Ik weet het zelf ook niet waarom we deze keer terug zijn gegaan naar Pattaya? Eigenlijk hebben we er helemaal niets te zoeken! Eerst haasten om naar het Ekkemai busstation te komen, in een recordtijd je lunch naar binnen werken.
Met de bus naar Pattaya waar we om half zes aankomen en dan snel naar de markt om een paar biertjes met mijn vrienden te drinken. Om acht uur een pizza bezorger bellen, opeten en om elf uur naar bed want je bent te moe om nog uit te gaan. Ik heb er dus mijn twijfels over of we over twee weken weer voor een weekend naar Pattaya gaan.
Op zaterdag wordt het wel wat beter. Een ontbijt bij Crazy Dave’s restaurant. Een vriend helpen met zijn computer en een paar koude biertjes wanneer het werk gedaan is. Lyka is met een vriendin naar de film dus blijf ik maar in de Boxing Roo voor een volgende reeks koude Leo biertjes.
Het is al half negen wanneer we op pad gaan voor het avondeten. De afspraak voor het diner om mijn verjaardag nog een keer te vieren . Een heerlijke biefstuk bij Patric’s Belgian Restaurant.
En dan is het alweer over tienen en drinken we nog een paar biertjes met vrienden en de zaterdag is ook verleden tijd.
Op zondag slapen we wat langer dan gewoon en Lyka moet ook nog op een Filippijnse vriend wachten want ze heeft belooft om kleding voor een vriendin in Bangkok mee te brengen.
En zo komen we pas om half zes weer in Bangkok aan. Een weekend weg en meer geslapen en gereisd dan netto tijd in Pattaya besteed. Ik denk echt dat we de volgende keer gewoon in Bangkok blijven. Dan hebben we in ieder geval drie dagen om wat te doen.
Om half tien gaat op zondag het licht uit want we zijn doodop. Lyka morgen weer nar school en ik verder met de projecten waar ik mee bezig ben.
Buiten horen we het gerommel van de donder langzaam dichterbij komen. Regen in Bangkok, verkoeling in de nacht. Welterusten.
De dagen hier in Bangkok gaan naadloos in elkaar over en ik ben wel met verschillende zaken tegelijk bezig maar er gebeurt niet echt veel op het persoonlijke vlak dat ik hier een verhaal over kan schrijven. De hoogtepunten van de dag zijn nog steeds de heerlijke lokale maaltijden afgewisseld met een magnetronmaaltijd maar daar krijg ik geen bladzij mee vol. Ik help de taalschool van Lyka met het opnieuw opzetten van het audio gedeelte wat een leuke afleiding is wanneer is ‘s morgens alleen achterblijf in de kamer. Ook heb ik het oude script van onze Steef weer van de plank gehaald. Ik durf het niet meer te beloven maar ik ben er druk mee bezig!
Wat wel interessant is is het nieuws wat ik in de krant lees en wat de hele week al populair in Nederland is.
De doping in het wielrennen, met name de val van Lance Armstrong, en de schandalige mishandeling van een eenling door acht jongeren in Eindhoven.
Nederland is in rep en roer terwijl de financiele crisis door raast over de Europese Unie!
Er zijn videobeelden opgedoken over een mishandeling van een jongen in Eindhoven. De Facebook politie helpt de Nederlandse dienders bij het opsporen van de daders. Op het internet heerst geen censuur! Op het internet is er geen daderhulp! Nee, op het internet wordt de koe bij de hoorns gepakt en de daders open en bloot tentoongesteld. Duizenden leden van Facebook delen de foto’s als “Wanted” affiches in het wilde westen.
Het duurt niet lang voordat de lange arm van de wet ook het sociale grensgebied van de daders bereikt. De eerste naam wordt genoemd. Een tweede en een derde naam verschijnen al snel op Facebook.
De eerste geeft zichzelf al snel aan en legt een bekentenis af, op advies van de advocaat van zijn steenrijke vader. Enkele dagen later melden de laatste vijf zich vrijwillig bij de politie. Niet uit angst om te worden opgehangen zoals vroeger in het wilde westen maar om de confrontatie. De sociale Facebook politie is de politie in Nederland te snel afgeweest!
Wat kan er namelijk gaan gebeuren? Een beer van 2 meter 10 uit Lutjebroek kan wel eens op zoek gaan naar een van die lafaards en hem het licht uit zijn ogen stompen. Het zou niet eens zo’n slecht idee zijn! Een oog om een oog en een tand om een tand! Dus de daders zoeken bescherming bij de politie en justitie!
Ik geloof nog altijd in de basisprincipes van de Nederlandse wetgeving!
A: Je bent onschuldig tot het tegendeel is bewezen.
B: Iedere aangeklaagde heeft recht op een advocaat voor zijn verdediging.
En daar houdt het dan meteen voor de verdachten mee op! Ik ben een voorstander van zwaar straffen. In het verleden heb ik wel eens een stukje geschreven over het aanpassen van het Nederlandse gevangeniswezen. Dat is tegenwoordig veel te duur! Dat kan zeker voor de helft! Maar dat terzijde.
Zware gevangenisstraffen dus! Ik sluit voor een moment mijn ogen en maak mijn hoofd met de gevormde meningen en vooroordelen weer leeg. Ik probeer alleen nog maar oog te hebben voor de feiten van deze mishandeling. Ik heb de videobeelden van een bewakingscamera tot mijn beschikking:
Wat zie ik? Een groep van acht jongens die vier man voorop, een man in het hart, de hoofddader, en drie man achterop door een straat lopen.
Is er een toevallige overeenkomst een formatie soldaten in het leger die dient om de vijand op te sporen?
Die jongen met de witte trui en de lichte spijkerbroek met riem (dader 1) trapt zonder enige aanleiding tegen een fiets die niets terug kan doen maar waarvan de eigenaar morgenvroeg wel de schade kan laten opnemen en laten repareren.
Uit het wetboek van strafrecht:
Titel XXVII. Vernieling of beschadiging Artikel 350 Goed onbruikbaar maken 1.Hij die opzettelijk en wederrechtelijk enig goed dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort, vernielt, beschadigt, onbruikbaar maakt of wegmaakt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie.
Dat lijkt mij duidelijk naar aanleiding van de beelden!
We kijken verder.
De jongen met de zwarte jas en de donkere spijkerbroek (dader 2) valt een voorbijganger aan die de jongen met de witte trui en de lichte spijkerbroek met riem (dader 1) er op attent maakt dat dit niet kan, of mag, in een beschaafde maatschappij.
Een derde met een donkere jas en een gemiddeld gekleurde spijkerbroek (dader 3) geeft de voorbijganger uit het niets onverwachts een paar klappen.
(dader 1) en (dader 3) schoppen het slachtoffer terwijl de jongen met het witte t-shirt (dader 4) zich bedenkt en verzaakt zijn vrienden of bekenden er attent op te maken dat niet kan in een beschaafde maatschappij.
De jongen met de witte trui en de lichte spijkerbroek met riem (dader 1) weet niet van ophouden! Hij wordt haast ontoerekeningsvatbaar!
De jongen met de zwarte jas en de donkere spijkerbroek (dader 2) voelt zich plotseling superieur aan het gewonde en aangeslagen slachtoffer, in plaats van de jongen met de witte trui en de lichte spijkerbroek met riem (dader 1) tot de orde te roepen begint hij op het slachtoffer in te schoppen.
Wanneer het slachtoffer hulpeloos en mogelijk dodelijk gewond op de grond ligt komt de jongen met het zwarte t-shirt (dader 5) terug gelopen om de dader 2 en dader 1 op te halen.
De jongen met de witte trui en de lichte spijkerbroek met riem (dader 1) trapt het weerloze slachtoffer nog twee keer op zijn schedel.
Het slachtoffer mag dankbaar zijn dat hij zo’n aanval heeft overleeft.
Mijn eis aan de rechter:
Voor de jongen met de witte trui en de lichte spijkerbroek met riem (dader 1)
Delict: Poging tot doodslag (wegens het herhaaldelijk opnieuw aanvangen van de mishandeling)
Maximale straf van 10 jaar gevangenis met verplicht psychiatrisch onderzoek + 2 jaar voor de opzettelijke vernieling.
Niet enkel het voltooide delict doodslag, waarbij het slachtoffer om het leven is gekomen, is strafbaar. Ook poging tot doodslag is strafbaar. Dit is de poging tot het opzettelijk iemand van het leven beroven. Poging tot doodslag is strafbaar met 2/3 van de maximale straf die op het voltooide delict staat. Voor poging tot ‘normale’ doodslag kan dus maximaal 10 jaar gevangenisstraf worden opgelegd, voor poging tot doodslag met terroristisch oogmerk 20 jaar, enzovoort.
