België: Recycling

Hamont-Achel (achter het parochiehuis), zondag 20 mei 2018

Een modern, modieus en ook heel complex probleem, zeker in een kleine beperkte ruimte als een camper. Toch is het mij opgevallen dat ik onbewust het afval in enkele verschillende plastic tasjes scheid. De plastic drinkflesjes en blikjes gaan samen, het restafval gaat samen en het zeer weinige, composteerbare groen en voedselafval gaat op onopvallende plaatsen in de bosjes van de bebouwde kom. We mogen dan wel met een acht en twintig jaar oude diesel onderweg zijn maar we proberen toch ook ons steentje bij te dragen aan het milieu.
Zoals we vorige week ook in Duitsland al hebben geconstateerd is het in België niet veel beter: vuilnisbakken zijn zeldzamer geworden dan dertig jaar oude maagden. Wij zijn dus volledig aangewezen op de kleine afvalbakken die we soms langs de wegen, bij bushaltes en openbare gebouwen, of straten aantreffen. Steeds vaker hebben ze ook een sticker dat het dumpen van huishoudelijk afval streng zal worden bestraft. Maar hoe bekijken ze dat? Wat is nu precies huishoudelijk afval?
Na ons traditionele ontbijt voor de zondag ochtend, croissants met gerookte zalm, maken we de camper weer klaar om verder te gaan. Vastsjorren en opruimen, een noodstop is een potentiële nachtmerrie! Vliegende onderdelen die samenkomen in de cabine. Als eerste moeten we onderweg LPG tanken zodat de reserve gasfles weer dicht kan tot een volgend noodgeval. Ik heb al een tijdje twijfels aan de werking van de 80% klep in onze LPG fles. Dat is dan ook de reden dat ik de fles volledig leeg wil stoken zodat ik kan zien bij hoeveel liter de klep dicht gaat. Dat zal zo rond de 24 à 25 liter moeten zijn! Is het minder is het ook goed, is het meer dan zal ik eens moeten kijken of ik die klep kan vervangen.
Na een benzinestation of vijf geef ik het op omdat het in België verboden lijkt om LPG te verkopen bij een zelfbediening. De controle op het vullen van gasflessen ligt waarschijnlijk bij de pompstations. We rijden dus maar door naar Hamont-Achel in de wetenschap dat vanavond de kachel aan kan en de shoarma kan worden gebakken op de inhoud van de noodgasfles. En ja hoor, gelukkig zijn er ook nog hardwerkende mensen met gezond verstand die gewoon op een zondag achter de kassa zitten van een pompstation. Helaas gaat het fout en ik schiet na een liter of zestien met mijn hand van de grote blauwe knop. De test is dus fout gegaan en moet ik de komende week het probleem op een andere manier benaderen.

De wandeling die ik voor vandaag heb gepland begint voor op de parkeerplaats naast de kerk. Volledig voorbereid beginnen we aan de acht en halve kilometer, een kleine twee uur. Al na een kilometer heb ik het gevoel hoe het gaat eindigen. Jammer genoeg krijg ik voor het vijf kilometer punt het gelijk al aan mijn zijde. Het is een wandeling door een nietszeggend bos dat overgaat in dure bebouwing. Wanneer je van exclusieve villa’s houdt en inspiratie wil opdoen voor je eigen villa kan ik je deze wandeling aanbevelen!
We moeten volgens de stem uit de iPhone de provinciale weg oversteken om nog meer villa’s te bekijken. ‘Walking around the stars with Stephen Hawking’, schiet er door mijn hoofd. Zo klinkt de stem in ieder geval voor mijn gevoel. We laten het erbij en lopen over het fietspad richting de parkeerplaats waar onze volgende taak is om te bepalen waar we de nacht gaan doorbrengen.

Na een uurtje voetbal en wielrennen op NPO1, via internet radio, loop ik even een rondje om het blok en ontdek een schitterend plaatsje voor de nacht. Naast een speelplaats en in de luwte voor het lawaai van het passerende verkeer op de provinciale weg. Lyka is er ook blij mee en neemt direct plaats op een van de schommels. Nu kan eindelijk de koekast open voor een overheerlijk blik witbier. Mijn dag als chauffeur/reisleider zit er op en ik kan gaan ontspannen tot morgen. Morgen gaan we alweer naar huis!

Veel mensen vragen het zich af en er wordt me regelmatig gevraagd wat dat nu zo kost om met een (oude) camper op pad te zijn. Niet alles is in geld uit te drukken maar ik zal proberen om toch een tipje van de sluier optillen.
Het afgelopen weekend heeft ons ongeveer vijftig euro gekost! Onze grootste kostenpost is de brandstof. Wij rijden ongeveer 250 Km per weekend dus dat is voor ongeveer € 35,- diesel. Verzekering en wegenbelasting zijn vaste onkosten en die zijn samen ongeveer € 2,- p/d. Vandaar dat ik een hele week vaste kosten optel bij de brandstof. Onderhoud en reparaties zijn niet in geld uit te drukken omdat je niet weet wanneer ze komen en weer gaan. Zijn de benodigde materialen nieuw of gebruikt? Allemaal variabelen waar je op voorhand niets van kan zeggen maar wel dat het onderhoud met liefde wordt uitgevoerd. Wat ik met zekerheid kan zeggen is dat de aankoop van een gebruikte remklauw thuis zorgt voor een goedkoper, vaak ook vegetarisch, weekmenu. Wanneer het niet uit de lengte kan komen dan zal het uit de breedte moeten komen.
Drie heerlijke dagen en fijne nachten op nieuwe vreemde plaatsen. Van onschatbare waarde!


