Thailand: Een slechte week

Pattaya (Boxing Roo (8))

En zo gaat alles van een leie dakje en zo heb je een voedselvergiftiging! Nadat ik afgelopen zaterdag nog een stukje had geplaatst ging ik de kwalificatie van de Formule 1 bekijken. Het was een vreemd gevoel om na elf jaar op rij niet in Kuala Lumpur te zijn tijdens de Formule 1 race. Maar dat stukje kip na de TV uitzending had meer invloed op me. Binnen twee uur was ik zo dol als een kat. En dat heeft tot gisteren geduurd. Gelukkig ben ik weer opgeknapt en ik ga zo snel mogelijk aan de slag om mijn verhalen over Hong Kong af te maken. Over een paar dagen gaan we tenslotte alweer naar Nederland en dan heb ik hopelijk genoeg om over te schrijven!

Nederland: Een wijze les?

Twee stukjes uit het nieuws over een vergelijkbare aanval. Lees dit maar eens?



Buschauffeur in elkaar geslagen
(De Telegraaf, wo 21 mrt 2012, 18:05)

AMSTERDAM -  Een buschauffeur van vervoersmaatschappij Connexxion is woensdagmiddag in elkaar geslagen in Amsterdam. De mishandeling gebeurde rond kwart over vier ter hoogte van de halte Burgemeester Fockstraat in Nieuw-West , zo meldt stadszender AT5. De chauffeur is met onbekend letsel naar het ziekenhuis gebracht.
De politie onderzoekt de toedracht. De dader is nog voortvluchtig.

Teen charged with hurting police sergeant
By Claire Huang
(Channelnewsasia.com, Posted: 19 March 2012 1047 hrs)

SINGAPORE: An 18-year-old girl has been charged with hurting a police sergeant in a public bus.

Sim Liang Xiu faced two charges on Monday.

She was accused of kicking Sergeant Siti Sharina Mohd Jailani on Sunday on bus service 28 along Paya Lebar Road. 

Sim was also alleged to have used vulgarities against the officer, who is believed to have been sent to the bus following a report about the accused's EZ-Link card.

For causing hurt, Sim could be jailed up to five years and fined.

For using abusive language to a public servant, she could be jailed up to a year or fined up to $5,000.

Sim indicated she would plead guilty.

Her case will be mentioned again on 2 April.

Zoals ik al eens eerder heb

Thailand: Nog twee weekjes te gaan

Pattaya (Boxing Roo (8))

De eerste twee weken zijn voorbij gevlogen! Veel gegeten, nog meer uitgerust en de laatste verhalen van ons verblijf in Singapore gepubliceerd. Het bezoek van mijn schoonzuster en haar man zijn anders verlopen dan ik had verwacht. Daar kan ik niets aan veranderen en dan moet je het zo maar aannemen zoals het je wordt aangegeven!
Lyka was ook niet echt blij tijdens hun bezoek en fleurde meteen op toen de dag van hun vertrek was aangebroken.
Ik ga nu weer verder met de laatste verhalen van 2011. Volgens de voorzichtige schattingen heb ik zeker nog een verhaal of twintig in te halen. Dat gaat me niet lukken omdat ik ook nog bezig ben met mijn foto's en drie boeken. Misschien neem ik wel teveel hooi op mijn vork maar ik ben nu eenmaal geen persoon om stil te gaan zitten. Een beker koffie aan mijn zijde, de aircon op 27 graden en rockmuziek uit de zeventiger jaren. Ik kom de dag wel door. Dus morgen weer een verhaal uit de serie Hong Kong!

Big Buddha op Lantau Island

Thailand: Nog vier weekjes Thailand

Pattaya (Boxing Roo (8))

Het is alweer voor de laatste keer inpakken voordat we naar Nederland gaan. De rugzakken zijn iets voller dan toen we vertrokken maar ik verwacht toch geen problemen bij het inchecken.
Het is een leuke reis geweest met een erg sloom einde. Ik vraag me af of het voor jullie ook een beetje saai wordt wanneer de regen ons parten speelt en we eigenlijk weinig meer doen in een plaats waar we al zo vaak zijn geweest. Ik hoor het graag natuurlijk en alle opbouwende kritiek is welkom.
Met een vertrektijd van drie uur in de middag hoef je je natuurlijk niet meer te haasten. Nadat we ons net voor elf uur hadden uitgecheckt gingen we meteen op weg naar het vliegveld. Het maakt toch niets uit en ik weet dat je op de luchthaven van Singapore gratis vier uur internet krijgt aangeboden.
Inchecken bij AirAsia via de kiosk en snel door de immigratie naar de Starbucks! Chicken Mayo en Classic Tuna sandwiches aangevuld met een koffie en een warme chocolade melk. De laptop op tafel en we zijn klaar om de wachttijd zo goed mogelijk te gebruiken. Lyka duikt in de wereld die "Facebook" heet en ik ga verder met mijn weblog.