Er is enkel sprake van poging tot doodslag wanneer er een begin van uitvoering is. Heeft de verdachte enkel het voornemen gehad, maar is hij nog niet begonnen aan de uitvoering, dan is hij niet strafbaar voor poging tot doodslag. Ook is strafbaarheid uitgesloten wanneer de verdachte wel al was begonnen met de uitvoering, maar uit zichzelf (dus niet door externe omstandigheden) heeft besloten het delict niet te begaan.
Voor de jongen met de zwarte jas en de donkere spijkerbroek (dader 2) en de jongen met de donkere jas en een gemiddeld gekleurde spijkerbroek (dader 3)
Delict: Zware mishandeling
De maximale eis van 3 jaar plus een schadeloosstelling aan het slachtoffer.
Gevangenisstraffen voor verschillende vormen van mishandeling
Voor verschillende vormen van het misdrijf mishandeling en voor het misdrijf zware mishandeling kunnen verschillende maximumstraffen worden gegeven. Hierna zullen deze worden besproken:
Eenvoudige mishandeling: 3 jaren;
Eenvoudige mishandeling met zwaar lichamelijk letsel: 4 jaren;
Voor de jongen met het witte t-shirt (dader 4), de jongen met het zwarte t-shirt (dader 5).
Delict: Het aan zijn lot overlaten van een hulpeloos slachtoffer met de mogelijke dood als gevolg.
De eis van 18 maanden wegens het niet beschermen van een hulpeloos slachtoffer van zware mishandeling.
Dit is een grijs gebied in de Nederlandse rechtspraak. Wanneer het om een overval zou gaan in een woning zou de volgende strafmaat worden gehanteerd
Uitgangspunt: 3 jaar
Strafeisverzwarend: Nachtelijke uren + 6 mnd
De andere drie daders die niet actief aan het mishandelen hebben deelgenomen.
De eis van 200 uur vrijwilligerswerk in een revalidatiekliniek, Wanneer er alcohol in het spel is verdeeld in gelijke dele tussen een revalidatiekliniek en een ontwenningskliniek voor alcohol verslaafden. Elke week melden verplicht melden voor een alcohol en drugstest tot ze de leeftijd van 30 jaar hebben bereikt. Bij het missen van of het verzaken voor de alcohol en drugstest een boete van ten hoogste € 10.000,-- per keer.
Dat zal ze wel leren!
Maar nu komt het allermoeilijkst! De verdediging gaat de zaak goedpraten! Het zijn normaal nette jongens, ze hebben spijt, het zal niet meer gebeuren, enz. enz. De ouders hebben al genoeg geleden. Ze voelen zich niet veilig meer. Misschien moeten ze zelfs gaan verhuizen.
Daar hadden ze tijdens de opvoeding van hun kinderen aan moeten denken voordat ze het laffe delict pleegden.
‘Ik weet eigenlijk niet waarom ik het gedaan heb!’, zegt een van de daders.
Kolder van het zuiverste water!
Nou, dan heb je tijd genoeg om daar over na te denken in de gevangenis!
Wanneer een goede en integere rechter deze filmbeelden bekijkt dan kan hij alleen maar staven of de gevraagde straffen niet in strijd zijn met het wetboek van strafrecht. En als die daadwerkelijk niet in strijd zijn is de veroordeling een feit. Een klap met de hamer en de volgende zaak!
Beste rechter, laat deze lafaards er alsjeblieft niet met een lage taakstraf vanaf komen?
Doping in de wielersport!
In een sport waarvan iedere normaal denkend persoon wist dat je niet zonder prestatieverhogende middelen kon winnen heeft er maar een persoon verzaakt. En dat is de voorzitter van de ICU (Union Cycliste Internationale). In een sport waar je na een slokje hoestsiroop of een verkeerde biefstuk je positief kon testen op doping waren de regels te ver doorgeschoten!
Oké, doping is strafbaar, maar is het wel houdbaar in een wereld waar de beste van alle zondaars wint zo’n slechte wereld? Wanneer een kopgroep van acht renners ons twee uur, tijdens de beklimming van een onmenselijke berg, aan de buis gekluisterd houdt, is het dan slecht dat alle acht EPO hebben gebruikt? Nee, voor mij niet!
Het is namelijk slecht als er zeven, achteraf na vele jaren, worden geschorst en die ene, ja, den dieë, er ‘s nachts niet van kan slapen omdat hij ook heeft gebruikt maar nog niet is verraden of betrapt. Die overwinning smaakt nu niet meer zoet, hij smaakt meer naar azijn!
Wie hebben de gebruikers in gevaar gebracht? Alleen zichzelf!
Wie hebben de gebruikers ten tijde van de overwinningen fortuin gebracht? De sponsors!
Wie heeft het meeste geld aan de Tour de France verdient? De organisatie en de ICU!
En nu de spelers van het miljoenen ball aan de schandpaal knopen omdat de hele ICU top 50 van elk jaar aan de pillen en de spuiten was?
Hou toch op?
Het is nog vroeg in 2013 en de enige manier om de sport te redden en te zuiveren is simpel. Iedereen die ooit een overwinning wegens doping is afgenomen krijgt die terug! Want zestien jaar later, wanneer je daar teleurgesteld als tweede in Parijs op het podium stond op de Champs-Élysées, heeft die virtuele gele trui en een vermelding in een programmaboekje ook geen waarde meer!
Vanaf 1 februari 1900 is alles met terugwerkende kracht toegestaan. Er zijn in de toekomst slechts twee regels.
A: Ieder die gebruikt draagt een rode wielerbroek!
B: Wanneer als niet gebruiker toch wordt betrapt dan zit je fiets carrière er voor altijd op!
Wanneer dit wordt ingevoerd ben ik ervan overtuigd dat 75% van het peloton beter slaapt en een rode broek draagt aan de start van de Tour de France 2013 in Porto-Vecchio (Corsica) van start gaat.
En wie herinnerd zich niet de handbal van Maradona tijdens het WK voetbal in Mexico in 1986 tegen Engeland?
Oneerlijkheid troef!
Zou FIFA zich zoveel boter op het hoofd durven te smeren om de uitslag na 28 jaar te schrappen en Duitsland, die zelf in 1966 slachtoffer tegen Engeland waren, tot wereldkampioen voetbal 1986 te kronen? Ondanks een bekentenis van Diego Maradonna, al was die niet bij Oprah Winfrey!
Ik denk het niet! Sport is een momentopname. Je bent op dat moment, al dan niet eerlijk, de beste! En dat hoort zo te blijven. Zeker voor een atleet die op zijn spierkracht wint.
Een hulpmiddel of een voertuig kun je eenvoudig aan reglementen onderwerpen en wanneer je niet aan de hand van die reglementen, bijvoorbeeld, een auto hebt gebouwd dan is die auto onreglementair en wordt die dus naderhand uit de uitslag geschrapt.
En waarom dan niet? Omdat de ICU geblunderd heeft en nu met alle beschikbare vingers naar het peloton, het kloppend hart, van de wielersport kijkt. Niet naar de sponsors, die er ook baat bij hadden, niet naar de bestuurders en niet naar de toeschouwers.
Lance Armstrong is voor mij nog altijd een van de grootste aller tijden!
Dit was voor mij het meest opzienbarende nieuws van de week van 21 tot 28 januari 2013.
Een groep sportmannen die niemand, behalve zichzelf, in gevaar hebben gebracht worden tot aan de grond toe afgebroken en geruïneerd. En dat terwijl straattuig, dat met z’n achtten een eenling halfdood schopt en gewond achterlaat, vraagt om sympathie van het Nederlandse volk en waarschijnlijk wegkomt met een taakstraf.
Ik vraag U?
Is dit gerechtigheid in de ogen van de eerlijke hardwerkende man?
De derde lesweek is vandaag ingegaan en we zijn op weg naar de helft van het aantal lesdagen. De motivatie is bij Lyka nog steeds aanwezig, ik hoor dat het steeds beter gaat met de uitspraak van moeilijke Nederlandse woorden. Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat Lyka wat sociale vaardigheden heeft ontwikkeld. Ze zit niet meer alleen op een eiland tussen de Thai maar gaat nu met ze om alsof het om hartsvriendinnen gaat.
Drie en vijftig jaar alweer werd ik geboren op de Nonnenstraat in Zaltbommel. Mijn verjaardag zegt me eigenlijk weinig meer, vroeger hadden de getallen een betekenis! Met 6 naar de grote school! Met 12 naar een echte school! Met 16 een brommer! Met 18 rijlessen en een motorfiets! Met 21 was je volwassen! Tegen de 30 zou je toch wel getrouwd moeten zijn! Als vrijgezel van 40 was je of homoseksueel of hopeloos vrijgezel. Met 50 komt Abraham en nu is het een getal op een teller dat niets meer zegt. Alleen de 65 had nog wat kunnen betekenen! Vroeger was 65 de verjaardag dat je in aanmerking kwam voor je AOW. Nu - met een liberale socialistische roversbende als regering - weet ik niet eens meer wanneer ik aan de AOW toe ben, misschien bij 67 of waarschijnlijk zelfs 69 of 70. Elk ander nummer in de toekomst is onbelangrijk, alleen je leeftijd in de overlijdingsadvertentie voor diegene die achterblijven telt nog mee. Je bent nu eenmaal zo oud als je je voelt of de vrouw die naast je loopt. Natuurlijk hangt dit ook af van je gezondheid, laat ik maar hopen dat ik veel van die ziektes bespaart blijf.
