Thailand: Nieuwe rijbewijzen

Pattaya (Boxing Roo (5), donderdag 27 december 2012

De kerstdagen van overvloed, in eten en drinken, liggen weer achter ons. Gelukkig wel want het had geen dag langer moeten duren, net als een paar jaar geleden. Ik was al voor zes uur uit bed, rillend en ongemakkelijk, omdat ik gewoonweg niet kon slapen. Dan maar een instant koffie en mijn Kobo e-reader op de bank en wachten dat het acht uur is.

Vandaag is het alweer bijna vijf jaar geleden dat ik mijn Thaise rijbewijzen heb vernieuwd en dus is het weer tijd voor een avontuur in de Thaise bureaucratie. De eerste stop is altijd de immigratiedienst waar je met paspoort - het gaat om het visum - en een rekening van de elektriciteit of je telefoon abonnement die bewijst waar je daadwerkelijk verblijft. Die twee - met een paar pasfoto’s - geven samen recht op een document in het Thais dat je eeuwig en altijd nodig hebt als bewijs dat je recht hebt op een Thais rijbewijs.
Dat eerste document is in een klein uurtje geregeld waarna ik met de hele boedel naar de andere kant van Pattaya moet om bij de Thaise rijksdienst van wegverkeer de nieuwe rijbewijzen aan te vragen.
‘Rijbewijzen?’
‘Ja, het zijn twee! Eén voor de motor en één voor de auto.’
Een combinatie is hier nog niet mogelijk! Die rijbewijzen zijn in de afgelopen jaren veranderd van een sullig papiertje naar het bekende credit kaart formaat. Daarin zijn ze wel met de tijd meegegaan.
Voordat ik bij de inspectie van de documenten ben moet ik op de trap aansluiten in de rij. Het is drukker dan ik verwachtte. Iedereen wordt weggestuurd om fotokopieën van verschillende pagina’s uit het paspoort te laten maken. Ik luister naar de instructies van de vrouw en verlaat het gebouw om aan de overkant van de straat in een hutje de benodigde fotokopieën te laten maken.
Zodra ik weer op de trap aansluit - de wachtrij is nu langer dan de eerste keer - probeert een Duitser zeer luid onder de benodigde fotokopieën uit te komen.
‘Maar ik heb ze allemaal!’, roept hij terwijl hij demonstratief zijn armen in de lucht gooit en van een omstander bijval hoopt te krijgen.
De kleine vrouw is niet onder de indruk en schuift de stapel documenten weer naar de Duitser terug die op zijn beurt de stapel weer naar de kleine vrouw schuift. De vrouw gaat verder met de volgende klant en de Duitser is nu in alle staten en de stoom komt bijna uit zijn oren. Zodra de kleine vrouw klaar is met de klant begint start het kleine toneelstukje opnieuw.
‘Maar ik heb ze allemaal!’, roept hij terwijl hij demonstratief zijn armen in de lucht gooit en van een andere omstander bijval hoopt te krijgen.
De vrouw is niet onder de indruk en zegt: ’Ze zijn te licht, kopieer ze nog maar een keer aan de overkant van de straat!’
De tegenstribbelende bejaarde Duitser wordt - voordat het onaangenaam wordt - door zijn Thaise partner aan zijn arm mee de trap afgesleurd. Tijdens de afdaling hoor ik ze nog ruziën over het geval. Zij weet dat in Thailand de ambtenaar altijd gelijk heeft en schelden en ruzie maken een hele slechte oplossing zijn. Het kan je alleen maar moeilijker worden gemaakt.
Zodra ik aan de beurt ben kijkt de kleine vrouw me wantrouwend aan. Ik lach ontwapenend terug en ben op mijn allervriendelijkst. Ze begrijpt meteen dat ik geen problemen wil maken en nadat ik alle fotokopieën van een handtekening heb voorzien krijg ik een rood pasje met nummer 77. Ik zoek een plaats in de wachtruimte en begin op mijn Kobo-reader te lezen. Ik heb geen idee wat er nu gaat gebeuren dus ik moet de omgeving ook goed in de gaten houden.
Voordat ik het doorheb klopt de beambte in een bruin uniform mij op de schouder als teken dat ik de verkeerstest moet doen. Ik zit op de stoelen voor de blauwe pasjes maar de beambte heeft het rode pasje uit mijn borstzakje zien steken. En dat had ik natuurlijk opzettelijk zo geplaatst in mijn agenda. In een groep van tien personen stappen we een met houten schotten afgebakend stuk van de wachtruimte binnen.
De eerste test is niet zo moeilijk! Je moet de kleur zeggen die de man aanwijst. Rood, geel en groen. Het zijn er zes of zeven die ik zonder fouten herken. Hoera! Het begin is goed. De tweede is wat moeilijker! Ik moet van de man achteraan gaan staan want zijn Engels is zo beperkt dat hij me niet kan uitleggen wat de bedoeling van de test is.
‘Look’, zegt hij terwijl hij zijn vinger opsteekt als teken dat ik aandachtig moet opletten wat er allemaal gebeurd.
Aan weerszijden van een soort ogentest apparaat zijn een rode en groene lamp aangebracht. Een voor een moeten mijn cursusgenoten recht vooruit kijken en zien welke lamp er in hun ooghoeken brandt.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’, volgens de eerste cursist.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
Jullie begrijpen het al, wanneer ik aan de beurt ben wordt het: ‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
Ik krijg een schouderklopje van de man in het bruine uniform voor mijn fantastische resultaten tot nu toe, en ook hij is aan gezichtsverlies - het nationale probleem in Thailand - ontsnapt. De derde test is de moeilijkste! Je gaat op een kruk zitten voor een houten plaat met daarop twee pedalen. Je drukt het rechtse pedaal in - die het gaspedaal moet voorstellen - en een reeks groene led’s begint te lopen. Je moet met dezelfde voet op het naastgelegen pedaal - die het rempedaal voorstelt - trappen voordat de led’s rood zijn. Ik hoef bij deze test niet tot de laatste plaats te wachten en ook voor deze test slaag ik met vlag en wimpel.
Een zenuwachtig meisje presteert het tot op drie keer toe de rode led’s te bereiken. Een hoge pieptoon als gevolg. Maar de examinator heeft haast en spreekt het meisje wat troostende woorden toe. Ze probeert het voor de laatste keer en alle cursisten zijn voor dit belangrijke onderdeel voor het verkrijgen van het rijbewijs gelaagd.
De groep wordt uit elkaar getrokken en ik - als enige buitenlander - ga naar de videoruimte waar een voorlichtingsfilm in het Engels over verkeersveiligheid draait. Drie kwartier later komt een meisje me vertellen dat er problemen met de computer zijn en dat het wat langer gaat duren. Erg volgt nog een film die overigens nog saaier is dan de eerste.
Na anderhalf uur video kijken ga ik dan toch maar eens op onderzoek uit want het lijkt er op dat ze me zijn vergeten.
‘Vergeten?’
‘Rustig blijven en even navragen!’
‘Kom om 13:00 maar terug dan maken we de rijbewijzen’, mijn naam gaat in een dik boek als teken dat ik ben geslaagd voor de test en de film heb bekeken.
Anderhalf uur wachten! Gelukkig is er in Thailand altijd een 7-11 dichtbij voor een sandwich en een flesje Pepsi Max. Om kwart over twaalf ben ik alweer terug bij het kantoor. Nog even lekker een halfuurtje lezen en dan naar boven.
Ik ben het boek “Kopgeld” aan het lezen. Een verbijsterend verslag van de Joden jacht tijdens de Tweede Wereldoorlog door puur op geld beluste mannen. Een groep sociale mislukkelingen uit de onderste laag van de bevolking die in Amsterdam door de roofbank van de Duitsers tot een groep moordlustige en op geld beluste wolven werd gesmeed.
Waarvan de meeste misdadigers bijna nooit langer dan 12 jaar vast hebben gezeten. Maar veel van de hele slechten zijn aan de vervolging ontsnapt en hebben na de oorlog van hun Jodenbuit als prinsen geleefd. In 1950 kwam er een algemeen koninklijk pardon die alle doodstraffen omzette naar levenslange straffen - 20 jaar - waarna tweederde van de straf te hebben uitgezeten de gevreesde Jodenjagers weer oog in oog met hun slachtoffers stonden die de verschrikkingen van de kampen hebben overleefd.
Op de bovenste verdieping is het veel drukker dan vanochtend en de moed zakt me in de schoenen, totdat ik binnen vijf minuten mijn naam hoor roepen, ‘Mister Hendrik’.
Dat ben ik! 960 Baht afrekenen aan een andere balie en met een blauw kaartje - nummer 13 - kan ik wachten totdat de foto van me kan worden gemaakt. Nummer 13 doet me overigens niets want ik heb meer dan 15 jaar op nummer 13 aan de Omhoeken in Zaltbommel gewoond.
Zodra de foto’s gemaakt zijn print de ultramoderne rijbewijzen printer mijn nieuwe rijbewijzen. Even controleren of alles op de voorkant klopt en ik ben klaar!

