Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen! Voor het eerst in mijn reizigers bestaan had ik bijna het vliegtuig gemist. Ik heb er veel om moeten lachen in het verleden als het een ander overkwam maar nu was ik bijna zelf aan de beurt. Natuurlijk is je eerste reactie om een ander de schuld te geven maar al snel sloeg dat om in ongeloof en gewoon je eigen domme schuld.
Ik zat rustig een beetje te internetten toe ik plotseling een telefoontje kreeg van Jeff dat de minibus voor de deur stond om me naar de luchthaven te brengen.
‘Minibus?’
‘Vandaag?’
‘Maar ik zou morgen toch vertrekken!’
‘Er stond toch duidelijk dinsdag 30 augustus op mijn ticket?’
‘Hold on?’, vroeg ik Jeff terwijl ik op zoek ging naar mijn ticket.
En ja hoor! Daar stond zwart op wit dat ik morgen op dinsdag 30 augustus om 02:30 zou vliegen.
‘Maar dat is vannacht!’, schrok ik wakker uit mijn trance en belandde weer in de harde realiteit. Ik keek snel op mijn horloge en zag dat het pas half zeven was. De bus naar de luchthaven zou ik missen maar ik had nog bijna drie uur over om te pakken en me gereed te maken voor de vlucht naar huis.
‘Send him away!’, beveelde ik Jeff, ‘And order the taxi from mister Nob at 21:30?’
Ik hoorde aan de andere kant van de lijn de jongens hard lachen in de kroeg.
‘OK, i will!’, antwoordde Jeff terwijl ik een lach in zijn stem hoorde en bijna de glimlach op zijn gezicht bijna kon zien.
Ik roeide snel al mijn spullen bij elkaar en stak alles op de juiste plaats in mijn rugzak. Binnen een klein uurtje zat alles op zijn plaats en ik was zo nat van het zweet dat het leek of ik net onder de douche vandaan kwam. En daar was het nu tijd voor!
Gerust stond ik onder het gemalen water te relaxen en na de genieten van de schok die ik weer had overleefd. Ik keek weer op mijn horloge dat tien voor acht aanwees en ik moest hardop lachen.
‘Het was mij dus ook bijna overkomen!’
Ik was snel weer afgekoeld en ook geschoren. Ik kleedde me rustig aan om zo min mogelijk te zweten en keek nog een laatste keer in het rond. Ik had alles en ik was klaar om naar huis te gaan.
Beneden werd ik begroet door de groep lachende Australische toeristen die ik er ook verwacht had. Ze wezen en grapten naar me. En terecht! Ik had nooit gedacht dat ik ook voor de “Lulletje van de week” trofee in aanmerking zou komen.
‘Maar nu eerst een biertje want dat het ik wel verdiend!’
Dat biertje werd gevolgd door een tweede en een derde en toen de taxi arriveerde was het echt tijd om naar huis te gaan. Onderweg in de taxi kon ik er wel om lachen terwijl ik mijn ijskoude Leo biertje sipte.
Op de luchthaven ging het prima en binnen een half uurtje zat ik achter de immigratie te wachten op de vlucht naar Cairo. En daar kan ik weinig over melden behalve dat het eten erg goed was.
Op de luchthaven van Cairo ging het jammer genoeg bijna weer mis. Vandaag was het einde van de Ramadan en het restaurant ging later open dan ik gewend ben. Stoelen en tafels versperden de weg en met mij vele andere reizigers begrepen niet echt wat er ging komen.
Toen een Arabier een tafel aan de kant schoof, een stoel van een tafel pakte en die omkeerde en op de vloer zette was het hek van de dam. Een onstilbare stroom mensen kwam op gang die in een recordtijd bezit nam van de restoratie ruimte. En ik dus ook! Een half uurtje later werd de kassa bemand en de counters gingen open.
Helaas voor mij was er een storing met de VISA kaart centrale en teleurgesteld liet ik het broodje en Diet Pepsi achter bij de kassa. Gelukkig is er nu wel gratis internet op de luchthaven van Cairo en dat maakte mijn verblijf een stuk aangenamer. Een stel op zoek naar een zitplaats schoof aan en zij hadden een leuk verhaal te vertellen. Ze waren namelijk zes weken op reis geweest in Zuidelijk Afrika.
Met een knorrende maag keek ik naar het broodje en de geur van de koffie kroop in mijn neus. Het gesprek liep leuk maar ik moest de vraag of ik contante Euro’s bij me had helaas negatief beantwoorden. Misschien moet ik maar eens eens een paar kleine biljetten achter de hand houden voor een noodgeval!
Als een reddende engel vroegen ze me of ik misschien ook een kop koffie wilde. En daar zei ik natuurlijk geen nee tegen. De koffie en een broodje werden gehaald en daar zat ik dan in het ultieme reisgevoel met twee vreemden die een kop koffie aanboden. Mooier kan het leven niet zijn! Het broodje dat het stel had besteld was niet echt goed. Binnen tien seconden lag de hap weer uitgespuwd op het dienblad. Het was niet in orde en werd zonder probleem omgewisseld voor een broodje tonijn dat eerst aan een uitgebreide inspectie werd onderworpen voordat de eerste happen en de monden verdwenen.
Het werd tijd om naar de gate te gaan.
En daar raakte ik opnieuw aan de praat met twee toeristen. De eerste was ook diabeet en die vond het tof dat ik dit toch maar allemaal zo deed. Zelfs slikte ze ook tabletten tegen Diabetes 2 en genoot gewoon met volle teugen van het leven.
De tweede was een man uit Groningen die mijn GPS had gespot. Zelf had hij er sinds een paar maanden ook één en hij was erg onder de indruk van het kleine elektronische wonder. In het vliegtuig zette ik nog even de kaart van Europa op een kaartje voor hem zodat hij daar ook mee kon experimenteren.
Het eten was wederom goed te noemen en landden we, na een hazenslaapje, veilig op Schiphol. Voor het eerst sinds lange tijd werd ik er door de douane uitgevist en mijn bagage werd uitgebreid gecontroleerd. Ik zweette wel voor een moment toen hij mijn lenzen en computer allemaal naast elkaar op de roestvast stalen tafel zette. Maar de moeilijk vraag bleef uit.
En zo belandde ik met twee koude blikken bier in de vertraagde trein naar Utrecht waar ik snel twee bami blokken en een patatje pindasaus als avondmaaltijd naar binnen sloeg. 17:48 Zaltbommel, 18:05 mijn bedje! Het was allemaal op zijn pootjes terecht gekomen en ik was weer veilig thuis. Ik mis mij kleine “Peanut” wel.
