Om zeven uur besluit ik persoonlijk om nog maar een uurtje langer te blijven liggen. Lyka is de laatste die hierover zal klagen! Het is heerlijk onder het dekbed en de koelte van de airconditioning is ook aangenaam.
Maar om acht uur moet het dus echt gebeuren! We springen uit bed - nou ja, ik spring en Lyka kruipt - meteen onder de douche. Het water in de ketel kookt wanneer ik me afdroog en het eerste kopje koffie van de dag is een feit. Ik voel me niet op mijn gemak en voorzichtig vertel ik Lyka dat de plannen voor vandaag zijn aangepast. Geen ontbijt, maar meteen op weg naar de ambassade van Zuid-Korea. We ontbijten wel als we daar klaar zijn. We weten nu dat er om de hoek een enorme supermarkt is was we lekker kunnen eten. Dus het visum - ook omdat de ambassade maar van 08:30 tot 10:30 open is voor visumaanvragen - is het allerbelangrijkste voor deze ochtend.
Voor de tweede dag op rij stappen we op de roltrap naar beneden de metro in. Ik heb nu meer oog voor de metro van Bangkok en ik moet eerlijk bekennen dat het toch wel een mooi stukje bouwkunst is. In de trein door de lange donkere tunnels loop ik in mijn gedachten nog een keer de bijgevoegde documenten - bewijzen - na. Alles is er en ik kan niets bedenken waarom we geen visum zouden krijgen.
Deze keer lopen we zonder omweg naar de ambassade. Het is opvallend druk op de visumafdeling van de ambassade. Het gaat ook erg langzaam en dat beangstigd me een beetje. Aanvrager na aanvrager wordt onverrichterzake weg gestuurd. Soms gaat de aanvrager de discussie aan met de medewerkster van de ambassade maar steeds zonder resultaat. Een vreemde vertoning!
Wanneer we eindelijk aan de beurt zijn wordt mij angst de waarheid. Een hele reeks van vreemde vragen! Over mijn en Lyka’s visum voor Thailand. Maar daar kom ik toch niet voor? En over mijn werk? Het feit dat ik niet werk en in Lyka’s haar levensonderhoud voorzie blijkt heel vreemd in de ogen van de ambassade medewerkster.
‘Heb ik wel voldoende geld om voor vier weken naar Korea te gaan?’, vraagt ze zonder enige schaamte.
‘Natuurlijk heb ik voldoende geld om naar Korea te gaan!’
‘En heb ik bewijzen dat dat geld op een Thaise bank staat?’
‘Nee, natuurlijk niet! Dat geld staat op de oer-Hollandse Rabobank in Zaltbommel!’
Het meisje begrijpt er eigenlijk helemaal niets van. Ook haar collega die zich met onze aanvraag bemoeit staat uit onwetendheid met haar handen in haar haar. Het is een vreemde situatie die ons gelukkig geen geld kost. Het visum voor een inwoner van de Filippijnen is gratis dus dat is geen probleem.
De medewerkster zet alles met een paperclip aan elkaar en zegt, ‘22 augustus ophalen!’
Maar er staat wel een rode stempel “Interview” op het ophaalbewijs. Lyka is door al deze ophef niet meer zeker van haar zaak en staat muisstil naast me. Terneergeslagen lopen we samen richting de supermarkt om te gaan eten. Ik vertel haar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken en dat alles weer op zijn pootjes terecht komt. Ze hoort me niet! Ze is diep in gedachten verzonken en denkt na over het interview. Ik leg haar nog eens in alle rust uit dat ze zich geen enkele zorg hoeft te maken en dat we volgende week woensdag gewoon haar paspoort met het visum er in op kunnen halen.
Voor het ontbijt is het te laat dus noem het maar een vroege lunch van rijst met toebehoren. Het smaakt uitstekend en ik kan jullie aanbevelen om te gaan eten in een “Big C supermarket”. Het is goed, het is niet duur en het is er schoon.
We verlaten het hotel alleen nog om een paar biertjes met oude vrienden te drinken. Het zijn drie leuke dagen geweest en ik ga er van uit dat we volgende week het paspoort met het visum op kunnen halen.
