Indonesië: Een wereldstad als Jakarta

Jakarta (Batavia Hotel (909))

Het mag vreemd klinken maar na vijf dagen ben ik blij dat we verder gaan. Voor het eerst stonden we nu ook met de wekker op, om negen uur welteverstaan. Dat is dus niet echt vroeg en nog had de peanut moeilijkheden met het uit bed komen. Ik moest haar wel even hartig toespreken want anders loopt het straks uit de hand en dan zou deze reis wel eens heel anders kunnen uitpakken dan ik er van had verwacht.
Maar het viel allemaal wel mee en om kwart over tien keken we voor de laatste keer door de kamer van dit goede middenklasse hotel op een fantastische lokatie. Aan de receptie lag er een verrassing in de vorm van een rekening voor een ontbijt voor één persoon op me te wachten. 08:27 stond er op de rekening en ik verzekerde de receptioniste dat ik op dat tijdstip nog steeds op één oor lag. Ze leek me niet echt onder de indruk van mijn verdediging en ze belde meteen naar beneden waar het restaurant gevestigd is.
En daar stonden we dan omdat de tijd begon te dringen en we moesten nu eenmaal voor 11:00 in de McDonalds zijn voor het ontbijt. Ze konden de rekening niet komen brengen en met een zuur gezicht waggelde de op hoge hakken lopende receptioniste uit beeld. Een paar minuten later legde ze een rekening voor me neer die getekend was met 1215! Ik keek ombeurten naar de rekening en de receptioniste die volgens mij nog steeds in de veronderstelling was dat ik wel zou betalen.
Na enkele minuten verdween ze zonder iets te zeggen weer uit beeld en ik dacht dat ze naar het kantoor van de manager zou gaan. En daar had ik gelijk in! Alsof ze me een gunst deed vertelde ze overdreven en met veel mimiek dat het zo allemaal wel goed was. Ondanks dat ik onschuldig was voelde ik me toch een beetje opgelaten in de lobby van dat grote viersterren hotel.
Na een flinke wandeling en een rit met de Putra LRT kwamen we om tien voor elf aan in het KL Sentral station. Precies op tijd om een broodje gebakken ei met een worstje en een goede bak koffie te bestellen. Toch was het niet zo jolig omdat Lyka na net bestellen en betalen plotseling besloot om de koffie te vervangen door een Milo, een warme chocolade drank. Jammer dus, er was betaald en geserveerd dus het kon niet meer veranderd worden.
Op dit moment begon ze zich weer als een komkommer te gedragen door geen enkel woord meer uit de brengen. Het wordt zo onderhand normaal dus ik trek me er weinig meer van aan. In de trein begon ze weer te pruttelen en in de shuttlebus van het treinstation naar de LCCT waren het alweer hele woorden.
Inchecken bij de kiosk, dan naar de balie om je instapkaart te laten verifiëren en toen ik er toch stond vond ik het meteen maar tijd om ook te klagen dat we niet naast elkaar zaten. Dat probleem werd al snel opgelost en we kregen geheel zonder extra kosten de stoelen 5A en 5B toegewezen. En dat was een echte meevaller!

De anderhalf uur die we moesten wachten vlogen om met de hulp van gratis niet al te snel internet. Het vliegtuig had helaas vijftien minuten vertraging en dat was iets dat we ons niet konden veroorloven! Ik wilde voor het donker in het hotel zijn! Gelukkig ging het boarden wel vlot en de piloot gaf wat extra gas zodat we maar enkele minuten later dan gepland op de Sukarno-Hatta Airport landden.

Onderweg hadden we nog een prettig gesprek gevoerd met een piloot van Garuda die met interesse naar mijn GPS had gekeken. Jonathan was wel onder de indruk van wat je allemaal met een Garmin Oregon t400 kan doen. Voordat we afscheid namen gaf hij nog enkele tips over de luchthaven en het vervoer naar de stad. En dat konden we natuurlijk goed gebruiken.

