vrijdag 24 augustus 2012

Thailand: Een welkome onderbreking

Chantaburi (KP Grand Hotel (1719))

Ook met een 90 dagen visum op zak kan het wel eens gebeuren dat je even snel de grens over glipt om een nieuwe stempel te halen! De weken in Thailand zijn mooie, luie en drukke weken geweest waarin ik het niet heb kunnen opbrengen om het land te verlaten. Ik vul mijn dagen met schrijven, eten, slapen en af en toe een paar flessen bier.
Uitgezonderd een weekend naar Bangkok - om voor Lyka een visum voor Zuid-Korea aan te vragen - hebben we Pattaya niet verlaten. En dat heeft toch consequenties! We moeten naar de grens van Thailand met Cambodja om een stempel voor Lyka te halen. Voor mij kloppen alle data nog wel maar omdat ik alleen naar Nederland kom in september - en mijn meisje achterblijft - moet Lyka nog een keertje stempelen.

Zeven uur in de ochtend! Het is voor Lyka al een hele tijd geleden dat ze zo vroeg is opgestaan! Voor mij is het redelijk normaal want met de gordijnen op een flinke kier ben ik wakker zodra de zon de weg naar het zenit zoekt. Snel een douche, een gebakken ei en Lyka wakker maken!
De motor staat klaar en met het weinige bagage in de rugzak voor deze korte trip - slechts een nacht - gaan we snel op pad. We besluiten om het geplande ontbijt bij “Crazy Dave’s” maar over te slaan en wat te eten bij het eerste tankstation dat op onze weg ligt.
De tankstations in Thailand zijn heel veel verandert in de afgelopen jaren. Het zijn complete winkelcentra geworden waar je ook nog benzine kan kopen. Restaurants, koffieshops en winkels zorgen ervoor dat je nooit wat te kort komt. Het Thaise magnetron voedsel is nu ook van een acceptabele kwaliteit zodat een snelle maaltijd uit de ‘Ping’-machine veelvuldig wordt genuttigd. En dus staan we na ongeveer twintig minuten met een koffie in de ene en een bananenkoek in de andere hand naast de motor op de parkeerplaats van het tankstation.
Ik denk diep na terwijl ik naar de blauwe lucht kijk. Gedachten over het fietsen - die me sinds ons bezoek aan Nederland bezig houden - gonzen door mijn hoofd. Ik heb er veel zin in maar ik heb ook nog steeds mijn bedenkingen.
‘Zal ik het wel leuk vinden, en zal Lyka het ook leuk vinden?’
Zeker met het oog op mijn jaren en op de toekomst! Mijn teller staat nu op 52 en ik voel me nog steeds jong, maar de jaren gaan toch wel tellen. Ik heb nog zoveel plannen dat het de “Lord Buddha” niet gegeven is om me al te snel te reïncarneren.
‘En wat met kinderen in de toekomst?’
Ik schrik en kom weer terug in de hedendaagse realiteit en denk na over het schrijven van dit stukje.
“Een roadtrip”,  één van de moeilijkste disciplines om te schrijven - althans voor mij dan. Je zit uur na uur in het zadel en als in een trance ben je bezig met het verkeer om je heen terwijl je op hetzelfde moment het landschap om je heen probeert in je op te nemen. Erg moeilijk om dit te beschrijven!
Nadat we een twintig kilometer lange rechte weg hebben verlaten - vol met stinkende zware vrachtwagens - geeft mijn GPS aan dat we linksaf moeten. Na enkele honderden meters is er geen groter contrast denkbaar. We zijn alleen! Af en toe zien we een oude pick-up truck of brommer op weg zijn naar een plantage. Want dit is nu het landsschap. Geen eindeloze industriële parken meer - met grote fabrieken - maar de stilte en rust van de plantages. Hoofdzakelijk is het rubber maar dat zal straks langzaam overgaan in fruit want het oosten van Thailand is een grote boomgaard van fruitbomen.