Een half uurtje vertraging maar! Dat valt nog wel mee. Het vliegtuig is niet helemaal vol en nog voordat we in de lucht zijn verkassen Lyka en ik naar de achterste rij stoelen van de cabine. Een stewardess kijkt verbaast maar zegt niets. Zonder een enkel probleem landen we ruim twee uur later in Bangkok en ook de reservering voor de bus naar Pattaya is goed doorgekomen.
Om kwart voor acht stappen we bij de Boxing Roo naar binnen. Het voelt bijna alsof we thuis komen. Ik neem de sleutel in ontvangst en denk aan het visum dat Lyka in Kuala Lumpur heeft gekregen. Over vier weken komen we samen echt thuis! In Zaltbommel, een nieuwe onbekende wereld voor Lyka en een vreemde omgeving voor mij nu ik met mijn verloofde terug kom in mijn mooie en geliefde Zaltbommel.
Ik heb in de afgelopen weken veel werk verzet met de foto's en de verhalen. Het aantal deelnemers aan de enquete was niet erg groot maar de uitkomst geeft toch, zei het waarschijnlijk niet een representatief, beeld over het gebruik van elektronische boeken.
Het doel van deze enquete was om te onderzoeken of jullie van die ereaders in jullie bezit hebben en of jullie die willen gebruiken.
Tijdens deze reis heb ik een ebook geschreven en foto's ingevoegd. Bijna 200 pagina's verhalen en informatie die straks misschien te koop zijn in de iTunes store van Apple.
Waarschijnlijk zijn jullie niet mijn toekomstige klanten omdat jullie mijn verhalen al hebben gelezen en de foto's gezien. Dus gaat het om nieuwe potentiële kopers die van plan zijn om een reis naar Maleisië en Singapore te maken.
Het allermoeilijkst is nog een prijskaartje hangen aan mijn werk. Een boek van ruim 200 pagina's met foto's is niet niks, er is heel wat tijd en energie in gestoken. Natuurlijk mag de prijs ook niet te hoog zijn want dan wordt de drempel te hoog om het te kopen.
Daarom heb ik voor de publicatie gedacht om twee Eurocent per pagina te rekenen. Mijn hele project "Vijf weken in Zuidoost-Azië" zou dan uitkomen op een verkoop prijs van € 3,99. Wat vinden jullie van deze prijs?

Singapore: Onze laatste dag in Singapore

Geylang, Amrise Hotel (209)