Lyka springt op uit het bed en roept: ‘Happy birthday darling!’
Opvallend fris en goedgehumeurd loopt ze zingend naar de badkamer. Het geluid van lopend water en tandenpoetsen neemt de plaats van het zingen over. Een speciaal ontbijt vandaag! Croissants met kaas! Hollandser kan het toch bijna niet? Ik zou bijna wensen dat ik elke dag jarig was. Niet dat het zo’n speciale dag gaat worden want daar hebben we geen tijd voor. Alles is en moet aan de kant voor het ultieme doel. Het slagen voor het basisexamen inburgering! Deze eerste twee maanden van 2013 staan volledig in het teken van dit doel. Feesten doen we later wel!
Ze wordt opgehaald en vertrekt terwijl ik de verhalen van afgelopen week nakijk en een nieuwe over het weekend schrijf. De foto’s worden gecatalogiseerd en verwerkt. Het is heerlijk om een paar uur alleen te zijn elke ochtend. Tussen het schrijven door pauzeer ik af en toe om wat te lezen in “Gangreen, de cyclus”.
Het is vreemd om te lezen hoe 53 jaar geleden een Belgische jongen - van gegoede afkomst - als reserve kapitein tegen beter weten in vocht voor het behoud van de kolonie Congo terwijl ik in een kleine wieg op Nonnenstraat 56 overgoten werd met liefde door mijn moeder en grootouders.
Nadat ik deel 1 en de helft van deel 2 uit de “Gangreen serie” heb gelezen ben ik gisteren overgegaan tot de aankoop van de complete serie, in ebook formaat. Wat zijn de tijden toch veranderd! Klik, klik, klik en klik! Je hebt besteld, betaald, gedownload en je leest. ‘Wie durft nog te zeggen dat eboeken niet de toekomst zijn?’
Hoewel ik wel verwacht dat het systeem nog enigszins zal veranderen. Een elektronische bibliotheek zou wonderen verrichten. Een vaste prijs van bijvoorbeeld € 25,-- per jaar voor alle eboeken die er te krijgen zijn.
Om twaalf uur ga ik richting de school van Lyka omdat ik mijn ideeën met Richard wil bespreken. Er is flink gebrainstormd en ik denk dat ik er uit ben voor de oplossing van het moderniseren van de audio toepassingen voor de cursus. Richard kan zich er in vinden en deze week zal ik gaan testen met de verschillende mogelijkheden. Zo heb ik ook wat te doen wanneer Lyka met haar neus in de schoolboeken zit.
Ik mag dan wel jarig zijn maar het is een gewone maandag. Een lunch uit de magnetron die een foto niet waard is. We vieren het wel komend weekend! Ondertussen ben ik aan deel 3 - Het teken van de hond - uit de Gangreen Cyclus begonnen. Herinneringen uit de jeugd van de schrijver. Een speurtocht in zijn verleden om te ontleden waarom de persoon van de schrijver is wie hij is. Over zijn angsten en zijn opvoeding. Over zijn seksuele uitspattingen die in de vrije jaren ’70 koren op de molen waren van de vrijdenkenden. Het boek zou vandaag de dag weinig opzien baren dus moet ik me in de tijd dat het voor de eerste keer is uitgegeven inleven. “Turks Fruit” van Jan Wolkers heb ik toevallig ook klaar staan op de virtuele boekenplank.
Drie en vijftig jaar, op een balkon in de buitenwijken van Bangkok. Een elektronisch boek en een koude fles bier binnen handbereik.
‘Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?’
‘Wat is voorafgaand in mijn leven allemaal gebeurt dat ik hier terecht ben gekomen?’
‘Waar heb ik dit allemaal aan verdiend?’
Ik geniet met volle teugen van het leven. Voor het eerst heb ik ook èchte innerlijke rust gevonden. Ik kan stilzitten met mijn neus in een boek terwijl in mijn hoofd plannen en ideeën rondtollen.
We verlaten de kamer alleen voor een korte wandeling. Het avondeten wordt opgepikt en voor nog geen € 4,-- zitten we met z’n tweeën te smikkelen en te smullen. Mijn verjaardag is bijna voorbij en we gaan op weg naar de 54st versie van het feest van mijn geboorte.
Twee! Ja, twee! Da’s alles voor vandaag! Een van de lunch die erg laat was en een van het diner dat met een fles bier is weggespoeld. Lui, moe en een lichte kater. Alleen wat hoognodige boodschappen doen bij de “Tesco Lotus”.
Voor het avondeten sjok ik alleen naar de kleine markt aan het begin van de soi. De keuze is groot genoeg maar het is moeilijk om het Lyka naar haar zin te maken.
Het smaakt goed.
Van tv kijken komt niets, ik ben bezig met een project voor de school van Lyka. Dan heb ik ook wat te doen. En dat is meteen het einde van deze rustige dag.
Zodra ik mijn ogen open denk ik aan mijn geredde MacBook. Goed, het kostte me meer dan veertig euro maar dan toch. De verwachting om honderden euros te moeten neertellen voor een reparatie was een meer onwelkome gedachte. Deze maanden in Bangkok zijn toch al heel dure maanden die diep in mijn reserves zullen graven.
Het geluid tijdens het opstarten klinkt me als muziek in de oren. Ik ga nog even snel aan de slag terwijl Lyka uitslaapt. Dat is een van de afspraken die we over ons verblijf in Bangkok hebben gemaakt! Op zaterdag of zondag mag ze uitslapen. Onze plannen voor het weekend zijn door de terugkeer van mijn MacBook ook veranderd - of beter gezegd - gehalveerd. Vandaag zouden we opnieuw de weekendmarkt gaan bezoeken maar het project voor Richard verlangt dat we vandaag langs “Pan Thip Plaza” gaan. Het is niet moeilijk om Lyka te overtuigen, ze weet dat er tegenover de computer supermarkt een van de grootse kledingmarkten van Bangkok ligt, “Pratunam”.
‘Motivatie door beloning’, een eeuwenoud hulpmiddel dat nog steeds prima voor het trainen van dieren en mensen werkt.
Ze weet dat wanneer ik vindt dat er vooruitgang in haar studie zit en haar motivatie niet verzwakt dat er elk weekend geshopt kan worden. En een vrouw van 23 jaar jong kan altijd wel wat nieuwe kleding gebruiken. De prijzen liggen hier gelukkig niet te hoog en voor tien euro kan ze een flinke plastic vol kleding en schoenen kopen.
Maar voordat we op pad gaan verwennen we ons eerst bij de gouden bogen voor het ontbijt. En dat valt voor Lyka wat tegen! De hartige rijstepap met kip is niet zo lekker als in Maleisië. Dus dit experiment krijgt in de toekomst zeker geen vervolg. Mijn broodje ei met een plat kip worstje is zoals het moet zijn. Aan de andere kant is de koffie hier in Thailand weer beter dan in Maleisië. Daar wordt de koffie met potten vol gezet, en dat gaat helaas te vaak fout.
‘Wat kan er nu mis gaan aan een pot koffie zetten?’, zie ik jullie denken.
Nou, het is meer de ongeïnteresseerdheid van de oorspronkelijke Maleisische jeugd! De langzame veranderingen in de samenleven maken het voor de zwarte hoedjes en sluiers niet leuker. Daar waar je vroeger als moslim gegarandeerd een goedbetaalde baan kreeg waar je niet zoveel hoefde uit te voeren - het zware werk wordt gedaan door de Indiërs - moet je nu zelf de handen uit de mouwen steken. En dat valt de luie jeugd zwaar tegen, de komende verkiezingen later dit jaar kunnen Maleisië voor altijd veranderen.
Buiten - onder het On Nut BTS station - springen we op bus 2 op weg naar “Thanon Petchaburi”. Mijn darmen zijn tijdens de rit het voedsel aan het verwerken met als gevolg dat we bij “Central World” de bus verlaten om op zoek te gaan naar een schoon toilet. Elke rugzakker weet dat je de schoonste toiletten in de duurste winkelcentra kan vinden.
Het is heerlijk weer en na een korte wandeling staan we in “Pratunam”. Ze is niet te houden en wil meteen op pad. Da’s dan jammer want ik neem eerst een bakkie koffie en een doughut om het gat in mijn darmen weer te vullen. Een eindeloze stoet van toeristen en Thai loopt voorbij. We kijken onze ogen uit.
‘Eerst “Pratunam” of eerst “Pan Thip Plaza”?’, vraag ik aan Lyka terwijl ik het antwoord al weet.
