maandag 5 maart 2012

Singapore: Onze laatste dag in Singapore

Geylang, Amrise Hotel (209)

Om zeven uur loopt ook op deze Maandag de wekker weer af. Het is onze laatste dag in Singapore en ik weet nu echt niets meer te doen. Mijn meisje ligt nog op één oor en ik controleer mijn weddenschappen. Een oude account bij Unibet bleek nog wat Eurootjes te bevatten en die speel ik nu weg. Niet al te gek! Maar vijf Euro op PSV tegen FC Twente, een uitbetaling van ruim twintig Euro. Een leuke opsteker! Voorlopig sta ik alweer in de plus dus de kleine weddenschappen blijf ik afsluiten. Ik heb bijna een systeem.
Mijn laatste verhaal over Maleisië gaat online en als ik op de publiceer knop druk realiseer ik me dat ik nu zes dagen achter lig.Één dag per week is acceptabel mist je niet maanden onderweg ben. Als ik op de rand van het bed zit te mijmeren en Lyka schopt me in haar slaap keihard in mijn rug kom ik snel terug bij de werkelijkheid. Een bakkie Nescafé op het nachtkastje en de MacBook op mijn schoot.
Als ik nadenk over mijn achterstand van het publiceren tijdens deze reis kom ik tot de conclusie dat de bottleneck bij het verwerken van de foto's ligt. Ik ben op sommige momenten te trigger happy met de camera. Tientallen foto's van hetzelfde tafereel en dan zit je later in je hotelkamer plaatje na plaatje af te strepen. En dat is werk waar je niet op zit te wachten. Dat is in ieder geval iets waar ik verandering in wil brengen.
Een ander veel kleiner probleem dat zich voordoet is het gebrek aan input. De luie dagen dat je niets of heel weinig onderneemt zijn het moeilijkst om onder woorden te brengen. Je kan een plaatje schieten maar er zullen toch geschreven woorden nodig zijn om het te omlijsten. In het verleden was ik altijd hyperactief maar nu met Lyka worden er vaak rustdagen ingelast. En over zo'n rustdag kan ik ook niet veel schrijven.
In ieder geval heb ik me tijdens deze (voor)laatste reis in Maleisië aan mijn voornemens gehouden. Ik heb elke dag gepubliceerd, al was het soms maar dun en met een enkele foto. Misschien gaat het nu ook wat moeizamer omdat ik in de boekvorm schrijf! Ik zie nu direct voor me hoe het er op de iPad of e-reader uit zal gaan zien.
Nu we op onze laatste dag helemaal klaar zijn is het ook al laat wanneer we het hotel opnieuw in een neerdalende regen verlaten. Tijdens dit bezoek aan Singapore hebben we weinig geluk gehad met het weer! Met z'n tweeën onder een te kleine paraplu lopen we naar het Kallang MRT station. Rechts van ons alleen maar fruitkramen. De gemengde geur van appels, citrusvruchten en natuurlijk de doerian. De koning der vruchten. Het is een penetrante geur die toch aromatisch is. Het vruchtvlees stink maar smaakt toch zoet en een beetje pittig. Ik kan het wel eten maar het schijnt niet zo goed te mixen met alcohol. Dus blijf ik er meestal maar vanaf. Ze liggen manhoog opgestapeld in verschillende prijsklassen. Een jongen slaat met de achterkant van het lemmet van zijn kapmes op een vrucht. Het geluid verraad de kwaliteit en de doerian wordt verplaatst naar een andere stapel. "Vijftien dollar per kilo", staat er op de fel oranje kaart voor de stapel geschreven.
Na de korte rit met de MRT stappen we uit op het Lavender MRT station dat een paar jaar geleden een grondige renovatie heeft ondergaan. Er is natuurlijk ook een foodcourt gekomen waar we vorig jaar al een keertje hadden ontbeten. Helaas waren de tosti's ham/kaas al uitverkocht en bij gebrek aan bestelde ik maar een Chicken Pau en een Pork Pau. Aangevuld met twee zwarte Chinese thee zou dit voldoende moeten zijn tot de lunch.

