Ontnuchterd werd ik wakker na de lange vermoeiende reis van gisteren. Mijn trip in de Filipijnen was voor mij persoonlijk al voorbij. Alles was precies gegaan zoals ik verwacht had met uitzondering van mijn bijzondere ontmoeting met het platteland van de Filipijnen.
Henk was opvallend rustig en de iPad deed wonderen. Henk was in zijn hum ‘s morgens, een kop thee en het laatste nieuws. Een boterham met kaas en een spelletje dammen. Voordat we het wisten was het al middag en tijd om te gaan lunchen. En dat deden we meestal in Robinson Ermita, een enorm winkelcentrum met meer dan honderd restaurants.
Zo kwam elke dag langzaam aan zijn end en aten we ‘s avonds gewoon in de “Slouch Hat”. Henk was in tegenstelling tot ons wel onvermoeibaar en ging op zoek naar zijn vertier. Hetgeen hij al snel had gevonden want hij kwam niet al te vroeg thuis.
De laatste dag was het weer mooi opgeklaard en gingen we op verzoek van Lyka naar de “SM Mall of Asia”. Het tweede grootste winkelcentrum van de Filipijnen en de derde in de wereld.
Na alle armoede die ik de afgelopen week had gezien vond ik het vreemd dat een derde wereld land als de Filipijnen zulke grote winkelcentra bezit. Een echte ijsbaan met namaaksneeuw! Allemaal ongelofelijk en onbegrijpelijk.
Henk ging na het avondeten nog één keer op stap in Manila en beloofde niet te laat terug op de kamer te zijn. Niet dat het wat uitmaakte want ik wist dat hij zich toch niet kon beheersen. Lyka en ik keken wat tv en een onverwachte email uit Marokko ontwrichte onze avond.