Muziek en een beetje lezen en schrijven, met een wijntje en een biertje binnen handbereik, totdat de lege magen beginnen te klagen. Voor vanavond heb ik ook een klassieker op het menu staan! Tortilla’s met Shoarma. Een zeer gemakkelijk en zeer smakelijk gerecht. Bijna alles kun je tegelijk bereiden behalve de tortilla’s. Ze smaken in ieder geval uitstekend. Koffie en ijs toe!
Dan beginnen we aan de laatste sessie van “The Terror”. Buiten heeft de zon plaatsgemaakt voor zware onweersbuien. Onregelmatig vallen er dikke druppels op het dak van de camper. De dakluiken gaan dicht en ook mijn ogen vallen steeds dicht. Ik mis, cruciale, stukjes van de aflevering en besluit om er maar een einde aan te maken. Morgen kijken we wel opnieuw! Nog voor tien uur schuif ik het gordijn van de alkoof dicht, het is buiten nog niet eens geheel donker.
Morgen gaan we dus alweer richting huis maar op de terugweg naar Zaltbommel stoppen we bij de IKEA in Eindhoven om onze uitrusting voor de camper, en ook onze uitrusting voor thuis, aan te vullen.

België: Het kasteel van Vorselaar

Bevel (naast de bibliotheek), zaterdag 19 mei 2018

Het was inderdaad een rustige nacht. Een nacht vol met dromen waarvan ik me, na enkele minuten daglicht in mijn ogen, helemaal niets meer kan herinneren. Op deze stille ochtend in de camper besef ik pas hoelang het nieuwe koffiezetten in beslag neemt! Bijna twintig minuten voordat ik de eerste slok van de warme verkwikkende vloeistof naar binnen voel glijden! Het is niet anders, dat zal ik moeten accepteren, want het resultaat is toch wel heel erg welkom. Dit weekend komt alle koffie die we drinken van de zelf gemalen koffiebonen. De koffiemolen uit China via AliExpress werkt prima. Het is zelfs een beetje ochtendgymnastiek om de bonen zelf te malen. Mijn armen en schouders schreeuwen bij de laatste koffieboontjes om snel te stoppen. Die koffiebonen zijn haast overal in Europa te verkrijgen dus hoeven we op lange (winter)reizen naar het zuiden geen grote voorraad koffie meer mee te nemen. Elke kilo die de oude diesel moet meeslepen kost tenslotte brandstof die ook nog eens met de dag duurder word.

Mijn drinkebroers van gisterenavond vroegen of we vandaag ook het kasteel hadden bezocht. Ik keek verbaasd op want wij zijn niet bekend met het feit dat hier een kasteel zou moeten zijn. “Het kasteel van Vorselaar” heb ik deze ochtend opgezocht, en gevonden, op het world wide web!
Met mijn richtingsgevoel en wat hulp van Openstreetmaps zet ik direct een wandeling voor ons uit. ’Dan zijn we tenminste niet voor niets naar Vorselaar gekomen.’, moet je maar denken. Mijn stoelgang roept na de tweede kop koffie en ik ga meteen op zoek naar een toilet. Op een sportpark zal dat niet al te moeilijk moeten zijn. De conciërge van de sporthal begroet me en heeft gelukkig geen bezwaar dat ik gebruik maak van zijn sanitaire voorzieningen. Het blijkt een gemakkelijke bevalling!
Op de terugweg naar de camper daalt er een lichte motregen neer uit de asgrijze hemel. Ik kan de regen ruiken! Ik vindt het nog steeds vreemd dat je de motregen kan ruiken zodra ze de grond raakt. Die motregen mag dan wel licht zijn maar mijn fleece is toch aardig vochtig wanneer ik de warme camper betreed. Met regen in de lucht gaan we vandaag zeker niet wandelen en laten we het kasteel voor wat ze is!
Lyka opent de gordijnen en snuift de geur van de verse koffie op. Eerst de troepen inspecteren, Clash of Clans, en dan aanvallen! Ook het tweede spel wordt opgestart maar daar heb ik wel iets op tegen! Laten we eerst maar ontbijten en dan zien we wel verder. Gebakken eieren met ham en kaas op dubbel volkorenbrood. Een hemels ontbijt dat wordt weggespoeld met overheerlijke zelf gemalen en vers gezette koffie. Wat is het camperleven toch mooi! Nog voordat Lyka aan de afwas begint is het buiten weer droog en loopt de temperatuur wat op. Het is nog fris maar de zon vecht om door het dikke wolkendek te breken. Het is een mooie zaterdagochtend om te wandelen!
Het is moeilijk in te schatten hoe lang de wandeling zal zijn maar ik denk een kilometer of vier, misschien iets langer. Dat hou ik natuurlijk voor Lyka verborgen want anders heeft ze al geen zin meer voordat we zijn vertrokken.
Als eerste staan we stil bij “de Diamantschool” van Vorselaar. Het bord in de tuin van de voormalige school geeft een duidelijke uitleg over de geschiedenis van de diamant industrie in het dorp Vorselaar in de vorige eeuw. De cijfers liegen er niet om! In de jaren vijftig werkte maar liefst 40% van de bevolking in “de Steentjes”. 80% van de kinderen die school verlieten zochten een baan in “de Steentjes” en in de hoogtijdagen werkte er in elk gezin wel minimaal een persoon in de diamant industrie, vaak ook de moeders die het huishouden combineerden met het snijden van de diamanten. Die diamanten werden vanzelfsprekend in Antwerpen verhandeld.

Het eerste stuk van de geïmproviseerde wandeling gaat nog langs een redelijk rustige provinciale weg maar dan slaan we linksaf de rust in richting het enorme domein dat er nog om het kasteel ligt. Deze wandeling is een schot in de roos, en dan te bedenken dat ik hem zelf het uitgezet. Als eerste naderen we een schitterende oude volledig gerestaureerde schuur. De rode bakstenen steken af tegen het groen van het landschap. In vervlogen tijden moest alles worden opgeslagen voor de winter.

Na een haag van purper, volgens mij rododendron’s, zien we een project dat nog vol aan de gang is. Ik kan alleen maar raden wie hier vroeger woonden en naar de beoogde bewoners van dit prachtige oude huis. De hoofdopziener? Al het hofpersoneel? Het doet er ook niet toe, hier wordt tenminste geschiedenis op een goede manier veilig gesteld.