Een reis van vijf en een half uur door de Thaise bureaucratie en deze dag kan een succes worden genoemd. Nu lekker relaxen en nadenken over de volgende klus van morgen.

Thailand: A merry Christmas and a fabulous 2013

Pattaya (Boxing Roo (5), maandag 24 december 2012

Het is alweer die tijd van het jaar! Een jaar voorbij, nog sneller dan het vorige en waarschijnlijk langzamer dan het komende jaar. Een kerstgroet van Lyka en Jielus voor al mijn vrienden, kennissen, bekenden en bezoekers van "Travels and Troubles".

Thailand: Alweer een week in Thailand

Pattaya (Boxing Roo (5), 11 december 2012

En de titel geeft meteen aan hoe snel het allemaal gaat. Een hele week alweer in Pattaya! We hebben de was gedaan, slaap ingehaald en lekker Thais gegeten maar ook niet stil gezeten. Helaas is onze favoriete kamer nog steeds niet vrij gekomen.
Vandaag gaan we de taalschool bezoeken die Lyka zal opleiden en begeleiden bij het behalen van het diploma “het basisexamen inburgering in het buitenland”. Een logge en zeer discutabele regel die in Europa alleen door Nederland wordt gehanteerd en gehandhaafd. Afgezien van de hoge kosten en de gebrekkige informatie en begeleiding over het hoe en wanneer voelen velen, die ook een buitenlandse partner hebben, met mij het als een discriminerende regel.
‘Waarom kan een Engelstalige - of andere vreemdtalige - Europeaan zich zonder enig probleem in Nederland vestigen terwijl een Engelstalige echtgenoot uit de Filipijnen - waar onderwijs door de corruptie van een abominabele slechte kwaliteit is - eerst een diploma moet halen?’
Daarnaast is de echtgenoot in 99,9% van de gevallen een hardwerkende Nederlander die gekozen heeft voor een buitenlandse vrouw, terwijl alle gastarbeiders zonder een enkele hindernis hele gezinnen mag laten overkomen. Dit inburgeringsexamen is een uitstekend voorbeeld van een regel die zijn doel - het tegengaan van schijnhuwelijken en mensenhandel - volledig voorbij heeft geschoten.
De ramen in de grote steden zitten nu vol met Oost-Europese vrouwen die geen woord Nederlands of Engels spreken en vaak gedwongen worden tot prostitutie. Maar ja, het heeft geen nut om tegen windmolens te vechten dus Lyka gaat naar school om haar “het basisexamen inburgering in het buitenland” te halen. We willen onze gezamenlijke toekomst in Nederland tenslotte veilig stellen
De minibus van “Pattaya Thai” (South Pattaya Road) naar het “Victory Monument” in Bangkok is tegenwoordig de beste en goedkoopste optie, tenzij je dicht bij het busstation aan de “Pattaya Nua” (North Pattaya Road) woont. Het neemt wel wat meer tijd in beslag - een kleine drie uur afhankelijk van de drukte van het verkeer rond Bangkok- maar het kost dan ook maar iets meer dan de helft van de grote bus wanneer je de motorbike taxi naar het busstation meetelt.
Bangkok veranderd snel maar het blijft een aangename stad om wat rond te neuzen en wat te eten. Het aanbod op straat is oneindig en je loopt altijd wel iets tegen het lijf wat je kan gebruiken of iets dat aan vervanging toe is. En je weet nooit wie of wat je tegenkomt!
We hebben tijd genoeg, en we weten waar we moeten zijn, in Bangkok voordat we op onze afspraak worden verwacht. Laten we eerst nog maar een beetje rondlummelen en een bakkie koffie gaan drinken. Vanaf het “Victory Monument” gaan we met de skytrain naar het “Siam Paragon” winkelcentrum. We gaan mensen kijken en om met “Albert Einstein” op de foto te gaan.
Heel Bangkok is al in kerstsfeer gedompeld en dat is nu juist waar je elke katholieke Filipijnse vrouw blij mee kan maken! Een foto met de symbolische kerstboom van “Ferrero Rocher” mag natuurlijk niet ontbreken! Een cartoonfiguur met een gewei moet wel bedacht zijn door een of andere gek want dat is zeker niet de “Rudolph the Red-Nosed Reindeer” die ik voor ogen heb!
Voordat we naar de taalschool gaan drinken we eerst nog een koffie, met een heerlijke Donut, bij “Dunkin’ Donut” en ruim een uur voor de afspraak gaan we op zoek naar de school van Richard van der Kieft. Een Nederlander die zich gespecialiseerd heeft in het geven van een cursus om het examen op de Nederlandse ambassade af te leggen. Op de website van www.nederlandslerenbangkok.com hebben we alle informatie gevonden die we nodig hebben en het email verkeer tussen ons tweeën was ook goed en erg informatief.
De school is gemakkelijk en snel te vinden en buiten zitten enkele studenten die net een oefenexamen hebben gedaan. Ze zijn allemaal - zonder uitzondering - erg positief over Richard en de cursus. Dat neemt bij mij meteen wat onzekerheid weg en Lyka voelt zich ook een stuk meer op haar gemak.
In de tijd dat Richard zijn laatste oefenexamens bij enkele cursisten afneemt gaan wij op zoek naar een kamer voor de tijd dat Lyka naar school gaat. Op de aanwijzingen - in het Nederlands van een van de leerlingen - gaan we op zoek naar Building 93 in Sukhomvit Soi 93. Het blijkt een stukje verder weg van de school dan gehoopt maar elke dag een kleine 20 minuten wandelen valt wel mee. Onderweg passeren we ontelbare Thaise eethuisjes, straatverkopers en kleine supermarkten. Het zal ons dus aan niets ontbreken tijdens de twee maanden die we in Bangkok gaan doorbrengen.
Het “Building 93” ziet er aan de buitenkant prima uit. We worden vreemd aangekeken wanneer we de koele receptie binnen stappen.
‘No English!’, snauwt een meisje met een beugel terwijl ze naar de jongen naast haar kijkt die met een modelvliegtuig in zijn handen staat.
Hij knikt naar haar.
‘No problem, I don’t speak Thai!’, lach ik hard op om de kou uit de lucht te nemen.
Het modelvliegtuig wordt op een bureau geplaatst en ik begin in langzaam en duidelijk Engels mijn verhaal. De communicatie is ouderwets, half Engels en de andere helft met handen en voeten, doorspekt met enkele Thaise woorden, maar we komen er toch uit. We kunnen een kamer bekijken die in Januari beschikbaar komt. Kamer 210 is groot genoeg en van alle gemakken voorzien. Er staat zelfs een koelkast en een magnetron!
Ik knik goedkeurend naar een lid van het onderhoudspersoneel en steek mijn duim op als teken dat we het mooi vinden. Ook Lyka vindt het gelukkig allemaal prima. Er is gratis internet om de eenzame uurtjes door te komen en het levendige Bangkok wacht driehonderd meter verder aan het einde van Soi 93. Bij de receptie regelen we alle officiële zaken en betalen de eerste maand huur als borg. Het gaat allemaal van een leien dakje en vanaf dit punt kunnen we niet meer terug!
Richard is nog niet helemaal klaar met zijn cursisten en dat is voor mij het teken dat hij een toegewijde leraar is, met oog voor zijn leerlingen, die de kwaliteit en de service hoger in het vaandel hebben staan dat het horloge. Nog snel een foto van de complete groep die volgende week het examen gaat doen en we kunnen met elkaar de laatste kleine dingen bespreken.
De vragen op mijn denkbeeldige lijst in mijn hoofd worden allemaal bevredigend beantwoord en met een flinke plastic tas vol met lesboeken gaan we op weg naar het “Ekkamai busstation”. Lyka blijft maar naar die tas met boeken staren!
‘Pfff, wel heel veel boeken, moet ik dat allemaal leren?’, vraagt ze onzeker.
‘Ja, maar dat is geen probleem, vertrouw me!’
‘Duidelijk spreken en lezen zijn de belangrijkste onderdelen, en dat heb je zo geleerd!’
‘Goed luisteren en nazeggen, net als een papegaai!’
We kunnen meteen aan boord van de bus naar Pattaya. In de donkere bus denk ik na over de volgende stappen terwijl de zwoele avondlucht langs de bus raast. Want je moet dit allemaal zelf uitzoeken. Er is geen begeleidend traject zoals bij de politieke- en oorlogsvluchtelingen in Nederland.
Het examen voor Lyka wordt afgelegd op de ambassade in Bangkok op 19 februari. Daar gaan we eerst naar toe werken! Maar dan? Als ik straks weer in Pattaya ben dan zal ik eerst eens - onder het genot van een relaxend ijskoud Leo biertje - opzoeken hoe dat verder gaat met het MVV-visum. Ik hoop niet dat ik documenten tekort kom want we hebben natuurlijk wel het een en ander ingeleverd bij de aanvraag van het toeristenvisum voor Lyka.

