar moeilijk geloven dat er veel toeristen langer in deze herrie willen verblijven.
Laat ontbijten betekend voor ons automatisch ook een late lunch. Wij eten niet meer zo veel als vroeger, minder eten kun je leren, en we eten ook alleen maar wanneer we trek hebben en niet omdat de klok zegt dat het tijd is om te eten. Vanzelfsprekend gaan we weer naar de foodcourt onder het “September 23rd Park”. Er zijn daar wel twintig keukentjes waar je van alles en nog wat kan bestellen. Het assortiment is overweldigend en de ambiance is authentiek en sfeervol. Noedelsoep met varkensvlees, in de vorm van een worst, en droge noedels met varkensvlees en een loempia. De pittige rode saus is de smaakmaker voor de dunne rijstnoedels die je gedoseerd en voorzichtig moet toevoegen.
Het “Beck’s” bier is op dus kies ik voor “San Miguel Pale Pilsen”, het bier dat we in de Filipijnen altijd drinken. Ik voel een innerlijke rust in me komen en de problemen in Nederland zijn voor mij vandaag ver van mijn bed. Het zal uiteindelijk wel allemaal goed komen. Ik moet gewoon wat meer vertrouwen hebben! Een loterij verkoper is opvallend klein. Hij komt maar net boven het stuur van een brommer uit!
Nu bedenk ik ook dat ik nog geen enkele munt heb gezien de afgelopen dagen. Twintig jaar geleden waren er volgens mij nog wel aluminium munten. Bij het afrekenen van het volgende blik bier vraag ik de cassière naar muntgeld. Ze moet hard lachen. Ze verteld me dat 1.000 Dong nu het kleinste bankbiljet maar heel af en toe kom je nog wel eens een bankbiljet van 500 Dong tegen. Ze kijkt onderin de la van de kassa en diept een biljet van 500 Dong op dat ze mij spontaan cadeau geeft. Dit is het mooiste souvenir uit Vietnam dat ik me had kunnen wensen. Een bankbiljet dat twee eurocent waard is!
Overal zitten de koffie- en theehuizen propvol met gasten. Overal staat eten en bordjes met snacks op tafel. De geur, en rook, van geroosterd varkensvlees slingert zich door de straten van Saigon. Deze Aziaten weten ook hoe ze een goed leven moeten leiden.
Wanneer rond half zeven Lyka verschijnt trekken we de lijn van vandaag weer door, we hebben nog geen trek om te eten. Lyka maakt een foto van een levensechte robot uit een film genaamd “BumbleBee”, mij zegt het helemaal niets maar dat maakt de robot niet minder leuk.
Ik vindt het een goed idee want elke fles maakt dat ik beter slaap in het luidruchtige hotel. Het mag dan pas half zeven zijn maar we stellen vast dat het opvallend rustig is in de “Đ. Bùi Viện Walking Street”. Het maakt ons weinig uit want voor 20.000 Dong (€ 0,80) heb je hier een ijskoud biertje. We kijken onze ogen uit wanneer de “Human Zoo” langzaam op gang komt.
Lyka mag elke avond in Vietnam het restaurant uitkiezen in een van de twee straten waar de restaurants schouder aan schouder elke avond vol zitten. Ver genoeg weg van het lawaai en het licht om rustig te kunnen eten. Opnieuw krijgen we twee mooie bordjes geserveerd. Een eiernoedels met zeevruchten en voor lyka een “Ananas gebakken rijst met garnalen. Gerechten die minder dan vier euro per persoon kosten!