En dan is daar het kasteel! Het is privé bezit en ook nog eens in gebruik als woning door de eigenaar. Bezichtigen is daardoor niet mogelijk, je kan het kasteel alleen bekijken van buiten de gracht die ook goed onderhouden is. Grote hagen van de paars bebloemde struiken langs de gracht zorgen voor de belangrijke privacy.

Het domein wordt doorkruist met enorme door loofbomen omzoomde lanen. Het is er heerlijk rustig en heerlijk om te wandelen. Een verdwaalde hardloper verstoort de rust. We gaan tegen de klok in om het kasteel en ontdekken aan de achterkant een opening in de haag waar we leuke foto’s kunnen maken. Ik denk dat die opening opzettelijk is gemaakt om te voorkomen dat de bezoekers de begroeiing overal verstoren. We zijn beiden blij dat we ervoor gekozen hebben om naar het kasteel te wandelen.

Op de terugweg wil ik nog even naar de kerk. Er zou een graf zijn van een van de oude bewoners van het kasteel. De deuren zijn open omdat er net een uitvaart is geweest. We hebben de groep op het plaatselijke kerkhof afscheid zien nemen. Hoewel de kerk in de huidige vorm niet oud lijkt staat er toch al sinds de 12e eeuw een godshuis op deze plek. Er loopt ook een kaarsrechte laan van het kasteel naar de ingang van de kerk!
De verschillende altaren zijn van een grote schoonheid, het zilver glanst en Jezus laat een traan aan het kruis, de pastoor gaat ons voor. Ik heb niets met het geloof van de westerse werelden maar de schoonheid van de religieuze kunst in universeel. Behalve in de moslimwereld, daar is het aanbidden van beelden ten aller tijden ongewenst.
Na ruim vijf en een halve kilometer zijn we weer terug bij de camper. We hebben een stevige trek gekregen door de wandeling en ook de lage temperatuur zal er ongetwijfeld aan hebben bijgedragen. De Lidl is de volgende stap om proviand in te slaan voor vandaag en morgen! Na een korte wandeling door de winkel zijn we voorzien en gaan op zoek naar een mooi plaatsje om te lunchen. Het vreemde is dat ook de wandeling die ik voor vanmiddag had bedacht niet te bereiken lijkt. Mijn app geeft aan dat de dichtstbijzijnde parkeerplaats drie kilometer verwijderd is van de start van de wandeling. Wat???? Dan zou die wandeling in totaal dus 14 Km lang zijn. Doei, we gaan snel verder.

We vinden een plekje naast de kerk in Bevel. De salade komt op tafel en terwijl ik de kleine chiabatta’s bak kijkt Lyka naar het sprookjeshuwelijk van Harry en Megan. Tijdens de lunch zijn haar ogen op het kleine beeldscherm gericht. Het is toch al te laat voor een tweede wandeling dus laat ik het maar wat het is. We staan op een leuk plaatsje maar de kermis achter de kerk geeft me toch wel twijfels. Lawaai en opgeschoten jeugd? Nee, laten we maar een stukje verder rijden.

Nog geen drie honderd meter verder zien een schitterend plaatsje tussen het groen naast de bibliotheek. Dat wordt het dan, en deze plaats om te overnachten is wel honderd keer beter dan de camperplaats die we een uurtje geleden zijn gepasseerd. Onze ervaring is dat zodra een plaatsje op een lijst of een app wordt vermeld de stroom grote witte campers niet meer te stoppen is. En laat dat nu net zijn wat wij niet zoeken! Wij staan het liefst alleen tussen het stedelijke groen.

Varkensvlees in kerrie met de rest van de zak verse boontjes op rijst. Een koningsmaal!

Na het eten, om Lyka rustig de camper te laten opruimen en de afwas te doen, maak ik nog een korte wandeling door dit vriendelijke dorpje in de Kempen. De kermis blijkt nog gesloten en ik twijfel of die vanavond nog wel open gaat. Het verkeer op de doorgaande weg wordt langzaam minder. Een opgedirkte jonge vrouw zwaait verlegen naar me vanuit haar kleine Japanner. Zij gaat vanavond uit. Dat station ben ik jaren geleden al gepasseerd. Met de jaren komen andere geneugten! Ik heb zin in een koude witbier en een aflevering van de serie “The Terror”. De zon zakt langzaam weg naar achter de horizon en wordt met de seconde roder. Als een enorme sinaasappel hangt ze boven de weg naar het westen.
Het tikken van de automatische ontsteker haalt ons uit de spannende serie! Dat kan maar een ding betekenen: Het gas is op! De kachel brand niet meer en morgen is er geen warme koffie! Gelukkig heb ik dit voorzien en heb nog een kleinere gasfles voor dit soort gevallen onder in de camper staan. Ik schakel van de hoofd naar nood gasfles en start de kachel opnieuw.
Ondertussen leg ik aan Lyka uit dat het opzet is om de fles helemaal leeg te maken. Ik heb namelijk twijfels bij de 80% afsluiter in de LPG-gasdampfles. Die afsluiter is het verschil tussen veilig òf met een bom rond te rijden. Morgen gaan we dus als eerste op zoek naar een LPG pomp die ons gas wil leveren.