Thailand: Terug bij af

Pattaya (Boxing Roo (5), dinsdag 4 december 2012

Zodra het zonlicht aan de horizon verschijnt beginnen de passagiers van slaaptrein nummer 36 op weg naar Bangkok te ontwaken. Privacy is belangrijk, of noem het schaamte? Er stappen maar weinig passagiers uit bed om zich in het gangpad aan te kleden. Bij alle passagiers worstelen zich op het bed liggend in hun dagelijkse kloffie. Niet deze jongen! Die voor deze speciale gelegenheid een keer met zijn onderbroek aan heeft geslapen.
We rijden in een slaaptrein en zijn onderweg naar Bangkok, ‘Koffie?’
Vergeet het maar! Misschien met wat geluk een beker sterke Nescafé oploskoffie met veel suiker. Op zoek naar koffie doorloop ik de trein van voor tot achter en weer terug. Ook in de restauratie wagon is er geen hete verse koffie te koop. Een ochtend zonder koffie zal ik ongetwijfeld wel overleven.
De gordijnen boven ons bed in de wagon gaan open en buiten komen de eerste Thaise rijstvelden in zicht. Zoals verwacht bevinden we ons in de buurt van “Prachuap Khiri Khan”, een provinciestad op het Thaise schiereiland die ik al eens heb bezocht en waar ik warme herinneringen aan heb.
Lyka blijft nog even onder de dekens liggen. Het ontbijt is nog niet in zicht en we hebben nog zeker vijf uur in de trein voor de boeg.
Er gonst maar een vraag in mijn hoofd: ‘Hoe laat komt het ontbijt?’
De Metformine en Atorvastatine zijn al ingenomen met veel lauw water en mijn lichaam schreeuwt om energie in de vorm van een ontbijt! Wat zal het worden? De Chinese gefrituurde broodjes genaamd “Yóutiáo”? Hard gekookte eieren of misschien wel een hartige rijstsoep?
Tijdens het wachten op ons ontbijt bespreken we de plannen voor onze gezamenlijke toekomst nog een keer en bevestigen aan elkaar wat we gisterenavond hebben besloten. We gaan op zoek naar een taalschool in Thailand die Lyka gaat klaarstomen voor haar inburgeringsexamen.
Tijdens een korte stop op een passeer- en rangeerterrein, waar we een tegemoet komende trein moeten laten passeren voordat wij het spoorvak van het enkelspoor mogen berijden, worden enkele kratten met onze ontbijtjes aan boord van de slaaptrein gebracht.
Alleen het zien van het door de toegewijde conducteur geserveerde ontbijt doet het water me in de mond lopen. Helaas is er opnieuw geen koffie aan boord gebracht. De mierzoete oranje koude thee heeft mij in de afgelopen jaren nooit kunnen bekoren! Wat blijft er dan over, een flesje koud drinkwater. Geloof het of niet maar ik kan op elk moment van de dag (koude) friet eten! Dus ook bij het ontbijt. De puntjes sandwich zijn overheerlijk met verse groenten en een vleugje zoete Thaise mayonaise. De twee halve schijven verse ananas gaan ook naar binnen. Mocht het als garnering hebben gediend dan was het in ieder geval een heerlijke garnering!
Mijn MacBook Pro komt tevoorschijn en ik ga nog maar eens door de foto’s van de afgelopen twee maanden. Wat waren het drie mooie maanden samen! Maleisië en Singapore vervelen nooit, maar ook Zuid-Korea blijft een mooie en exotische bestemming.
We ruiken de stal al maar de slaaptrein gaat niet sneller. Een half uur buiten Bangkok staan we ongelofelijk lang stil in het midden van niets. Ook dit is reizen met het openbaar vervoer in Thailand. De locomotief blaast haar hoorn als teken dat we weer in beweging gaan komen. De gordijnen van couchette 6 zijn nog steeds dicht.
En eindelijk is daar het “Hua Lamphong” treinstation van Bangkok. Treinen zijn in Thailand lang niet zo populair als de duizenden intercity bussen die elke dag naar alle uithoeken van Thailand vertrekken. Wij zijn in ieder geval blij dat we deze ervaring aan onze herinneringen van onze reis hebben kunnen toevoegen.
Een laatste foto van slaaptrein 36 en het is meteen duidelijk dat we een van de laatste aanwinsten van de “State Railway of Thailand” voor onze bedden hebben gehad. Een dieselelektrische locomotief van een model waarvan ik me niet kan herinneren dat ik die ooit heb gezien. Deze belangrijke internationale treinen mogen onderweg natuurlijk niet stuk gaan!
Er is een oploopje op een van de verre perrons omdat de “Koninklijke Rijtuigen” daar klaar staan om “Rama IX, koning Bhumibol Adulyadej” naar zijn volk op het platte land te brengen. De koning is bij zijn leven al een heilige, hij leeft sober en zorgt goed voor zijn onderdanen.
Eenmaal in Bangkok weten we dat we nog een kleine vier uur nodig hebben voordat we in Pattaya op ons bed kunnen neervallen. Eerst nog een korte rit met de metro naar “Asok station” waar we overstappen op de Skytrain naar het “Ekkamai station” vlakbij het gelijknamige busstation. Het openbaar vervoer in de hoofdstad van Thailand is snel en efficiënt.
Onderweg hebben we al afgesproken dat we eerst gaan eten! Het is al half twee geweest en het heerlijke ontbijt in de trein is alweer een lange tijd geleden. We weten een klein Thais/Japans restaurant een paar deuren verder dan het “Ekkamai Busstation” vanwaar we straks naar Pattaya gaan.
We hebben weinig tijd met de menukaart nodig om te beslissen wat we bestellen. Ramen met varkensvlees voor de schrijver van dit verhaal en ramen met rundvlees voor de reisgenoot. Het lijkt eenvoudig voedsel maar het is heel smaakvol. Zelf was ik wel weer een keer aan noedels toe. Lyka blijft een grote fan van de gekookte witte rijst. Twee flesjes drinken voor onderweg bij de 7-11 op de hoek en dan snel buskaartjes kopen.
Normaal zitten we altijd achterin de intercity bus, omdat we dan gemakkelijker onze rugzakken kwijt kunnen, maar deze keer zijn er alleen nog plaatsen op de eerste rij beschikbaar. Lang nadenken is niet nodig dus koop ik alle vier de zitplaatsen op de eerste rij. Voor € 2,50 per persoon meer heb je een hele bank tot je beschikking! De rugzakken staan op de stoel naast je dus daar hoef je je ook geen zorgen over te maken.
Met een goed uitzicht lijkt de busreis ook sneller te gaan. Het verbaasd me iedere keer hoe de omgeving langs de tolweg naar het zuidoosten van Thailand weer is veranderd. Nieuwe flats en fabrieken schieten als paddenstoelen uit de grond!
Bijna twee maanden na ons vertrek uit Thailand arriveren we weer in Pattaya. Kenny en Am ontvangen ons hartelijk maar er is ook een kleine teleurstelling. Onze vaste kamer is nog voor een paar dagen verhuurd maar zodra de grote kamer op de bovenste verdieping weer vrijkomt kunnen we verhuizen. Kerstmis staat voor de deur en dan wordt het echt druk in Thailand. We gaan de komende weken veel oude, en nieuwe, vrienden ontmoeten.

