Thailand: De kerst weer overleefd!

Pattaya (Boxing Roo (5)

De kerstdagen van overvloed liggen weer achter ons. Gelukkig wel want het had geen dag langer moeten duren net als een paar jaar geleden. Ik was al voor zes uur uit bed omdat ik gewoonweg niet kon slapen. Dan maar een koffie en mijn Kobo-reader op de bank en wachten dat het acht uur is.
Vandaag is het alweer bijna vijf jaar geleden dat ik mijn Thaise rijbewijzen heb vernieuwd en dus is het weer tijd voor een avontuur in de Thaise bureaucratie. De eerste stop is altijd de immigratiedienst waar je met paspoort - het gaat om het visum - en een rekening die bewijst waar je verblijft. Die twee - met een paar pasfoto’s - geven samen recht op een document dat je eeuwig en altijd nodig hebt als bewijs dat je recht hebt op een rijbewijs.
Het eerste document is in een klein uurtje geregeld waarna ik met de hele boedel naar de andere kant van Pattaya moet om bij de Thaise rijksdienst van wegverkeer de nieuwe rijbewijzen aan te vragen.
‘Rijbewijzen?’
‘Ja, het zijn twee! Eén voor de motor en één voor de auto.’
Een combinatie is hier nog niet mogelijk! Die rijbewijzen zijn in de afgelopen jaren veranderd van een sullig papiertje naar het bekende credit kaart formaat. Daarin zijn ze wel met de tijd meegegaan.
Voordat ik bij de inspectie van de documenten ben moet ik op de trap aansluiten in de rij. Het is drukker dan ik verwachtte. Iedereen wordt weggestuurd om fotokopieën van verschillende pagina’s uit het paspoort te laten maken. Ik luister naar de instructies van de vrouw en verlaat het gebouw om aan de overkant van de straat in een hutje de benodigde fotokopieën te laten maken.
Zodra ik weer op de trap aansluit - de wachtrij is langer dan de eerste keer - probeert een Duitser zeer luid onder de benodigde fotokopieën uit te komen.
‘Maar ik heb ze allemaal!’, roept hij terwijl hij demonstratief zijn armen in de lucht gooit en van een omstander bijval hoopt te krijgen.
De kleine vrouw is niet onder de indruk en schuift de stapel documenten weer naar de Duitser terug die op zijn beurt de stapel weer naar de kleine vrouw schuift. De vrouw gaat verder met de volgende klant en de Duitser is nu in alle staten en de stoom komt bijna uit zijn oren. Zodra de kleine vrouw klaar is met de klant begint start het kleine toneelstukje opnieuw.
‘Maar ik heb ze allemaal!’, roept hij terwijl hij demonstratief zijn armen in de lucht gooit en van een andere omstander bijval hoopt te krijgen.
De vrouw is niet onder de indruk en zegt: ’Ze zijn te licht, kopieer ze nog maar een keer aan de overkant van de straat!’
De tegenstribbelende bejaarde Duitser wordt - voordat het onaangenaam wordt - door zijn Thaise partner aan zijn arm mee de trap afgesleurd. Tijdens de afdaling hoor ik ze nog ruziën over het geval. Zij weet dat in Thailand de ambtenaar altijd gelijk heeft en schelden en ruzie maken een hele slechte oplossing zijn. Het kan je alleen maar moeilijker worden gemaakt.
Zodra ik aan de beurt ben kijkt de kleine vrouw me wantrouwend aan. Ik lach ontwapenend terug en ben op mijn allervriendelijkst. Ze begrijpt meteen dat ik geen problemen wil maken en nadat ik alle fotokopieën van een handtekening heb voorzien krijg ik een rood pasje met nummer 77. Ik zoek een plaats in de wachtruimte en begin op mijn Kobo-reader te lezen. Ik heb geen idee wat er nu gaat gebeuren dus ik moet de omgeving ook goed in de gaten houden.
Voordat ik het doorheb klopt de beambte in een bruin uniform me op de schouder als teken dat ik de verkeerstest moet doen. Ik zit op de stoelen voor de blauwe pasjes mar de beambte heeft het rode pasje uit mijn borstzakje zien steken. En dat had ik natuurlijk opzettelijk zo geplaatst in mijn agenda. In een groep van tien stappen we een met houten schotten afgebakend stuk van de wachtruimte binnen.
De eerste test is niet zo moeilijk! Je moet de kleur zeggen die de man aanwijst. Rood, geel en groen. Het zijn er zes of zeven die ik zonder fouten herken. Hoera! Het begin is goed. De tweede is wat moeilijker! Ik moet achteraan gaan staan want zijn engels is zo beperkt dat hij me niet kan uitleggen wat de bedoeling is.
‘Look’, zegt hij terwijl hij zijn vinger opsteekt als teken dat ik aandachtig moet opletten wat er allemaal gebeurd.
Aan weerszijden van een soort ogentest apparaat zijn een rode en groene lamp aangebracht. Een voor een moeten mijn cursusgenoten recht vooruit kijken en zien welke lamp er in hun ooghoeken brandt.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’, volgens de eerste cursist.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
Jullie begrijpen het al, wanneer ik aan de beurt ben wordt het: ‘Rood’, een korte stilte, ‘groen’.
Ik krijg een schouderklopje van de man in het bruine uniform voor mijn fantastische resultaten tot nu toe, en ook hij is aan gezichtsverlies - het nationale probleem in Thailand - ontsnapt. De derde is de moeilijkste! Je gaat op een kruk zitten voor een houten plaat met daarop twee pedalen. Je drukt het rechtse pedaal in - het gaspedaal - en een reeks groene led’s begint te lopen. Je moet met dezelfde voet op het naastgelegen pedaal - het rempedaal - trappen voordat de led’s rood zijn. Ik hoef bij deze test niet tot de laatste plaats te wachten en ook voor deze test slaag ik met vlag en wimpel. Een meisje presteert het tot op drie keer toe de rode led’s te bereiken. Een hoge pieptoon als gevolg. Maar de examinator heeft haast en spreekt het meisje wat troostende woorden toe. Ze probeert het voor de laatste keer en alle cursisten zijn voor dit belangrijke onderdeel voor het verkrijgen van het rijbewijs gelaagd.
De groep wordt uit elkaar getrokken en ik - als enige buitenlander - ga naar de videoruimte waar een voorlichtingsfilm in het Engels over verkeersveiligheid draait. Drie kwartier later komt een meisje me vertellen dat er problemen met de computer zijn en dat het wat langer gaat duren. Erg volgt nog een film die overigens nog saaier is dan de eerste.
Na anderhalf uur ga ik dan toch maar eens op onderzoek uit want het lijkt er op dat ze me zijn vergeten.
‘Vergeten?’
‘Rustig blijven en even navragen!’
‘Kom om 13:00 maar terug dan maken we de rijbewijzen’, mijn naam gaat in een dik boek als teken dat ik ben geslaagd voor de test en de film heb bekeken.
Anderhalf uur wachten! Gelukkig is er in Thailand altijd een 7-11 dichtbij voor een broodje en een flesje Pepsi Max. Om kwart over twaalf ben ik alweer terug bij het kantoor. Nog even lekker een halfuurtje lezen en dan naar boven.
Ik ben het boek “Kopgeld” aan het lezen. Een verbijsterend verslag van de Jodenjacht door puur op geld beluste mannen. Een groep sociale mislukkelingen uit de onderste laag van de bevolking die in Amsterdam door de roofbank van de Duitsers tot een groep moordlustige en op geld beluste wolven werd gesmeed. Waarvan de meesten bijna nooit langer dan 12 jaar vast hebben gezeten. Maar veel van de hele slechten zijn aan de vervolging ontsnapt en hebben na de oorlog van hun Jodenbuit als prinsen geleefd. In 1950 kwam er een algemeen koninklijk pardon die alle doodstraffen omzette naar levenslange straffen - 20 jaar - waarna ⅔ van de straf te hebben uitgezeten de gevreesde Jodenjagers weer oog in oog met hun slachtoffers stonden die de verschrikkingen van de kampen hebben overleefd.
Boven is het veel drukker dan vanochtend en de moed zakt me in de schoenen, totdat ik binnen vijf minuten mijn naam hoor roepen, ‘Mister Hendrik’.
Dat ben ik! 960 Baht afrekenen aan een andere balie en met een blauw kaartje - nummer 13 - kan ik wachten totdat de foto van me kan worden gemaakt. Nummer 13 doet me overigens niets want ik heb meer dan 25 jaar op nummer 13 aan de Omhoeken gewoond.
Zodra de foto’s gemaakt zijn print de ultramoderne rijbewijzen printer mijn nieuwe rijbewijzen. Even controleren of alles op de voorkant klopt en ik ben klaar!

