Maleisië: Legoland

Johor Bahru (T-Hotel Johor Bahru (515), zaterdag 1 december 2012

Ik begin aan dit verhaal in de wetenschap dat ik vandaag 401 foto’s heb gemaakt die allemaal moeten worden nagekeken en gecontroleerd tot alleen de beste over zijn!

Pretparken of hoe je ze ook wil noemen zijn nooit mijn favoriete bestemmingen geweest. Alleen de gedachte al aan al die jengelende en schreeuwende kinderen, lange rijen wachtende mensen voor de achtbaan en slecht - en ook veel te duur - fastfood in te drukke eetzalen. Nee, geef mijn portie maar aan Fikkie!
Lyka heeft daar vorig jaar verandering in gebracht. Eén van de zaken die een nieuwe relatie met zich meebrengt is het delen van ervaringen. Òòk die ervaringen waar je voor je relatie niet aan moest denken. Lyka heeft - niet geheel zonder enige moeite en tegenstribbelen - samen met mij menig tempel en oud gebouw bezocht. Dus sindsdien staan er ook soms pretparken op onze agenda om haar een plezier te doen.
Na ons bezoek aan “Disney Land Hong Kong” moet ik toch ook eerlijk toegeven dat ik het soms best wel leuk vind. Ik weet zelf niet goed waarom maar ik vermoed dat het ermee te maken heeft dat het in Hong Kong allemaal goed is geregeld en de kinderen nog respect hebben voor hun ouders en vooral voor andere mensen. Dat wordt ze al van jongs af aan bijgebracht en enige afwijking wordt niet geaccepteerd door de ouders en zonder pardon afgestraft.
Misschien zijn we daar wel fout gegaan in Nederland. De ouders van de huidige jeugd, de babyboomers, zijn in alle vrijheid opgegroeid. Maar de huidige jeugd heeft nog meer vrijheid gekregen en is veranderd in een oncontroleerbare kudde van bandeloze jongeren! Niet generaliseren! Maar toch denk ik dat daar de schoen wringt in de huidige maatschappij, doorgeschoten vrijheden.
Enkele maanden geleden hadden we al afgesproken om op deze eerste decemberdag “Legoland Malaysia” te bezoeken. Het park ligt op een terrein dat voor industrie was bestemd maar de planning van een pretpark van deze omvang zou ik voor veel banen zorgen en dat zonder de vervuiling die industrie met zich meebrengt. De strategische ligging - naast Singapore - zou het toerisme ook stimuleren en meteen een win/win situatie opleveren voor de provincie Johor.
We hebben een afspraak met Annelyn! Een goede vriendin van ons die we vaker in Thailand en Singapore hebben bezocht. Lyka en Annelyn hebben nu in “Legoland Malaysia” afgesproken.
Dit is dus een van die dagen dat we echt vroeg opstaan! Ik had gisteren al geïnformeerd hoe laat de eerste bus naar het park èn vanwaar die bus zou vertrekken. Om zes uur loopt de wekker af en precies om zeven uur verlaten we het hotel. Het eerste wat ik buiten de deur zie brengt gelijk een glimlach op mijn gezicht! “Selamat Hari Krismas” staat er op een spandoek te lezen op een van de vreemde lantaarnpalen!
En veel mensen in het Christelijke westen vinden dat vreemd! Hier in Azië is het heel normaal. Natuurlijk is Maleisië volgens de grondwet een islamitisch land, maar een gematigd islamitisch land. Vijf en veertig procent van de bevolking heeft een andere geloofs- of geen overtuiging. En dat maakt Maleisië zo speciaal! Hier vermengen veel religies met elkaar, zeker aan de westkust en in het zuiden van Maleisië.
We zoeken onze weg door een doolhof van gesloten winkels in het enorme winkelcentrum op zoek naar de McDonalds waar we eerst wat gaan ontbijten. Hier komt ook meteen een klein gebrek van deze fantastische vakantiebestemming bovendrijven. De moslimbevolking die in deze moderne tijden niet meer door de staat wordt onderhouden moet nu ook gaan werken. Generaties op hun krent zitten en gratis geld heeft ze dommer dan dom en luier dan lui gemaakt!
De koffie in het McDonald’s restaurant is op! Ze kunnen de koffie niet vinden vanochtend! Er is alleen thee voorhanden! Ik vraag me hardop af hoe het mogelijk is dat een McDonald’s restaurant zonder koffie komt te zitten. Een eetfabriek met een logistieke organisatie die elk schijfje augurk per verkocht broodje hamburger aftelt. En wanneer de computer registreert dat er een nieuwe bestelling naar het restaurant moet komt daar geen mens meer aan te pas.
Wat is het volgende? Ook geen broodjes meer? De Chinese jongen achter me moet lachen en vertrouwd me toe dat de islamieten niet slimmer zijn. Ze krijgen vaak automatisch een diploma zonder een dan naar school te zijn geweest of een examen te hebben afgelegd.