Maleisië: Trein nummer 36

In de trein, maandag 3 december 2012

Ik kan me niets meer van de afgelopen nacht herinneren. Ook Lyka kan zich niets meer herinneren sinds ik gisterenavond het licht in de kamer heb uitgedaan. Het eerste dat in me opkomt is eten. Helaas moet ik dat op de lange baan schuiven want we moeten een manier vinden om uit Alor Setar te ontsnappen. Snel alles ingepakt - we hebben tenslotte alleen het hoognodige uitgepakt - en dan naar buiten waar we al snel worden opgemerkt door de altijd en overal aanwezige sjacheraars in Azië die op de loer liggen voor kwetsbare toeristen.
Nadat ik de eerste sjacheraars heb weten te ontwijken wordt de overmacht te groot en wordt ons van alles aangeboden behalve dat waar we naar op zoek zijn. We willen zo snel als mogelijk naar Thailand!
‘Impossible!’, roepen ze me in koor toe en zo snel als ze op me af zijn gekomen verdwijnen ze weer naar hun schuilplaatsen in de schaduw van het busstation.
Er zijn drie sjacheraars die overgebleven en die geven ons alle adviezen waar we naar op zoek zijn en die we hard nodig hebben. We hebben de keuze uit enkele mogelijkheden die allemaal hun eigen prijskaartje hebben.
De eerste is met de taxi naar de grens tussen Maleisië en Thailand en daar overstappen op een andere taxi naar Hat Yai waar we de bus of de trein kunnen nemen naar Bangkok.
Of met de bus naar Kuala Perlis, dan met de boot naar Langkawi en dan weer verder met de boot naar Satun. Vanuit Satun zal er ongetwijfeld dagelijks een bus naar Bangkok vertrekken.
Of met de trein naar Hat Yai. Hat Yai is het grootste treinstation van Thailand in het zuiden vanwaar elke dag meerdere treinen naar Bangkok vertrekken.
‘Bangkok?’
‘Ja, Bangkok!’, we hebben in de kortst mogelijke tijd besloten om zo snel mogelijk een einde aan deze reis te maken. We zijn moe en willen zo snel mogelijk terug naar Pattaya waar we heerlijk kunnen rusten, eten en relaxen in een vertrouwde omgeving. Deze reis zit er nu op! We moeten alleen nog naar Pattaya zien te komen.
De eerste twee opties vallen beide af door een lange reistijd en de hoge kosten, dan hadden we net zo goed kunnen gaan vliegen! Dus we springen in de eerste de beste taxi die zich voor een redelijke prijs aanbied en gaan op weg naar het treinstation van “Alor Setar”.
Zoals bijna overal in Maleisië ligt het treinstation aan de rand, of net buiten de stad. Het treinstation is verlaten en door de geopende hal heen kan ik de werkzaamheden zien aan het nieuwe spoor dat eind volgend jaar klaar moet zijn. Een eindje verderop verschijnt een betonnen kolos uit de grond die het kleine houten stationsgebouw moet gaan vervangen. Alles uit naam van de vooruitgang.
‘Tutup’, “gesloten” staat er op de kartonnen kaart voor de opening in het glas van het loket.
‘Dibuka’, “Open”, 10:30 - 12:30 16:00 - 18:00, staat er onder geschreven.
Op een schema aan de muur tegenover het loket zie ik de vertrektijden van de treinen. 07:19 en 17:07, inderdaad, slechts twee treinen per dag en die trein kan je dan beter niet missen. Op mijn Casio is het pas tien over negen dus we gaan eerst op jacht naar het ontbijt.
De taxichauffeur is plotseling dom en doof voor mijn vraag of we een stukje mee terug naar de stad mogen rijden. Ongeïnteresseerd in een gratis ritje terug, ondanks de stevige fooi, stapt hij in zijn vijftien jaar oude “Proton Saga” en rijdt met een slippende koppeling weg. Op zo’n moment zijn de moslims in Maleisië ook bij mij niet erg populair. Lyka heeft het van een afstandje staan aankijken. Haar ogen schieten stille vragen op me af die zich gemakkelijk laten raden.
‘Let’s go and find some breakfast!’, roep ik nagemaakt opgewekt en draai me om in de richting vanwaar we zijn gekomen.
Zodra we de hoek om zijn zie ik in de verte meteen een enorm reclamebord van KFC. Niet mijn favoriete fastfood restaurant maar waarschijnlijk hebben ze er hete sterke koffie, een ontbijt, gratis internet en airconditioning. Het bord blijkt zo enorm groot dat het lijkt dat het fastfood restaurant een stuk dichterbij zou moeten liggen. Na zo’n tien minuten door de opwarmende stoffige lucht van Alor Setar stappen we eindelijk de verlossende koelte binnen. Een broodje kip, een hartige rijstepap met kip, “Bubur Ajam”, voor Lyka en twee gratis pakjes koekjes als toegift.
We installeren ons uitgebreid in het restaurant want het gaat vandaag een lange dag worden. Op het internet ontdek ik al gauw dat het haast onmogelijk is om uit “Alor Setar” naar Thailand te reizen. De sjacheraars waren dus eerlijk in hun adviezen!
De islamitische opstand die het zuiden van Thailand in haar greep heeft is hieraan de oorzaak. Geen enkele vervoerder wil de verantwoordelijkheid nemen om potentiële terroristen te vervoeren of wil dat zijn bus vol onschuldige passagiers wordt opgeblazen. Het resultaat is dat onze enige hoop om hier weg te komen is gevestigd op de (slaap)trein.
‘Wie het eerst komt, wie het eerste maalt!’, is een oeroud Nederlands gezegde dat vandaag de dag nog steeds geld. Treinkaartjes worden in dit deel van de wereld verkocht op zitplaats, staanplaatsen in de trein bestaan gewoonweg niet. Het is dus van belang om zo vroeg als mogelijk aan het loket te staan om je treinreis veilig te stellen.
Om iets over tien verdwijnt het kartonnen bordje achter het glas van het loket en het gezicht van een vrouw met een hoofddoek verschijnt. Ze kijkt me met grote ogen vreemd aan! Het zal wel niet vaak voorkomen dat er hier buitenlanders voor het loket staan?
‘Selamat pagi (goedemorgen), Is er nog plaats in de slaaptrein naar Bangkok van vandaag?’, vraag ik.