Een reis van vijf en een half uur door de Thaise bureaucratie en deze n een succes worden genoemd. Nu lekker relaxen en nadenken over de volgende klus van morgen.

Thailand: A merry Christmas and a fabulous 2013

Pattaya (Boxing Roo (5)

Het is alweer die tijd van het jaar! Een jaar voorbij, nog sneller dan het vorige en waarschijnlijk langzamer dan het komende jaar. Een kerstgroet van Lyka en Jielus voor al mijn vrienden, kennissen, bekenden en bezoekers van "Travels and Troubles".

Thailand: Alweer een week in Thailand

Pattaya (Boxing Roo (5)

En de titel geeft meteen aan hoe snel het allemaal gaat. Een hele week alweer! We hebben de was gedaan, slaap ingehaald en lekker Thais gegeten maar ook niet stil gezeten. Vandaag gaan we de school bezoeken die Lyka zal opleiden en begeleiden bij het halen van het “het basisexamen inburgering in het buitenland”. Een logge en zeer discutabele regel die alleen door Nederland wordt gehanteerd en gehandhaafd. Afgezien van de hoge kosten en de gebrekkige informatie en begeleiding over het hoe en wanneer voelen velen met mij het als een discriminerende regel.
‘Waarom kan een Engelstalige - of andere vreemdtalige - Europeaan zich zonder enig probleem in Nederland vestigen terwijl een Engelstalige echtgenoot uit de Filippijnen - waar onderwijs door de corruptie van een abominabele slechte kwaliteit is - eerst een diploma halen?’
Daarnaast is de echtgenoot in 99,9% van de gevallen een hardwerkende Nederlander die gekozen heeft voor een buitenlandse vrouw. Dit inburgeringsexamen is een uitstekend voorbeeld van een regel die zijn doel - het tegengaan van schijnhuwelijken en mensenhandel - volledig voorbij heeft geschoten. De ramen in de grote steden zitten nu vol met Oost-Europese vrouwen die geen woord Nederlands of Engels spreken en vaak gedwongen worden tot prostitutie. Maar ja, het heeft geen nut om tegen windmolens te vechten dus Lyka gaat naar school om haar “het basisexamen inburgering in het buitenland” te halen. We willen onze gezamenlijke toekomst in Nederland tenslotte veilig stellen
De minibus van Pattaya Klang naar het Victory Monument in Bangkok is tegenwoordig de beste en goedkoopste optie, tenzij je dicht bij het busstation woont. Het neemt wel wat meer tijd in beslag - een kleine drie uur afhankelijk van het verkeer - maar het kost dan ook maar iets meer dan de helft van de grote bus wanneer je de motorbike taxi naar het busstation meetelt.
Bangkok veranderd snel maar het blijft een aangename stad om wat rond te neuzen en wat te eten. Het aanbod op straat is oneindig en je loopt altijd wel iets tegen het lijf wat je kan gebruiken of iets dat aan vervanging toe is. En je weet nooit wie of wat je tegenkomt!
Voordat we naar de school gaan drinken we eerst nog een koffie en ruim een uur voor de afspraak gaan we op zoek naar de school van Richard. Een Nederlander die zich gespecialiseerd heeft in het geven van een cursus om het examen op de Nederlandse ambassade af te leggen. Op de website van www.nederlandslerenbangkok.com hebben we alle informatie gevonden die we nodig hebben en het email verkeer tussen ons was ook goed en erg informatief.
De school is gemakkelijk en snel te vinden en buiten zitten enkele studenten die net een oefenexamen hebben gedaan. Ze zijn allemaal - zonder uitzondering - erg positief over Richard en de cursus. Dat neemt bij mij meteen wat onzekerheid weg en Lyka voelt zich ook een stuk meer op haar gemak.
In de tijd dat Richard zijn laatste oefenexamens bij enkele cursisten afneemt gaan wij op zoek naar een kamer. Op de aanwijzingen - in het Nederlands van een van de leerlingen - gaan we op zoek naar Building 93 in Sukhomvit Soi 93. Het blijkt een stukje verder weg van de school dan gehoopt maar een kleine 20 minuten wandelen valt wel mee. Onderweg passeren we ontelbare Thaise eethuisjes, straatverkopers en kleine supermarkten. Het zal ons dus aan niets ontbreken de twee maanden die we in Bangkok gaan doorbrengen.
Het “Building 93” ziet er aan de buitenkant prima uit. We worden vreemd aangekeken wanneer we de koele receptie binnen stappen.
‘No English!’, zegt een meisje met een beugel terwijl ze naar de jongen naast haar kijkt die met een modelvliegtuig in zijn handen staat.
Hij knikt naar haar.
‘No problem, I don’t speak Thai!’, lach ik hard op om de spanning uit de lucht te nemen.
Het vliegtuig wordt op een bureau geplaatst en ik begin in langzaam en duidelijk engels mijn verhaal. De communicatie is ouderwets half engels en de andere helft met handen en voeten maar we komen er toch uit. We kunnen een kamer bekijken. Kamer 210 is groot genoeg en van alle gemakken voorzien. Er staat zelfs een koelkast en een magnetron! Ik knik goedkeurend naar een van het onderhoudspersoneel en steek mijn duim op als teken dat we het mooi vinden. Ook Lyka vindt het allemaal prima. Er is gratis internet om de eenzame uurtjes door te komen en Bangkok wacht aan het einde van de soi. Bij de receptie regelen we alle officiële zaken en betalen de eerste maand huur als borg. Het gaat allemaal van een leien dakje en nu kunnen we niet meer terug!
Richard is nog niet helemaal klaar met zijn cursisten en dat is voor mij het teken dat hij een toegewijde leraar is met oog voor zijn leerlingen die de kwaliteit en de service hoger in het vaandel hebben staan dat het horloge. Nog snel een foto van de complete groep die volgende week het examen gaat doen en we kunnen met elkaar de laatste kleine dingen bespreken.
De vragen op mijn denkbeeldige lijst worden allemaal bevredigend beantwoord en met een flinke plastic tas vol met lesboeken gaan we op weg naar Ekkamai. Lyka blijft maar naar die tas met boeken kijken!
‘Pffffff, wel heel veel boeken, moet ik dat allemaal leren?’, zegt ze onzeker.
‘Ja, maar dat is geen probleem!’
‘Duidelijk spreken en lezen is het belangrijkste onderdeel, en dat heb je zo geleerd!’
‘Goed luisteren en nazeggen!’
We kunnen meteen aan boord van de bus naar Pattaya. In de donkere bus denk ik na aan de volgende stappen. Want je moet dit allemaal zelf uitzoeken. Er is geen begeleidend traject zoals bij de politieke vluchtelingen in Nederland. Het examen wordt afgelegd op de ambassade in Bangkok op 19 februari. Maar dan? Als ik straks weer in Pattaya ben dan zal ik eerst eens - onder het genot van een relaxend biertje - opzoeken hoe dat verder gaat met het MVV. Ik hoop niet dat ik documenten tekort kom want we hebben natuurlijk wel het een en ander ingeleverd bij de aanvraag van het toeristenvisum voor Lyka.

