Het was inderdaad een rustige nacht. Een nacht vol met dromen waarvan ik me, na enkele minuten daglicht in mijn ogen, helemaal niets meer kan herinneren. Op deze stille ochtend in de camper besef ik pas hoelang het nieuwe koffiezetten in beslag neemt! Bijna twintig minuten voordat ik de eerste slok van de warme verkwikkende vloeistof naar binnen voel glijden! Het is niet anders, dat zal ik moeten accepteren, want het resultaat is toch wel heel erg welkom. Dit weekend komt alle koffie die we drinken van de zelf gemalen koffiebonen. De koffiemolen uit China via AliExpress werkt prima. Het is zelfs een beetje ochtendgymnastiek om de bonen zelf te malen. Mijn armen en schouders schreeuwen bij de laatste koffieboontjes om snel te stoppen. Die koffiebonen zijn haast overal in Europa te verkrijgen dus hoeven we op lange (winter)reizen naar het zuiden geen grote voorraad koffie meer mee te nemen. Elke kilo die de oude diesel moet meeslepen kost tenslotte brandstof die ook nog eens met de dag duurder word.
Mijn drinkebroers van gisterenavond vroegen of we vandaag ook het kasteel hadden bezocht. Ik keek verbaasd op want wij zijn niet bekend met het feit dat hier een kasteel zou moeten zijn. “Het kasteel van Vorselaar” heb ik deze ochtend opgezocht, en gevonden, op het world wide web!
Met mijn richtingsgevoel en wat hulp van Openstreetmaps zet ik direct een wandeling voor ons uit. ’Dan zijn we tenminste niet voor niets naar Vorselaar gekomen.’, moet je maar denken. Mijn stoelgang roept na de tweede kop koffie en ik ga meteen op zoek naar een toilet. Op een sportpark zal dat niet al te moeilijk moeten zijn. De conciërge van de sporthal begroet me en heeft gelukkig geen bezwaar dat ik gebruik maak van zijn sanitaire voorzieningen. Het blijkt een gemakkelijke bevalling!
Op de terugweg naar de camper daalt er een lichte motregen neer uit de asgrijze hemel. Ik kan de regen ruiken! Ik vindt het nog steeds vreemd dat je de motregen kan ruiken zodra ze de grond raakt. Die motregen mag dan wel licht zijn maar mijn fleece is toch aardig vochtig wanneer ik de warme camper betreed. Met regen in de lucht gaan we vandaag zeker niet wandelen en laten we het kasteel voor wat ze is!
Lyka opent de gordijnen en snuift de geur van de verse koffie op. Eerst de troepen inspecteren, Clash of Clans, en dan aanvallen! Ook het tweede spel wordt opgestart maar daar heb ik wel iets op tegen! Laten we eerst maar ontbijten en dan zien we wel verder. Gebakken eieren met ham en kaas op dubbel volkorenbrood. Een hemels ontbijt dat wordt weggespoeld met overheerlijke zelf gemalen en vers gezette koffie. Wat is het camperleven toch mooi! Nog voordat Lyka aan de afwas begint is het buiten weer droog en loopt de temperatuur wat op. Het is nog fris maar de zon vecht om door het dikke wolkendek te breken. Het is een mooie zaterdagochtend om te wandelen!
Het is moeilijk in te schatten hoe lang de wandeling zal zijn maar ik denk een kilometer of vier, misschien iets langer. Dat hou ik natuurlijk voor Lyka verborgen want anders heeft ze al geen zin meer voordat we zijn vertrokken.
Als eerste staan we stil bij “de Diamantschool” van Vorselaar. Het bord in de tuin van de voormalige school geeft een duidelijke uitleg over de geschiedenis van de diamant industrie in het dorp Vorselaar in de vorige eeuw. De cijfers liegen er niet om! In de jaren vijftig werkte maar liefst 40% van de bevolking in “de Steentjes”. 80% van de kinderen die school verlieten zochten een baan in “de Steentjes” en in de hoogtijdagen werkte er in elk gezin wel minimaal een persoon in de diamant industrie, vaak ook de moeders die het huishouden combineerden met het snijden van de diamanten. Die diamanten werden vanzelfsprekend in Antwerpen verhandeld.
Het eerste stuk van de geïmproviseerde wandeling gaat nog langs een redelijk rustige provinciale weg maar dan slaan we linksaf de rust in richting het enorme domein dat er nog om het kasteel ligt. Deze wandeling is een schot in de roos, en dan te bedenken dat ik hem zelf het uitgezet. Als eerste naderen we een schitterende oude volledig gerestaureerde schuur. De rode bakstenen steken af tegen het groen van het landschap. In vervlogen tijden moest alles worden opgeslagen voor de winter.
Na een haag van purper, volgens mij rododendron’s, zien we een project dat nog vol aan de gang is. Ik kan alleen maar raden wie hier vroeger woonden en naar de beoogde bewoners van dit prachtige oude huis. De hoofdopziener? Al het hofpersoneel? Het doet er ook niet toe, hier wordt tenminste geschiedenis op een goede manier veilig gesteld.
