Johor Bahru (T-Hotel Johor Bahru (515), zaterdag 1 december 2012
Met de mooie herinneringen van de 3D bioscoop in “Disney Land Hong Kong” in gedachten gaan we als eerste op weg naar de “Lego 4D movie Xperience”. We zoeken een plaatsje in een van de afgebakende vakken bij de ingang van de bioscoop. We staan er nog niet zo lang en Lyka hoort een bekende stem in het Tagalog (Filipijns) roepen.
Het is Annelyn!Ongelofelijk dat ze ons in deze drukte heeft gevonden. Het is een klein wonder die deze dag alleen maar leuker en gezelliger zal maken. Die twee meiden hebben elkaar heel wat te vertellen en ik sta erbij en kijk ernaar. Heel af en toe komen er enkele Engelse woorden vergezeld met een glimlach in mijn richting. Dat maakt me niet zoveel uit want ik ben erg blij dat die twee meiden elkaar alsnog hebben gevonden.
Het is een schitterende 4D film over de avonturen van de kleine plastic poppetjes met wind, water en sneeuw. De kinderen en ouders gelijk schreeuwen het uit van opwinding. Helaas kun je hier niet fotograferen. Trouwens, ik heb het door het vallende water druk genoeg om mijn nieuwe Nikon D600 droog te houden!
Eenmaal buiten heb ik twee fantastische modellen om mijn nieuwe camera eens flink aan de tand te voelen en de mogelijkheden te ontdekken. Hoewel het opnieuw een Nikon is zijn er toch grote verschillen met de vorige. Voor mijn gevoel moet ik weer van voor af aan beginnen. Voor een moment denk ik aan die noodlottige dag in Korea toen mijn camerariem brak. Ik schud met mijn hoofd en zet de teleurstelling meteen weer van me af. We gaan nu plezier hebben en ik zal die meiden eens flink laten poseren!
Al kletsend en fotograferend lopen we door het park en bekijken de attracties die de meiden straks willen bezoeken. Annelyn heeft koekjes meegebracht. Ze zijn ongetwijfeld erg lekker en de twee meiden genieten er zichtbaar van. Het is leuk met zijn drieën maar mijn maag wil ondertussen ook wel wat.
De restaurants zijn duidelijk achtergebleven bij de rest tijdens de ontwikkeling van het enorme pretpark. Het menu is beperkt, de mentaliteit van de - waarschijnlijk verplichte - werknemers onder nul en de kwaliteit en de waardering van het voedsel gaat richting het nulpunt. Pizza, kip met rijst, zoete taartjes en nog meer van dat fastfood. Dat is heel vreemd in een land waar je bijna overal heerlijk - en ook nog voor een redelijke prijs - kunt eten. Wij komen uiteindelijk terecht in de Snackbar waar we lauwe “runderknakworsten” met koude patat eten. Het is niet anders!
Vanaf nu volg ik het voetspoor van de twee meiden en de camera draait overuren. Het hoofd van “Albert Heijnstein” is een winnaar waar we samen hard om moeten lachen.
We wandelen wat in het wild rond om de slechte maaltijd te laten zakken. Er is voldoende te bekijken en het is allemaal gemaakt van de kleurrijke plastic blokjes die een timmerman genaamd Ole Kirk Christiansen in het Deense stadje Billund in 1932 ging maken onder de naam LEGO.
We komen al kletsend in de buurt van de mechanische attracties waar elk thema pretpark om bekend staat. De meiden staan te trappelen om te gaan zwaaien en zwieren! Ik neem de taak op me om de beelden voor de eeuwigheid met mijn nieuwe Nikon D600 camera vast te leggen. De nieuwe camera heb ik al snel onder de knie, het is tenslotte ook een Nikon, en ik ben erg tevreden met mijn foto’s.
De volgende attractie is de “Jetski”, een draaimolen boven het water waar je het niet droog houdt. Dat is in dit deel van de wereld geen enkel probleem want het kwik komt hier elke middag ruim boven de dertig graden!