Maleisië: Trein nummer 36

In de trein op weg naar Bangkok

Ik kan me niets meer van de afgelopen nacht herinneren. Ook Lyka kan zich niets meer herinneren sinds ik gisterenavond het licht in de kamer had uitgedaan. Het eerste dat in me opkomt is eten. Helaas moet ik dat op de lange baan schuiven want we moeten een manier vinden om uit Alor Setar te ontsnappen. Snel gepakt - we hebben tenslotte alleen het hoognodige uitgepakt - en dan naar buiten waar we al snel worden opgemerkt door de altijd en overal aanwezige sjacheraars die op de loer liggen voor kwetsbare toeristen.
Nadat ik de eerste heb weten te ontwijken wordt de overmacht te groot en wordt ons van alles aangeboden behalve dat waar we naar op zoek zijn. We willen naar Thailand!
‘Impossible!’, roepen ze me toe en zo snel als ze op me af zijn gekomen verdwijnen ze weer naar hun schuilplaatsen in de schaduw van het busstation.
Er zijn drie sjacheraars die overblijven en die geven ons alle adviezen waar we naar op zoek zijn en die we hard nodig hebben. We hebben de volgende mogelijkheden die allemaal hun eigen prijskaartje hebben.
Met de taxi naar de grens en dan overstappen op een andere taxi naar Hat Yai.
Met de bus naar Kuala Perlis, dan met de boot naar Langkawi en dan weer verder met de boot naar Satun.
Met de trein naar Hat Yai of misschien zelfs naar Bangkok.
‘Bangkok?’
‘Ja, Bangkok!’, we hebben in de kortst mogelijke tijd besloten om zo snel mogelijk een einde aan deze reis te maken. We zijn moe en willen zo snel mogelijk terug naar Pattaya waar we lekker kunnen rusten, eten en relaxen. De reis zit er nu op! We moeten alleen nog naar Pattaya zien te komen.
De eerste twee opties vallen beide af door een lange reistijd en de hoge kosten, dan hadden we net zo goed kunnen vliegen! Dus we springen in de eerste de beste taxi die zich voor een redelijke prijs aanbied en gaan op weg naar het treinstation van Alor Setar. Zoals bijna overal in Maleisië ligt het station aan de rand of net buiten de stad. Het station is verlaten en door de hal heen zie ik de werkzaamheden aan de nieuwe lijn die eind volgend jaar klaar moet zijn. Een eindje verderop verschijnt een betonnen kolos die het kleine houten stationsgebouw moet gaan vervangen. Alles in de naam van de vooruitgang.
‘Tutup’, “gesloten” staat er op de kartonnen kaart voor de opening in het glas van het loket.
‘Dibuka’, “Open”, 10:30 - 12:30 16:00 - 18:00, staat er onder geschreven.
Op een schema tegenover het loket zie ik de vertrektijden van de treinen. 07:19 en 17:07, inderdaad, slechts twee treinen per dag en die kan je dan beter niet missen. Op mijn Casio is het pas tien over negen dus we gaan eerst op jacht naar het ontbijt.
De taxichauffeur is plotseling dom en doof voor mijn vraag of we een stukje mee terug naar de stad mogen rijden. Ongeïnteresseerd in een gratis ritje terug, ondanks de fooi, stapt hij in zijn vijftien jaar oude “Proton Saga” en rijdt met een slippende koppeling weg. Op zo’n moment zijn de moslims in Maleisië ook bij mij niet erg populair. Lyka heeft het van een afstandje staan aankijken. Haar ogen schieten vragen op me af die zich gemakkelijk laten raden.
‘Let’s go and find some breakfast!’, roep ik nagemaakt opgewekt en draai me om in de richting vanwaar we zijn gekomen.
Zodra we de hoek om zijn zie ik in de verte meteen een reclamebord van KFC. Niet mijn favoriete restaurant maar waarschijnlijk hebben ze er koffie, ontbijt, gratis internet en airconditioning. Het bord is zo enorm groot dat het lijkt dat het fastfood restaurant een stuk dichterbij zou moeten liggen. Na zo’n tien minuten door de opwarmende stoffige lucht van Alor Setar stappen we eindelijk de verlossende koelte binnen. Een broodje kip, een hartige rijstepap met kip voor Lyka en twee pakjes koekjes als gratis toegift.