‘Pratunam’, roept ze opgewonden met de ogen wijd open en een glimlach van oor tot oor.
Ik voel met niet echt thuis tussen die honderden winkelende mensen. Af en toe vang ik een vriendelijke blik op van een andere vriend of man van een winkelende vrouw. Een blik van medelijden en begrip. We zitten in hetzelfde schuitje. Het is nu eenmaal een van die dingen die je voor lief moet nemen als je een vrouw of vriendin hebt. Lyka vindt een rok en wat armbanden, de rest bevalt haar vandaag niet.
‘Later gaan we nog naar de “Platinum Mall”’, zegt ze alsof ik dat al niet wist.
‘Oké, maar we nu eerst eten in “Pan Thip Plaza” en dan gaan we op zoek naar een mp3 speler voor Richard.’
Het eten in het enorme computer warenhuis is al sinds jaar en dag top. Iedereen die langer dan een paar dagen in Bangkok verblijft weet dat je hier goed - en goedkoop - kan eten. Een euro vijftig voor een bordje rijst met wat erbij is wel te overleven! We vinden in een van de honderden winkeltjes wat we zoeken en met de informatie op zak gaan we verder. Eerst nog een bakkie koffie en dan een wandeling door de volgepakte “Platinum Plaza”. Een mierenhoop van vrouwen en omgebouwde mannen.
‘One size fit all!’, ze maken het hier niet zo moeilijk.
Maar na een uur langs eindeloze kleine hokje met kleding in allerlei smaken, kleuren en stijlen te hebben geschuifeld maak ik er dan toch maar een einde aan. Lyka sputtert tegen maar een blik is genoeg. Want het is genoeg! We gaan op pad voor een biertje en heerlijk avondeten.
‘Jij doet wat voor mij en dan doe ik wat voor jouw!’, lacht ze wanneer een plaatsje gevonden hebben in bus 511op weg naar Banglampoo.
‘Inderdaad, zo werkt het!’, lach ik terug terwijl ze zit te bekijken wat ze vanmiddag heeft gekocht.
In Soi Ram Buttri vinden we een leuk terrasje waar het bier niet al te duur is het uitzicht spectaculair. Een optocht zoals een circus dat door de stad trekt om alle aandacht er op te vestigen dat het er is. Het is nog net als veertien jaar geleden toen ik hier voor de eerste keer met Marieke en Jan arriveerde. Er is niet veel veranderd! Het eindeloos films kijken - om geld te besparen - is veranderd in eindeloos naar een beeldscherm van een laptop of tablet te staren. Wat wel meteen opvalt is de hoeveelheid tatoeages, dat was veertien jaar geleden absoluut niet.
Achter ons valt een man op een stoel naast een tafel neer. Gewapend met een dik Science Fiction boek begint hij aan een koude grote fles Chang. Steeds wanneer ik over mijn schouder kijk is hij geen bladzijde opgeschoten. Het is zelfs zo opvallend dat Lyka me er op attent maakt. Een uur later legt hij zijn boek neer en geeft zich volledig over aan de grote flessen Chang die in een moordend tempo in zijn keel verdwijnen, het boek ligt demonstratief op tafel met de rug naar de straat.
‘Op de vlucht voor de realiteit?’
‘Midlifecrises?’
‘Of misschien een combinatie van die twee?’
We hebben avonden gediscussieerd waarom iemand zijn vertrouwde omgeving verlaat voor het leven op de weg. En nooit zijn we tot een sluitend antwoord op deze moeilijke vraag gekomen. Over een ding waren we het altijd wel eens! Er moet wat gebeurt óf mis zijn met de persoon in kwestie.
De optocht kabbelt langzaam voorbij. Jongeren van een jaar of achttien die de weide wereld in trekken en oude mensen in de herfst van hun leven slenteren voorbij. De een uitgedost in een hippie outfit zoals veertig jaar geleden en een ander in de meest moderne outdoor mode die je met geld kan kopen. Het is heerlijk om zo te zitten en samen met je vrouw van een koud biertje te genieten.
‘Wanneer zou mijn midlifecrises komen?’
‘Of is die al geweest?’
Het bier begint te werken en ik wordt filosofisch. En dat is voor Lyka meteen het moment om te gaan eten! Op deze mooie zaterdagavond in Bangkok gaan we lekker weer naar het bekende Shoshanna restaurant voor de Shoarma. Niets nieuws onder de zon maar wel iets dat jullie de komende weken nog wel vaker voorbij zullen zien komen! Het smaakt heerlijk, de kwaliteit is zoals altijd hoog maar ik heb wel het gevoel dat de porties een beetje kleiner zijn geworden.
Na het eten - ongeveer halverwege naar het appartement - drinken we nog een afzakkertje in een Irish Pub genaamd “The Black Swan”. Het café waar een oude vriend van me regelmatig zijn biertje drinkt. Helaas is hij op deze zaterdag niet aanwezig en na een tweede biertje - een pint Kilkenny - houden we het voor gezien. Het was een lange en leuke zaterdag.
Met de klink van de kamer in mijn hand voel ik al dat morgen een rustige dag zal worden. Zondag is rustdag!
Het is lang geleden dat ik om half zeven euforisch naast mijn bed stond zonder dat ik een echte reden had. Het leven in Bangkok bevalt me prima! Een mok koffie, de deur naar het balkon open. Met de frisse ochtendlucht van Bangkok stroomt het gezang van de bedelende monniken vermengd met de drukke ochtendspits naar binnen. Mannen in oranje gewaden die aalmoezen vragen in ruil voor een zegening van de gulle gever. Een straatbeeld dat nog steeds kan worden bewonderd in het in sneltreinvaart veranderende Thailand.
Ik hoop dat ik vandaag bericht krijg dat mijn MacBook kan worden opgehaald. Een email met een verzoek is al verstuurd. De iPad kan de MacBook vervangen maar het is wel wennen. Nu - na een paar dagen alleen met de iPad - weet ik dat het goed mogelijk is om de verhalen voor mijn weblog en de foto's met de alleen de iPad in een verhaal te kneden. Voor korte reizen - ik denk maximaal veertien dagen - kan ik goed alleen met de iPad uit de voeten. Het enige nadeel is waarschijnlijk dat ik een tweede supersnelle SD kaart voor mijn Nikon D600 moet aanschaffen.
Maar terug naar het heden! De laatste schooldag van de tweede week alweer en daarna ons heerlijk ontspannen in Bangkok. Volgend weekend gaan we weer naar Pattaya. Maar voor deze vrijdag heb ik een afspraak gemaakt met Tom, de jongen die ik vorige week heb ontmoet. Zijn vriendin zit op dezelfde school als Lyka en de paar uur samen waren geen verloren tijd. Richard luisterde naar het probleem van de cd's en wij hebben nagedacht over een oplossing die voor iedereen aanvaardbaar is.
De ochtend - onder het genot van een paar koppen koffie en een goed gesprek - was dus zo om waarna ik nog even een paar foto's maakte van de klas. Een lunch van spaghetti met tomatensaus, varkens sho mai en de bekende ananas. Eenvoudig, goedkoop en heerlijk!
Na de spaghetti kan in het op deze vrijdag niet meer houden. Ik moet en zal bellen hoe het er met mijn MacBook voor staat. De telefoon gaat over en er wordt meteen opgenomen. Een stem in het Thais, ik wacht een moment voordat ik verder ga in het engels. Gelukkig is hij de engelse taal machtig en na het noemen van mijn service/reparatienummer wordt het aan de andere kant angstig stil.
Na een tiental seconden die voor mij als een half uur duren klinkt het: ‘One moment?’
De zenuwen gieren me door de keel, de tijd vertraagd nog verder en Lyka zit weer onzinnig op Facebook zonder enige interesse of bijval bij dit voor mij zo moeilijke moment.
‘MacBook is ready for pick up!’, en het wordt weer stil aan de andere kant.
Ik kan het bijna niet bevatten dat mijn MacBook na drie dagen alweer klaar is. Zou het dan toch meevallen?
Met een brok in mijn keel vraag ik met een abnormaal hoge stem: ‘How much?’
‘1.605 baht!’, klinkt er monotoon vanaf de andere kant van de lijn.
Er schieten tranen van geluk in mijn ogen en ik ben blij dat het allemaal toch zo is meegevallen. Zelf had ik op honderden euros gerekend. Ik raak in een trance en weet niet meer wat ik doe, alles gaat automatisch. Terwijl ik me aankleed zit Lyka gefascineerd op het bed al mijn bewegingen te volgen. Het aantrekken van mijn sokken en schoenen lukt maar niet. Ik weet zelf niet meer waar ik mee bezig ben terwijl ik sneller en sneller op pad wil gaan om mijn MacBook op te halen. Lyka gaat met me mee!