Om zeven uur loopt ook op deze Maandag de wekker weer af. Het is onze laatste dag in Singapore en ik weet nu echt niets meer te doen. Mijn meisje ligt nog op één oor en ik controleer mijn weddenschappen. Een oude account bij Unibet bleek nog wat Eurootjes te bevatten en die speel ik nu weg. Niet al te gek! Maar vijf Euro op PSV tegen FC Twente, een uitbetaling van ruim twintig Euro. Een leuke opsteker! Voorlopig sta ik alweer in de plus dus de kleine weddenschappen blijf ik afsluiten. Ik heb bijna een systeem.
Mijn laatste verhaal over Maleisië gaat online en als ik op de publiceer knop druk realiseer ik me dat ik nu zes dagen achter lig.Één dag per week is acceptabel mist je niet maanden onderweg ben. Als ik op de rand van het bed zit te mijmeren en Lyka schopt me in haar slaap keihard in mijn rug kom ik snel terug bij de werkelijkheid. Een bakkie Nescafé op het nachtkastje en de MacBook op mijn schoot.
Als ik nadenk over mijn achterstand van het publiceren tijdens deze reis kom ik tot de conclusie dat de bottleneck bij het verwerken van de foto's ligt. Ik ben op sommige momenten te trigger happy met de camera. Tientallen foto's van hetzelfde tafereel en dan zit je later in je hotelkamer plaatje na plaatje af te strepen. En dat is werk waar je niet op zit te wachten. Dat is in ieder geval iets waar ik verandering in wil brengen.
Een ander veel kleiner probleem dat zich voordoet is het gebrek aan input. De luie dagen dat je niets of heel weinig onderneemt zijn het moeilijkst om onder woorden te brengen. Je kan een plaatje schieten maar er zullen toch geschreven woorden nodig zijn om het te omlijsten. In het verleden was ik altijd hyperactief maar nu met Lyka worden er vaak rustdagen ingelast. En over zo'n rustdag kan ik ook niet veel schrijven.
In ieder geval heb ik me tijdens deze (voor)laatste reis in Maleisië aan mijn voornemens gehouden. Ik heb elke dag gepubliceerd, al was het soms maar dun en met een enkele foto. Misschien gaat het nu ook wat moeizamer omdat ik in de boekvorm schrijf! Ik zie nu direct voor me hoe het er op de iPad of e-reader uit zal gaan zien.
Nu we op onze laatste dag helemaal klaar zijn is het ook al laat wanneer we het hotel opnieuw in een neerdalende regen verlaten. Tijdens dit bezoek aan Singapore hebben we weinig geluk gehad met het weer! Met z'n tweeën onder een te kleine paraplu lopen we naar het Kallang MRT station. Rechts van ons alleen maar fruitkramen. De gemengde geur van appels, citrusvruchten en natuurlijk de doerian. De koning der vruchten. Het is een penetrante geur die toch aromatisch is. Het vruchtvlees stink maar smaakt toch zoet en een beetje pittig. Ik kan het wel eten maar het schijnt niet zo goed te mixen met alcohol. Dus blijf ik er meestal maar vanaf. Ze liggen manhoog opgestapeld in verschillende prijsklassen. Een jongen slaat met de achterkant van het lemmet van zijn kapmes op een vrucht. Het geluid verraad de kwaliteit en de doerian wordt verplaatst naar een andere stapel. "Vijftien dollar per kilo", staat er op de fel oranje kaart voor de stapel geschreven.
Na de korte rit met de MRT stappen we uit op het Lavender MRT station dat een paar jaar geleden een grondige renovatie heeft ondergaan. Er is natuurlijk ook een foodcourt gekomen waar we vorig jaar al een keertje hadden ontbeten. Helaas waren de tosti's ham/kaas al uitverkocht en bij gebrek aan bestelde ik maar een Chicken Pau en een Pork Pau. Aangevuld met twee zwarte Chinese thee zou dit voldoende moeten zijn tot de lunch.

