Nieuwjaar met een melkkoe (Deel 1)

San Antonio (Mamsi Homestay (Front Room)

Met trillende handen opende Steef de kleine bruine envelop die op zijn kledingkast in het omkleed lokaal van de fabriek was geplakt. Hij wilde zo graag naar Thailand maar hij durfde het niet te dromen dat het zou gaan gebeuren.

Er was de laatste jaren in de fabriek te veel veranderd. De oude directeur van Rijn, waar Steef heel goed mee kon opschieten, was met pensioen gegaan en de fabriek was aan een beleggers consortium verkocht. Het was er niet beter op geworden! De nieuwe directeur vond de kleur en de uitstraling van zijn lease auto belangrijker dan het welzijn van zijn personeel. De ploegbazen werden virtueel gedegradeerd tot gewone arbeiders, met behoud van salaris natuurlijk, en hun plaats werd ingenomen door productiemanagers van hetzelfde kaliber als de directeur, inclusief een wollen maatpak en schone gemanicuurde handen.
Elke ochtend wanneer Steef om kwart voor zeven over de parkeerplaats van de fabriek naar de fietsenstalling reed schudde hij onbegrijpelijk zijn hoofd naar de lege gereserveerde parkeerplaatsen voor de directie en de productiemanagers. Met die ouwe van Rijn dronk hij vroeger nog wel eens koffie voor half acht aan zijn machine. Die ouwe kwam altijd als eerste op de fabriek, opende de deuren, en ging als laatste nadat hij zeker wist dat alle machines waren uitgeschakeld en alle deuren waren afgesloten. Zijn personeelsleden waren als zijn bloedeigen kinderen en hij kwam zelf regelmatig op de werkvloer polshoogte nemen of iedereen tevreden en alles in orde was. Om iets over half vijf wanneer Steef in de andere richting naar huis fietste waren de parkeerplaatsen ook weer leeg. Er kwam tegenwoordig een bewakingsbedrijf afsluiten. De sfeer op de werkvloer èn op het kantoor was verpest en iedereen dacht met weemoed aan die goeie oude tijd. Dit kon niet lang goed gaan!
Achttien maanden na de overname kwamen de eerste slechte berichtten naar buiten. Er waren te weinig orders. Er werd geen winst meer gemaakt. De concurrentie uit het buitenland was te groot en bovendien veel goedkoper. Er werden meteen twee extra managers aangesteld om het productieproces door te lichten en in de productiekosten te snijden waar het mogelijk was.
Steef, met een paar jaar LTS elektro-opleiding, begreep donders goed waar het was misgegaan! Acht nieuwe managers in grote lease-auto’s van de zaak die de hele dag niets anders deden dan de gedegradeerde ploegbazen afsnauwen en achter hun vodden aanzitten. De sfeer was te snijden en er gingen nog maar weinig mensen plezier naar hun fabriek.
Ongeveer een jaar later kwam de eerste ontslagronde en er moest meer worden geproduceerd met minder werknemers. De twee managers zouden opnieuw een ronde kostenbesparing door het bedrijf doen. Steef begreep er nu helemaal niets meer van en ging voor het eerst ook met tegenzin naar zijn werk. Hij miste die ouwe van Rijn!
Toen gebeurde er iets waar iedereen op had gehoopt maar niemand had verwacht! Op een mooie zomerochtend stond de antieke donkergroene Jaguar van de oude directeur van Rijn weer op zijn vaste plaats op de parkeerplaats. Van schrik trapte Steef achteruit op zijn rem en sprong op de stang van zijn fiets. Hij wreef eens goed in zijn ogen en keek om zich heen of er niemand een grap met hem uithaalde. De zon scheen en hij kon het vers gemaaide gras ruiken. Het was een mooie ochtend. Hij droomde toch niet?
Hij stalde zijn fiets en ging in een versnelde tred naar binnen, Kleedde zich in een recordtijd om en spoedde zich als een snelwandelaar naar de loods waar zijn werkplaats was. Hij werd haast gek van blijdschap toen de ouwe van Rijn naast zijn machine met twee bekertjes koffie op zijn aankomst stond te wachten.
‘Goedemorgen Steef’, sprak de directeur statig.
‘Goedemorgen meneer de directeur’, antwoordde Steef automatisch met een verbaasd gezicht.
Hij wist niet wat hij zag en hij geloofde nog steeds dat hij droomde.
‘Ik ben sinds vandaag weer terug en we gaan de fabriek weer eens op de rails zetten! Ik heb jouw en veel van je collega’s gemist. Helaas mag ik niemand meer aannemen die al ontslagen is maar ik mag wel eigenhandig ontslaan dus zijn al die overbodige managers vrijdag voor het laatst. De ploegleiders krijgen hun verantwoording terug en ik heb de algehele leiding van de fabriek weer in handen.’
Steef was in zijn nopjes, misschien kreeg hij ook weer wat zijn privileges terug. Maar hij moest nog even wachtten om dat af te tasten.