Eenmaal op weg gaat het moeizaam, eerst met de skytrain om tijd te winnen. Dat loopt meteen al mis wanneer de trein veel te ver rijdt om op de bus te springen. Dan maar terug lopen en tijdens de korte speedmars begint ze te klagen. Bij een splitsing moet ik een keuze maken, rechtsaf of rechtdoor? Er is geen bushalte te bespeuren dus rechtdoor is de keuze, altijd een slechte. Weer driehonderd meter verder staan we bij de bushalte terwijl onze bus - de 519 - wegrijdt op het moment dat wij aankomen. Ongeduldig kijk ik om de minuut op mijn horloge. Tijdens de lange minuten die we staan te wachten kom ik tot de ontdekking dat ik de documenten van de reparatie niet bij me heb. Die moeten dus nog in de kamer liggen of ik ben ze onderweg verloren. Welke van de twee het ook is, we hebben geen tijd om weer terug naar de kamer te gaan. Dat betekend zeker een heel weekend zonder computer!
Eenmaal in de bus kom ik tot rust en mijn hart klopt steeds rustiger, we zijn ruim op tijd. Lyka valt - zoals bijna alle Aziaten - meteen in slaap. Niet een diepe slaap, want het vreemdste is eigenlijk dat ze allemaal net voor hun bestemming weer ontwaken.
Bij het service center zitten ze al op me te wachten. Ik ben zo druk als menselijk mogelijk om ze maar niet op het idee te laten komen om naar het papier van de reparatie te vragen.
Een oudere man komt van achter het houten scherm en vraagt om de harde schijf - die ik gelukkig wel bij me heb - zodat die weer kan worden geplaatst. Enkele minuten later komt hij weer terug en bestudeert de kopieën die in het service center zijn achtergebleven. Er wordt alleen maar Thai gesproken en het is net of ik er niet bij zit! De zenuwen gieren door mijn keel. Zodra de man weer verdwenen is begrijp ik plotseling dat hij kwam vragen naar het wachtwoord van de laptop.
Na enkele minuten wachten overhandigd de man - met een vriendelijke glimlach en een koninklijke buiging - mijn aluminium stuk gereedschap. Ik kan niet wachten om haar op te starten. Het opstartgeluid klinkt me als muziek in de oren. Het vertrouwde beeld verschijnt en met z’n drieën volgen ze al mijn handelingen op het toetsenbord. Alles werkt en alles lijkt zoals het was. Ik reken de 1.605 baht af en doe een briefje van honderd baht in de fooienpot. Dat wordt gewaardeerd en de enkele vragen die ik nog heb worden netjes beantwoord.
Zo blij als een kind op sinterklaasavond zit ik met de laptop onder de arm in de bus op weg terug naar onze kamer. Wat maakt toch dat een mens bij een tegenslag bijna altijd meteen het ergste denkt? Het is dus allemaal meegevallen, mijn MacBook zal alleen nog een tijdje naar koffie ruiken.
Aan het begin van Soi 93 kopen we meteen maar het avondeten want vanavond blijven we - ondanks dat dit een speciaal weekend is - toch op de kamer. Er ligt nog genoeg werk te wachten. De enkele dagen met de iPad waren wel door te komen maar niets kan de 13” MacBook vervangen als je zo serieus als ik bezig bent.
We kopen minder eten dan normaal. We gooien na het eten steeds teveel weg en dat is zonde, weggegooid geld, we kunnen het tijdens deze dure maanden wel beter besteden. Gebakken groenten met garnalen, een paar stukken kip en een vispastei. Een Thaise delicatesse die ik pas een paar jaar geleden heb ontdekt. De koele flessen bier smaken prima bij de maaltijd.
Wat TV en natuurlijk snel aan mijn weblog werken. Wat zijn we blij dat het achteraf toch nog zo is meegevallen.
December en januari zijn de donkere maanden van het jaar. Voor mij persoonlijk zijn ze nog donkerder dan voor veel anderen. De laatste maand van het oude jaar en de eerste maand van het nieuwe jaar staan voor mij in het teken van verval, van ouder worden en de naderende dood. Niemand gaat ervan uit dat hij of zij morgen dood is maar toch kan dat zomaar gebeurt zijn!
'Death is just a heartbeat away', song Gary Moore ooit zo mooi.
En zo is het ook. December met haar feesten aan het einde. Die zijn net als een ritueel om afscheid te nemen van een dierbare. En 2012 was voor mij in ieder geval een dierbaar jaar. Ik zal in de toekomst alle jaren koesteren die ik nog op deze aardkloot mag doorbrengen. Ondanks mijn omzwervingen in Azië - die mijn kijk op de dood op veel plaatsen heeft aangepast - kan ik toch niet ontkennen dat veertig jaar in de benauwde Christelijke wereld zijn sporen heeft achtergelaten.
De geboorte van een nieuw jaar en het arriveren van januari kunnen mij niet in een vrolijke bui brengen. Januari is de maand dat ik de klok van mijn leven weer een jaar vooruit moet zetten. Vroeger kon ik altijd grappen maken dat ik nog niet op de helft was maar nu zou dat niet reëel zijn.
Het jaartje dat erbij komt maakt me niet depressief! Begrijp me niet verkeerd? Maar het zet me aan het denken, het brengt de filosoof, futurist, in me boven.
De vraag: 'Waar doen we het allemaal voor?', moet worden beantwoord.
Een open vraag met een oneindig aantal goede antwoorden. Een ander antwoord voor iedereen die zichzelf deze vraag stelt. Een antwoord zonder de invloeden van de verstikkende, vooringenomen, in hokjes verdelende, discriminerende maatschappij. Dat antwoord zal velen zwaar vallen, en velen willen het antwoord niet onder ogen zien.
Dus vraag ik jullie op de man/vrouw af: 'zouden jullie je allemaal een beetje verdraagzamer en zonder vooroordelen willen opstellen?'
Ik weet dat bijna iedereen denkt: 'Maar ik ben helemaal niet zo!'
Toch, ga eens bij jezelf te rade?
'Wat hebben wij in hemelsnaam in Mali te verdedigen?'
'Wordt de moderne kruistocht tegen de Islam een vervolg op de kruistocht tegen het communisme?'
'In de oorlogen tegen de communisten waren er geen winnaars!', alleen generaals en presidenten die met veren en pluimen bestoken op de tv paraderen en verklaren dat de onzichtbare vijand verslagen is. De soldaten en de bevolking hebben met hun levens betaald voor de angst van het kapitalisme. Er is een groot verschil tussen je eigen land, je eigen bodem, je eigen volk verdedigen en bommen gooien op een stam in de woestijn van Afrika die streng islamitisch wil leven.
Het zal mij een rotzorg zijn wat die stammen in Afrika allemaal willen, al maken ze iedereen in Mali af! Maar het wordt tijd dat de kapitalistische koloniale imperialistische gedachte uit de vorige eeuw voor eens en altijd wordt begraven. Laat die mensen toch doen waar ze zin in hebben? Onderdrukking van een volk wordt vaak gevolgd door opstand en revolutie. Dat weten wij in West-Europa toch beter dan wie ook? Wij hebben de controle over half Azië en bijna heel Afrika verloren na een bewind van onderdrukking dat vele decennia heeft geduurd?
En ook dit huzarenstukje van de democratisch gekozen regering wordt uit onze portemonnee gefinancierd! Een schande op zich! Het wordt tijd dat het volk laat horen dat we het niet meer pikken dat het bloed van onze jongens in vreemde landen en op plaatsen die we op Google Maps moeten opzoeken in de aarde stroomt!
'Vrede op aarde!', en zij die het daar niet mee eens zijn zullen zelf hun noodlot ontmoeten. Want wie leeft bij het zwaard, sterft bij het zwaard!
We zitten vandaag alweer twee weken in Bangkok vandaag en dat geeft aan hoe snel de tijd vliegt. Ik kan alleen maar positief zijn over Lyka en de motivatie die de taalschool bij haar heeft losgemaakt. In plaats van aanzetten om haar huiswerk te doen moet ik haar afremmen. We moeten tenslotte ook wat tijd over hebben om ons te ontspannen.
Gisteren was weer zo'n dag dat ik na twee biertjes begon te filosoferen en dat eindigde in een drinkgelag en een korte depressie. Dertien pijpjes bier om precies te zijn waren nodig om me weer op het rechte pad te brengen. Om te realiseren hoe goed we het eigenlijk hebben. Stop toch eens met klagen! Sla eens een maaltijd over? Of beter nog, drink eens een hele dag alleen maar (vuil) water? Dan kijk je heel anders tegen de wereld aan?
De ochtend kom ik door met lezen en snel boodschappen doen voor de lunch. Die is niet overvloedig maar net genoeg om de middag door te komen. De laatste spaghetti carbonara, instant noedels met garnalen wontons, en de altijd aanwezige verse ananas.