Tijdens de rustige wandeling naar de volgende attractie poseren de meiden bij een miniatuur “Wat Arun” en de “Petronas Towers” in plastic blokjes.
Op weg naar een achtbaan die “The Dragon” heet passeren we een troep huilende wolven. Ik heb het al vaker geschreven! Het is ongelooflijk wat ze allemaal van die kleine kleurige blokjes kunnen maken.
Terwijl de meiden staan te wachten tot ze aan de beurt zijn om in de rups van de achtbaan kijk ik goed om me heen en zie een kleine LEGO rat op een rots naast het water. Het kleine beestje is vertederend om te zien. Gemaakt van de kleinste blokjes doet het kleine knaagdier niets onder voor de enorme bouwwerken die we elders in het park hebben gezien.
Op een goed gekozen plaats maak ik enkele foto’s wanneer de meiden langs mij heen flitsen. Helaas komen ze maar een keer langs en later blijken de foto’s minder goed dan ik heb verwacht. Gelukkig kunnen we wel goed zien dat ze het uitschreeuwen van opwinding!
Bij het zien van deze attractie eerder vandaag wist Lyka het meteen honderd procent zeker dat ze deze waterbaan vandaag zou gaan rijden. Er is niet veel nodig om Annelyn over te halen om in de lange rij te gaan staan voor deze erg populaire attractie in “Legoland Malaysia”.
Op weg naar de waterbaan moet ik het natuurlijk weer ontgelden! Ik lijk volgens de twee meiden op de oude man die zit te slapen op een bankje aan het water.
Vanaf een strategisch gekozen plaats wacht ik totdat ik de meiden in een bootje omhoog zie gaan. Tijdens het wachten ben ik druk geweest met de instellingen van de camera. Ik krijg ook voor deze spectaculaire attractie maar een kans dus moet het deze keer in een keer goed zijn!
Kijk eens naar deze gelukkige gezichten? Vanaf het moment van de val naar beneden tot het moment na de remmende plons in het water hebben de meiden hun kelen schor geschreeuwd!
Vandaag is de tijd is voorbij gevlogen en we moeten nu ècht richting de uitgang omdat we niet te laat in Johor Bahru willen aankomen. Nog een laatste attractie? Waarom ook niet, we komen hier niet elke dag! Ook de draaiende vliegtuigjes maken kraaiende meisjes. Het kind in de volwassene is vandaag meerdere keren ontwaakt!
Het is al voorbij zes uur wanneer we de groepsfoto maken met opnieuw de iconische “Petronas Twin Towers” op de achtergrond. Het mag duidelijk zijn dat we vandaag een heel erg leuke en fijne dag achter de rug hebben. In Legoland is alles tot in details!
Het is een hele mooie dag geweest, opwindend en met een prettig weerzien met een goede vriendin. Het afscheid is een beetje emotioneel want het zal wel een lange tijd duren voordat we elkaar weer ontmoeten. En we weten ook niet waar! Want Annelyn reist met haar werkgever ook in heel Azië rond.
De bus brengt ons snel en efficiënt terug naar de stad. Vanavond gaan we op jacht naar een koud biertje en Chinees eten. In een islamitisch restaurant wordt er natuurlijk geen bier geserveerd! We hoeven niet lang te zoeken voordat een foodcourt, met alles waar ik naar op zoek ben, zich laat vinden. En nog wel op een korte afstand achter ons hotel! Koude biertjes, Chinees eten en Maleisisch èn Engels voetbal op een grote oude dikke kleuren-TV. Mijn avond kan niet meer stuk.Ik maak snel enkele nieuwe Chinese vrienden met wie ik - Lyka is al terug naar de kamer - een ijskoud biertje drink en voetbal kijk. Ons bezoek aan “Legoland Malaysia” en weerzien met Annelyn is een groot succes. Morgen hebben we een heel lange busreis voor de boeg! Ik wil jullie deze foto van een Chinese in Maleisië stortbak niet onthouden!
Een bomvrije stortbak
