Johor Bahru (T-Hotel Johor Bahru (515), zaterdag 1 december 2012
Ik loop wat rond en maak foto’s. We wagen een vruchteloze poging om Annelyn te bellen. zonder enig resultaat. Dan besluiten we dat we samen naar binnen gaan. Er kruipt nog steeds een eindeloze slang richting de kassa’s en voordat die allemaal binnen zijn kan ik waarschijnlijk wat foto’s zonder al teveel mensen op de achtergrond schieten.Lyka stribbelt nog steeds wat tegen maar gelukkig weet ik haar ervan te overtuigen dat we binnen ook nog wel kunnen wachten.
In het park is het op het eerste gezicht leuker dan ik verwacht had! Bijna alle bekende gebouwen in Maleisië - er ontbreekt geen enkel stukje islamitische architectuur - zijn in de kleine kleurige blokjes nagebouwd. Voor een Lego kenner zijn er toch wel een paar voorbeelden waar er duidelijk gesjoemeld is - en veel secondelijm gebruikt - met het op elkaar klikken van de blokjes.De enige plaats - en tevens meest belangrijkste culture en geschiedkundige plaats van de natie - die ontbreekt is Melaka! Malacca zoals wij het beter kennen wordt hier door de islamitische regering - die al meer dan vijftig jaar onafgebroken aan de macht is - gewoon stilgezwegen. Al het Christelijke en Islamitische erfgoed van de eeuwenoude haven- en handelsplaats is gewoon weggelaten! Dat kan helaas nog wel eens vaker voorkomen is dit overigens bijna altijd vriendelijke land.
Voor ons maakt dat weinig uit! Wij kennen als Hollanders de geschiedenis van Malacca. De geschiedenis van de VOC (Vereenigde Oostindische Compagnie) en de eeuwige oorlog met de Portugezen om de rijkste bronnen van handel in het oosten.
De grootse bouwwerken en monumenten uit Zuidoost Azië zijn hier aanwezig en ook die zijn prachtig om te aanschouwen.Het is al tegen elf uur wanneer we toch maar weer terug naar de ingang van het park gaan. We vinden het allebei jammer dat we problemen hebben met het vinden van onze vriendin. Mijn hersenen draaien op volle toeren om een oplossing voor deze patstelling te vinden. Ondertussen poog ik aan Lyka uit te leggen hoe ze volgende keer een waterdichte afspraak moet maken.
‘Daar hebben we nu weinig aan!’, snauwt ze me af.
Inderdaad, daar hebben we nu weinig aan! Dus bij de ingang kijken we samen naar een eindeloze rij mensen die met een kinderlijke glimlach op hun gezicht naar binnen stromen. Terwijl ik de lichaamstaal van bezoekers bestudeer vraag ik me af wie er vandaag meer plezier zullen hebben. De kinderen of de ouders? Ten slotte schuilt er in elke volwassene nog een kind! Je moet alleen durven om de schuif van je emotionele poort te halen en het kind in je weer naar buiten te laten. In onze vreemde samenleving wordt het niet geaccepteerd wanneer een een volwassene het kind in zich af en toe naar buiten laat!
Een grootouder die met een kleinkind speelt is niet de volwassene die met een kind speelt! Het is het kind in de grootouder die met het kind speelt. Ze zeggen niet voor niets: ‘Hij is aan het verkindsen!’, wanneer het volwassen masker oncontroleerbaar van een ouden van dagen afglijd.
We hebben de moed eigenlijk al opgegeven en zoeken nu samen onze weg door het enorme park. De kans is minimaal dat we Annelyn in deze mensenmassa tegen het lijf lopen. Het wordt nu tijd om ons te gaan vermaken en we kunnen alleen maar hopen dat we Annelyn alsnog ergens onderweg tegenkomen.