Ze ratelt op het oude smoezelige toetsenbord voor haar, ‘Nee, die is vol.’
‘En morgen?’
Opnieuw geratel, ‘Ook vol, de eerste beschikbare plaatsen zijn op 11 december beschikbaar.’
Ze begrijpt wat mijn volgende vraag zal zijn! Maar haar antwoord is voor ons een tegenvaller!
‘Kunnen we op een andere manier naar Thailand?’, vraag ik verder.
‘Ja, met de trein van 17:07’, antwoord ze met een glimlach nu haar eerste wantrouwen in de warme ochtendzon is opgelost.
‘Een gewone zitplaats tot de aan grens in “Padang Besar” en daar overstappen op de Thaise trein naar Hat Yai.’
Ik hoef niet lang na te denken over dit aanbod. We willen hier zo snel mogelijk weg!
‘Da’s oké, geef u mij maar twee zitplaatsen?’
‘Dan moet u om 16:00 terug komen’, zegt ze vriendelijk terwijl ze langs me heen kijkt naar de volgende klant.
Ik slenter langzaam terug naar het fastfood restaurant terwijl ik de ontwakende stad in me op neem. Hier zijn we dus ècht in een uithoek van Maleisië. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Het lijkt zelfs dat de tijd nog steeds stil staat! Er is een groot verschil in de uitersten die deze vergeten slaperige provincie hoofdstad aan me laat zien. Magere geiten die in het afval naar wat te eten zoeken springen verschrikt op wanneer een nagelnieuwe dikke BMW langs hen heen zoeft.
In de KFC zit Lyka smachtend op me te wachten om de laatste ontwikkelingen aan te horen. Het is 10:55 en ik haal eerst nog een gratis tweede bekertje koffie voordat de klok elf uur slaat. Terwijl de koffie in mijn kartonnen bekertje loopt maak ik van het moment gebruik om aan een ander meisje achter de counter naar een paperclip te vragen. Mijn leesbril heeft nu voor de tweede keer een schroefje verloren en ook deze laatste twee dagen kan ik niet zonder. Gelukkig hebben ze er snel een gevonden en terwijl mijn koffie afkoelt repareer ik provisorisch mijn leesbril.
Internet, wat eten en lezen op mijn Kobo, de dag wachten in de KFC is zo om! Om 15:35 sta ik - deze keer inclusief bepakking en Lyka - weer op om naar het station te gaan. Bij aankomst zitten er nu enkele mensen op hun trein zitten te wachten. Het loopt niet echt storm dus om een zitplaats hoeven we niet te vechten. Mijn zoektocht op het internet heeft opgeleverd dat de bussen vanuit Hat Yai naar Bangkok zonder een uitzondering nachtbussen zijn. Daar heb ik dus ècht geen trek in. Nachtbussen zijn berucht omdat er vaak ongelukken gebeuren die niet eens meer het nieuws halen omdat slechte reclame niet goed is voor de omzet en het vertrouwen in de overheid. Het zal dus wel een nachtje slapen in Hat Yai worden!
Zodra het loket open is ga ik de treinkaartjes kopen en zijn we er in ieder geval zeker van dat we vanavond in Thailand zijn. Nu nog een uurtje wachten en we zijn weer op weg. Tijdens het wachten spreek ik nog met een groepje mensen die de trein in “Butterworth” hebben gemist. Lyka hoort het verhaal aan en knipoogt naar me. Ze begrijpt nu waarom we altijd heel vroeg en zeker op tijd zijn wanneer we een verplaatsing hebben.
‘Mister!’, hoor ik vanuit de verte een vrouwenstem roepen.
Ik kijk automatisch om en zie de gehoofddoekte vrouw van de kaartverkoop naar me wenken. Ik kijk voor de zekerheid nog eens goed om me heen of ze mij wel wil spreken. Wanneer ik haar weer aankijk wenkt ze opnieuw en knikt ja.
Zodra in binnen haar bereik ben zegt ze: ‘Wilt u nog kaartjes voor de slaaptrein naar Bangkok?’
‘Natuurlijk!’, antwoord ik haar terwijl mijn hart sneller begint te kloppen.
Ze maakt een cirkel met haar arm als teken dat ik moet omlopen naar het loket.
‘Boven of beneden bed?’, vraagt ze vriendelijk.
‘Als het mogelijk is een boven- en onderbed bij elkaar?’, antwoord ik nog steeds opgewonden van de plotselinge aanbieding.
‘Geen probleem, dat is dan 202 Ringgit en 60 sen?’
Ik overhandig haar 205 Maleisische Ringgit en de twee gewone treinkaartjes die ik eerder van haar heb ontvangen. Ik staar een eeuwigheid naar de vervoersbewijzen in mijn hand. Een beetje geluk kunnen we aan het einde van deze reis wel gebruiken! Lyka is nog blijer dan ik wanneer ik ze vertel dat we vannacht in trein 36 naar Bangkok slapen.
Het eerste traject naar de grens is de slaaptrein nog alleen trein, pas aan de grens worden de slaapplaatsen verdeeld. Waar je normaal met vier personen kan zitten veranderd dat in de slaaptrein voor twee personen.
De ruim zestig kilometer spoor worden afgelegd in een kleine anderhalf uur. Dit zijn de werkelijke snelheden van het openbaar vervoer in Zuidoost- Azië! Eindelijk zijn we in “Padang Besar”, de grens met Thailand. Alle pasaagiers moeten uitstappen en met al hun bagage langs de immigratie wandelen. De trein die we net hebben verlaten wordt al schoongemaakt en ontvangt morgen heel vroeg de passagiers die vandaag uit Bangkok zijn vertrokken. De immigratie is niet de enige reden dat we de trein hebben moeten verlaten. De breedte van het spoor verschild ook in Thailand en Maleisië. De trein kan gewoonweg niet verder rijden. In de toekomst moeten alle landen in Zuidoost-Azië dezelfde spoorbreedte hebben!
Onderweg naar de immigratie worden de passagiers langs een rij van “Tax-Free” marktkramen geloodst om de laatste inkopen in Maleisië te doen. We kopen enkele blikjes bier om op ons geluk te toosten en onze laatste Maleisische Ringgit kwijt te raken. Geld voor haram alcohol houdende dranken stinkt ook niet in islamitische landen.