De bus die we namen ging onder de naam van Damri, de halte die we aanbevolen kregen was Mangga Dua en dan zouden we niet ver van ons hotel zijn. En inderdaad! Met één oog op de weg en één oog op het beeldscherm van mijn GPS gingen we richting Jakarta en de teller bleef teruglopen totdat hij rond de 700 meter weer omhoog ging.
Ik twijfelde geen moment en vroeg de chauffeur luid in het engels of we de bus konden verlaten. Sissend en piepend kwam het gevaarte tot stilstand. Er daar stonden we dan midden in Jakarta met alleen de GPS als hulpmiddel om aan te geven waar we ons bevonden. Maar het kleine elektronische wonder heeft meestal gelijk. Hij leidde ons zonder problemen naar het “Batavia Hotel”.

Het is een enorm groot hotel! Het steekt vreemd af bij de vervallen gebouwen die er omheen staan. Maar de kamer was groot en comfortabel.

Een half uurtje rusten en dan op pad voor het avondeten. En dat was problematischer dan ik me er van verwacht had. Chinese restaurants in overvloed maar geen enkel fatsoenlijk Indonesisch restaurant te vinden. Na een paar pogingen kozen we maar de eerste de beste Chinees en aten wat. Het was niet slecht en niet echt duur, maar het was zeker niet wat ik me van onze eerste maaltijd verwacht had.

Maleisië: KL Bird Park

Kuala Lumpur (Equatorial Hotel (1215))

Ik ben er nu voor de tweede keer in het KL Bird Park geweest en ik weet zeker dat het ook meteen de laatste keer is geweest. Lyka wilde graag de vogels zien en haar interesse en blijdschap maakte de dag wel goed. Maar de stevige toegangsprijs van RM 45 (€ 10,32) per persoon, zeker voor Maleisische maatstaven, maakt ook dat er veel betere bezienswaardigheden in en rond Kuala Lumpur zijn.
De ongeïnteresseerde medewerkers van het park steken met kop en schouders boven de struisvogels uit. Het is zodra je een Maleisiër ziet dat je dan de volgels meer waardeert. Het park is opgedeeld in vier verschillende zone’s met elk een ander thema.Natuurlijk kan je met een beetje geluk wel mooie plaatjes schieten.

Het was al na twee uur toen we het park verlieten en de temperatuur begon flink op te lopen. Na een korte wandeling door het oude station van Kuala Lumpur konden we eindelijk met de Putra LRT naar de koelte van de airconditioning.

En die koelte zouden we alleen nog verlaten om wat te gaan eten.

We lagen natuurlijk al vroeg op bed want morgen staat er een flinke verplaatsing naar Jakarta op het programma.

Maleisië: In herhaling

Kuala Lumpur (Equatorial Hotel (1215))

Ik kom natuurlijk al enkele jaren meerdere malen in Kuala Lumpur en dan is het te begrijpen dat je in herhaling gaat vervallen. Zo dus ook vandaag wanneer ik voor de eerste keer mijn Lyka mee naar de “Thean Hou Temple” neem.
We zijn vandaag weer te laat opgestaan en ik probeer het maar onder de noemer van het uitrusten onder te brengen. Natuurlijk weet ik beter! Het is al tegen half één wanneer we boven aan de heuvel op de parkeerplaats van de tempel aankomen. Het zweet gutst van mijn voorhoofd omdat we op het heetst van de dag onder een brandende zon op pad zijn gegaan.

We zijn zelfs zo laat dat ik niet eens meer wacht totdat we in de “Brick Fields” zijn gearriveerd om mijn noedels te eten. Koude noedels met koude groenten en een stuk koude kip. Het smaakt veel beter dan dat het klinkt!

Nadat we wandeling door de tempel hebben gemaakt gaan we op pad naar de “Brickfields” en het geklaag van Lyka wordt me uiteindelijk teveel.

Linea directa naar de airconditioning van het KLCC. Een kip saté chapati als snack en dan weer naar de koelte van de kamer.

En die koelte wordt alleen nog verlaten om in het Pavilion een Koreaanse maaltijd te eten die van discutabele kwaliteit is! En dat valt me erg tegen! Het was een paar jaar geleden fantastisch en nu ik ook heb gezien dat de noedels zijn vervangen door instant noedels weet ik in mijn hart dat dit de laatste keer is dat ik hier heb gegeten.

Stripfiguren als reclame voor een vakantiebestemming, ik krijg alleen niet mee waar deze plaats in Azië is. Dat maakt ook weinig uit want ik ben toch niet van plan om daar naar toe te gaan.