België: Een valse start

Vorselaar (bij het sportpark), vrijdag 18 mei 2018

We hadden ook gisteren al kunnen vertrekken maar omdat we ook de pinkstermaandag in het komende weekend extra hebben kiezen we er voor om op vrijdagochtend te vertrekken. Het afgelopen weekend en de afgelopen week heb ik alweer veel aangeschaft speciaal voor in de camper zodat we niet zo heel veel hebben te verhuizen. Het grootste gedeelte is eigenlijk het voedsel dat is aangebroken of bederfelijk uit de koelkast. En natuurlijk de blikken overheerlijk witbier!
Na een weekend in Duitsland gaan we nu richting het zuiden. Gepakt en gezakt, vol goede moed gaan we richting België, wel met een kleine omweg want we moeten nog even langs de Lidl in Kerkdriel. Het komende weekend is niet helemaal gepland met dagelijkse bezigheden maar we gebruiken de wandelingen van Route.nl als leidraad. Vandaag hopen we te eindigen in Vorselaar (provincie Antwerpen) waar een boswandeling van een kleine zes kilometer op ons wacht.
De koelkast is goed gevuld en de Garmin is ingesteld. Zodra we Vught zijn gepasseerd komen we in de buurt van een populaire parkeerplaats. Dat is de plaats waar we meteen maar lunchen. Het is een heerlijke ruime, en tegelijk ook, rustige parkeerplaats. Vorig weekend zijn we op maaltijdsalades uitgekomen als ideale lunch voor ons tweeën. Met een vers belegd broodje en een kop koffie is het precies genoeg voor ons beiden. Na de lunch rijden we richting onze bestemming voor vandaag.
Zodra we Nederland verlaten veranderd de omgeving. We hebben zelfs enkele kasseien stroken door kerkdorpen in Vlaanderen! Ook het landschap veranderd snel, van akkerbouw naar bossen met akkerbouw er tussen door. Aangekomen in Vorselaar storten onze plannen als een kaartenhuis in elkaar! De Garmin leid ons via zandwegen naar een punt aan het einde van een doodlopende weg. Er is geen enkele mogelijkheid om te parkeren en/of te overnachten. Na de wegen in de omgeving nog eens goed te hebben bestudeert doe ik een tweede poging om langs de wandeling een parkeerplaats te vinden. Het is hetzelfde verhaal! Een tweede doodlopende weg met ook hier gelukkig de mogelijkheid om gemakkelijk te keren.
Dan maar naar Vorselaar! Wat een dorp! Wat een overvloed aan enorme villa’s! Hier zit veel geld, dat kun je wel zien aan de auto’s op de opritten. Wij gaan zoeken naar het kerkhof of het sportpark. Een eerste parkeerplaats heeft vreemde aanduidingen die voor ons in de categorie puzzels thuishoren. We lezen samen hardop de tekst nog een keer en komen tot dezelfde conclusie. Een parkeerplaats met verboden te parkeren met uitzondering van voertuigen met een bewonerskaart. Pas vrijdag na 18:00 mogen anderen hier parkeren met een maximale parkeertijd van een uur.

Bij het sportpark, ook nog eens aan een doodlopende weg, vinden we een plaatsje dat veel potentieel heeft. Het is alleen de vraag of het hier vannacht ook rustig is. We weten natuurlijk niet of er op vrijdagavonden wat te doen is op het sportpark. Het is wel opvallend fris zo aan het einde van de middag, de zon schijnt maar de fleece moet wel aan om enigszins warm te blijven.
Nu vandaag de middagwandeling is weggevallen zoek ik op de website van Route.nl naar een wandeling voor morgen. Lyka is druk met Spotify op haar iPhone  en geeft geen antwoord op mijn vragen. Wanneer ik de mogelijkheden voor de wandelingen voor morgen opnoem reageert ze meteen bij het horen van de veertien kilometer. Dat vind ze wel een beetje teveel van het goede. Vier kilometer vind ik weer te weinig dus komen we uit op een compromis in de vorm van een wandeling van ruim acht kilometer in de buurt van Herenthout.

Na een middag van relaxen en lezen begin ik aan het avondeten. Dat is het moment van de dag dat ik me helemaal kan ontspannen. Rustig op mijn gemak met een leuk muziekje op de achtergrond een maaltijd bereiden. Het is eenvoudige en gezonde maaltijd, de boontjes zijn vers en de rest wordt gebakken in olijfolie. Met smaak gaan beide borden helemaal leeg. Ik weet niet of het de lage temperatuur is of de inspanning die het lichaam laat snakken naar het voedsel. De kop van dit weekend België is er alweer af en morgen wordt het hopelijk weer wat beter. Wel na een koude nacht, zes graden is de voorspelling, dus de kachel zal vannacht waarschijnlijk wel aanblijven.
Terwijl ik buiten nog enkele zaken aan de camper inspecteer raak ik in gesprek met een gezette dame waarvan ik haar kledingkeuze maar moeilijk kan classificeren. Onder het eten is het blaffen van honden begonnen en dat duurt na het eten ook nog voort. We blijken naast een baan te staan waar politie honden worden getraind. Erg interessant en ik wordt meteen uitgenodigd om later een kijkje te komen nemen.
Na de koffie neem ik afscheid van Lyka, die haar favoriete tv-serie kijkt, en ga op zoek naar het clubhuis van de hondensport vereniging. Het is een klein clubhuis met een grote hout gestookte kachel in het midden waarvan de gehele gemeenteraad van Utrecht vreselijke nachtmerries van zou krijgen! Fijnstof is hier nog een exotische term. Van een overheerlijke Duvel voor twee euro kan ik alleen maar dromen.
De drie mannen die vanachter het glas naar de rennende, springende en bijtende honden zitten te kijken hebben een accent dat zo zwaar is dat ik er maar weinig van kan maken. Een begrijpelijk gesprek met elkaar voeren wordt dan ook heel moeilijk. Toch lukt het ons enigszins om over bier en eten te praten. De eerste Duvel wordt gevolgd door een tweede, een mens kan tenslotte niet op een been staan, en de klok loopt langzaam richting tien uur.
Ik voel aan de ogen die ombeurten van mijn glas naar de klok gaan dat het tijd is om op te stappen. Het was een leerzame en onderhoudende avond met de lokale bevolking van Vorselaar. Nu nog wat tv kijken, vanaf een memory stick, en dan lekker onder het dekbed. Er is niets zo vermoeiend als met de camper onderweg zijn!