Maar het smaakt ons zo goed, en mijn maag was nog niet gevuld, dat ik er nog maar eentje bestelde die we samen deelden.
Nu moesten we op zoek naar een zware industriële naaimachine! In de jaren dat ik hier zo rond Lavender Street had rond geschuimd had ik in de ontelbare zaakjes onder de woontorens op de begane grond wel eens een zeilmakerij gezien. En die moesten we nu opnieuw zien te vinden.
Binnen tien minuten stonden voor een zeilmakerij met een enorme stapel bruine tassen naast een oude naaimachine. Bij het zien van mijn blanke gezicht dook iedereen in de zaak achter de stellingen en een vrouw van middelbare leeftijd keek zonder een woord te zeggen over de rand van haar leesbril op.
Toen ik voor haar stond en probeerde uit te leggen wat ik gedaan wilde hebben keek ze mij beleefd aan alsof ze begreep wat ik tegen haar zei. Eenmaal klaar met mijn verhaal verscheen er een glimlach en ze zwaaide met haar vlakke ondersteboven hand heen en weer. Een universeel nee! Ze sprak waarschijnlijk heel weinig en misschien zelfs wel helemaal geen engels. Verder gaan had geen zin en ze wees met haar slanke vinger, een lange bloedrode nagel aan het einde, verder de straat in. Er moest dus nog meer zijn.
Bij de volgende zeilmakerij had ik meer geluk. De man sprak goed engels en voor de tweede keer legde ik uit wat de bedoeling was. Ik had al een tijdje geleden afscheid genomen van mijn Osprey schoudertas. Nu had ik natuurlijk weer een nieuwe en de clip voor mijn Garmin Oregon 400t GPS moest weer worden opgenaaid.
De man glimlachte gemeen en met een inhalige schittering in zijn ogen zei hij zonder te twijfelen, 'Twenty Dollar!'
'Twaalf Euro?', dat was toch wel een beetje teveel van het goede voor twee stiksels van ongeveer een centimeter lang!
Ik dacht diep na en zei, 'OK.'
De man lachte triomfantelijk en nam plaats op de houten kruk achter de naaimachine.
'I will think about it!', vervolgde ik en draaide me om.
Ik voelde zijn ogen in mijn rug. Lyka volgde in mijn kielzog en probeerde te begrijpen waar het mis was gegaan. Nadat ik haar alles had uitgelegd moest ze ook hard om lachen.
De derde poging was wel succesvol en een jonge Chinese immigrant naaide de klip op de band van mijn schoudertas.
'Two dollar?'
Ik gaf hem vijf dollar en moest hem met veel moeite ervan overtuigen om toch maar ook de drie dollar fooi aan te nemen. Ik gebaarde, alsof ik een vork naar mijn opengesperde mond bracht, dat hij de fooi maar voor de lunch moest gebruiken.
De toegestroomde menigte begon hard te lachen en er werd Chinees heen en weer geschreeuwd. Hij kreeg van een oudere man een vriendelijke klap met een vlakke hand op zijn achterhoofd waarna iedereen nog harder begon te lachen. Voor ons was het in ieder geval weer gelukt om het voor elkaar te krijgen.
Trots en met de GPS voorop de borst passeerden we de inhalige chinees die nog steeds verbaasd achter zijn naaimachine zat.
Little India in de regen, Wierook en kruiden, vriendelijke verkopers en kilo's goud in de etalage's. Je moet er van houden en je moet er geweest zijn. Je moet er wat gegeten hebben en iets van die goedkope Indiase spullen hebben gekocht. Ik voelde me alsof ik jaren in deze buurt had gewoond.

Via Sim Lim Square en Bugis Junction kwamen we bij een klein foudcourt terecht waar het tijd was om te lunchen. En deze laatste lunch was meteen de slechtste van deze reis. Ik weet niet of het nu aan mij lag of aan de noedels maar ze smaakten naar oud karton. Een beetje net als dat ene Belgische bier dat ik niet te drinken vindt. De bouillon was ok en het varkensgehakt smaakte ook wel maar de vreemde combinatie met gedroogde ansjovis maakte het toch tot een vreemd geheel. En dan vergeet ik het rauwe ei nog bijna te vermelden!
Een halve kom was genoeg en ik kon me niet herinneren dat ik mijn bordje/kom niet in zijn geheel leeg had gegeten.

Via City Hall MRT gingen we weer op ons hotel aan. De regen was ondertussen opgehouden en ik kon nog wat foto's schieten. Bijna elke plaats hier brengt wel een herinnering in me op. Ik hou van Singapore! Mocht ik ooit de lotto winnen dan koop ik hier meteen een appartement.

Na het laatste avondmaal in een voor ons onbekend restaurant, het foodcourt waar tijdens ons laatste bezoek vaak hadden gegeten en waar we een paar dagen geleden nog noedels hadden gegeten was nu gesloten. Alles was er uit gesloopt en ik vraag me af wat er voor terug komt.
Rijst compleet en een paar biertjes op een terras naast ons hotel. Onze vijf weken zitten er op. Morgen terug naar Thailand en dan eerst een beetje uitrusten. Lekker naar het strand en weer wat Thais eten.

Des te kleiner de peper des te scherper de smaak!
Copyright/Disclaimer