Na de kleine twaalf kilometer van gisteren wilde ik de ingeslagen weg voorzetten met een wandeling die ik zelf in september/oktober wil organiseren.
Ik voelde me erg goed en volgens mijn berekening zou de wandeling door het natuurgebied “De Hurwenense kil” ongeveer zestien kilometer lang zijn. Rond elf uur stapte ik de deur uit om vijftig meter verderop te ontdekken dat de brug over de binnengracht was afgesloten voor alle voetgangers. Via een stukje door de Nonnenstraat liep ik via de Oliemolen en langs het Oude Jodenkerkhof richting de stadswallen.
Ondanks het voorjaarszonnetje was het toch nog wat killer dan ik had verwacht. De oorzaak was de noordwestenwind die stevig over de open vlakten waaide. In de luwte was het wel heel aangenaam. Natuurlijk begroette ik een aantal oude bekenden tijdens het eerste deel van de heenweg. Met de wind in de rug en de zon in mijn gezicht liep ik rustig naar de ingang van het natuurgebied.
Een groot bord van Staatsbosbeheer vermelde helaas dat het natuurgebied alleen tussen 1 mei en 1 oktober mag worden betreden. De reden hiervoor zijn de grote aantallen trekvogels die hier op krachten komen voor de reis die zij tijdens hun jaarlijkse trek afleggen. Vooral de wilde ganzen ondervinden veel hinder als ze worden gestoord.
Een klein beetje teleurgesteld liep ik weer terug de dijk op en was me er nu van bewust dat ik twee keer hetzelfde traject zou afleggen. Met een zacht muziekje uit mijn iPhone op de achtergrond en mijn gedachten leeg gemaakt stapte ik in een trance richting “Eetcafé D’n Hoek”.
Nat, kletsnat was mijn rug toen ik me op het terras met een schitterend uitzicht op de Waal nestelde. Tijdens de koffie had ik nog een kort gesprek met een ouder echtpaar dat vroeger meer dan vijfentwintig jaar in Indonesië had gewoond. Er werden wat herinneringen opgehaald en ervaringen uitgewisseld.
Mijn kuiten en liezen hadden moeite om weer op te starten maar toen ik eenmaal weer in mijn ritme zat gleden de kilometers onder me weg. De St. Maarten kwam met elke stap dichterbij en zo ook mijn lunch.
Vier uur gelopen in totaal en vermoeid viel ik op de sofa. Mijn dag zat er weer op en ik realiseerde me als nooit te voren hoe mooi mijn woonplaats is als je weet waar je moet kijken.