‘Ze, aanhangers van de al ruim vijftig jaar aan de macht zijnde UNMO (United Malays National Organisation), moeten eindelijk werken voor hun geld!’, lacht hij.
‘Ze zijn dommer dan dom die Maleisiërs, er mochten voor deze McDonald’s alleen maar moslims solliciteren! Het restaurant moet halal zijn, en blijven! De reinste discriminatie maar wij zijn allang blij dat ze na ruim vijftig jaar ook eindelijk aan het werk worden gezet!’, lacht hij verder.
Het ontbreken van koffie heeft een nieuwe bottleneck in de aanvoer van dranken en spijzen veroorzaakt! De thee is zo lauw als de temperatuur van het zwemwater in een tropisch zwemparadijs! Ik voel het al aan het bekertje en vanzelfsprekend klaag ik hierover! Zonder een koffie ben ik ‘s morgens niet de gemakkelijkste! Het meisje met het hoofddoekje, de assistent bedrijfsleider, kijkt me verlegen en tegelijk verontschuldigend aan. De overige Maleisiërs afkatten gaat nog wel maar een toerist afkatten is nooit goed voor de zaken. Ze wijst zonder een woord te zeggen naar mijn dienblad en daarna met haar open vlakke hand boven naar het terras.
‘Ik breng de thee naar U op het terras’, zegt ze haast onverstaanbaar op een zachte toon.
Lyka surft al op het internet en leest de laatste berichten op Facebook. Verrast kijkt ze naar me op omdat het zo lang heeft geduurd.
‘Geen thee?’
Ik leg haar snel uit wat er is gebeurd en met verwondering hoort ze mijn verhaal aan. Enkele minuten later verschijnt het meisje met het hoofddoekje op het terras en verontschuldigt zich nogmaals. Ik accepteer haar verontschuldigingen maar ik heb ook een tip voor haar!
‘Zorg dat er in de toekomst een paar pakken met Nescafé instant koffie rood stengels op voorraad zijn om de eerste problemen met het koffiezetapparaat op te vangen!’
Ze staart me voor een moment aan en ik zie in haar ogen de tandwielen in haar hersenen langzaam in beweging komen. Wanneer ze zelf weer in beweging komt begint ze te glimlachen en bedankt me voor de tip. Zij maakt straks een goede beurt op de vergadering waar onderzocht wordt wat er vandaag met de koffie mis is gegaan. Ik heb vandaag in ieder geval mijn eerste goede daad gedaan en het wordt tijd om naar de bus te gaan.
Een makkie! Een lege bus staat precies op de plaats te wachten waar ons verteld was dat hij staan. Om iets over acht vertrekt de bus - met Lyka en mij als enige passagiers - op weg naar “Legoland Malaysia”. Onderweg stappen er nog een paar mensen op de bus maar ik kan niet zeggen dat het druk is. En dat is vreemd! Het is tenslotte zaterdag. Om negen uur staan we met de toegangskaartjes in de hand voor de poort van het kleurrijke blokjespark.
En nu begint het! We zijn ruim op tijd en voorzichtig vraag ik aan Lyka waar we Annelyn ontmoeten.
‘Hier! In Legoland!’, zegt ze zonder enige twijfel in haar stem.
‘Gewoon hier, nergens in bijzonder?’
‘Ja, hier!’
‘Hoe laat?’
‘Weet ik veel, voordat het park open gaat!’
Ik begin nu te twijfelen of het wel een goed idee is geweest om Lyka de afspraak met Annelyn te laten afhandelen. Voor een moment was ik blij dat ze wat werk uit mijn handen nam èn ze moet het toch een keer leren. Maar met zoveel onzekerheden zie ik in gedachte donkere onweerswolken langzaam boven onze hoofden drijven. En ik krijg vanzelfsprekend weer de schuld!
Ik ga maar op zoek naar een bekertje koffie want dat heb ik vanochtend wel gemist. Lyka zoekt een strategisch plaatsje in de schaduw om de aankomst van onze vriendin niet te missen.
Koffie heb ik gelukkig snel gevonden in de Burger King, ze kijken alleen vreemd op dat ik om kwart over negen nog geen trek heb ik een Whopper. Een onschuldig grapje maakt iedereen aan het lachen en de meisjes met de hoofddoekjes kijken verlegen de andere kant op. Om de hoek van de enorme keukenuitrusting verschijnen nog meer hoofden om te zien waarom er zo hard wordt gelachen.
Het is nog geen half tien en het zweet loopt letterlijk langs mijn armen naar beneden! Het zal een lange hete dag worden!
En wij maar wachten en staren in de verte vanwaar wij verwachten dat Annelyn zal komen! De poorten van het pretpark gaan om tien uur open dus het is begrijpelijk dat het plein zich snel vult met bezoekers die allemaal tegelijk naar binnen willen. Voor ons is dat maar een bijkomend probleem! Er zijn zoveel vrouwen en meisjes met zwart haar op het plein verzameld dat het onmogelijk wordt om Annelyn er tussenuit te vissen. Zelfs al was ze verkleed als Ronald McDonald!