Maleisië: Geheimen van de Islam

Kuala Lumpur (Equatorial Hotel (1215))

De wekker werd vanochtend uitgezet en pas om tien uur opende ik weer mijn ogen. Dat veel slapen van de afgelopen dagen zou best zijn oorsprong kunnen hebben gehad in de overvloedige biertjes die ik heb genuttigd!
Een koffie met krentenbrood en nog een kop koffie. De douche deed ook zijn werk en pas om tien over twaalf stapten we de comfortabele temperatuur van ons hotel uit. De zon brandde op onze hoofden maar de stevige wind koelde ons ook af.
Het is natuurlijk geen goed moment om aan de dag te beginnen net wanneer het het heetste moment van de middag is. Maar toch! De peanut begon meteen te klagen en nadat ik het haar had uitgelegd waarom het zo warm was werd het toch niet minder. Via een omweg zouden we vanmiddag de koelte van een museum opzoeken.
Het tijdstip en mijn maag gaven aan dat het tijd was voor de lunch, en dat terwijl we nog niets hadden gedaan vandaag! Het Lotus Restaurant, onder het gelijknamige hotel, zag er goed uit en om eerlijk te zijn ken ik persoonlijk weinig slechte Indiase restaurants in Maleisië. Rijst plus kerrie zal ik het maar noemen. Natuurlijk wilde ik alle uitgestalde heerlijkheden wel proberen maar ik moest me voor mijn gevoel toch maar inhouden en vier bijgerechten zouden voldoende moeten zijn. De inktvis is kerriesaus was de minste, de groene bonen met wortel waren precies wat ik me ervan had voorgesteld, het gestoomde lamsvlees was hemels maar de topper was een nieuwe creatie voor mij. Komkommer in een zoete saus met geraspte pinda's. Een frisse en heerlijke knapperige combinatie!

Na het eten vervolgde we onze weg langzamer dan in het begin langs het “Padaran Merdaka”, het “Sultan Abdul Samad gebouw” is natuurlijk het meest in het oog springende bouwwerk aan het plein. Het zou zo uit een plaatje van “Anton Pieck” of een sprookje uit “Duizend en één nacht” kunnen komen.

Een stukje verder passeren we de “Masjid Negara”. Ik weet niet of het een broodje aap verhaal is maar het verhaal doet de ronde dat niet moslims absoluut niet welkom zijn in de “Masjid Negara”. En dat is natuurlijk niet aan mij besteed om het uit te proberen want ik zou sowieso niet weten wat ik in de moskee zou moeten bekijken. Beelden zijn er niet en de kleurrijke mozaieken van duizenden kleine tegeltjes kan je overal bekijken.

Om de hoek komen we dan bij het “Islamic Arts Museum Malaysia” aan. De vorige keer heb ik dit museum ook bezocht en om eerlijk te zijn was ik onder de indruk van de twee extra exposities in dit mooie witgewassen moderne gebouw. De € 3,- entree is natuurlijk ook geen struikelblok en het is goed voor je ontwikkeling als je ook eens de Islam van de andere kant bekijkt.

Deze keer heb ik geleerd dat er in de Koran staat dat iedereen zijn eigen godsdienst mag uitoefenen. Dat was tot het midden van de vorige eeuw ook nergens in de islamitische wereld een probleem mits daar een forse belasting tegenover stond.
Een andere grappige ontdekking is dat de Maleisische moslims net als hun Indonesische broeders het niet zo nauw nemen met de regels uit de Koran. Zo is het aanbidden van natuurgeesten en de angst voor boze geesten in alle lagen van de bevolking aanwezig. De wetten worden voorgeschreven door de imams die de Koran nauwkeurig bestuderen en er dan hun eigen interpretatie door drukken.
Maar als het om kunst gaat hebben de moslims natuurlijk ook hele mooie dingen achter gelaten!

Natuurlijk trok ik wel mijn wenkbrauwen op toen ik las dat er een geleerde in het oude Iran was die ruim zeshonderd jaar voor “Leonardo da Vinci” een vliegtuig had gebouw en pogingen had ondernomen om met het ding op te stijgen. Maar je weet nu eenmaal nooit en de volgende keer zal ik me zeker in deze materie verdiepen.
Ook de miniatuur “Taj Mahal” tussen de grote moskeeën van de wereld was een vreemd gezicht! Zover ik weet is het gebouwd als mausoleum voor een overleden vrouw van een mogul in India .