We installeren ons uitgebreid in het restaurant want het gaat een lange dag worden. Op het internet ontdek ik al gauw dat het haast onmogelijk is om uit Alor Setar naar Thailand te reizen. De islamitische opstand die het zuiden van Thailand in haar greep heeft is hieraan de oorzaak. Geen enkele vervoerder wil de verantwoordelijkheid nemen om potentiële terroristen te vervoeren of wil dat zijn bus wordt opgeblazen. Dus onze enige hoop is gevestigd op de trein.

Om iets over tien verdwijnt het kartonnen bordje achter het glas van het loket en het gezicht van een gehoofddoekte vrouw verschijnt. Ze kijkt me vreemd aan! Het zal wel niet vaak voorkomen dat er hier buitenlanders voor het loket staan?
‘Selamat pagi (goedemorgen), Is er nog plaats in de slaaptrein van vandaag?’, vraag ik.
Ze ratelt op het oude smoezelige toetsenbord voor haar, ‘Nee, die is vol.’
‘En morgen?’
Opnieuw geratel, ‘Ook vol, de eerste beschikbare plaatsen zijn op 11 december beschikbaar.’
Ze begreep wat mijn volgende vraag zou zijn! Maar het antwoord is een tegenvaller!
‘Kunnen we op een andere manier naar Thailand?’, vraag ik verder.
‘Ja, met de trein van 17:07’, antwoord ze met een glimlach nu haar eerste wantrouwen in de warme ochtendzon is opgelost.
‘Gewone zitplaats tot de grens en daar overstappen op de trein naar Hat Yai.’
Ik hoef niet lang over dit aanbod na te denken. We willen hier zo snel mogelijk weg!
‘Da’s oké, geef maar twee zitplaatsen?’
‘Dan moet u om 16:00 terug komen’, zegt ze vriendelijk terwijl ze langs me heen kijkt naar de volgende klant.
Ik loop langzaam naar het fastfood restaurant terug en neem de stad in me op. Hier zijn we dus echt in een uithoek van Maleisië. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Er is een groot verschil in de uitersten die deze vergeten provincie hoofdstad aan me laat zien. Magere geiten die in het afval naar wat te eten zoeken springen verschrikt op wanneer een nagelnieuwe BMW langs hen heen zoeft.
In de KFC zit Lyka op me te wachten om de laatste ontwikkelingen aan te horen. Het is 10:55 en ik haal eerst nog een gratis tweede bekertje koffie voordat de klok elf uur slaat. Terwijl de koffie in mijn kartonnen bekertje loopt maak ik van het moment gebruik om aan een ander meisje achter de counter naar een paperclip te vragen. Mijn leesbril heeft nu voor de tweede keer een schroefje verloren en ook deze laatste twee dagen kan ik niet zonder. Gelukkig hebben ze er een gevonden en terwijl mijn koffie afkoelt repareer ik provisorisch mijn leesbril.

Internet, wat eten en lezen op mijn Kobo, de dag wachten in de KFC is zo om! Om 15:35 sta ik - deze keer inclusief bepakking en Lyka - weer op het station waar er nu wel enkele mensen op de trein zitten te wachten. Het loopt niet echt storm dus om een zitplaats hoeven we niet te vechten. Mijn zoektocht op het internet heeft opgeleverd dat de bussen vanuit Hat Yai naar Bangkok zonder een uitzondering nachtbussen zijn. Daar heb ik dus écht geen trek in. Het zal dus wel een nachtje slapen in Hat Yai worden!

Zodra het loket open is ga ik de kaartjes kopen en zijn we er in ieder geval zeker van dat we vanavond in Thailand zijn. Nu nog een uurtje wachten en we zijn weer op weg. Tijdens het wachten spreek ik nog met een groepje mensen die de trein in Butterworth hadden gemist. Lyka hoort het verhaal aan en knipoogt naar me. Ze begrijpt nu waarom we altijd heel vroeg en zeker op tijd zijn wanneer we een verplaatsing hebben.
‘Mister!’, hoor ik vanuit de verte een vrouwenstem roepen.
Ik kijk automatisch om en zie de gehoofddoekte vrouw van de kaartverkoop naar me wenken. Ik kijk voor de zekerheid nog eens goed om me heen of ze mij wel wil spreken. Wanneer ik haar weer aankijk wenkt ze opnieuw en knikt ja.
Zodra in binnen haar bereik ben zegt ze: ‘Wilt u nog kaartjes voor de slaaptrein naar Bangkok?’
‘Natuurlijk!’, antwoord ik haar terwijl mijn hart sneller begint te kloppen.
Ze maakt een cirkel met haar arm als teken dat ik moet omlopen naar het loket.
‘Boven of beneden bed?’, vraagt ze vriendelijk.
‘Als het mogelijk is een boven- en onderbed bij elkaar?’, antwoord ik nog steeds opgewonden van de plotselinge aanbieding.
‘Geen probleem, dat is dan 202 Ringgit en 60 sen?’
Ik reken af en staar een eeuwigheid naar de kaartjes in mijn hand, een gelukje kunnen we aan het einde van deze reis wel gebruiken! Lyka is nog blijer dan ik wanneer ik ze vertel dat we vannacht in trein 36 naar Bangkok slapen.

Het eerste gedeelte naar de grens is de slaaptrein nog alleen trein, pas aan de grens worden de plaatsen verdeeld. Waar je normaal met vier personen kan zitten veranderd dat in de slaaptrein naar twee personen.
De immigratie handelingen gebeuren op hetzelfde station en aan de Thaise kant schijnt er een probleem te zijn met Lyka’s paspoort. Ze schijnen ook hier te geloven dat zo’n jonge vrouw onmogelijk een visum voor een jaar kan hebben. De beambte vertrekt uit zijn hokje om waarschijnlijk zijn baas te raadplegen.
Enkele minuten later komt hij terug en ik vul snel aan: ‘Het is mijn vrouw!’, hij kijkt op van het paspoort en glimlacht me toe.
‘Negentig dagen?’, hij kijkt me nog een keer aan en knikt goedkeurend, even later valt de stempel met een klap op de bladzijde van het paspoort.
Bij mij gaat het allemaal wat sneller en tien minuten later zitten we in de trein met een koud blikje bier dat we bij de taxfree op het station hebben gekocht. We toasten op de goede afloop van de dag en bestellen het avondeten. Een vrouw heeft een menukaart gebracht. We bestellen het Thaise voedsel met water in de mond, we waren weer aan verandering van spijs toe. Varkensvlees met paddestoelen en Kip met Cashewnoten, weggespoeld met een volgend koud blikje Tiger bier.

