Maleisië, de zoete geur van mensenvet

Malacca (Heeren Inn), 28 maart 2010

Ik ben me er terdege van bewust dat er aan mijn verhalen over Nieuw Zeeland en Australië abrupt een einde is gekomen.
Waarom? Nou, dat vroeg ik me dus ook af!
Ruim vier weken later en veel nadenken kan ik met een, voor mezelf, aannemelijke verklaring komen.
Ik ben gewoon moe, erg moe, heel moe en ik ben het reizen zat. Ik heb er genoeg van om elke dag uit mijn rugzak te leven en om de paar dagen weer naar een slaapplaats te gaan zoeken.
Nieuwe bestemmingen boeien me steeds minder omdat ik de laatste tijd zoveel gezien en beleefd heb dat ik problemen heb met opslaan en mooie plaatsen altijd weer met een andere plaats vergelijk. Bekende plaatsen maken me zo lui dat ik alleen maar uitslaap en eet. Natuurlijk schrijf ik stukjes en beetjes voor mijn boek maar het schiet niet echt op.
Nu ik het probleem heb gelokaliseerd kan ik ook gaan zoeken naar een oplossing maar tot nu toe heb ik die nog niet gevonden. De enige echte oplossing tot nu toe lijkt een periode van rust inlassen. Een paar maanden gewoon niets doen! Gewoon lanterfanteren en een beetje lekker eten. Het zal niet gemakkelijk zijn om de rust te vinden die ik zo hard nodig schijn te hebben. Een paar nieuwe projecten kunnen me op de computer wel bezig houden.

Nu mijn zintuigen meestal stationair draaien lijken ze ook gevoeliger geworden voor kleinere zaken. Hele kleine dingen die ik vroeger niet zag of waar ik niet bij stilstond verschijnen nu levensgroot in mijn belevingswereld. Vandaar de vreemde titel van deze bijdrage.

Is het een Thaise, Aziatische of menselijke eigenschap dat wanneer het te goed gaat met de zaak de klad er langzaam insluipt?
Vooral in Singapore was ik deze keer geschokt over de toestand van het Sky Orchids (aka SG98) Hostel. De eerste keer dat ik hier kwam, twee jaar geleden, was alles brandschoon en de sfeer was perfect. Natuurlijk heb ik langzaam de situatie zien veranderen maar een beetje onderhoud kan toch geen kwaad?
Neem nu de matrassen en hoofdkussens op de stapelbedden als voorbeeld. Na ruim anderhalf jaar en 500 nachten verder liggen hier nog steeds dezelfde spullen op het bed. 500 maal SGD 10 = SGD 5000 (€ 2400,-) en dan zou je toch zeker verwachten dat in ieder geval geval de hoofdkussens en de dekbedden zouden zijn vernieuwd! Nee dus! De zoete geur van mensenvet kwam mij uit de kussens tegemoet en dat was deze keer een minder aangename ervaring.
Het speelde zelfs zo ver dat ik heb besloten om het de volgende keer maar weer eens ergens anders te proberen. In de Straight Times stond een mooi artikel over de opkomst van veel nieuwe hostels rond Little India en Bugis Junction. Dat zijn de plaatsen waar ik een jaar of tien geleden altijd op zoek ging naar een slaapplaats.
Maar dat is voor later dit jaar.

Mijn camera had ook vakantie en ik schoot geen één foto vandaag. Morgen beter!