Natuurlijk zijn dit allemaal maar ondergeschikte zaken want aan het einde van het bezoek konden we terug kijken op een leuke middag. En die middag werd alleen nog maar leuker toen we in de restauratie van het oude station van Kuala Lumpur, ook een pareltje van architectuur, plaats namen om onze kelen nat te maken.
En daar verscheen een ober met een klein dienblad gevuld met een “Roti Canai”. Sinds mijn eerste kennismaking met deze snack, zo’n twaalf jaar geleden, heb ik er zelf al tientallen verorberd. Voor een kwartje, ja zo’n vijfentwintig Eurocent, heb je een heerlijke snelle en vullende snack voor je staan. (Kris zal nu wel trek krijgen!)

En zo liep deze dag al vroeg op een einde. We deden niets meer dan uitrusten in de luxe van ons hotel dat we alleen nog verlieten om een Big Mac met patat te gaan eten.

Maleisië: Een handvol taken met een Chinees einde

Kuala Lumpur (Equatorial Hotel (1215))

De eerste dag in Kuala Lumpur is een drukke en zoals de titel al zegt hebben we een lijstje met taken af te handelen in deze wereldstad. De plaatsen waar we moeten zijn liggen niet naast elkaar dus zullen we best een beetje snelheid moeten maken om ze in één dag af te handelen.
Als we om zeven uur door het geluid van mijn iPhone worden gewekt ben ik opvallend fris. Met Lyka is het anders gesteld, ze slaapt graag uit. Dus ik laat haar maar wat langer liggen en terwijl ik de waterkoker aanzet kijk ik naar buiten. Het lijkt dat er wat druppels vallen maar dat kan soms de hele dag zo langzaam doorgaan. Maar vaker is het de aankondiging van een flinke bui die na een uurtje wel verleden tijd is.
De koffie smaakt me goed en ook Lyka neemt een kopje, de boterhammen van krentenbrood met kaas gaan zonder problemen naar binnen. Het satelliet kanaal op de tv begint te haperen en dat is meestal een gevolg van zware regen. En ja hoor, buiten regent het zo hard dat de auto’s op Jalan Sultan Ismael meer op speedboten lijken.

Er zit dus niets anders op dan te wachten tot het weer droog is en die tijd breng ik door met de laptop op schoot om de foto’s te verwerken en nog een stukje te schrijven.
Wanneer het dan eindelijk droog is vertrekken we voor de eerste taak. Een tweede sim-kaart moet worden gekocht zodat ook Lyka internet kan ontvangen op haar Apple MacBook. Digi is de goedkoopste en tevens een goede provider. Voor RM 25 (€ 5,80) krijg je een sim-kaart met een tegoed voor vijf dagen onbeperkt internet via G3 of EDGE. De snelheid is OK en ook de dekking heeft me tot nu toe nooit een probleem gegeven.
De tweede taak is voor mij persoonlijk een belangrijke! Het is weer tijd voor mijn halfjaarlijkse onderhoud aan mijn Nikon D700. Nakijken en schoonmaken, en vooral het schoonmaken van mijn sensor. Sinds Canada heb ik weer een paar donkere plekken op mijn foto’s en ik heb echt geen idee waar dat vuil vandaan zou moeten komen. Ik verwissel nu eenmaal niet zo heel vaak mijn lenzen. Maar toch komt er vuil binnen dat moet worden verwijderd.
Ik betaal graag de RM 30 (€ 6,95) omdat hetzelfde karwei me in Nederland zeker het tienvoudige zou kosten en daar bovenop zou ik de camera waarschijnlijk ook nog een weekje moeten missen. Na mijn bezoek aan YL Camera neem ik de tijd om een BBQ Pork Pau met een kopje zwarte thee te nuttigen. Een heerlijkheid in het Chinese theehuis net naast de roltrappen!

