De eerste echte dag in Bangkok en laten we maar vroeg op pad gaan! Het is nog geen negen uur als we plaats nemen in de eetzaal voor het ontbijt. De serveerster kijkt me verbaasd aan wanneer ik twee omeletten bestel.
Voorzichtig vraagt ze: ‘Contant of op de rekening?’
Ik ben verbaasd want dit is de eerste keer dat het me gevraagd wordt om te betalen voor het ontbijt. En ik weet zeker dat ik de kamer met ontbijt heb geboekt. Deze discussie wil ik niet voeren met de serveerster maar ik stap meteen op de manager van de dienst af.
Hij is erg verbaast wanneer ik hem vraag wat er met het ontbijt aan de hand is. Met een zachte stem legt hij uit dat je nu voor een gebakken ei moet betalen. Koffie en geroosterd brood kunnen we net zoveel nemen als we willen, net als de verlepte rauwkost. Hier ben ik het dus niet mee eens en in niet te misverstane bewoordingen leg ik hem uit dat ik het belachelijk vindt dat ze zomaar de regels voor het ontbijt hebben veranderd. Hij is onder de indruk van mijn betoog en schikt schoorvoetend in. Hij draagt de serveerster op om ons de twee omeletten gratis te serveren. Het ontbijt stelt sowieso al niet veel voor en er dan ook nog extra geld voor vragen is ronduit belachelijk. Maar ja, het zijn Thais en die denken nu eenmaal anders dan wij westerlingen.
Zodra we klaar zijn gaan we op pad want de ambassade van Zuid-Korea ligt in een onontdekt gebied van Bangkok. Zo kom je nog eens ergens! Eerst een stevige wandeling naar het “Sala Daeng MRT Station” en dan voor het eerst een rit in de Metro van Bangkok. Alles heeft een eerste keer en deze eerste keer kijk ik mijn ogen uit. De metro moet al een jaar of vier open zijn maar ik ben er nog nooit in geweest. Sterker nog, ik weet niet eens hoe deze lijn loopt.
Wanneer we eindelijk weer boven de grond zijn gekomen staan we in het felle zonlicht naast het “Thailand Cultural Centre MRT station”. Een korte blik op de GPS en we gaan snel weer verder. De tijd begint te dringen en ik wil de aanvraag zo snel mogelijk achter de rug hebben. Helaas kies ik voor een verkeerde afslag. Ik heb het waypoint van de ambassade moeten wissen en loop nu op mijn geheugen. En dat geheugen blijkt weer eens niet goed te werken. Met een omweg van bijna 2 ½ Km. komen we bezweet en vermoeid bij de ambassade aan.
‘Visa application from 08:30 - 10:30’, staat met grote letters op de deur.
We zijn dus te laat! Maar het had toch niets uitgemaakt want vandaag is het een nationale feestdag en de ambassade is gesloten. We moeten er samen hard om lachen, want hoe krijg ik het toch elke keer weer voor elkaar om op een nationale feestdag weer voor een gesloten poort te staan. Een gealarmeerde bewaker komt ons tegemoet en verteld in gebrekkig engels dat de ambassade gesloten is.
‘Nou, dat had ik ook wel begrepen!’, gaat door mijn gedachten terwijl ik hem vriendelijk bedank.
Maar we weten nu waar het is en de juiste openingstijden. De website van de ambassade is alleen in het Koreaans en het Thai, en dat draagt ook niet bij aan een probleemloze aanvraag. Met een Filippijns paspoort wordt er meestal van je verlangt dat je in Manila een visum aanvraagt. Er zijn waarschijnlijk maar heel weinig Filippina’s op reis in de wereld.
Eerst een kop koffie en een sinaasappel in de heerlijk koelte van een enorme supermarkt. We bespreken de plannen voor morgen en besluiten om het ontbijt morgenvroeg maar over te slaan en nadat we aanvraag voor het visum hebben ingediend meteen te gaan lunchen. En wel in deze supermarkt want het eten ziet er verrukkelijk uit!
We hebben toch niets beters te doen en lopen rustig langs de “Thanon Ratchadaphisek” terug naar het voor mij meer bekende gedeelte van Bangkok. Het is warm en druk. Zodra we een brug over de klong bereiken herken ik een opstap plaats voor de boot naar “Pratunam”. Lyka is hier ook heel blij mee en een kwartier later zitten we achter twee borden Thais eten. In de Big C supermarkt tegenover het Central World Shopping Centre kan je voor twee à drie euro heerlijk eten. Maar je moet het maar weten.
Lyka zit op hete kolen want ze wil gaan shoppen. In Pratunam zijn de afgelopen jaren veel gebouwen uit de grond gestampt waar uitsluitend mode en accessoires worden verkocht. Het paradijs op aarde voor vrouwen. Duizenden vierkante meters met goedkope kleding, schoenen, tassen, riemen, oorbellen en alles wat vrouwen nog meer mooi vinden. Helaas moet ik haar teleurstellen. Morgen gaan we shoppen, vandaag gaan we nog een keer naar Banglampoo.
Voor de tweede keer gaan we zo ver mogelijk met de boot - om door de drup van een zojuist voorbij getrokken tropische regenbui - op Khao San road te belanden. Nou ja, de straat erachter. Thanon Rambuttri heeft eigenlijk de taak van Khao San road overgenomen. Hier herleven de oude tijden totdat het over een paar jaar weer een straat opschuift.
Precies op een hoek met een prima uitzicht op het voorbij trekkende circus vallen we op een terras neer waar een ijskoude grote fles bier maar zestig baht kost. En da’s een prikkie!Het jonge stel op vakantie aan de tafel naast ons wisselt geen woord met elkaar. Zij speelt met het rietje in haar flesje cola en staart in het niets. Hij draait nog maar eens een sigaretje. En ja hoor, Zware van Nelle met rode Rizzla! Bij de eerste - en enige - tonen uit zijn mond bespeur ik een zwaar noordelijk accent. Ze zijn daar van nature al niet zo spraakzaam! Een leuke vakantie gehad?
Wij denken hardop na over de toekomst. 2013 en 2014, twee jaren die erg belangrijk kunnen worden. Inburgeringscursus of toch misschien maar de België-route? Fietsen in Europa of toch maar in Azië? Lyka veranderd nu heel snel. Haar interesses komen meer in de richting van het reizen maar ze weet het niet. Ik weet het ook niet! De Chang zakt heerlijk in me weg en brengt me in een trance waarin ik plotseling creatief met mijn camera wordt. (Twee dagen later blijkt dat alle foto’s waardeloos zijn, vandaar geen enkele foto.)
Het hoogtepunt van vandaag wordt een heerlijke maaltijd bij het “Shoshana Restaurant”. Als je in Bangkok komt dan moet je daar gewoon een keer gaan eten! Al meer dan dertien jaar een begrip bij de backpackers. Een menukaart die nog nooit is gewijzigd of aangevuld en daarmee bewijst dat het wel goed moet zijn. Shoarma van kip, salade, handgesneden patat en een groot pitabroodje! Een hemelse afsluiting van deze relaxte dag. Ik geniet van elk moment zonder computer en dat ik nu geen verhalen zit na te kijken. Een verdiende rust in drukke tijden.
Voldaan gaan we terug naar het hotel en ik trakteer Lyka op een ritje in een Tuk Tuk. Ze kan niet stoppen met lachen als het kleine karretje met een kabaal door de lege donkere straten van Bangkok raast. Het is nog niet eens zo laat. We hadden nog wel wat langer kunnen blijven maar dat lijkt me geen goed idee want we moeten morgen vroeg op. En morgen moet het lukken in de ambassade!