Duitsland: Wandelen in Nederland

Mehr (naast de kerk), zaterdag 12 mei 2018

Na ons korte uitstapje naar Duitsland kiezen we ervoor om vandaag weer naar Nederland te gaan. De redenen zijn eenvoudig, hier zijn geen wandelingen en vanavond wil Lyka het “Eurovision Songfestival” kijken. Twee goede onderbouwde redenen van twee verschillende partijen!
Uit het ene raam zie ik een bewolkte lucht en uit het andere raam een blauwe lucht. Het weer zal volgens de berichten in de loop van vandaag omslaan en morgen is het 70% regen. Dat maakt de plannen voor morgen ook gemakkelijk. Rustig ontbijten en daarna in een slakkengang naar Zaltbommel. Met een beetje geluk zijn we op tijd thuis om wat voetbal en Max Verstappen te zien.
Terug naar vandaag! We hebben prima geslapen. Ondanks de onverwachte drukte naast de camper gisteren laat op de avond zijn we hele nacht niet meer gestoord. We zijn weer fris en gaan proberen vandaag wel een wandeling te maken. We gaan wandelen in Nederland bij gebrek aan wandelingen in Duitsland.
Op weg naar Afferden wordt onze interesse gewekt door een Romeinse Nederzetting die langs de weg uitgebreid wordt geadverteerd. We zijn net voor Xanten, er zijn verkeersborden die naar een amfitheater en naar een museum wijzen. We hebben niet veel woorden nodig om te besluiten dat we dat maar eens nader moeten gaan bekijken.
De drukte neemt met elke meter die we dichterbij komen toe en eenmaal in Xanten is het een drukte van jewelste. Het jaarlijkse festival valt in dit weekend en zover het oog reikt staan auto’s geparkeerd op de weiden rond het kleine stadje. Laten we daar nu net geen zin in hebben! Onze interesse is gewekt en we komen zeker nog wel een keer “achter Nijmegen” zoals we deze buurt nu noemen.
Ons lijstje in de camper voor de aan te schaffen producten is al aardig lang geworden dus een bezoek aan de Lidl laten we niet achterwege. Wat is die Duitse Lidl toch een heerlijke winkel. Ook de Duitse Action wordt met een bezoek vereerd zodat het oude lijstje in de afvalzak kan en een nieuw lijstje kan worden gemaakt. We zijn tenslotte niet voor niets aan het “proefdraaien”. We willen de camper achter het huis klaar hebben staan zodat we alleen onze kleding en aangebroken etenswaren uit de koelkast moeten laden voordat we vertrekken. België en Duitsland zijn beiden ongeveer vijftig kilometer van onze voordeur dus we hoeven niet ver te rijden om van het buitenland te proeven.
Bij Afferden in Limburg ligt het “Nationale Park de Maasduinen”, Route.nl wandelroute 765756 “Wandelen door de Maasduinen” is de bron van inspiratie voor de wandeling die ik in mijn GPS heb geladen. We parkeren de camper bij “Boscafé Het Rimpelt”. Over het café kunnen we gewoonweg niets zinnigs zeggen omdat het reizen met een camper je vrijheden bied waar het bezoeken van café’s normaal gesproken niet bij komt kijken. Het ziet er gezellig uit en wat ik op de bordjes bij de gasten zie liggen lijkt ook niet te versmaden.

Wat tijdens de eerste stappen in het eerste in het oog springt is de molen langs de weg. Een korenmolen genaamd “Nooit Gedacht” die tot enkele tientallen jaren geleden nog gewoon in gebruik was. Tegenwoordig hebben moderne machines het malen van het koren voor ons dagelijks brood overgenomen. Maar gelukkig zijn er ook nog genoeg hobby molenaars die enkele weekenden per jaar de molenstenen in beweging zetten voor fanatieke bakkers die nog authentiek brood willen bakken.

We slaan rechtsaf de natuur in. Lyka begint een verhaal dat ze op school heeft gehoord over teken. Ik ben stomverbaasd! Leren ze dat op de school om in te burgeren? Ik moet er ook om lachen, boekenwijsheid is ook wijsheid en veiligheid boven alles. Ik was al verschrikkelijk eigenwijs maar nu mijn levensjaren richting de zestig gaan lijkt het wel of ik met elke dag die verstrijkt nog eigenwijzer wordt.

Het is een mooie wandeling en die brengt ons langs gevarieerde landschappen. Ho! Effe wachten, een steen in mijn schoen!

Dan gaan we weer verder. Hoewel we maar 6,22 Km hebben afgelegd kan Lyka het toch wel voelen. Ik ben niet geheel aangeslagen maar de kilometers door het mulle zand zijn toch ook te voelen. Laten we maar hopen dat ik deze zomer genoeg kilometers kan maken om weer helemaal fit te worden.
Met knorrende magen vertrekken we richting het noorden. Een plaatsje om de lunch te nuttigen en als het nog beter kan ook een plaatsje om de nacht door te brengen. Ik rij twee keer verkeerd en kom om wegen zo smal dat ik hogere machten vraag om tegenliggers te laten oplossen in lucht. Gelukkig is het hier zo rustig op het Duitse platte land dat we geen verkeer zien.
Het mag een vreemde plaats zijn maar de lunch, Mexicaanse maaltijdsalade met kip en bonen smaakt ons uitstekend. Een paar stukken brood en de nu ingeburgerde olijven en feta kaas. We kunnen hier 100% zeker niet blijven staan dus gaan we snel weer verder.
Ook in Duitsland blijken de winkels op zondag gesloten, ik kan me nog goed herinneren dat ze ook op zaterdagmiddag dicht waren, dus moeten we nog brood voor het ontbijt van morgen kopen. Net buiten Kranenburg passeren we een industrieterrein vol met bekende winkels en mooie parkeerplaatsen gevuld met Nederlandse auto’s. Brood is snel gevonden maar de parkeerplaats is toch niet helemaal wat we zoeken. Na een bakkie koffie gaan we snel weer verder op zoek naar een rustig plekkie naast een kerkhof en/of kerk.