De zon staat al aardig hoog aan de hemel en wordt met de minuut sterker wanneer we onze eerste echte stop maken. In de schaduw van een tempel drinken we wat koude thee en eten een sinaasappel die Lyka uit Pattaya heeft meegebracht. Ze heeft ook geleerd om niets te verspillen - m.a.w., we gooien geen eten meer weg! In totaal is het ongeveer 325 Km tot ons hotel. Dat klinkt minder dan het is! Hoewel de motor een respectabele 195cc cilinderinhoud heeft ligt de gemiddelde snelheid voor zo’n trip toch een stuk lager dan je zou verwachten. In al die jaren op de motor in Thailand heb ik geleerd dat het beste schema vijftig minuten rijden en tien minuten rusten is. Dat is prettig voor je hele lichaam, je concentratie maar nadrukkelijk voor je kont. Je gemiddelde snelheid zal dan rond de veertig kilometer per uur liggen. Een kleine rekensom en je zit zo maar ruim acht uur in het zadel. Vanzelfsprekend stoppen we straks voor de lunch bij een lokaal restaurant langs de weg voor een bordje authentiek Thais eten!
Ik haal de zonnebrandolie voor de eerste keer vandaag uit de zadeltas. Ik spray mijn onbedekte ledematen - en mijn gezicht - voor de eerste keer  en kijk uit een ooghoek naar de steeds donker wordende lucht. De wollige witte wolken krijgen steeds donkerdere koppen en het lijkt er op dat er regen in de lucht hangt. In de verte aan de horizon zijn het al echt - van die in de tropen bekende - onweersbuien.
Zonder een woord over de aanstaande regen tegen Lyka te zeggen stappen we weer in het zadel voor de volgende sessie van vijftig minuten.
Nog voor deze vijftig minuten aan een einde zijn gekomen is er al twee keer gestopt om te schuilen voor de regen. De eerste bui valt nog wel mee. De tweede bui is te overzien en de derde bui wordt echt teveel. Binnen een minuut gaat het van droog naar een stortregen van bijbelse proporties. Ik had net genoeg tijd om mijn jas aan te schieten maar Lyka zit onbeschermd achterop. Een schuilplaats is niet één, twee, drie voor handen en nat tot op het bot zet ik na enkele minuten de motor op de zijstandaard onder het dak van een verlaten markt.
Het was niet slim om schoenen in plaats van rubberen sandalen te dragen! Het water staat letterlijk in mijn schoenen en er zit niets anders op dan mijn wollen sokken uit te wringen en zonder sokken weer in de schoenen te stappen. Niet écht comfortabel maar dit zijn nu eenmaal de tropen!
Ik heb een beetje medelijden met Lyka die als een verzopen katje naar mijn bewegingen staat te kijken. Haar keuze om geen jas mee te brengen speelt haar nu wel heel erg op. Maar ja, het is in ieder geval bijna dertig graden en dan valt het allemaal nog wel mee. Ik bindt mijn sokken aan het stuur om te drogen en we gaan verder naar de grens.
Binnen een half uur zitten we weer midden in zo’n stortbui maar het grote verschil is nu dat we bij een restaurant kunnen schuilen. Even zitten, lekker eten en een beetje bijkomen van de rit. We zijn al dik over de helft en aan het einde van de rit wacht een mooie droge hotelkamer. Dat is een goede gedachte!
Na het eten gaat de gasschuif wat verder open en met een hogere snelheid dan normaal blazen we naar de grens. Een formaliteit, maar wel een met een corrupt randje!

Visum voor Cambodja = gratis
Visum voor Thailand = gratis
Totaal voor het stempelen? 300 baht zonder een kwitantie!

Maar ja, het is niet anders! Met een goed gevoel springen we weer op de motor om zo snel mogelijk naar Chantaburi te komen. Met uitzondering van een lichte bui arriveren we bij het “KP Grand Hotel”. Een goed drie sterren zakenhotel midden in het centrum. De motor gaat op slot in de parkeergarage onder het hotel en wij zoeken snel de kamer op om ons te verlossen van onze natte kleding. Wit en verschrompeld van het regenwater komen mijn voeten uit mijn schoenen tevoorschijn. Ik schiet mijn slippers aan terwijl Lyka alweer slaapt. Honderd tv-kanalen met zenders in alle talen behalve een die ik kan verstaan. Onder ons droogt Chantaburi langzaam op.
‘s Avonds hebben we een gezellig samenkomen met oude vrienden en bekende bij “49 Restaurant”. Het is altijd weer gezellig om je vrienden na zo’n lange tijd weer te zien. Vrijdagavond in een grote stad in het oosten van Thailand. Om kwart over tien de laatste ronde en om vijf over half elf is het restaurant helemaal leeg.

Welterusten!
Copyright/Disclaimer