Terwijl de trein zachtjes heen en weer schud hebben we een gesprek dat we al heel lang voor ons uit hebben geschoven. Het gaat over onze toekomst samen. Het gaat over inburgeren en er valt meteen een stilte aan tafel. Terwijl Lyka naar buiten in het voorbij schietende uitbundig groene tropische landschap staart kijk ik naar het silhouette van de slanke lange Japanse medereizigster aan de andere zijde van het gangpad.
Wanneer we samen een toekomst in Nederland willen opbouwen zal Lyka toch Nederlands moeten gaan leren! Of ze dat wil of niet. We kijken elkaar in stilte aan en ik peil de diepte in haar ogen. We luisteren naar elkaars argumenten en angsten. Ik heb terloops op het internet al wat taalscholen bekeken en een schatting gemaakt van de kosten die deze operatie met zich mee zullen brengen. Die zijn ook niet gering maar ook niet onoverkomelijk! De kosten gaan nu eenmaal voor de baat uit.
Gelukkig ziet Lyka nu ook de noodzaak van deze taalcursus in en we spreken af zodra we weer in Pattaya zijn om alles nog eens rustig te bekijken. Gelukkig is de toonsetting van dit gesprek veranderd. Het voelt niet meer aan als vooruit schuiven van een belangrijke beslissing. Die beslissing is in onze harten al genomen, het gaat nu alleen nog om de invulling. Er is een enorme last van mijn schouders gevallen. Ik ben blij dat we eindelijk de volgende stap kunnen gaan maken.
Rond acht uur begint de conducteur met het ombouwen van de zitplaatsen naar bedden. Gelukkig zijn de bedden tegenover onze bedden onverkocht gebleven en wij nemen op de zittingen plaats zodat de conducteur zijn werk kan doen. Elk bed wordt netjes opgemaakt en Lyka bekijkt geïnteresseerd alle sierlijke handelingen van de conducteur. Lyka geniet zichtbaar van haar eerste lange rit in een slaaptrein. Voor mij is het ook leuk om het weer eens te doen. Het is al zeker tien jaar geleden dat ik zelf voor het laatst deze rit in omgekeerde richting heb gedaan.
Vermoeid van de lange dag en alle opwinding kruipt Lyka al snel in het onderste bed. Dat bed is net breed genoeg voor twee personen en wij zijn niet de enige in de wagon die samen op het onderste matras slapen. Een oudere Thaise vrouw glimlacht me toe voordat ze naast haar gehandicapte man in het bed voor ons kruipt. Af en toe komt Lyka’s hoofdje achter het gordijntje vandaan met een vragende glimlach. Waar blijf je nou?

Maar voordat het zover is lees ik nog wat in het nieuwe boek op mijn Kobo. “Het container meisje van Belinda Aebi”, een thriller die zich in Gent afspeelt en doorspekt is met heerlijke Vlaamse woorden en zegswijzen. Ik sip aan een heerlijk koud Singha biertje en zink weg in het verhaal.

Het is onze laatste nacht van deze reis, morgen worden we wakker ergens diep in Thailand, in de buurt van Prachuap Khiri Khan schat ik. Ik kruip, na een dozijn pagina’s tegen mijn meisje aan die al vertrokken is op weg naar dromenland. Een kusje op haar voorhoofd en ik vlij me zachtjes naast haar neer. De laatste gedachten en gevoelens die door me heen schieten zijn heerlijk warm en bevredigend. De laatste stap om samen naar Nederland is eindelijk gezet. Het zal niet gemakkelijk worden maar we moeten beiden onze schouders eronder zetten om de inburgeringscursus tot een succes te maken.

Maleisië: Een lange zit

Alor Setar (Seri 2 Motel (S6)

Was het gisterenavond toch precies genoeg bier geweest en ik ben netjes op tijd naar huis gegaan. Mijn hoofd is troebel maar ik kan wel scherp in de verte zien. Om ietsjes over zevenen verlaten we het achteraf gezien toch wel prettige hotel.