En dan slapen, een luxe van een werkeloze - niet door de samenleving opgejaagd - mens. Wanneer ik een uur later wakker wordt met het gevoel van droog zweet over mijn lichaam kleed ik me aan en ga op pad om twee grote koude flessen bier te kopen voor straks. De verkoopster van de kleine winkel springt op zodra ze me ziet. De twee flessen zitten al in een zwarte ondoorzichtige plastic tas voordat ik een woord heb gezegd. Er zijn ook slimme mensen in Thailand! Op mijn badslippers slenter ik terug naar het appartement waar Lyka ondertussen ook wakker is geworden. Verbaasd kijkt ze ombeurten naar mij en naar de zwarte plastic tas.
'Lekker biertje erbij!', lach ik terwijl de twee flessen in de koelkast verdwijnen.
Op het balkon neem ik de Kobo ereader weer ter hand en vervolg het tweede deel van de "Gangreen" serie. De seks heeft nu plaatsgemaakt voor de waanzin van de oorlog, de waanzin van de officieren die veilig ver weg bevelen geven aan jonge mannen die hun leven in de waagschaal leggen voor een verloren maar prestigieuze zaak. Kolonialisme, voor vorst en vaderland. Maar meer voor financieel belang van een kleine maar invloedrijke groep industriëlen. Douwe Egberts en Unilever worden met name genoemd.
Het was een prima dag zonder een bericht over mijn verdronken MacBook. Gelukkig heb ik me er in berust, er zijn belangrijkere zaken dan een computer. Zoals het avondeten! Vanavond krijgt het Koreaanse restaurant een tweede kans. Ik heb geen enkele twijfel dat dat vanavond goed zal zijn. Nog een tweede biertje voor het eten en we gaan op pad.
Koreaans op zijn Thais! Het is oké maar toch niet zoals het zou moeten zijn. Het smaakt ons overigens prima en gelukkig is de Dolsot deze keer zonder zand. Het is alleen jammer dat het vlees voor ons al in de keuken is gegrild. Die gloeiende kooltjes - die een gezellige warmte afgeven - ontbreken dus. Dat is jammer maar we hebben wel geleerd dat we het van te voren moeten aangeven als we zelf willen grillen. Volgende week gaan we in ieder geval weer.
Een flinke beker koffie en een laatste biertje bij een Amerikaanse TV serie, Justified, niet slecht maar wel gewelddadig.
Geschreven met BlogPress op mijn iPad, foto's worden zo snel mogelijk toegevoegd.
Het ontbreken van mijn MacBook is een groot gemis maar voor het eerst moet ik ook echt zien te overleven met alleen de iPad. En de eerste twee dagen ben ik goed doorgekomen. Natuurlijk moet ik het later allemaal nog evalueren maar de eerste echte ervaringen zijn goed te noemen.
'Het gaat niet om de calorieën die je binnenkrijgt maar om de calorieën die verbrandt!', althans, zo denk ik er over.
Ik voel mijn buik na al die weken eindeloos eten, drinken en niets doen flink uitdijen. Mijn gebruikelijke weegschaal is niet voor handen maar de omvang van mijn buik liegt niet! Het wordt dus tijd om 's morgens maar eens te gaan bewegen. De buurt waar we nu verblijven is nog steeds onbekend. Op Google maps heb ik al gezien dat het mogelijk is om een flinke ronde te maken. Soi 93 is een kortere weg tussen een paar hoofdstraten, en dat verklaard ook meteen de verkeersdrukte 's morgens en 's avonds.
Gewapend met de GPS ga ik op stap in de langzaam opwarmende buitenwijken van Bangkok. De gebouwen variëren geweldig. Oude houten gebouwen worden afgewisseld met de modernste woontorens. Wat wel blijft is het groen dat op elk moment van onachtzaamheid een kaal stukje land in een mum van tijd omtovert tot een echte jungle.
De motortaxi's weten niet wat ze zien wanneer een blanke langzaam voorbij loopt. Het is hier het echte Thailand! Overal zijn minuscule restaurantjes of straatstalletjes waar de lokale bevolking hun ontbijt, lunch of avondeten haalt. Het lijkt op een chaos maar wie in Thailand is geweest weet dat er hier orde in de chaos heerst. Er heerst geen afgunst of hebzucht. Het ene stalletje verkoopt gebakken kip van zes uur 's ochtends tot twaalf uur 's middags, daarna neemt het andere stalletje het over van twaalf uur 's middags tot zes uur 's avonds. Zo hebben er twee gezinnen een inkomen. Twee gezinnen die het allebei goed hebben.
Op de terugweg leer ik wat over de buslijnen en de supermarkten. Die laatste zijn hier tussen de Thai wel anders dan op plaatsen waar veel buitenlanders zijn. Naar een hard broodje kun je lang zoeken! Ik drink een soda op de rand van de stoep voor de 7-11 en denk voor een moment terug aan de noodlottige gebeurtenis van gisteren. Pech, èchte pech!
Op weg naar het appartement koop ik de kip en de ananas voor de lunch en het uur dat ik over heb voordat Lyka uit school komt gebruik ik om de laatste bladzijden van "Black Venus" weg te lezen. Ik weet nog steeds niet goed waar ik dit boek moet plaatsen. Ik zal er nog diep over moeten nadenken.
En daar is Lyka! Opgewekt zoals na elke schooldag. Ze geeft wel meteen toe dat het nu wat moeilijker aan het worden is. De spaghetti carbonara met de kip karbonade smaakt uitstekend. Ook dit gerecht uit de magnetron is voor herhaling vatbaar.
Een uurtje liggen en Lyka gaat aan de studie. Het tweede deel van de serie " Gangreen" moet beter zijn en gaat over de gevechtshandelingen van het Belgische leger voor de onafhankelijkheid in Congo. Ik start het boek op de Kobo ereader op en open een grote fles bier. Met een koud biertje in de hand luister ik naar Lyka die binnen in de kamer op bed oneindig tegenstelling ligt te herhalen. Wat is het leven toch mooi in de tropen! Nederland is bedolven onder een laag sneeuw en ik geniet van een koud biertje op het balkon van ons appartement.
Plannen zijn er om te veranderen! Ik heb reisgenoten gehad die er stapelgek van werden als ik weer eens zo'n bui van impulsieve ingevingen had. Lyka leert er langzaam mee leven. De gebakken zalm met rijst wordt veranderd in een bord Thais eten. Mijn favoriet van bamboe scheuten wordt aangevuld met Laab Moo - een pittig varkensvlees gerecht uit het noordoosten - en varkens gehaktballetjes. Witte rijst en een grote fles bier om de vlammen te doven!
Lyka geniet als altijd van het buitenlandse voedsel. De Filipijnen mogen dan wel in Azië liggen maar de meeste specerijen zijn onbekend op de enorme eilanden groep. Pittig eten is ook zeldzaam en sinds de Amerikanen in het begin van de 20st eeuw hier de baas werden hebben zo ook hun vreemde eetcultuur over de eilanden uitgestrooid. Filipijnse restaurants zijn dan ook zeer zeldzaam over de hele wereld.
We kijken wat TV en ik moet Lyka ervan weerhouden om weer in de lesboeken te duiken.
'Overdaad schaadt', zeker in dit geval.
Ze heeft nog ruim vier weken om haar enthousiasme vast te houden. Verdelen is de sleutel tot het succes. Een laatste biertje en een film op TV, onze dag zit er op. Vrijdag gaan we op stap, dat hebben onder het eten afgesproken.
Geschreven met BlogPress op mijn iPad, foto's worden zo snel mogelijk toegevoegd.
Wanneer om zeven uur de zon nog net niet over de top van de gebouwen tegenover ons appartement is geklommen is de kamer toch al overstroomd met een zee van licht. De wekker gaat af en ik sta meteen op. Naast me op het bed ligt Lyka nog te slapen als een os. Toch hoor je me niet klagen want tot nu toe staat ze nog steeds zonder problemen om acht uur op.
Mijn verhaal over onze belevenissen van gisteren vordert al aardig wanneer ze opstaat en wat te eten voor zichzelf klaarmaakt. Een derde beker koffie voor mij en het wordt tijd voor de douche. Ze plaagt me terwijl ik serieus bezig ben op mijn MacBook. Hoe het precies gebeurde weet ik echt niet. In slow motion zie ik de hele mok koffie over het toetsenbord golven. Een luide schreeuw. Lyka staat verstijft. De laptop schakelt uit, twee mensen vol ongeloof staan muisstil in de kamer.
Ik grijp vol ongeloof de eerste handdoek die ik zie hangen om zoveel mogelijk koffie te absorberen. Maar het ondenkbare is al geschied. Er stroomt koffie uit de spleet waar normaal een CD tevoorschijn zou moeten komen. Ik hou de laptop schuin en Lyka helpt me om de koffie die nog steeds uit de computer stroomt in de handdoek op te vangen. Er heerst een stilte. Een dreigende stilte. Alleen verkeersgeluiden dringen door tot in de kamer. Lyka kijkt me met een wit verstijfd gezicht aan.
'Het is niet jouw schuld!', hakkel ik.
'Ongelukken gebeuren nu eenmaal!', stel ik haar gerust.