Maar het smaakt ons zo goed, en mijn maag was nog niet gevuld, dat ik er nog maar eentje bestelde die we samen deelden.
Nu moesten we op zoek naar een zware industriële naaimachine! In de jaren dat ik hier zo rond Lavender Street had rond geschuimd had ik in de ontelbare zaakjes onder de woontorens op de begane grond wel eens een zeilmakerij gezien. En die moesten we nu opnieuw zien te vinden.
Binnen tien minuten stonden voor een zeilmakerij met een enorme stapel bruine tassen naast een oude naaimachine. Bij het zien van mijn blanke gezicht dook iedereen in de zaak achter de stellingen en een vrouw van middelbare leeftijd keek zonder een woord te zeggen over de rand van haar leesbril op.
Toen ik voor haar stond en probeerde uit te leggen wat ik gedaan wilde hebben keek ze mij beleefd aan alsof ze begreep wat ik tegen haar zei. Eenmaal klaar met mijn verhaal verscheen er een glimlach en ze zwaaide met haar vlakke ondersteboven hand heen en weer. Een universeel nee! Ze sprak waarschijnlijk heel weinig en misschien zelfs wel helemaal geen engels. Verder gaan had geen zin en ze wees met haar slanke vinger, een lange bloedrode nagel aan het einde, verder de straat in. Er moest dus nog meer zijn.
Bij de volgende zeilmakerij had ik meer geluk. De man sprak goed engels en voor de tweede keer legde ik uit wat de bedoeling was. Ik had al een tijdje geleden afscheid genomen van mijn Osprey schoudertas. Nu had ik natuurlijk weer een nieuwe en de clip voor mijn Garmin Oregon 400t GPS moest weer worden opgenaaid.
De man glimlachte gemeen en met een inhalige schittering in zijn ogen zei hij zonder te twijfelen, 'Twenty Dollar!'
'Twaalf Euro?', dat was toch wel een beetje teveel van het goede voor twee stiksels van ongeveer een centimeter lang!
Ik dacht diep na en zei, 'OK.'
De man lachte triomfantelijk en nam plaats op de houten kruk achter de naaimachine.
'I will think about it!', vervolgde ik en draaide me om.
Ik voelde zijn ogen in mijn rug. Lyka volgde in mijn kielzog en probeerde te begrijpen waar het mis was gegaan. Nadat ik haar alles had uitgelegd moest ze ook hard om lachen.
De derde poging was wel succesvol en een jonge Chinese immigrant naaide de klip op de band van mijn schoudertas.
'Two dollar?'
Ik gaf hem vijf dollar en moest hem met veel moeite ervan overtuigen om toch maar ook de drie dollar fooi aan te nemen. Ik gebaarde, alsof ik een vork naar mijn opengesperde mond bracht, dat hij de fooi maar voor de lunch moest gebruiken.
De toegestroomde menigte begon hard te lachen en er werd Chinees heen en weer geschreeuwd. Hij kreeg van een oudere man een vriendelijke klap met een vlakke hand op zijn achterhoofd waarna iedereen nog harder begon te lachen. Voor ons was het in ieder geval weer gelukt om het voor elkaar te krijgen.
Trots en met de GPS voorop de borst passeerden we de inhalige chinees die nog steeds verbaasd achter zijn naaimachine zat.
Little India in de regen, Wierook en kruiden, vriendelijke verkopers en kilo's goud in de etalage's. Je moet er van houden en je moet er geweest zijn. Je moet er wat gegeten hebben en iets van die goedkope Indiase spullen hebben gekocht. Ik voelde me alsof ik jaren in deze buurt had gewoond.

Via Sim Lim Square en Bugis Junction kwamen we bij een klein foudcourt terecht waar het tijd was om te lunchen. En deze laatste lunch was meteen de slechtste van deze reis. Ik weet niet of het nu aan mij lag of aan de noedels maar ze smaakten naar oud karton. Een beetje net als dat ene Belgische bier dat ik niet te drinken vindt. De bouillon was ok en het varkensgehakt smaakte ook wel maar de vreemde combinatie met gedroogde ansjovis maakte het toch tot een vreemd geheel. En dan vergeet ik het rauwe ei nog bijna te vermelden!
Een halve kom was genoeg en ik kon me niet herinneren dat ik mijn bordje/kom niet in zijn geheel leeg had gegeten.

Via City Hall MRT gingen we weer op ons hotel aan. De regen was ondertussen opgehouden en ik kon nog wat foto's schieten. Bijna elke plaats hier brengt wel een herinnering in me op. Ik hou van Singapore! Mocht ik ooit de lotto winnen dan koop ik hier meteen een appartement.

Na het laatste avondmaal in een voor ons onbekend restaurant, het foodcourt waar tijdens ons laatste bezoek vaak hadden gegeten en waar we een paar dagen geleden nog noedels hadden gegeten was nu gesloten. Alles was er uit gesloopt en ik vraag me af wat er voor terug komt.
Rijst compleet en een paar biertjes op een terras naast ons hotel. Onze vijf weken zitten er op. Morgen terug naar Thailand en dan eerst een beetje uitrusten. Lekker naar het strand en weer wat Thais eten.

Des te kleiner de peper des te scherper de smaak!

Singapore: Treinen en bussen

Geylang, Amrise Hotel (209)

Vandaag was ik lui! Ook deze op één na laatste dag in Singapore bloedde langzaam leeg zoals de dagen in Malacca. Na bijna vijf weken onderweg in vreemde hotels vonden we het samen genoeg en waren klaar om weer naar Thailand te gaan. Al onze opdrachten waren vervult en er was weinig meer te zien.
Lyka kon maar niet genoeg krijgen van Bejuweled en ik zocht in de Lonely Planet of we misschien nog wat konden gaan bezoeken vandaag. Uiteindelijk kwam ik bij het Kong Meng San Phor Kark See Monastery uit. Jaren geleden had ik het bezocht in combinatie met een wandeling in de natuur, als ik me goed herinner. Ik liet Lyka wat foto's via Google zien en ze was meteen enthousiast. Een broodje MacDonald's en dan verder met de MRT naar Ang Mo Kio. Snel overstappen en dan nog een ritje met de bus.