Ik weet bijna voor 100 % zeker dat ik hier nooit meer zal overnachten maar mocht het onverhoopt weer gebeuren dan zal ik het t-hotel weer opzoeken.
Ruim op tijd arriveren we in “Larkin Sentral”, de plaats voor het busvervoer naar alle uithoeken van Maleisië. Ik heb er voor gekozen om een flinke afstand in één keer af te leggen en later wat meer tijd te nemen op andere plaatsen. We eten ons ontbijt vanzelfsprekend weer bij de gouden bogen op het busstation. Vreemd genoeg verveeld het broodje ei me nog steeds niet. De kwaliteit van de koffie maakt ook veel goed! Rust, er is rust in ons. Lyka vraagt zich nog steeds hardop af waarom we niet terug vliegen naar Bangkok. Voor de zoveelste keer leg ik haar uit dat dat onmogelijk was met het open vraag over het visum. Het is nu eenmaal niet anders en we gaan overland van het zuidelijkste puntje van het schiereiland terug naar Pattaya. We zien wel waar we stoppen om te overnachten.
Doughnuts en water voor onderweg. De bus zal niet stoppen voor maaltijden, alleen de verplichte toiletstop om de twee uur. Tien uur, drukte de kaartjesverkoper ons op het hart. Ik weet wel beter. Twaalf zal zeker dichter in de buurt komen! De bus komt in beweging in ik kijk automatisch op mijn horloge. 09:47. We zijn op weg!
Over de rit kan je weinig vertellen. Je hoopt als passagier dat het zo snel mogelijk voorbij is en je probeert zo weinig mogelijk op je horloge te kijken. Elke keer als er wordt gestopt maak je gebruik van het moment om naar het toilet te gaan en wat chips of koekjes te kopen. Ik lees wat op mijn Kobo e-reader totdat de oogleden zwaar worden. “Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan…”, meer dan honderd jaar oud en toch nog zo actueel. Elk mens neemt geheimen mee in het graf. Grote en kleine geheimen die dan voor altijd voorbij zijn gegaan.
Plaatsen waar ik in een ver verleden wel eens ben geweest verschijnen op de bekende blauwe verkeersborden of schieten langs de snelweg voorbij. Voor me zit Lyka te slapen, achter me heeft een vrouw het overal bekende “Gangnam Style” als beltoon. Ze schijnt nogal populair te zijn. De enige onderbreking van de eentonigheid van de reis voor de passagiers is een gewelddadige film over een jonge Maleisische gangster die tot inkeer komt. Het is vanzelfsprekend geen moslim, want die zijn zo niet! Alle klassieke Maleisische vooroordelen zitten in de film. Bijna 4D met Dolby surround op een volume dat me in mijn rugzak op zoek laat gaan naar een set verse oordoppen.
Aan het einde van de middag komt de lang verwachte regen en de bus gaat langzamer vooruit terwijl de ruitenwissers eindeloos van links naar rechts zwaaien. We naderen ons doel want de passagiers verlaten een voor een de bus op een busstation, of zo maar op een afgesproken plaats langs de weg. De klokt tikt gestaag verder en het duister valt wanneer we in de verte Pulau Pinang zien liggen. Voor een moment speel ik met de gedachte om hier uit te stappen. De regen houdt me in de bus.
In Sungai Petani krijgt de chauffeur het - niet geheel vreemde - idee om ons over te laden op een andere bus. Wij zijn nog maar met vijf passagiers over en ik verbaas me dat er niemand over klaagt. Dus ik hou me ook maar stil, ik wil vandaag niet de moeilijke toerist zijn. Ergens is het donker, op een lege onbekende plaats, terwijl de regen neerdaalt, verteld hij een verhaal over een vrouw, een douche en een welkome warme maaltijd. Ik knik bevestigend met hem mee en zeg dat ik ook naar hetzelfde verlang en dat het voor ons net zo’n lange dag is geweest. De twee grote witte ogen van de Indische chauffeur kijken me verbaasd aan.
Na 20 lange onnodige minuten wachten is er nog steeds geen spoor van de bus. Om de twee minuten belt hij weer en schreeuwt steeds harder in de kleine samsung telefoon. Totdat hij het uiteindelijk opgeeft en zonder een woord te zeggen de laatste 50 kilometer naar Alor Setar aflegt. Het is bijna tien uur wanneer we uitstappen en in een donkere moslim wereld staren. Het busstation ligt er leeg en verlaten bij, niet geheel onverwachts want ik had al zoiets gelezen.
We kiezen de eerste de beste kamer die we kunnen vinden. Voor RM 45 hebben we de luxe van een aircon en een toilet op de gang. Een geel plastic pannetje dat drijft in een betonnen bak is de douche. Ouderwets maar effectief! We zijn moe en hongerig. Mijn bloedsuiker is nu zo laag dat ik echt niet meer kan denken en dat alles automatisch gaat. Zonder ook maar een herinnering op te slaan in mijn geheugen. Mijn humeur schommelt tussen vrolijk en depressief, dat is een gevolg van mijn diabetes.
Op bed praten we enkele minuten en we zijn het al snel eens. We proberen morgen zo snel als mogelijk hier weg te komen. Weg naar het bekende Thailand.

Maleisië: Legoland

Johor Bahru (T-Hotel Johor Bahru (515)

Ik begin aan dit verhaal in de wetenschap dat ik vandaag 401 foto’s heb gemaakt die allemaal moeten worden nagekeken en gecontroleerd tot alleen de beste over zijn!

Pretparken of hoe je ze ook wil noemen zijn nooit mijn favoriete bestemmingen geweest. Alleen de gedachte al aan al die jengelende en schreeuwende kinderen, lange rijen wachtende mensen voor de achtbaan en slecht - en tevens veel te duur - fastfood in te drukke eetzalen. Nee, geef mijn portie maar aan Fikkie!
Lyka heeft daar vorig jaar verandering in gebracht. Eén van de zaken die een relatie met zich meebrengt is het delen van ervaringen. Oòk die ervaringen waar je voor je relatie niet aan moest denken. Lyka heeft - niet geheel zonder enige moeite en tegenstribbelen - samen met mij menig tempel en oud gebouw bezocht. Dus sindsdien staan er ook soms pretparken op onze agenda.
Na ons bezoek aan Disneyland Hong Kong moet ik toch ook eerlijk toegeven dat ik het best wel leuk vind. Ik weet zelf niet goed waarom maar ik vermoed dat het ermee te maken heeft dat het in Hong Kong allemaal goed geregeld is en de kinderen nog respect hebben voor hun ouders en vooral voor anderen. Dat wordt ze al van jongs af aan bijgebracht en enige afwijking wordt niet geaccepteerd en zonder pardon afgestraft. Misschien zijn we daar wel fout gegaan in Nederland. De ouders van de huidige jeugd, de babyboomers, zijn in alle vrijheid opgegroeid. Maar de huidige jeugd heeft nog meer vrijheid gekregen en is veranderd in een oncontroleerbare kudde van bandelozen jongeren! Niet generaliseren! Maar toch denk ik dat daar de schoen wringt in de huidige maatschappij, doorgeschoten vrijheden.
Enkele maanden geleden hadden we al afgesproken om op deze eerste decemberdag “Legoland Malaysia” te bezoeken. (http://www.legoland.com.my) Het park ligt op een terrein dat voor industrie was bestemd maar de planning van een pretpark van deze omvang zou ik voor veel banen zorgen en dat zonder de vervuiling die industrie met zich meebrengt. De strategische ligging - naast Singapore - zou het toerisme ook stimuleren en meteen een win/win situatie opleveren voor de provincie Johor.
We hebben een afspraak met Annelyn! Een goede vriendin van ons die we vaker in Thailand en Singapore hebben bezocht. Lyka en Annelyn hebben nu in “Legoland Malaysia” afgesproken.
Dit is dus een van die dagen dat we echt vroeg opstaan! Ik had gisteren al geïnformeerd hoe laat de eerste bus naar het park èn vanwaar die bus zou vertrekken. Om zes uur loopt de wekker af en precies om zeven uur verlaten we het hotel. Het eerste wat ik zie brengt gelijk een glimlach op mijn gezicht! “Selamat Hari Krismas” staat er op een spandoek te lezen op een van de vreemde lantaarnpalen!