Als door de vader uit de hemel zelf gegeven rijden we verkeerd en komen terecht in het dorpje “Mehr”. Een mooie rustige parkeerplaats met zelfs een tafel naast de camper. Hemels en gratis, dat kunnen we waarderen.

Op het kleine kerkhof staan enkele schitterende oude grafmonumenten, vermogende mensen overleden tussen twee wereldoorlogen. Het moeten zware tijden zijn geweest. Een tachtigjarige man die bezig is met het graf van zijn vrouw verteld me een heel verhaal over de historie van de graven. De puissant rijken uit het dorp die in de loop der jaren zonder nageslacht zijn uitgedoofd. Mijn Duits is nog prima! Met dank aan mijn leraren en leraressen die ik in de jaren dat ik op school zat maar moeilijk kon waarderen.
Het is al loom zomerweer in mei. Met de wandeling in de benen gaan we even rusten, niet slapen, nee, rusten. Een uur later schiet ik wakker met de deur open, er is geen levende ziel in het dorp te zien. Dat wordt vannacht weer prima slapen.
Shoarma in tortilla's is tegenwoordig een gerecht dat we graag eten. Patat, ook de oven versie komt dit camperseizoen nog niet echt van de grond! Zo’n rolletje, gevuld met sla, paprika, ui, tomaat en shoarma vlees is een heerlijk en gezond alternatief voor de patat.
Bier, wijn en het “Eurovision Songfestival” vullen de avond. Over de show is weinig zinnigs te zeggen! Lyka is blij en ik ben blij dat Lyka blij is! Morgen alweer naar huis want de oorlog met de gemeente Zaltbommel gaat de volgende fase in! Welterusten.

Duitsland: Nederlandse kruidenierswaren

Ginderich (naast de kerk), vrijdag 11 mei 2018

Midden in de nacht langs de ladder naar beneden te klimmen om in een ijskoude leefruimte te pissen is niet echt geweldig. Dat is een van de nadelen van een camper met een alkoof. Maar elk nadeel heb ook zijn voordeel! Een leefruimte met grote ramen is de beloning voor het ongemak van de hoogslaper. Die grote ramen winnen altijd, je brengt nu eenmaal meer tijd door in het leefgedeelte van je camper dan in je bed. Misschien kan ik beter vanavond wat minder bier drinken? Ik ga het in ieder geval proberen! De zon schijnt en er is geen wolkje aan de hemel. Net voor zeven is het laden van de huishoudaccu al positief terwijl er toch al aardig wat electronica staat te draaien.
De geur van vers gezette koffie verspreid zich, de kleine gaskachel snort en mijn maag knort. Eerst een bakkie en zodra Lyka naar beneden komt gaan we aan het ontbijt. Maar eerst schrijven en kijken of we nu wel internet hebben. Het blijkt dat we ons in een schaduwgebied voor mobiele telefoonverbindingen te bevinden. Een enkel streepje op het beeldscherm en een EDGE internet verbinding. Oude tijden herleven. Lang leven de 3G, 4G en hopelijk later dit jaar de 5G.
Dat schrijven gaat prima maar het verwerken van de foto’s is al een stuk minder. Het ontbreken van degelijk internet verstoort het laden van de foto’s naar Flickr.com. Ook geotaggen gaat van geen kanten zodat ik het ook al snel opgeef. We gaan weer verder met dit lange weekend! Het ontbijt bestaat vandaag uit restjes, we gooien echt niets weg dus een gedeelde kaneelrol met rozijnen aangevuld met een kleine omelet is voor ons de start van de dag. Gelukkig smaakt het allemaal goed met een dampend bakkie koffie binnen handbereik.
Al eerste gaan we vandaag in Nederland boodschappen doen. We zijn maar zes kilometer van de Nederlandse grens en Ulft blijkt zowel een Albert Heijn als een Lidl rijk te zijn. Daar gaan we dus naar toe omdat ik niet van plan ben om 25 cent statiegeld op een klein plastic flesje water te betalen!
Bij de AH maak ik dankbaar gebruik van het toilet, wij zijn camperaars die het toilet in de camper alleen in hoge noodgevallen gebruiken, waarna ik het boodschappenlijstje doorloop. Wat ik hier beter kan kopen dan in de Lidl gaat in mijn karretje. Dat is dus niet zo heel veel. De Lidl en Aldi hebben duidelijk onze voorkeur. Hoofdzakelijk halve literblikken witbier verdwijnen in mijn winkelwagen!
Het viel me op dat er veel Duitse auto’s hier staan. Karrenvrachten vol met kleine flesjes water en halve liter blikken vier verlaten de supermarkt. Het voelt aan of die milieuregels voor statiegeld op kleine flesjes en blikjes in Duitsland met voeten wordt getreden. Òf is het de luxe van het wonen dichtbij de grens?
Vanaf de parkeerplaats op het dak van de Albert Heijn kijk ik boven op de parkeerplaats van de Lidl. Het is de moeite niet om te gaan rijden dus ga ik te voet. Het dorpsplein van Ulft ziet er gezellig uit en vandaag is het al vroeg aardig druk. In de Lidl is het wat minder druk. De vrachtwagens hebben na hemelvaartsdag de verse kruidenierswaren nog niet aangeleverd en de winkel ziet er uit als na een plundering. Hier is helemaal niets meer in kleine flesjes en blikjes te krijgen. Ik ben bang dat ik wel weet waarom!
Nadat we onze boodschappen hebben opgeborgen gaan we weer richting Duitsland. Zodra we het verkeersbord dat we nu in Duitsland zijn veranderd het buiten ook! De grootste en beste verandering is dat er plotseling geen verkeersdrempels meer zijn! We hoeven om de paar honderd meter niet meer af te remmen tot onder de 30 Km/u. Dat afremmen en weer optrekken moet toch erg schadelijk zijn voor het milieu? Het is in Duitsland in ieder geval relaxed rijden!
Een ander onderwerp dat ons is opgevallen heeft ook met het milieu te maken. Het gaat over de weinige mogelijkheden om het huishoudelijk afval uit de camper kwijt te raken. Afvalbakken zijn zeldzamer dan PIN-automaten en dertig jarige maagden, de weinige ondergrondse afvalcontainers die we hebben gezien geven alleen toegang met speciale pasjes. Het is niet dat ik niet wil betalen, ik kan gewoonweg niet betalen! Het is dus zeer begrijpelijk dat er mensen zijn die hun afval zomaar naast een vuilnisbak zetten in de hoop dat het geen zwerfvuil word. We betalen overal in de winkel contactloos, waarom kan dat niet bij de vuilniscontainer? In Duitsland lijkt het niet veel beter! Gelukkig kunnen we uiteindelijk ons tasje huisvuil kwijt in een grijze kliko op een openbare parkeerplaats!
We gaan vanmiddag richting Wesel, ik weet ook niet waarom, het is hier nogal een vreemde omgeving. Er zijn op het internet haast geen wandelingen te vinden in deze buurt terwijl het vanachter het stuur van de camper toch wel een mooie en interessante omgeving lijkt. Ergens op een dijk, net voordat we in Wesel zijn, genieten we van een afgeprijsde pastasalade met gerookte zalm, brood en olijven. Het (camper)leven kan niet veel mooier worden.