De tempel, en klooster, was nog precies zoals ik me herinnerde. Dit bezoek herinnerde me er ook aan hoezeer de Chinezen uit het zuid-oosten met elkaar verbonden zijn gebleven. De beelden op mijn netvlies herinnerde me aan de nog niet zolang geleden reis naar Macau en Hong Kong. En ook aan mijn bezoek samen met Tettje van Malsen aan Taiwan. Overal in Azië zijn de Chinezen trots op hun afkomst en lijken hun tempels op elkaar! Met als enige uitzondering Thailand, daar zijn ze vergeten waar hun voorouders vandaan zijn gekomen en is de Chinese taal meestal in de vergetelijkheid geraakt.
Mooi plaatjes van een levende tempel! Een dodenwake aan de achterkant van het complex.

Een vreemde toren met urnen vol met as waar voor meer dan tienduizend dollar een plaatsje in de eeuwigheid is gekocht.

Een strikt vegetarisch restaurant waar oude mensen op deze Zondag genieten van de lunch.
Een blikje frisdrank voor € 0,80 op een terras tussen twee schoolgebouwen.

Het is een blijft een mooie plaats die je eigenlijk niet mag missen als je in Singapore bent.

Op de terugweg kozen we er voor om te lunchen in een klein foodcourt naast het Ang Mo Kio busstation. En dat was ongelofelijk lekker voor de ruim twee Euro die ik moest afrekenen. Pork rib soup met noedels er in!

Onder het eten begon Lyka over het Imax theater en een film over vliegende dinosauriërs die er nu werd gepresenteerd.
'Elk idee was OK!', op een luie Zondag als vandaag.
We kozen voor een ritje met de MRT en deze keer met de lange omweg via de Woodlands naar Jurong East. Een mooie rit die je voor weinig geld het andere Singapore laat zien. Een groen eiland waar alles en werkelijk ook alles goed gepland is. Eenmaal in Jurong East aangekomen moest ik eerst eens even goed om me heen kijken. Wat was het hier veranderd! Maar toen ik eenmaal weer kijk had op waar we waren liepen we rechtstreeks naar het Science Centre met het bijbehorende Imax Theatre.

Helaas was de film al een twintig minuten aan de gang en de volgende vertoning was pas over vier en een half uur. Een beetje teveel van het goede!
En het was al diep in de middag dus gingen we maar voor de verandering met bus 51 terug naar het hotel. Dat zou ook een lange rit worden van het oosten naar het westen van Singapore. Opnieuw met een heel ander beeld van deze bruisende wereldstad. Een uur en drie kwartier later stapten we zo goed als voor de deur van ons hotel uit. De dag zat er op. De regen dreigde ook weer en af en toe kon ik een spat water op mijn gezicht voelen.
We gingen dus niet te ver weg! Direct naast het hotel vielen we op een paar plastic stoelen neer en bestelden de mee. En gelukkig hadden ze die met een heerlijke combinatie van inktvis, garnalen en stukjes vis. Morgen nog één dagje en dan zit het er weer op in Singapore.

Singapore: Een dagje met Annelyn

Geylang, Amrise Hotel (209)

Één van de leukste dingen van het reizen over de wereld is als je opnieuw een vriend of vriendin ontmoet in een compleet andere omgeving en in een ander land dan waar je ze hebt ontmoet. Mensen kunnen zo anders zijn als ze verplaatst zijn van hun reisomgeving naar hun thuisomgeving.
Vandaag zouden we een dag doorbrengen met Annelyn, een vriendin van ons die met haar werkgever van Thailand naar Singapore is verhuisd. Anneylyn is één van de tienduizenden Filipijnse vrouwen die over de hele wereld als au-pair werken. Annelyn zorgt al sinds de geboorte voor een kindje. Ze is een warm en erg vriendelijk persoon.
Ik liet het organiseren helemaal aan Lyka over vandaag en ik zou hun volgen. En daar begon het allemaal mee! Ik zat om zeven uur al op de rand van het bed terwijl Lyka van deze zaterdag een uitslaapdag maakte. Ik moest niet klagen. Ik had hete koffie en voldoende werk om me een paar uur bezig te houden.
Lyka had om half twaalf afgesproken in Raffles City, en wel bij de MacDonald's. Bij aankomst, we waren ondanks het late tijdstip nog ruim twintig minuten te laat, was er geen spoor van Annelyn te bekennen. Verbaasd keken we elkaar aan terwijl ik bij Lyka ook een spoortje van paniek in haar ogen zag.
'Was Annelyn alweer vertrokken?'
Nee, natuurlijk niet! Ze verscheen plotseling uit de drukke zaterdag winkelende menigte van Singapore. Eerst een bakkie koffie! Met het dampende bakkie voor mee schakelden de meisjes over op het Tagalog, de gemeenschappelijke taal op de Filipijnen, en ik ging terug naar de anonimiteit van een simpele Europeaan.

