Een slap excuus? Misschien? Maar het is echt zo, te weinig tijd! Te weinig tijd om te schrijven.
Na de heel gezellige avond gisteren liep ik met minder scherp zicht als normaal weer richting de “Heeren Inn”. De nachtwaker van het hotel was in het geheel niet verbaasd dat ik weer midden in de nacht voor de deur stond.
Gelukkig was ik wel fit vanochtend en ik ging iets later dan ik gewend ben richting het busstation. Op de hoek naast het brandweer stapte ik op een lokale bus die me voor RM 1,00 naar het busstation, Melaka Sentral, bracht. Zo midden in de week valt de drukte rustig mee en ik had veertig minuten de tijd om rustig mijn ontbijt naar binnen te werken. Het kaartje met KKKL kostte me deze keer RM 12,20 (€ 2,70). Een koopje voor een busreis van van bijna twee uur.
Wat ik nog het meeste miste tijdens de korte reis was de muziek op mijn iPhone! Onderweg zat ik te prakkeseren hoe ik dit probleem in de toekomst kon vermijden. Het aantal mogelijkheden werd steeds kleiner en een oplossing zou zich deze week nog wel aanbieden. Dat moet ook wel want voordat ik weer terug naar Nederland ga heb ik maar twee dagen in Pattaya.
Gelukkig kon ik onderweg bij een station van de monorail uit de bus stappen en het laatste stukje met dit bijzondere stukje openbaar vervoer maken. Zonder een natte rug stapte ik uit op het Bukit Bintang Station en stond ik net na één uur in de middag voor de receptie in het Fortuna hotel. Eerst moest ik de helft van het aanwezige personeel de hand schudden en ik had een mooie rustige kamer aan de achterkant. Ik controleerde snel of ik een Wifi netwerk kon oppikken. En ja, ik had een signaal van het WirelessKL. “Later!”, dacht ik en ging meteen weer op pad
Veel tijd had ik niet want ik zat op hete kolen om de toegangskaarten voor de Grote Prijs van Maleisië op het circuit van Sepang te kopen en ik wilde eten.. De gang naar het Sentral Stesen was iets moeilijker dan ik tot nu toe gewend was. Ook in Kuala Lumpur wordt er in een hoog tempo gebouwd. Er moest dus een flink stuk worden omgelopen voordat ik eindelijk voor de counter stond waar de kaarten voor de race werden verkocht. RM 100 per stuk, ruim € 20,- dus voor een onvergetelijk spektakel.
Met de kaarten in mijn zak nam ik de trein naar de KLCC waar het tijd was voor de lunch. Man, wat smaakte die kebab van 100% lamsvlees weer fantastisch. Ik kijk er altijd echt naar uit om zo’n heerlijk rolletje met vlees en groente naar binnen te werken. Helaas was de verkoop van Coke Light hier gestaakt. En het vreemde is dat Coke Zero hier nog niet eens is geïntroduceerd.
De rust was in me teruggekeerd en het bakkie koffie bij de Starbucks ging ook weer gemakkelijk naar binnen. Zo gemakkelijk dat ik de tijd vergat en het controleren van mijn email veel meer tijd in beslag nam dan ik gewend ben. Het had zelfs zo lang geduurd dat ik geen zin meer had om naar mijn hotel te gaan om te douchen en te scheren. Nee, ik zou meteen naar de kelder van “The Pavilion” gaan om daar mijn avondmaaltijd te nuttigen.
Nadat ik twee keer langs alle restaurantjes was gelopen had ik nog geen keuze kunnen maken. Ik was geneigd om weer Koreaans te eten, maar uiteindelijk koos ik voor een gerecht met noedels uit Taiwan. Ook een bestemming waar ik één dezer dagen nog naar toe wil. De “Spicy Noodles” waren dus duivels heet en met tranen in mijn ogen werkte ik de vaste delen uit de bouillon naar binnen. Heel af en toe nam ik ook een volle lepel van het drakenvocht. Dat bracht dan weer vlammen in mijn mond en een stroom nieuwe tranen in mijn ogen.
Om acht uur was ik alweer terug op mijn kamer. De plannen om wat bier in Chinatown te gaan drinken werden resoluut aan de kant geschoven. Er was nog tijd genoeg om bier te drinken! Morgen zou Arno arriveren en op vrijdagochtend zou Jeff zich dan ook nog bij ons voegen. Ik werkte in bed nog een uurtje aan mijn boek dat nu toch wel heel serieuze vormen begint aan te nemen.
Morgen lekker vroeg op!