Na een wandeling van een half uur zijn we in het centrum van Wesel. Wesel staat in Nederland bekend door de oude volksrijm over hoe de burgemeester heet. Nou, na ons korte bezoek aan de binnenstad hebben wij het rijm al aangepast!

‘Hoe heet de bezoeker van Wesel? Een ezel!’

We zijn dus veel sneller terug bij de camper dan we zelf hebben verwacht. In plaats van een terrasbezoek met wat lekkers voor beiden koop bij de plaatselijke Lidl nog wat lekkers voor vanavond. Zo komt de dag dan toch nog aan een mooi einde.
Gezeten achter het stuur van “de Oude Dame” zoek ik op de Garmin naar een lokatie waar we hoogstwaarschijnlijk wel een plaatsje voor vanavond zullen vinden. Mijn oog valt op “Ginderich”, een klein kerkdorp aan de overkant van de Rijn tegenover Wesel. Lyka spot de kerk en daar is het veelal goed parkeren. Onze samenwerking voor het vinden van een slaapplaats voor de nacht loopt weer als vanouds.

En ja hoor, een schitterend plekje naast de kerk. Een haast lege parkeerplaats voor ons alleen om de nacht door te brengen. Lyka blijft achter in de camper terwijl ik de omgeving verken of er misschien verborgen of onaangename gevaren op de loer liggen. Ik laat Lyka ook even alleen zodat ze kan bijtanken. Het met z’n tweeën leven in een camper is al moeilijk genoeg, een half uurtje alleen zijn geeft al veel verlossing van de druk van het samen zijn.

Het is een mooie kerk, de “Maria vaart naar de hemel kerk” heeft een klein monument dat me aan bedevaartsoorden doet denken. Lyka vindt het allemaal schitterend dus moet het ook op de foto!

Na vandaag hebben we nog een nacht in de camper. Het avondeten voor vandaag is “Spaghetti Goreng met Saté”. Niets hoogstaand maar wel zeer smakelijk!

Ons dessert, de ijsbonbons van de Lidl zijn een winnaar en die blijven voorlopig wel op de lijst staan, tenminste, zolang we ze in de winkel kunnen vinden.
Voor de eerste keer gaat de tv nu in de stand: Duitsland. Duitsland is vorig jaar overgegaan op een andere uitzendstandaard, DVB-T2, onze oude Samsung kon dit niet aan dus hebben we een nieuwe, en ook zuinigere, Philips gekocht. Bij de eerste keer zenders instellen gaat het prima. Ruim zeventig digitale tv en radiokanalen verschijnen op de monitor. Maar ook in Duitsland zijn er enkele grote spelers die hun kanalen achter de decoder hebben. Die kunnen we dus overslaan.
Een Duitse documentaire over de aanvallen op stuwdammen in het Ruhrgebied, ook wel bekend als “The Dambusters” vult mijn heerlijke avond. Nog een witbiertje en dan naar bed!

Duitsland: Een dierenpark

Isselburg (naast een gesloten restaurant), donderdag 10 mei 2018

Zoals door “Buienradar" voorspelt tikken de eerste druppels al voor zes uur op het dak van de camper. Het regent niet hard maar het geluid is sterk genoeg om me uit mijn ondiepe maar comfortabele slaap te halen. Afgelopen nacht zijn we van 27 naar 14 graden, ook zoals voorspeld, gegaan in de leefruimte. Dat zijn ideale temperaturen! Onbewust, tijdens onze slaap hebben we ons onder het dunne zomer dekbed gewriemeld. Het contrast tussen mijn frisse neus en warme lichaam is een sensatie die me nog even in bed houd. Normaal gesproken was ik direct opgestaan maar in dit geval blijf ik nog even liggen om te genieten van de kleine dingen die het leven te bieden heeft.
Om zeven uur wordt het toch echt wel tijd om op te staan. Mijn dagelijkse bezigheden roepen en ik heb zin in een kop koffie. Eerst het water in de fluitketel, dan mijn medicijnen en dan loopt de wekker in mijn iPhone af. De gordijnen zijn al open en buiten is een natte grijze wereld. Geen vreemde wereld, het is moeder aarde met vreemde gebouwen maar bekende geluiden. Ik de verte kraait een haan en in de fluitketel begint het water te zingen als teken dat het niet lang meer zal duren voordat ik de koffie kan opgieten.

Ja, water opgieten voor de koffie, na alle mogelijkheden te hebben geprobeerd zijn we weer terug bij het ouderwets water opgieten op een filter gevuld met snelmaling koffie. De Senseo op gas hebben we nog wel bij ons maar alleen voor noodgevallen! Sinds Lyka de Nescafé heeft afgezworen is een filter de betere optie, een liter koffie per keer die in een thermoskan staat te wachten om te worden gedronken.
Met een dampende kop koffie naast me en NPO Radio2 op de achtergrond begin ik met veel plezier om het verhaal van gisteren, dat alweer zo lang geleden lijkt, na te kijken, te herschrijven, aan te passen en te publiceren. Dan is dat klaar voordat we aan deze dag beginnen.