Ze douchet in alle stilte en vertrekt zonder een woord te zeggen - maar wel met een kus op mijn voorhoofd - naar school. Ik hoop dat ze zich vandaag een beetje kan concentreren.
Na het douchen kleed ik me aan en ga op pad om te zien of mijn MacBook misschien weer tot leven kan worden gewekt. Tegen beter weten in. Computers en vloeistoffen gaan nu eenmaal niet zo goed samen! In de skytrain loop ik door mijn mogelijkheden. Ik kan twee dingen doen. Ik kan naar Pan Thip Plaza - een enorme computermarkt in Bangkok - of ik ga naar het Apple Service Center in Siam Tower. In die laatste ben ik al wel eens geweest met mijn zwarte MacBook een hele lange tijd geleden. Ik kies voor optie twee.
Het service center is nog dicht wanneer ik arriveer. Da's een tegenvaller. Op de glazen wand staat nergens te lezen wat de openingstijden zouden moeten zijn. Ik hoor achter me een sleutelbos ritselen, draai me om en kijk een medewerker recht in de ogen. Mijn ogen moeten wanhopig hebben gestaan want de man neemt meteen de tijd om mij aan te horen.
'Vloeistof binnen gedrongen', dat is de officiële term.
Na een kort gesprek ga ik weer verder op pad. Een velletje papier in mijn hand geklemd met daarop het adres van een ander service center aan de rand van Bangkok. Ook hier ben ik in een ver verleden wel eens geweest. Tijd om een bus die die richting op gaat te zoeken heb ik niet, of beter gezegd wil ik niet nemen. Ik hou een taxi aan en stap voorin naast de chauffeur. Hij weet waar ik heen wil en binnen twintig minuten (100 baht) sta ik binnen bij het Apple Service Center. Het is er druk! Weinig computers maar hele stapels iPhones worden er ingeleverd om nagekeken te worden.
Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben zeg ik tegen de dame achter haar bureau: 'Vloeistof binnen gedrongen!'
Ik hoor haar vingers - op een voor mij onzichtbaar toetsenbord - neerkomen. Ik prima engels stelt ze enkele vragen en wanneer het papier ondertekend moet worden staat er met grote dikke zwarte letters boven aan het formulier dat ze geen verantwoording nemen voor de data op de harde schijf. En daar wringt nu juist de schoen! Die data is wel belangrijk voor mij, heel belangrijk zelfs!
'Zal ik vragen of ze de harde schijf voor u willen verwijderen?', vraagt ze meedenkend op een niveau dat ik in Thailand niet gewend ben.
'Dat zou heel mooi zijn!', antwoord ik opgelucht.
Vijf minuten later staat ze met de 1 TB WD Scorpio Blue voor me.
'Zou het misschien mogelijk zijn dat de HD wordt getest?', vraag ik brutaal met met een ontwapenende glimlach.
Weer vijf minuten later zit ik achter een oude witte MacBook met mijn HD aangekoppeld als opstartschijf. Het opstarten duurt lang, tergend lang. Het draaiende wieltje stopt en het beeldscherm verspringt van kleur. Da's een goed teken! Mijn ogen zijn nu op de linker bovenhoek van het beeldscherm gefixeerd. Zodra daar de aanwijspijl verschijnt slaak ik een kreet van vreugde en opluchting. De vrouw aan de andere kant van het bureau kijkt op terwijl ik verontschuldigend over de rand van mijn bril kijk. Het verschoten raam uit Maleisië met mijn kleine pasfoto ervoor verschijnt op het scherm en eigenlijk is dat al het teken dat mijn harde schijf de tsunami van zwarte koffie heeft overleeft.
Het volgende halfuur gebruik ik voor het opstarten en afsluiten van mijn meest gebruikte programma's. De harde schijf draait aan een stuk, dat is het teken dat de data die plotseling werd verstoord door OSX wordt gerepareerd. Toch nog een klein lichtpuntje! Ik bedank uitgebreid iedereen in het kantoor en ga op zoek naar vervoer richting ons appartement. Na wat navragen blijkt bus 519 naar Thanon On Nut te gaan. Dat is dichtbij genoeg, het laatste stukje kan ik wel lopen.
In de bus denk ik na over de tegenslagen van de afgelopen tijd. Mijn Nikon D700 die een val niet overleefde en nu dit met mijn computer. Ondanks dat het nog onbekend is wat het zal gaan kosten is mijn data tenminste ongeschonden. Ik krijg nu ook trek om wat te eten want het ontbijt is er vanochtend bij ingeschoten. Lyka zal al op de kamer zijn wanneer ik terugkom. Twee magnetron maaltijden - iets van eend met noedels - staan op het kleine aanrecht in de kamer op ons te wachten.
Ze smaken prima en het is zeker een goede lunch. Deze CP maaltijden - geleverd door fastfood ketens - zijn haast hetzelfde als die geserveerd worden in de restaurants.
En dan slapen en lezen. De rust is wedergekeerd en het noodlot is aanvaard. We kunnen er toch niets meer aan veranderen en er zit niets anders op dan af te wachten. Laten we maar hopen dat ik aan het einde van de week mijn MacBook weer terug heb.
We verlaten de kamer alleen nog om Thais eten te halen. Op de markt kiezen we voor een visje, Massaman kerrie en groenten.
Rijst en een halve ananas maken het feestmaal weer compleet. Deze onverwacht noodlottige dag zit er gelukkig alweer op. Met een lichte pijn in mijn buik lees ik nog een handvol bladzijden uit "Black Venus", het blijft een vreemd maar toch herkenbaar verhaal.
Geschreven met BlogPress op mijn iPad, foto's worden zo snel mogelijk toegevoegd.
Vol goede moed beginnen aan de tweede week in Bangkok. Het zal niet zo'n bijster interessante week worden. We zijn nu gewend aan onze nieuwe kamer en we houden ons doordeweeks rustig. Lyka is opgewekt wanneer we opstaan. Ze moet wel heel hard lachen als ze een cartoon op Facebook plaatst, "Opstaan is het moeilijkste moment van de dag", is de tekst.
Klokslag negen uur staan haar klasgenoten voor de deur en ze vertrekt.
Dat geeft mij ook de tijd om wat dingen te doen. Een klein lijstje ligt op me te wachten en door een langzaam opwarmende Soi 93 ga ik richting de supermarkt. Ik heb al snel gevonden wat ik nodig heb. Schrijven zit er op dit moment niet in dus begin ik aan een nieuw boek: "Black Venus" van Jef Geeraerts. Een boek over het koloniale verleden van onze zuiderburen.
Mijn oogleden worden langzaam zwaarder totdat ik om half twaalf voor een moment mijn ogen sluit. Ruim een uur later is er een klop op de deur en Lyka is alweer terug van school.
Op het aanrecht wacht onze Thaise lunch! Een kippenkluif en een omelet op rijst. Het kost 50 Baht (€ 1,25) voor ons samen en dat valt niets tegen voor zo'n smakelijk gerecht. Een halve ananas maakt de lunch compleet
Na het eten sluiten we weer voor een moment de ogen. Niet voor lang want Lyka wil weer gaan oefenen op de vragen, dat is ook nog steeds een goed teken. Het boek vlot prima en gaat van een haast pornografisch verhaal over in de alledaagse bezigheden in een kolonie ver van het vaderland. De uitspattingen van decadentie en de onderdrukking van de lokale bevolking voert de boventoon. Het is heel herkenbaar zoals in de boeken over onze oude kolonie Nederlands-Indiē.
Het avondeten komt uit de magnetron om de eenvoudig reden dat ik weinig fut meer heb om de deur uit te gaan. Het smaakt niet slecht, alleen zijn de porties zo klein dat we ze moeten aanvullen met een groene papaja salade en een stuk kleefrijst.
Een bakkie koffie en een film. We voelen ons hier prima op ons gemak en morgen is het weer een nieuwe dag!
Geschreven met BlogPress op mijn iPad, foto's worden zo snel mogelijk toegevoegd.
‘Home Sweet Home’, denk ik wanneer we rond half zeven onze kamer in Bangkok binnen stappen. Twee plastic tassen in de hand, gevuld met het avondeten en een half wit brood voor morgen als ontbijt.
Maar eerst even terug naar Pattaya!
Dat is te ver en te kort! We arriveerden vrijdagavond pas rond kwart over vijf in Pattaya. Dat was dus redelijk laat en we konden weinig meer ondernemen. Zelf snelde ik weg terwijl Lyka de laptop opende en Facebook weer haar diepste geheimen toevertrouwde. Het was gezellig op de markt en op de terugweg was er ook nog tijd voor een biertje bij de Boxing Roo. Maar dat was het dan ook meteen! Een hap gebakken rijst en de vrijdag zat er op.
Hoewel we plannen hadden gemaakt voor de zaterdag is er overdag weinig van terecht gekomen. Mijn kleine kater van het bier van gisteren bleef maar doorzeuren en Lyka was allang blij als we vanavond een visje gingen eten bij haar favoriete restaurant.