Het maakte me niet zoveel uit want vandaag was voor de meiden. Het was wel vreemd dat ze eerst aan mij vroegen waar we naar toe gingen. Ik had geen idee en opperde het idee om maar naar Orchard Road te gaan. Het winkelparadijs van Singapore met koopjes vanaf twee Euro tot de exclusiefste kledingmerken uit Frankrijk en Italië.

Ik had me er niet echt veel van voorgesteld maar in Lucky Plaza, wat nu klein Manila is, begonnen we met een Filipijnse lunch. Ik moet mijn eerdere oordeel over de Filipijnse keuken nu toch wel een beetje bijstellen. Het zag er allemaal perfect uit en ondanks de vreemdste combinaties van gebruikte ingrediënten smaakte het me toch goed. Er zijn nu eenmaal niet veel Filipijnse restaurants en dat zegt toch ook wel wat over de Filipijnse gerechten.

Na het eten was het tijd om te winkelen. Een vrouwen bezigheid die menig man kippenvel en angstzweet oplevert. Maar niet voor mij. Mijn opleiding voor het DETEX diploma meer dan vijfentwintig jaar geleden komt me op deze momenten nog steeds goed van pas. En om echt eerlijk te zijn geniet ik wel een beetje van al die exclusieve mode, zeker in een warm land waar slanke vrouwen in luchtige jurkjes de boventoon voeren.

Nee, met schoenen heb ik het niet echt! Daarvan breekt bij mij het angstzweet uit. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat een zoogdier met twee voeten meer dan honderd schoenen kan hebben!
Dough nuts en een bakkie koffie! Het was al half vijf en de tijd vloog om! De meiden hadden verder ook niets meer op de agenda en zo kwamen we op het idee om nog een keer naar de lichtshow te gaan kijken. Het was ook nieuw voor Annelyn. Het was schitterend weer en het juiste moment om ook nog wat avondfoto's te gaan maken van de skyline van Singapore. Maar dan moest ik wel eerst terug naar het hotel om mijn statief te gaan halen.

In de trein was ik zo druk met een Australisch echtpaar in gesprek dat ik een station te vroeg de trein verliet. De meiden gingen door naar Raffles Place en zouden bij de Merlion op me wachten.

Het was geen probleem want ik stapte over op de bus die me redelijk dicht bij me hotel bracht. Het statief om de schouder en snel weer op pad naar de Marina Bay. Maar al met al had het me toch bijna anderhalf uur gekost! Maar we waren er nu helemaal klaar voor! De zon zakte steeds lager en om acht uur zou de lichtshow weer beginnen.

Ook een leuk meisje!

Vanaf de pier naast de Merlion was de show een stuk beter dan van de andere zijde! Maar de show kon nog steeds niet in de schaduw van Hong Kong staan.

Het begon al aardig laat te worden en ik nodigde Annelyn uit om samen met ons in het nieuwe Chinatown, Geylang, nog wat te gaan eten. Maar helaas sloeg ze dat af want het was al aardig laat en ze moest morgen weer vroeg op en het was ook wel te begrijpen na deze lange vermoeiende dag. We zwaaiden haar uit op het Aljunied MRT station tot de trein uit het oog was verdwenen. Het was een mooie dag met een moeilijk afscheid geweest.
Wij vielen neer bij het eerste terras waar we een tafeltje konden vinden en bestelden onze maaltijd. Natuurlijk vergezeld van een biertje, want dat had ik vandaag wel verdient!