Twee gedaan en nog twee te gaan! En de laatste twee adressen zijn in het Midvalley Shopping Center. Na een rit met Monorail en de KTM stappen we het enorme winkelcentrum binnen. Maar voordat we gaan winkelen is het eerst tijd voor de lunch!
Gisteren hadden we in de KL Ekspress gezien dat er bij Pizza Hut elke dag aanbiedingen zijn met 50% korting. Vandaag op vrijdag was het de Tagliatelle Carbonara voor RM 5,45 (€ 1,26). En dat gerecht is nu juist één van de favorieten van Lyka. Natuurlijk moest ik hieraan gehoor geven en zelf ook een keertje afzien van een Maleis gerecht. En om eerlijk te zijn smaakte het me goed. De laatste restjes saus veegde ik met het knoflookbrood van mijn bord.

Nu op zoek naar Teva sandalen voor mijn peanut! Het mag vreemd klinken maar ze leveren maar twee modellen en dan ook nog bijna alleen in de Bata. Helaas hadden ze niet de goede maat en dat betekende dat er aan het einde van de dag nog een bestemming niet al te ver van ons hotel zou worden toegevoegd.
De vierde taak schoof een plaatsje door en werd nu de derde taak op mijn lijstje. Lyka vond het een prima idee om ook een Osprey zijtas te gaan gebruiken. Mijn trouwe blauwe tot cameratas omgedoopte zijtas is één van de beste dingen die ik de laatste tijd aan mijn uitrusting heb toegevoegd.
Op weg naar de outdoor winkel liepen in in het hart van het winkelcentrum tegen een levensgrote reclame voor de film “Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides” aan. Een piratenschip en kisten vol met juwelen en goud stonden uitgesteld.

Het liep al tegen vier uur en moesten nog op zoek naar de sandalen. Een stukje met de overvolle KTM van Midvalley naar KL Sentral en dan met de Putra LRT van KL Sentral naar KLLC. Een doodgewone trip voor ons, ik moet dit in de afgelopen jaren al tientallen keren hebben gedaan.
De sandalen lagen letterlijk al voor ons klaar en binnen tien minuten stonden we alweer buiten. Het was een geslaagde dag die na een kort bezoek aan onze kamer en een douche ook nog een mooi vervolg kreeg.
We gingen op deze mooie en droge zomeravond lekker een biertje drinken en Chinees eten bij Petaling Street.

Om half elf waren we gelukkig en doodvermoeid. Na een korte rit met de taxi stopten we niet ver van ons hotel. Onze eerste dag zat er op en morgen zou deze mooie dag zeker een goed vervolg krijgen.

Maleisië: Een regelaar op de bus

Kuala Lumpur (Equatorial Hotel (1215))

Net toen ik dacht dat ik alles al had meegemaakt werden we in alle vroegte in de bus getrakteerd op een Australiër, dat dacht ik aan zijn accent te horen, die alles wel eens even zou regelen in de bus naar de luchthaven. Wij kregen meteen de wind van voren omdat wij onze rugzakken mee de cabine in hadden genomen en de bagage hoort nu eenmaal volgens de voorschriften onder in de bus. Die rugzakken zouden een obstakel vormen wanneer er een noodsituatie zou ontstaan!
Na de paar uur draaien in mijn bed was ik niet echt klaar voor zo’n preek en ik schudde met mijn hoofd en ging zitten op de stoelen naast hem aan de andere kant van het gangpad.
Maar hij was nog niet klaar! Er kwamen nog meer preken over dat ik de Indiër voor ons gevraagd had om de stoel niet geheel neer te klappen, maar een beetje rekening te houden met de passagier achter hem. De Australiër begon opnieuw over de bagage en dat het onze eigen schuld was dat we zo krap zaten. Ik wilde nog wat terug zeggen maar in plaats van woorden schudde ik opnieuw mijn hoofd terwijl ik hem recht in de ogen keek.
Er was een schittering van overwinning in zijn ogen toen hij naar de lege stoel naast hem keek. Maar die schittering verdween heel snel toen er een mollige Thaise vrouw naast hem ging zitten. Hij keek nog over zijn schouder om te kijken of er misschien nog stoelen achter hem vrij waren maar hij kon plotseling geen woorden meer vinden en accepteerde zijn lot. Onderweg heb ik hem niet meer gehoord.
Als laatsten verlieten we de bus en begaven ons eerst naar de counter voor de bussen naar Pattaya. Op het internet waren er tegenstrijdige berichten over de vertrektijden van de bussen vanaf de Suvarnabhumi naar Pattaya. Het misverstand werd snel uitgelegd en er waren dus wel duidelijk meer bussen toegevoegd aan het schema. Vroeger was 19:00 de laatste bus maar er zijn nu ook bussen toegevoegd om 20:00, 21:00 en zelfs 22:00. Het is maar dat jullie het weten.
Het uurtje wachten was zo voorbij onder het genot van een flinke beker koffie en een langzame internet sessie met de stick van 12Call.