Nu stond hij in het omkleed lokaal naar de bruine envelop, met het hanepotige handschrift van directeur van Rijn, te kijken waarin het antwoord zat op zijn aanvraag voor vakantiedagen eind december/begin januari. Hij wilde dolgraag een keer het nieuwjaar bij zijn meisje in Thailand vieren. Nu zijn moeder het heden voor de eeuwige had verruild waren de kerstdagen en het nieuwjaar hem slecht gevallen zo in zijn eentje. De kroeg was ook niet alles en veel van zijn Thaise vrienden gingen ook in de winter een paar weken naar de warmte. Het was zijn grootste droom.
Hij scheurde in een onhandige beweging met zijn vuile dikke wijsvinger de envelop open, ontvouwde het informele stukje papier en las hardop het antwoord op zijn verzoek.


Geachte Steef,

Ondanks dat mijn handen door de nieuwe eigenaren van de fabriek gebonden zijn en ik niet over de bevoegdheden beschik om een besluit te nemen over je aanvraag heb ik voornemens om je verzoek voor de vrije dagen te honoreren. Jouw afdeling draait weer op het niveau van voor mijn vertrek en met twee personen minder is dat een hele prestatie die een beloning verdient.

Ik keur je verzoek voor de vrije dagen met de kerst en jaarwisseling onder de volgende voorwaarden goed.

1. Deze vakantie is slechts eenmalig en in de toekomst zal ik je verzoeken afwijzen voor vakanties rond het jaareinde. Mede met het oog op de algehele inventarisatie van de fabriek en bijbehorende voorraad.
2. Uw gewoonlijke zomervakantie van vier weken wordt ingekort tot drie weken en wordt opgenomen buiten de schoolvakanties en de bouwvakvakantie.
3. U zal de goedkeuring van uw verzoek met niemand op de fabriek bespreken omdat het mij persoonlijk in een moeilijke positie zal kunnen brengen. Ik hoop dat u begrip heeft voor mijn verzoek?

Verder wens ik u een fijne vakantie en ik zal er zorg voor dragen dat uw kerstpakket hier in mijn kantoor zal worden bewaard tot na u terugkeer uit Thailand.

Hoogachtend, J.W. van Rijn (Algemeen Directeur)


Er verscheen een traantje van geluk in Steef zijn ooghoek. Voor een moment sloot hij zijn ogen en waande zich op de veranda van het huisje van zijn meisje tussen de rijstvelden met een koud Singha biertje in zijn hand.
‘Hé Steef, we gaan tussen de kerst en oud en nieuw een dagje naar Amsterdam plezier maken. Er wordt een busje gehuurd. Heb je zin om mee te gaan?’
Steef schrok van de vraag en was sneller terug in de werkelijkheid dan hij had gewild.
‘Ehh, ik weet het nog niet!’, was het eerste wat hij kon bedenken.
‘Zit toch niet te zeuren man! Ga toch mee? Wat moet je alleen thuis doen? Je zit toch alleen maar aan je dode moeder te denken! Kan je ook een keer met een èchte vrouw praten!’, zaagde Henk maar door.
Een èchte vrouw?, dacht Steef. Die Henk was altijd een huismus geweest totdat hij een keer per ongeluk op de Amsterdamse wallen half dronken een Thaise bar was binnengestapt. Gestrekt door de drank had hij met een meisje zitten praten en was later mee naar boven gegaan. Bleek dat meisje ook nog een Thaise uit Buriram te zijn! En nu had hij altijd het grootste woord over Thaise vrouwen! Hij wist het allemaal, maar Steef was allang blij dat hij niet moedig genoeg was om zelf met het vliegtuig naar Thailand te gaan. Hij had het wel eens tussen neus en lippen door aan Steef gevraagd. Hij wachtte ook nog steeds op zijn antwoord! Steef keek hem aan en zonder wat te zeggen trok hij zijn jasje aan en liep het omkleed lokaal uit.
Achter hem hoorde hij Henk nog zeggen: ‘Ouwe lul! Wat ben jij saai zeg! Ga toch mee man? Kun je ook een keer van bil!’
Steef schudde zijn hoofd en liep richting de fietsenstalling. Hij had het gevoel dat hij al richting Thailand liep.