De immigratie handelingen voor beide landen gebeuren in hetzelfde gebouwtje op een perron van het treinstation. Aan de Thaise kant is er een probleem met Lyka’s paspoort. Ze schijnen ook hier in “Padang Besar” niet te geloven dat zo’n jonge vrouw onmogelijk een visum voor een jaar kan hebben. De beambte vertrekt uit zijn hokje om waarschijnlijk zijn baas te raadplegen.
Enkele minuten later komt hij terug en ik vul snel aan: ‘Het is mijn vrouw!’, hij kijkt geamuseerd op van Lyka’s paspoort en glimlacht me toe.
‘Negentig dagen?’, zegt hij lachend.
Hij kijkt me nog een keer streng aan en knikt goedkeurend, even later valt de stempel met een klap op een lege bladzijde van Lyka's paspoort.
Bij mij gaat het allemaal wat sneller en samen lopen we opgelucht en opgewekt naar de slaaptrein die ons naar Bangkok zal brengen en al op ons staat te wachten.
We zijn weer in Thailand en mogen negentig dagen blijven. Opgelucht nemen we plaats op de banken die ons worden toegewezen door een zeer toegewijde conducteur. We moeten zelf ook nog aan het idee wennen dat we morgenavond weer in pattaya slapen.
We toosten op de goede afloop van de dag en genieten van onze welverdiende koude Maleisische biertjes.
Een vrouw komt met een menukaart langs en geeft ons enige tijd om te beslissen wat we vanavond willen eten. Bij het lezen van de Thaise gerechten loopt het water bij ons in de mond, we zijn weer aan verandering van spijs toe. We bestellen varkensvlees met paddenstoelen en Kip met Cashewnoten. Er blijven twee strookjes papieren afplaktape achter op de rand van de tafel als bevestiging voor welke gerechten we als avondeten hebben besteld.
De trein stopt onderweg bij een klein station om de maaltijden aan boord te nemen. ’Welkom in Thailand’, roep ik in het Engels naar de verbaasde ober die onze avondmaaltijd serveert.
De maaltijd, die inbegrepen is bij de prijs van het treinkaartje, smaakt ons uitstekend en wordt weggespoeld met een volgend koud blikje Tiger bier.
Terwijl de trein zachtjes heen en weer schud, en we luisteren naar het ‘Kedeng-Kedeng, Kedeng-Kedeng’ van de spoorstaven onder ons, hebben Lyka en ik een gesprek dat we al heel lang voor ons uit hebben geschoven. Het gaat over onze toekomst samen. Het gaat over een verplichte cursus inburgeren, met moeilijke en strenge examens, voor Nederland en er valt meteen een stilte aan tafel.
Terwijl Lyka naar buiten in het voorbij schietende uitbundig groene tropische landschap staart kijk ik naar het silhouette van de slanke lange Japanse medereizigster aan de andere zijde van het gangpad.
Wanneer we samen een toekomst in Nederland willen opbouwen zal Lyka toch de Nederlandse taal moeten gaan leren en de Nederlandse nationaliteit verkrijgen! Of ze dat wil of niet. We kijken elkaar in stilte aan en ik peil de diepte in haar ogen. We luisteren naar elkaars argumenten en angsten. Ik heb terloops op het internet al wat taalscholen bekeken en een schatting gemaakt van de kosten die deze operatie met zich mee zullen brengen. Die kosten zijn ook niet gering maar ook niet onoverkomelijk! De kosten gaan nu eenmaal voor de baat uit.
Gelukkig ziet Lyka ook de noodzaak van deze taalcursus in en we spreken af zodra we weer in Pattaya zijn om samen alles nog eens rustig te bekijken. Gelukkig is de toon van dit belangrijke gesprek veranderd. Het voelt niet meer aan als vooruit schuiven van een belangrijke beslissing. Die beslissing is in onze harten al genomen, het gaat nu alleen nog om de invulling. Er is een enorme last van mijn schouders gevallen. Ik ben blij dat we eindelijk de volgende stap kunnen gaan maken om voor een heel lange tijd samen te blijven.
Rond acht uur begint de conducteur met het ombouwen van de zitplaatsen naar bedden. Gelukkig zijn de bedden tegenover onze bedden onverkocht gebleven en wij nemen op de zittingen plaats zodat de conducteur zijn werk kan doen.
Elk bed wordt netjes opgemaakt en Lyka bekijkt geïnteresseerd alle sierlijke handelingen van de conducteur. Lyka geniet zichtbaar van haar eerste lange rit in een slaaptrein. Voor mij is het ook leuk om het weer eens te doen. Het is al zeker tien jaar geleden dat ik zelf voor het laatst deze rit in omgekeerde richting naar “Butterworth” heb gedaan.
Vermoeid van de lange dag en alle opwinding kruipt Lyka al snel in het bovenste bed. Dat bed is net breed genoeg voor twee personen en wij zijn niet de enige in de wagon die samen op het onderste matras slapen. Een oudere Thaise vrouw glimlacht me toe voordat ze naast haar gehandicapte man in het bed voor ons kruipt. Af en toe komt Lyka’s hoofdje achter het gordijntje vandaan met een vragende glimlach.
‘Waar blijf je nou?’
Maar voordat het zover is lees ik nog wat in het nieuwe boek op mijn Kobo. “Het container meisje van Belinda Aebi”, een thriller die zich in Gent afspeelt en doorspekt is met heerlijke Vlaamse woorden en zegswijzen. Ik sip aan een heerlijk koud Singha biertje en zink weg in het verhaal.
Het is onze laatste nacht van deze mooie reis naar Singapore en Maleisië, morgen worden we wakker ergens diep in Thailand, in de buurt van “Prachuap Khiri Khan” schat ik. Na een dozijn pagina’s kruip ik tegen mijn meisje aan die al vertrokken is naar dromenland. Een kusje op haar voorhoofd en ik vlij me zachtjes naast haar neer. We slapen samen in het smalle onderste bed van de slaaptrein.
De laatste gedachten en gevoelens die door me heen schieten zijn heerlijk warm en bevredigend. De laatste stap om samen in Nederland een toekomst op te bouwen is eindelijk gezet. Het zal niet gemakkelijk worden maar we moeten beiden onze schouders eronder zetten om het inburgeringsproces tot een succes te maken.