En veel mensen in het Christelijke westen vinden dat vreemd! Hier in Azië is het heel normaal. Natuurlijk is Maleisië volgens de grondwet een islamitisch land, maar een gematigd islamitisch land. Vijf en veertig procent van de bevolking heeft een andere geloofs- of geen overtuiging. En dat maakt Maleisië zo speciaal! Hier mengen veel godsdiensten met elkaar, zeker aan de westkust en in het zuiden.
We zoeken onze weg door een doolhof van gesloten winkels in het enorme winkelcentrum op zoek naar de McDonalds waar we eerst wat gaan ontbijten. Hier komt ook meteen een gebrek van deze fantastische vakantiebestemming bovendrijven. De moslimbevolking die in deze moderne tijden niet meer door de staat wordt onderhouden moet ook gaan werken. Generaties op hun krent zitten en gratis geld heeft ze dommer dan dom en luier dan lui gemaakt!
De koffie in het McDonald’s restaurant is op! Ze kunnen de koffie niet vinden vanochtend! Er is alleen thee voorhanden! Ik vraag me hardop af hoe het mogelijk is dat een McDonald’s restaurant zonder koffie komt te zitten. Een eetfabriek met een logistieke organisatie die elk schijfje augurk per verkocht broodje aftelt. En wanneer de computer registreert dat er een nieuwe bestelling naar het restaurant moet komt daar geen mens meer aan te pas.
Wat is het volgende? Ook geen broodjes meer? De Chinese jongen achter me moet lachen en vertrouwd me toe dat ze niet slimmer zijn.
‘Ze, aanhangers van de al ruim vijftig jaar aan de macht zijnde UNMO (United Malays National Organisation), moeten eindelijk werken voor hun geld!’, lacht hij. ‘Ze zijn dommer dan dom die Maleisiërs, maar er mochten voor deze McDonald’s alleen maar moslims solliciteren! Het restaurant moet halal zijn, en blijven! De reinste discriminatie maar wij zijn allang blij dat ze na ruim vijftig jaar ook eindelijk aan het werk worden gezet!’, lacht hij verder.
Het ontbreken van koffie heeft een nieuwe bottleneck in de aanvoer van dranken en spijzen veroorzaakt! De thee is zo lauw als de temperatuur van het zwemwater in een tropisch zwemparadijs! Ik voel het al aan het bekertje en vanzelfsprekend klaag ik hierover! Zonder een koffie ben ik ‘s morgens niet de gemakkelijkste! Het meisje met het hoofddoekje, de assistent bedrijfsleider, kijkt me verlegen en tegelijk verontschuldigend aan. De overige Maleisiërs afkatten gaat nog wel maar een toerist afkatten is nooit goed. Ze wijst zonder een woord te zeggen naar mijn dienblad en daarna met haar open vlakke  hand boven naar het terras.
‘Ik breng de thee naar U op het terras’, zegt ze haast onverstaanbaar zacht.
Lyka surft al op het internet en leest de laatste berichten op Facebook. Verrast kijkt ze naar me op omdat het zo lang heeft geduurd. Geen thee? Ik leg haar snel uit wat er is gebeurd en met verwondering hoort ze mijn verhaal aan. Enkele minuten later verschijnt het meisje met het hoofddoekje op het terras en verontschuldigt zich nogmaals. Ik accepteer haar verontschuldigingen maar ik heb ook een tip voor haar!
‘Zorg dat er in de toekomst een paar pakken met Nescafé instant koffie rood stengels op voorraad zijn om de eerste problemen met het koffiezetapparaat op te vangen!’
Ze staart me voor een moment aan en ik zie in haar ogen de tandwielen van haar gedachten langzaam in beweging komen. Wanneer ze zelf weer in beweging komt begint ze te glimlachen en bedankt me voor de tip. Zij maakt straks een goede beurt op de vergadering waar onderzocht wordt wat er vandaag met de koffie mis is gegaan. Ik heb vandaag in ieder geval mijn eerste goede daad gedaan en het wordt tijd om naar de bus te gaan.
Een makkie! Een lege bus staat precies op de plaats te wachten waar ons verteld was dat hij staan. Om iets over acht vertrekt de bus - met Lyka en mij als enige passagiers - op weg naar “Legoland Malaysia”. Onderweg stappen er nog een paar mensen op de bus maar ik kan niet zeggen dat het druk is. En dat is vreemd! Het is tenslotte zaterdag. Om negen uur staan we met de toegangskaartjes in de hand voor de poort van het kleurrijke blokjespark.

En nu begint het! We zijn ruim op tijd en voorzichtig vraag ik aan Lyka waar we Annelyn ontmoeten.
‘Hier! In Legoland!’, zegt ze zonder enige twijfel in haar stem.
‘Gewoon hier, nergens in bijzonder?’
‘Ja, hier!’
‘Hoe laat?’
‘Weet ik veel, voordat het park open gaat!’
Ik begin nu te twijfelen of het wel een goed idee is geweest om Lyka de afspraak met Annelyn te laten afhandelen. Voor een moment was ik blij dat ze wat werk uit mijn handen nam èn ze moet het toch een keer leren. Maar met zoveel onzekerheden zie ik in gedachte donkere onweerswolken langzaam boven onze hoofden drijven. En ik krijg vanzelfsprekend weer de schuld!
Ik ga maar op zoek naar een bekertje koffie want dat heb ik vanochtend wel gemist. Lyka zoekt een strategisch plaatsje in de schaduw om de aankomst van onze vriendin niet te missen. Koffie heb ik snel gevonden in de Burger King, ze kijken alleen vreemd op dat ik om kwart over negen nog geen trek heb ik een Whopper. Een onschuldig grapje maakt iedereen aan het lachen en de meisjes met de hoofddoekjes kijken verlegen de andere kant op. Om de hoek van de enorme keukenuitrusting verschijnen nog meer hoofden om te zien waarom er zo hard wordt gelachen.
Het is nog geen half tien en het zweet loopt letterlijk langs mijn armen naar beneden!
Het zal een lange hete dag worden!

En wij maar wachten en staren in de verte vanwaar wij verwachten dat Annelyn zal komen! De poorten van het pretpark gaan om tien uur open dus het is begrijpelijk dat het plein zich snel vult met bezoekers die allemaal tegelijk naar binnen willen. Voor ons is dat maar een bijkomend probleem! Er zijn zoveel vrouwen en meisjes met zwart haar op het plein verzameld dat het onmogelijk wordt om Annelyn er tussenuit te vissen. Zelfs al was ze verkleed als Ronald McDonald!
Ik loop wat rond en maak foto’s. Een vruchteloze poging om Annelyn te bellen en dan besluiten we maar om naar binnen te gaan. Er kruipt nog steeds een eindeloze slang richting de kassa’s en voordat die allemaal binnen zijn kan ik tenminste wat foto’s zonder al teveel mensen op de achtergrond schieten.Lyka stribbelt nog steeds wat tegen maar gelukkig weet ik haar ervan te overtuigen dat we binnen ook nog wel kunnen wachten.
In het park is het op het eerste gezicht leuker dan ik verwacht had! Bijna alle bekende gebouwen - er ontbreekt geen enkel stukje islamitische architectuur - zijn in de kleine kleurige blokjes nagebouwd. Voor een Lego (http://www.lego.com) kenner zijn er toch wel een paar voorbeelden waar er duidelijk gesjoemeld is - en veel secondelijm gebruikt - met het op elkaar klikken van de blokjes.