En zo kabbelde de dag verder in het oneindig niets doen. Lezen en sodawater drinken! Totdat we eindelijk op pad konden voor het avondeten. De vis en bijgerechten waren voortreffelijk zei het niet dat de saus in vier weken tijd 100% en de asperges met garnalen 30% duurder waren geworden. En die domme buitenlanders blijven maar hardop zeggen dat Thailand zo goedkoop is! De Thai begrijpen ècht wel wat ze zeggen.
Op de terugweg kwamen we langs de “Areca Lodge” waar Winas nog steeds de scepter zwaait. Ook daar vielen we op een paar barkrukken neer om wat te drinken. De manager - waarschijnlijk een westerling - heeft het hier wel goed begrepen! De prijzen van het bier zijn naar beneden bijgesteld met gevolg dat de bar en het terras barstensvol zit met tevreden klanten. Een laatste biertje bij de “Diana Dragon” met een paar oude vrienden en de avond was alweer voorbij.
Vandaag hebben we sowieso niets kunnen doen want om een uur of twee moesten we alweer richting Bangkok.
Op het busstation in Pattaya was het onderwerp van ons gesprek dan ook: ‘Is het het wel waard om voor een avond de hele reis naar Pattaya te maken?’
De conclusie: ‘Nee dus!’
Volgend weekend blijven we lekker in Bangkok. We besparen ruim € 20,- aan reiskosten en daar kunnen we lekker van gaan eten.
De tassen eten komen op tafel en we genieten van de Thaise schotels die we langs de straat hebben gekocht. Voor € 7,- is het een maaltijd voor de goden. Een koud biertje erbij om het af te leren. Nu nog even wat lezen en dan snel naar bed. Morgen week twee van de cursus!
De laatste dag - tevens de laatste lesdag - van de week! We stappen op hetzelfde moment de kamer uit. Lyka gaat naar school en ik ga naar de luchthaven. Door alle veranderingen in onze plannen moet ik eerst gaan kijken wat de mogelijkheden zijn met onze tickets van Bangkok naar Amsterdam.
Ik weet al uit een ver verleden dat een van de best bewaarde geheimen van Bangkok de openbare bussen naar de luchthaven zijn. Daar zijn veel mensen bij gebaat als dat ook niet aan de grote klok wordt gehangen. Na een paar keer googlen ben ik wat verder gekomen en ga op zoek naar bus 552 die van On Nut BTS naar Suvarnabhumi Airport rijdt.
Ik zoek een plaatsje op de bank bij de bushalte tegenover de Tesco Lotus. Een kleine blauwe sticker met een vliegtuig en wat Thaise tekens verteld dat ik goed zit. En het wachten begint. Hoe lang kun je wachten voordat je plan B - met de skytrain naar de luchthaven - in werking laat treden? De minuten tikken langzaam weg en bus na bus scheurt met veel kabaal voorbij. Bij veel van de passerende bussen is de zware zwarte dieselrook verleden tijd. Jaren geleden zijn ze begonnen om de bussen om te bouwen naar aardgas. En dat maakt het verkeer in Bangkok een stuk aangenamer.
Een oude vrouw - die me onopvallend in de gaten heeft gehouden - springt plotseling op en maant een minibusje met haar op en neer gaande hand te stoppen. Ze kijkt me aan en wijst naar het busje. Verward spring ik op en zonder na te denken loop ik op het witte busje af. In het klein staat op de zijkant het verlossende nummer 552 te lezen. Ik neem plaats op de voorbank naast de chauffeur. Met een wuifgebaar neem ik afscheid van haar en een knik van mijn hoofd als dank. Ze zwaait terug terwijl de minibus zijn plaats in het drukke verkeer op Sukhumvit Road inneemt.
De bus maakt een flinke ronde door de buitenwijken van Bangkok. De buschauffeur is de engelse taal niet machtig.
Een medepassagier - die een rood overhemd draagt met grote letters “AVIS” op de rug - tikt me op de schouder en zegt: ‘35 baht’.
Ik haal mijn geld tevoorschijn en de chauffeur kijkt me voor een moment verontschuldigend en verlegen aan. Met zijn ogen op de weg vist hij op de tast een muntje van vijf baht uit het kleine rieten mandje dat tussen ons in op de zitting staat. De rit duurt niet langer dan drie kwartier. Het is zeker een betere optie dan de langere en duurdere tocht met de skytrain. Er schijnt een hele vloot van die busjes door Bangkok te rijden dus het loont om even na te kijken of er een busje bij jouw in de buurt langs rijdt!
Op de luchthaven gaat het even wat minder! Om de een of andere onduidelijke reden zijn er enkele roltrappen alleen toegestaan voor houders van een airport-pas. Het gevolg is dat ik door een doolhof van roltrappen - die allemaal de verkeerde richting lijken te hebben - de weg naar boven moet zien te vinden. Enkele welgemeende vloeken verlaten mijn mond en luchtten me een beetje op.
Wanneer ik eindelijk boven ben en voor de informatiebalie sta wordt ik weer naar het beginpunt van mijn lijdensweg gestuurd. Vandaar moet ik de tuin oversteken om bij Concourse G (Room G2-085) te komen. Een heel leger van bewakers omringt me zodra ik te dicht bij de deur kom. Ze ontzeggen me de toegang omdat zij niet weten waar het kantoor van Aeroflot is. Meerdere malen moet ik uitleggen dat Concourse G en Room G2-085 in het gebouw voor me moeten liggen. Een wijsneus wijst naar enkele stickers op de glazen deur en zwaait met zijn hand als teken dat Aeroflot hier niet in het gebouw gevestigd is. Ook mijn poging met een grapje en een lach - dat normaal gesproken deuren opent in Thailand - blijft vruchteloos.
Een medewerkster van EVA air lost het taalprobleem op en fungeert als sleutel tot de deur van Concourse G. Ik ben in ieder geval binnen! De begane grond blijkt kamers met de aanduiding G1 te hebben. Dan maar de trap op! En ja, Room G2-085 is snel gevonden. Helaas voor mij is dat de administratie en niet de ticketing van Aeroflot. Ik moet weer terug naar dezelfde verdieping waar ik net vandaan ben gekomen, deze keer tegenover incheckbalie P. Ik moet er zelf om lachen! Beneden staan de bewakers in de schaduw hun sigaretten te roken. Verbaasd kijken ze me aan wanneer ik hard lachend voorbij wandel.
Bij de ticketing balie van Aeroflot krijg ik een van de beste staaltjes Thaise onwetendheid - en het voorkomen van gezichtsverlies - voorgeschoteld! Twee weken geleden over de telefoon was het mogelijk om mijn tickets - met extra kosten - naar Nederland te annuleren . Nu is dat niet meer mogelijk. Mijn opmerking dat me dat twee weken geleden telefonisch is verteld komt niet eens aan. De medewerkster achter de balie begint ongeïnteresseerd een gesprek met een andere medewerkster.
Zodra ik klaar ben met mijn betoog kijkt ze me weer aan met een blik van: ‘Wat heb je nog meer te vertellen?’
Het is alsof ze zelf weten dat het lijkt dat ze volledig ongeïnteresseerd zijn in problemen van de klanten aan de andere zijde van de balie. Voor $ 100,- per ticket kan ik wel de datum veranderen mits er stoelen van die klasse vrij zijn. Dat kan tot 24 uur voor het vertrek! Met die informatie ga ik weer terug naar ons appartement.
De busreis gaat zelfs nog beter dan heen. De chauffeur dropt me bij het “Bang Chak BTS station” af. Het is tien over twaalf, het is te vroeg om op Lyka te wachten dus slof ik rustig door soi 93 naar ons appartement.
Wanneer Lyka thuis komt ben ik al bijna klaar met pakken. Ze heeft zelf ook niet lang nodig en zodra we klaar zijn controleren we de deuren en ramen en gaan op weg naar Pattaya. Net voordat we de bus op het Ekkemai busstation naar Pattaya nemen gaan we eerst nog lunchen bij “Yuujou Ramen”. Dat was de vorige keer zo goed bevallen dat we dit een traditie willen maken.
Dan is het toch nog snel later dan je denkt. Het is al half drie wanneer de bus het “Ekkamai Busstation” verlaat. Het eten maakt me rozig en na een paar bladzijden lezen vallen mijn ogen dicht. Voor een moment vecht ik nog tegen de slaap maar wordt het me teveel. Een flits later zijn we in Pattaya voor twee dagen genieten.
Ik ben een zwervende jongen van halverwege de zestig jaar jong. Ik probeer er zoveel mogelijk met mijn iPhone 13 Pro Max er op uit te trekken en veel van Azië te zien. Mijn verhalen kunnen misschien een inspiratiebron zijn voor anderen. Ik hou vooral van eten en drinken, dit zul je dan ook vaak aantreffen in mijn verhalen.