Maleisië: Een lange zit

Alor Setar (Seri 2 Motel (S6), zondag 2 december 2012

Was het gisterenavond toch precies genoeg bier geweest in de eetschuur vol met Chinezen. Gelukkig ben ik netjes op tijd terug naar het hotel gegaan. Mijn hoofd is troebel maar ik kan wel scherp in de verte zien. Om ietsjes over zevenen in de ochtend verlaten we het achteraf gezien toch wel prettige hotel.

Ik weet bijna voor 100 % zeker dat we hier nooit meer zullen overnachten maar mocht het onverhoopt weer nodig zijn dan kunnen we het T-hotel weer opzoeken.
Ruim op tijd arriveren we in “Larkin Sentral”, de plaats voor het busvervoer naar alle uithoeken richting het noorden van Maleisië. Ik heb er bewust voor gekozen om vandaag een flinke afstand in één keer af te leggen en later wat meer tijd te nemen op een andere plaats.
We eten ons ontbijt vanzelfsprekend weer bij de gouden bogen op het busstation. Vreemd genoeg verveeld het broodje ei met het platte worstje me nog steeds niet. De kwaliteit van de koffie in het busstation maakt ook veel goed! Rust, er heerst rust in ons beiden.
Lyka vraagt zich nog steeds hardop af waarom we niet terug vliegen naar Bangkok. Voor de zoveelste keer leg ik haar uit dat dat onmogelijk is met de openstaande aanvraag voor een visum. Het is nu eenmaal niet anders en we gaan over land van het zuidelijkste puntje van het schiereiland terug naar Pattaya. We zien wel waar we onderweg stoppen om te overnachten.
Doughnuts om te overleven en enkele flessen drinkwater voor onderweg. De bus zal niet vaak stoppen voor maaltijden, alleen de verplichte toilet stop rond twee uur in de middag. ‘Tien uur reistijd’, drukt de kaartjesverkoper ons op het hart. Ik weet wel beter. Twaalf zal zeker dichter in de buurt komen! De bus komt met een gecontroleerde schok in beweging en ik kijk automatisch op mijn horloge. 09:47. We zijn op weg naar Thailand!
Over de lange rit richting het noorden kan ik jullie weinig vertellen. Je hoopt als passagier dat het zo snel mogelijk voorbij is en je probeert zo weinig mogelijk op je horloge te kijken. Elke keer als er wordt gestopt maak je gebruik van het moment om naar het toilet te gaan en wat chips of koekjes te kopen. Ik lees wat op mijn Kobo e-reader totdat de oogleden zwaar worden. “Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan…” van Louis Couperus, meer dan honderd jaar oud en toch nog zo actueel. Elk mens neemt geheimen mee het graf in. Grote en kleine geheimen die dan voor altijd voorbij zijn gegaan…
Plaatsen, steden en dorpen waar ik in een ver verleden wel eens ben geweest verschijnen op de bekende blauwe verkeersborden of schieten langs de snelweg voorbij. Voor me zit Lyka te slapen, achter me heeft een vrouw het overal bekende “Gangnam Style” als beltoon.
De vrouw schijnt nogal populair te zijn. De enige onderbreking van de eentonigheid van de reis voor de passagiers is een gewelddadige film, op een dikke TV voor in de bus, over een jonge Maleisische gangster die tot inkeer komt. De gangster is vanzelfsprekend geen moslim, want die zijn zo niet! Alle klassieke Maleisische islamitische vooroordelen zitten in de film ingebakken. Bijna 4D met Dolby surround op een volume dat ik in mijn rugzak op zoek ga naar een set verse wegwerp oordoppen.
Aan het einde van de middag komt de lang verwachte tropische regen. De bus gaat nu veel langzamer vooruit terwijl de ruitenwissers eindeloos van links naar rechts zwaaien. We naderen ons bestemming want de passagiers verlaten een voor een de bus op een busstation, of zo maar op een afgesproken plaats langs de (snel)weg.
De klokt tikt langzaam maar gestaag verder en het duister valt wanneer we in de verte Pulau Pinang zien liggen. Voor een moment speel ik met de gedachte om hier uit te stappen. Pinang, een van de beste plaatsen voor een toerist in Maleisië. De regen houdt ons in de bus.
In “Sungai Petani” krijgt de chauffeur het - niet geheel vreemde - idee om ons over te laden op een andere bus. Wij zijn nog maar met vijf passagiers over in de enorme touringcar en ik verbaas me dat er niemand over klaagt. Dus ik hou me ook maar stil, ik wil vandaag niet de moeilijke toerist spelen.
Ergens, in het ongrijpbare en ondoordringbare donker, op een lege onbekende plaats, terwijl de regen neerdaalt, verteld de chauffeur een verhaal over een vrouw, een douche en een welkome warme maaltijd. Ik knik bevestigend met hem mee en zeg dat ik ook naar hetzelfde verlang en dat het voor ons net zo’n lange dag is geweest. De twee grote witte ogen van de Indische chauffeur kijken me verbaasd aan.
Na twintig lange onnodige minuten wachten is er nog steeds geen spoor van de bus die ons verder zal vervoeren. Om de twee minuten belt hij weer en schreeuwt steeds harder, in een onverstaanbare taal, in de kleine Samsung telefoon.
Totdat hij het uiteindelijk opgeeft en zonder een woord te zeggen de laatste 50 kilometer naar “Alor Setar” met ons in de minibus aflegt. Het is bijna tien uur wanneer we in “Alor Setar” uitstappen en in een donkere islamitische wereld staren. Het busstation ligt er leeg en verlaten bij, niet geheel onverwachts want ik had al zoiets gelezen.
We kiezen voor de eerste de beste kamer die we kunnen vinden. Voor RM 45 hebben we de luxe van een airconditioning en een gedeeld toilet op de gang in het “Seri2 Motel” in Alor Setar. Een geel plastic steelpannetje, dat drijft in een betonnen bak vol koud water, is na deze lange dag onze douche.
Ouderwets maar effectief! We zijn allebei moe en hongerig. Mijn bloedsuiker is nu zo laag dat ik echt niet meer kan denken en dat alles wat ik vanaf nu doe uit automatismen bestaat. Zonder ook maar een herinnering op te slaan in mijn geheugen. Mijn humeur schommelt ergens tussen vrolijk en depressief, dat is een bijwerking van mijn diabetes.
De receptie kan nog wel, met enige moeite, twee bakjes Nasi Goreng voor ons regelen. De prijs voor de twee bakjes is ongeveer de helft van de prijs voor onze overnachting! Hebben we een keuze? Nee, dus! Lauwe gebakken rijst met weinig smaak zoekt een weg in onze lichamen om te worden omgezet in energie die ons morgen weer verder naar ons einddoel zal brengen.
Op bed praten we nog enkele minuten over wat ons vandaag allemaal is overkomen. We zijn het al snel over eens! We proberen morgen zo snel als mogelijk uit “Alor Setar” weg te komen. Snel op weg naar het voor ons zo bekende en geliefde Thailand.