De enige plaats - en tevens meest belangrijkste culture en geschiedkundige plaats van de natie - die ontbreekt is Melaka! Malacca zoals wij het beter kennen wordt hier door de islamitische regering - die al meer dan vijftig jaar onafgebroken aan de macht is - gewoon stilgezwegen. Al het Christelijke en Islamitische erfgoed van de eeuwenoude haven- en handelsplaats is gewoon weggelaten! Dat kan helaas ook nog wel eens voorkomen is dit overigens bijna altijd vriendelijke land.

Voor ons maakt dat weinig uit! Wij kennen als Hollanders de geschiedenis van Malacca. De geschiedenis van de VOC (Vereenigde Oostindische Compagnie) en de eeuwige oorlog met de Portugezen om de rijkste bronnen van handel in het oosten. ok de grootse bouwwerken uit zuid-oost Azië zijn hier aanwezig en ook die zijn prachtig om te aanschouwen.




Het is al tegen elf uur wanneer we toch maar weer terug naar de ingang van het park gaan. We vinden het allebei jammer dat we problemen hebben met het vinden van onze vriendin. Mijn hersenen draaien op volle toeren om een oplossing voor deze patstelling te vinden. Ondertussen poog ik aan Lyka uit te leggen hoe ze volgende keer een waterdichte afspraak moet maken.
‘Daar hebben we nu weinig aan!’, snauwt ze me af.
Inderdaad, daar hebben we nu weinig aan! Dus bij de ingang kijken we samen naar een eindeloze rij mensen die met een kinderlijke glimlach op hun gezicht naar binnen stromen. Terwijl ik de lichaamstaal van bezoekers bestudeer vraag ik me af wie er vandaag meer plezier zullen hebben. De kinderen of de ouders? Ten slotte schuilt er in elke volwassene nog een kind! Je moet alleen durven om de schuif van de emotionele poort te halen en het kind in je weer naar buiten te laten. In onze vreemde samenleving wordt het niet geaccepteerd wanneer een een volwassene het kind in zich af en toe naar buiten laat!
Een grootouder die met een kleinkind speelt is niet de volwassene die met een kind speelt! Het is het kind in de grootouder die met het kind speelt. Ze zeggen niet voor niets: ‘Hij is aan het verkindsen!’, wanneer het volwassen masker oncontroleerbaar van een ouden van dagen afglijd.

We hebben het eigenlijk al opgegeven en zoeken nu samen onze weg door het enorme park. De kans is minimaal dat we Annelyn in deze mensenmassa tegen het lijf lopen. Het wordt nu tijd om ons te gaan vermaken en we kunnen alleen maar hopen dat we Annelyn alsnog tegenkomen.
Met de mooie herinneringen van de 3D bioscoop in “Disney Land Hong Kong” in gedachten gaan we als eerste op weg naar de “Lego 4D movie Xperience”. We zoeken een plaatsje in een van de afgebakende vakken bij de ingang van de bioscoop. We staan er nog niet zo lang en Lyka hoort een bekende stem in het Tagalog (Filippijns) roepen.
Het is Annelyn!
Ongelofelijk dat ze ons heeft gevonden. Het is een klein wonder die deze dag alleen maar leuker zal maken. Die twee meiden hebben elkaar heel wat te vertellen en ik sta erbij en kijk ernaar. Heel af en toe komen er enkele Engelse woorden vergezeld met een glimlach in mijn richting. Dat maakt me niet zoveel uit want ik ben erg blij dat die twee meiden elkaar alsnog hebben gevonden.
Het is een schitterende 4D film over de avonturen van de kleine plastic poppetjes met wind, water en sneeuw. De kinderen en ouders gelijk schreeuwen het uit van opwinding. Helaas kun je hier niet fotograferen. Trouwens, ik heb het door het vallende water druk genoeg om mijn nieuwe Nikon D600 droog te houden!
Eenmaal buiten heb ik twee fantastische modellen om mijn nieuwe camera eens flink aan de tand te voelen en de mogelijkheden te ontdekken. Hoewel het opnieuw een Nikon is zijn er toch grote verschillen met de vorige. Eigenlijk moet ik weer van voor af aan beginnen. Voor een moment denk ik aan die noodlottige dag in Korea toen mijn camerariem brak. Ik schud met mijn hoofd en zet de teleurstelling meteen weer van me af. We gaan nu plezier hebben en ik zal die meiden eens flink laten poseren!

Al kletsend en fotograferend lopen we door het park en bekijken de attracties die de meiden straks willen bezoeken. Het is leuk met zijn drieën maar mijn maag wil ondertussen ook wel wat.

De restaurants zijn duidelijk achtergebleven bij de rest tijdens de ontwikkeling van het enorme pretpark. Het menu is beperkt, de mentaliteit van de - waarschijnlijk verplichte - werknemers onder nul en de kwaliteit en de waardering van het voedsel gaat richting het nulpunt. Pizza, kip met rijst, zoete taartjes en nog meer van dat fastfood. Dat is heel vreemd in een land waar je bijna overal heerlijk - en ook nog voor een redelijke prijs - kunt eten. Wij komen uiteindelijk terecht in de Snackbar waar we lauwe “runderknakworsten” met koude patat eten. Het is niet anders! Vanaf nu volg ik het voetspoor van de twee meiden en de camera draait overuren.

De tijd vliegt om en het is al voorbij zes uur wanneer we het park verlaten. Het is een hele mooie dag geweest, opwindend en met een prettig weerzien van een goede vriendin. Het afscheid is een beetje emotioneel want het zal wel een lange tijd duren voordat we elkaar weer ontmoeten. En we weten ook niet waar! Want Annelyn reist ook met haar werkgever heel Azië rond.

De bus brengt ons snel en efficiënt terug naar de stad. Vanavond gaan we op jacht naar een koud biertje en Chinees eten. We hoeven niet lang te zoeken voordat een foodcourt met alles waar ik naar op zoek ben zich laat vinden. En nog wel achter ons hotel! Koude biertjes, Chinees eten en Maleisisch èn Engels voetbal op een grote oude TV. Mijn avond kan niet meer stuk.

Ik maak snel nieuwe vrienden met wie ik - Lyka is al terug naar de kamer - een biertje drink en voetbal kijk. Ons bezoek aan Legoland Malaysia en weerzien met Annelyn was een groot succes. Morgen hebben we een heel lange busreis voor de boeg!

Ik wil jullie niet deze foto van een Chinese stortbak onthouden!

Een bomvrije stortbak