En dan is daar het kasteel! Het is privé bezit en ook nog eens in gebruik als woning door de eigenaar. Bezichtigen is daardoor niet mogelijk, je kan het kasteel alleen bekijken van buiten de gracht die ook goed onderhouden is. Grote hagen van de paars bebloemde struiken langs de gracht zorgen voor de belangrijke privacy.
Het domein wordt doorkruist met enorme door loofbomen omzoomde lanen. Het is er heerlijk rustig en heerlijk om te wandelen. Een verdwaalde hardloper verstoort de rust. We gaan tegen de klok in om het kasteel en ontdekken aan de achterkant een opening in de haag waar we leuke foto’s kunnen maken. Ik denk dat die opening opzettelijk is gemaakt om te voorkomen dat de bezoekers de begroeiing overal verstoren. We zijn beiden blij dat we ervoor gekozen hebben om naar het kasteel te wandelen.
Op de terugweg wil ik nog even naar de kerk. Er zou een graf zijn van een van de oude bewoners van het kasteel. De deuren zijn open omdat er net een uitvaart is geweest. We hebben de groep op het plaatselijke kerkhof afscheid zien nemen. Hoewel de kerk in de huidige vorm niet oud lijkt staat er toch al sinds de 12e eeuw een godshuis op deze plek. Er loopt ook een kaarsrechte laan van het kasteel naar de ingang van de kerk!
De verschillende altaren zijn van een grote schoonheid, het zilver glanst en Jezus laat een traan aan het kruis, de pastoor gaat ons voor. Ik heb niets met het geloof van de westerse werelden maar de schoonheid van de religieuze kunst in universeel. Behalve in de moslimwereld, daar is het aanbidden van beelden ten aller tijden ongewenst.
Na ruim vijf en een halve kilometer zijn we weer terug bij de camper. We hebben een stevige trek gekregen door de wandeling en ook de lage temperatuur zal er ongetwijfeld aan hebben bijgedragen. De Lidl is de volgende stap om proviand in te slaan voor vandaag en morgen! Na een korte wandeling door de winkel zijn we voorzien en gaan op zoek naar een mooi plaatsje om te lunchen. Het vreemde is dat ook de wandeling die ik voor vanmiddag had bedacht niet te bereiken lijkt. Mijn app geeft aan dat de dichtstbijzijnde parkeerplaats drie kilometer verwijderd is van de start van de wandeling. Wat???? Dan zou die wandeling in totaal dus 14 Km lang zijn. Doei, we gaan snel verder.
We vinden een plekje naast de kerk in Bevel. De salade komt op tafel en terwijl ik de kleine chiabatta’s bak kijkt Lyka naar het sprookjeshuwelijk van Harry en Megan. Tijdens de lunch zijn haar ogen op het kleine beeldscherm gericht. Het is toch al te laat voor een tweede wandeling dus laat ik het maar wat het is. We staan op een leuk plaatsje maar de kermis achter de kerk geeft me toch wel twijfels. Lawaai en opgeschoten jeugd? Nee, laten we maar een stukje verder rijden.
Nog geen drie honderd meter verder zien een schitterend plaatsje tussen het groen naast de bibliotheek. Dat wordt het dan, en deze plaats om te overnachten is wel honderd keer beter dan de camperplaats die we een uurtje geleden zijn gepasseerd. Onze ervaring is dat zodra een plaatsje op een lijst of een app wordt vermeld de stroom grote witte campers niet meer te stoppen is. En laat dat nu net zijn wat wij niet zoeken! Wij staan het liefst alleen tussen het stedelijke groen.
Varkensvlees in kerrie met de rest van de zak verse boontjes op rijst. Een koningsmaal!
Na het eten, om Lyka rustig de camper te laten opruimen en de afwas te doen, maak ik nog een korte wandeling door dit vriendelijke dorpje in de Kempen. De kermis blijkt nog gesloten en ik twijfel of die vanavond nog wel open gaat. Het verkeer op de doorgaande weg wordt langzaam minder. Een opgedirkte jonge vrouw zwaait verlegen naar me vanuit haar kleine Japanner. Zij gaat vanavond uit. Dat station ben ik jaren geleden al gepasseerd. Met de jaren komen andere geneugten! Ik heb zin in een koude witbier en een aflevering van de serie “The Terror”. De zon zakt langzaam weg naar achter de horizon en wordt met de seconde roder. Als een enorme sinaasappel hangt ze boven de weg naar het westen.
Het tikken van de automatische ontsteker haalt ons uit de spannende serie! Dat kan maar een ding betekenen: Het gas is op! De kachel brand niet meer en morgen is er geen warme koffie! Gelukkig heb ik dit voorzien en heb nog een kleinere gasfles voor dit soort gevallen onder in de camper staan. Ik schakel van de hoofd naar nood gasfles en start de kachel opnieuw.
Ondertussen leg ik aan Lyka uit dat het opzet is om de fles helemaal leeg te maken. Ik heb namelijk twijfels bij de 80% afsluiter in de LPG-gasdampfles. Die afsluiter is het verschil tussen veilig òf met een bom rond te rijden. Morgen gaan we dus als eerste op zoek naar een LPG pomp die ons gas wil leveren.