Maleisië: Zwaaien en zwieren

Johor Bahru (T-Hotel Johor Bahru (515), zaterdag 1 december 2012

Met de mooie herinneringen van de 3D bioscoop in “Disney Land Hong Kong” in gedachten gaan we als eerste op weg naar de “Lego 4D movie Xperience”. We zoeken een plaatsje in een van de afgebakende vakken bij de ingang van de bioscoop. We staan er nog niet zo lang en Lyka hoort een bekende stem in het Tagalog (Filipijns) roepen.
Het is Annelyn!
Ongelofelijk dat ze ons in deze drukte heeft gevonden. Het is een klein wonder die deze dag alleen maar leuker en gezelliger zal maken. Die twee meiden hebben elkaar heel wat te vertellen en ik sta erbij en kijk ernaar. Heel af en toe komen er enkele Engelse woorden vergezeld met een glimlach in mijn richting. Dat maakt me niet zoveel uit want ik ben erg blij dat die twee meiden elkaar alsnog hebben gevonden.
Het is een schitterende 4D film over de avonturen van de kleine plastic poppetjes met wind, water en sneeuw. De kinderen en ouders gelijk schreeuwen het uit van opwinding. Helaas kun je hier niet fotograferen. Trouwens, ik heb het door het vallende water druk genoeg om mijn nieuwe Nikon D600 droog te houden!
Eenmaal buiten heb ik twee fantastische modellen om mijn nieuwe camera eens flink aan de tand te voelen en de mogelijkheden te ontdekken. Hoewel het opnieuw een Nikon is zijn er toch grote verschillen met de vorige. Voor mijn gevoel moet ik weer van voor af aan beginnen. Voor een moment denk ik aan die noodlottige dag in Korea toen mijn camerariem brak. Ik schud met mijn hoofd en zet de teleurstelling meteen weer van me af. We gaan nu plezier hebben en ik zal die meiden eens flink laten poseren!
Al kletsend en fotograferend lopen we door het park en bekijken de attracties die de meiden straks willen bezoeken. Annelyn heeft koekjes meegebracht. Ze zijn ongetwijfeld erg lekker en de twee meiden genieten er zichtbaar van. Het is leuk met zijn drieën maar mijn maag wil ondertussen ook wel wat.
De restaurants zijn duidelijk achtergebleven bij de rest tijdens de ontwikkeling van het enorme pretpark. Het menu is beperkt, de mentaliteit van de - waarschijnlijk verplichte - werknemers onder nul en de kwaliteit en de waardering van het voedsel gaat richting het nulpunt. Pizza, kip met rijst, zoete taartjes en nog meer van dat fastfood. Dat is heel vreemd in een land waar je bijna overal heerlijk - en ook nog voor een redelijke prijs - kunt eten. Wij komen uiteindelijk terecht in de Snackbar waar we lauwe “runderknakworsten” met koude patat eten. Het is niet anders!
Vanaf nu volg ik het voetspoor van de twee meiden en de camera draait overuren. Het hoofd van “Albert Heijnstein” is een winnaar waar we samen hard om moeten lachen.
We wandelen wat in het wild rond om de slechte maaltijd te laten zakken. Er is voldoende te bekijken en het is allemaal gemaakt van de kleurrijke plastic blokjes die een timmerman genaamd Ole Kirk Christiansen in het Deense stadje Billund in 1932 ging maken onder de naam LEGO.
We komen al kletsend in de buurt van de mechanische attracties waar elk thema pretpark om bekend staat. De meiden staan te trappelen om te gaan zwaaien en zwieren! Ik neem de taak op me om de beelden voor de eeuwigheid met mijn nieuwe Nikon D600 camera vast te leggen. De nieuwe camera heb ik al snel onder de knie, het is tenslotte ook een Nikon, en ik ben erg tevreden met mijn foto’s.
De volgende attractie is de “Jetski”, een draaimolen boven het water waar je het niet droog houdt. Dat is in dit deel van de wereld geen enkel probleem want het kwik komt hier elke middag ruim boven de dertig graden!
Tijdens de rustige wandeling naar de volgende attractie poseren de meiden bij een miniatuur “Wat Arun” en de “Petronas Towers” in plastic blokjes.
Op weg naar een achtbaan die “The Dragon” heet passeren we een troep huilende wolven. Ik heb het al vaker geschreven! Het is ongelooflijk wat ze allemaal van die kleine kleurige blokjes kunnen maken.
Terwijl de meiden staan te wachten tot ze aan de beurt zijn om in de rups van de achtbaan kijk ik goed om me heen en zie een kleine LEGO rat op een rots naast het water. Het kleine beestje is vertederend om te zien. Gemaakt van de kleinste blokjes doet het kleine knaagdier niets onder voor de enorme bouwwerken die we elders in het park hebben gezien.
Op een goed gekozen plaats maak ik enkele foto’s wanneer de meiden langs mij heen flitsen. Helaas komen ze maar een keer langs en later blijken de foto’s minder goed dan ik heb verwacht. Gelukkig kunnen we wel goed zien dat ze het uitschreeuwen van opwinding!
Bij het zien van deze attractie eerder vandaag wist Lyka het meteen honderd procent zeker dat ze deze waterbaan vandaag zou gaan rijden. Er is niet veel nodig om Annelyn over te halen om in de lange rij te gaan staan voor deze erg populaire attractie in “Legoland Malaysia”.
Op weg naar de waterbaan moet ik het natuurlijk weer ontgelden! Ik lijk volgens de twee meiden op de oude man die zit te slapen op een bankje aan het water.
Vanaf een strategisch gekozen plaats wacht ik totdat ik de meiden in een bootje omhoog zie gaan. Tijdens het wachten ben ik druk geweest met de instellingen van de camera. Ik krijg ook voor deze spectaculaire attractie maar een kans dus moet het deze keer in een keer goed zijn!
Kijk eens naar deze gelukkige gezichten? Vanaf het moment van de val naar beneden tot het moment na de remmende plons in het water hebben de meiden hun kelen schor geschreeuwd!
Vandaag is de tijd is voorbij gevlogen en we moeten nu ècht richting de uitgang omdat we niet te laat in Johor Bahru willen aankomen. Nog een laatste attractie? Waarom ook niet, we komen hier niet elke dag! Ook de draaiende vliegtuigjes maken kraaiende meisjes. Het kind in de volwassene is vandaag meerdere keren ontwaakt!
Het is al voorbij zes uur wanneer we de groepsfoto maken met opnieuw de iconische “Petronas Twin Towers” op de achtergrond. Het mag duidelijk zijn dat we vandaag een heel erg leuke en fijne dag achter de rug hebben. In Legoland is alles tot in details!
Het is een hele mooie dag geweest, opwindend en met een prettig weerzien met een goede vriendin. Het afscheid is een beetje emotioneel want het zal wel een lange tijd duren voordat we elkaar weer ontmoeten. En we weten ook niet waar! Want Annelyn reist met haar werkgever ook in heel Azië rond.
De bus brengt ons snel en efficiënt terug naar de stad. Vanavond gaan we op jacht naar een koud biertje en Chinees eten. In een islamitisch restaurant wordt er natuurlijk geen bier geserveerd! We hoeven niet lang te zoeken voordat een foodcourt, met alles waar ik naar op zoek ben, zich laat vinden. En nog wel op een korte afstand achter ons hotel! Koude biertjes, Chinees eten en Maleisisch èn Engels voetbal op een grote oude dikke kleuren-TV. Mijn avond kan niet meer stuk.
Ik maak snel enkele nieuwe Chinese vrienden met wie ik - Lyka is al terug naar de kamer - een ijskoud biertje drink en voetbal kijk. Ons bezoek aan “Legoland Malaysia” en weerzien met Annelyn is een groot succes. Morgen hebben we een heel lange busreis voor de boeg! Ik wil jullie deze foto van een Chinese in Maleisië stortbak niet onthouden!

Een bomvrije stortbak