Zodra mijn verhaal is gepubliceerd schuift Lyka het gordijn van de alkoof open en onze dag samen kan beginnen. Eerst een engels ontbijt! Dat is een goed begin van de dag, een bodem vol energie waar je even mee vooruit kan. Het smaakt ons goed en een tweede thermoskan koffie wordt snel gezet.
Onder het ontbijt bespreken we wat we op deze regenachtige dag gaan doen. Geen van ons beiden heeft ook maar enig idee dus ga ik op zoek op het internet en op de GPS. Dit is de luxe van de vrijheid van het reizen met een camper! Het wordt moeilijker dan ik had kunnen denken dus schakelen we over op een ander zeer belangrijk aspect voor deze dag: Brood! We zijn beiden gisteren vergeten om het halve brood uit de vriezer naar het vriesvak van de camperkoelkast te verplaatsen. Uiteindelijk kom ik uit op de Lidl in Emmerik, het is een gok voor deze hemelvaartsdag maar we moeten wat proberen.

We kiezen voor de toeristische route en voor de eerste keer dit jaar komen we voor een te laag viaduct te staan. Ook de omweg die op mijn Garmin verschijnt komt weer uit voor hetzelfde viaduct. Wat nu? Een passerende vrouw die haar hond uitlaat bied hulp. Ze wijst naar de weg achter het bord verboden voor auto’s en motoren! Dat is een dilemma, moet ik omrijden of de gok wagen? Ik kies voor de laatste, we rijden dus “per ongeluk” de weg in en rijden zonder problemen over de smalle dijk naar de andere kant van het te lage viaduct.

We hebben een oude brug gepasseerd die me intrigeert, de brug lijkt een beetje op een “Bailey bridge” uit de oorlog maar is tegelijker tijd ook anders. Het lijkt me haast onmogelijk dat er hier bruggen zijn die de tweede wereld oorlog hebben overleefd! Ik spring uit de camper om de brug nog eens rustig te bekijken. Het blijkt de oudste stalen brug in Duitsland te zijn. Op zich bijzonder genoeg om een paar foto’s van te schieten. Dan gaan we snel op zoek naar brood.
De Lidl blijkt gesloten maar in het zelfde gebouw bevind zich ook een warme bakker. De geur van vers brood komt me tegemoet. Heerlijke verse broodjes en ook nog twee aparte koffiekoeken voor vier euro zestig, daar kunnen we wel mee leven.

De parkeerplaats naast de Lidl is niet gezellig dus zoek ik nog even snel naar een wandeling op Route.nl (340549). Die wandeling is door een dierenpark. Lijkt ons een goed idee want de regen lijkt plaats te hebben gemaakt voor een voorzichtig zonnetje. Op de parkeerplaats van het dierenpark maken we gelijk van de mogelijkheid gebruik om te lunchen. Even eten voor de wandeling lijkt ons wel zo slim. Vers brood, kaas, olijven en deze keer zure haring. Ik kan me niet herinneren dat ik die heb gegeten en Lyka vind ze gelukkig ook heel lekker.

We werpen ons, nadat we eerst uitgebreid van het toilet gebruik hebben gemaakt, op de wandeling van een kilometer of zes. Omdat het park officieel een berenbos is valt het een beetje tegen dat de hoofdrolspelers heel erg in de minderheid zijn.

Een dierenpark is dus altijd gewoon, nooit echt leuk maar tegelijk ook nooit oninteressant. De wandeling is prettig, slechts enkele druppels regen bereiken de aarde en de zon laat zichzelf steeds vaker zien. Na bijna anderhalf uur zijn we weer terug bij de camper. Het is wel jammer dat we hier niet (gratis) kunnen blijven staan. Overnachten kost zeven euro, zonder enige voorzieningen dus het is gewoon ordinair parkeergeld, en om zes uur gaat de slagboom naar beneden en op slot. Ook in dat laatste heb ik geen zin, we gaan nu eenmaal graag weg wanneer we dat zelf willen.

De NKC app geeft twee overnachtingsplaatsen aan in de buurt van het dierenpark. De eerste blijkt bezet door een feesttent voor de dorpsfeesten dit weekend maar de tweede is ongewild een pareltje en precies wat we zoeken. Het is een parkeerplaats van een restaurant dat nog niet zo heel lang geleden haar deuren voorgoed heeft gesloten. We verwachten dat het hier vannacht erg rustig zal zijn omdat de parkeerplaats aan het einde van een doodlopende weg ligt.
Ons avondeten is een half experiment! We gaan voor het eerst op een nieuwe, experimentele, manier onze rijst koken. Wij gebruiken vanzelfsprekend geen voorgekookte of snelkookrijst. Nee, met een Filippijnse vrouw, en haar echtgenoot die half Azië heeft doorkruist, moet de rijst van hoogstaande kwaliteit zijn en niet minder!
De rest is mijn pakkie aan! De Thaise saus mag dan wel uit een zakje komen maar de smaak is verrassend goed. En wanneer ik bedenk dat er weer tien zakjes onze kant op komen worden we alleen maar blijer.

Daar staat het dan gesneden Speklapjes in Thaise basilicumsaus met snijbonen en rijst! Op twee kleine gaspitten in de camper is dat haast de grens van wat je kan bereiken.
Na het eten nog een koffie en dan voor het eerst gaat de tv aan. Op zich ook een experiment om te zien hoe de huishoudaccu zich houd. Een nieuwe tv en een gerenoveerde zonnestroom installatie gaan aan de slag met de tweede halve finale van het “Eurovision Songfestival”. Lyka geniet en ik begrijp het niet. Is Australië tegenwoordig ook Europa? Ik neem nog een bokbier en geniet op mijn manier.