Bij Gate G1 was het een drukte van jewelste. Er stond een half leger Indiërs te wachten op de groepsleider zodat ze met z’n allen tegelijk aan boord konden gaan. Natuurlijk is dat onmogelijk met een enorme oploop als gevolg! De eerste hindernis kon ik zonder problemen omzeilen. Met een flinke dosis bluf liepen we zonder problemen als eerste naar het vliegtuig. De medewerker van AirAsia was toch te druk om de Indiërs van zich af te houden!
Een vlucht met Indiërs is als een schoolreisje met een groep kinderen van een jaar of tien. Zodra het voertuig zich in beweging zet springt bijna iedereen van opwinding van zijn stoel omhoog en wil door het vliegtuig gaan rennen. De cabincrew, die natuurlijk in de minderheid is, heeft de grootste problemen om iedereen weer aangesnoerd in zijn stoel te krijgen. Vol ongeloof kijken we stil toe.
Bij de korte beltoon die aangeeft dat de veiligheidsgordels weer los mogen vliegt iedereen op en maakt een korte sprint naar één van de drie toiletten aan boord van de Airbus A320. Je moet thuis natuurlijk tegen iedereen kunnen vertellen dat je hoog in de lucht naar een echt toilet bent geweest.
Ik sluit mijn ogen en mijn gedachten drijven af naar Kolkata, maar vijf maanden geleden en toch lijkt het alweer een eeuwigheid! Ik sluit opnieuw mijn ogen en stop met het vechten tegen mijn vermoeidheid. Ik dommel weg en wordt af en toe gewekt door een passant die zijn kont lomp tegen me aan perst.
We zijn blij als we op een natgeregend LCCT in Kuala Lumpur landden, het baart me geen zorgen want het weer veranderd hier snel.

De trein heeft het voor mij gewonnen van de bus als ik van KLIA/LCCT naar de stad moet. Het is ietsje duurder maar de busreis is wel veel comfortabeler.

Na de KLIA Ekspress nemen we nu ook in plaats van de monorail de LRT naar KLCC. Een simpele rekensom geeft als resultaat dat we zo minder hoeven te lopen.
Een kamer aan de voorkant van het Equatorial Hotel deze keer en wederom geen internet. Dat is het enige wat er mis is met dit hotel en ook meteen de reden waarom we niet meer terugkomen in het “Equatorial Hotel”. De volgende keer gaan we slapen voor minder dan de helft van de prijs maar inclusief Wifi én ontbijt. De kamers zullen waarschijnlijk wel wat minder zijn!

Het is al kwart over vier wanneer we de eerste maaltijd van de dag tot ons nemen. Laat maar niet te laat! De noedels met kokkels zijn heerlijk en vliegen letterlijk naar binnen. Vol en voldaan kopen we een sim-kaart voor het internet en slenteren terug naar het hotel met een boodschappentas vol met krentenbrood, kaas en een grote fles 100+. Het is tijd om te rusten om plannen voor de komende dagen te maken.

Lyka doet nog een dutje en om half acht gaan we alweer op pad voor de tweede maaltijd van de dag. Ik heb er honderden keren over geschreven maar de schoonheid van de Petronas Twin Towers is onbeschrijfelijk.

De Japanse bento daartegen is maar van discutabele kwaliteit. Het vlees is koud en er is teveel saus gebruikt. Ik eet het maar ik weet zeker dat het meteen ook de laatste keer is dat ik daar eten bestel.

De avond zit er voor ons op en doodvermoeid zoeken we de beschutting van onze kamer op en duiken onder het dekbed.

Welterusten en tot morgen.