Vandaag wordt ik voor het eerst alleen wakker op mijn kamer. Het is erg fijn om weer zonder oordoppen te kunnen slapen maar het is ook minder leuk om na twee weken weer alleen te zijn.
De verhuizing naar mijn nieuwe kamer gisteren was perfect verlopen. In plaats van de eenpersoonskamer waar ik voor betaald heb heeft onze agent in Kathmandu kunnen regelen dat ik een mooie ruime tweepersoonskamer heb gekregen. Een hele ruime kamer met een koelkast en flinke TV. Niet dat ik veel TV zal kijken maar voor de schaarse momenten is het toch wel welkom. Het Marshyangdi Hotel in Kathmandu is zeker zijn geld waard. Drie sterren en aan de rand van Thamel maken het een goede uitvalsbasis voor dagtochten in en rond Kathmandu.
Maar eerst nog even terug naar gisteravond! Zit ik rustig op mijn gemak in de stralingswarmte van een houtvuur na
te genieten van de maaltijd met een laatste slok bier in mijn fles en ben ik bijna klaar om terug te gaan naar mijn hotel komen er twee bekenden uit Zaltbommel het restaurant binnen gestapt. Hans en Francien zijn twee van de vele fanatieke fietsers die over onze planeet rijden.We wisten, via via, dat we rond deze tijd in dezelfde omgeving zouden zijn maar elkaar tegen het lijf lopen in een stad met anderhalf miljoen inwoners is toch wel bijzonder. Natuurlijk schuif ik bij ze aan en bestel nog een biertje. We hebben elkaar veel te vertellen want het is alweer vier jaar gelden dat we elkaar tegen het lijf liepen in Thailand. Het is een kleine wereld!
Deze eerste dag alleen in Kathmandu doe ik eigenlijk verder helemaal niets. Ik heb moeite om het hotel te verlaten en alleen door de straten van Kathmandu te dwalen. De smalle straten van Thamel benauwen me. Ze lijken teveel op Fez waar die kutmarokkanen me overvielen. Ruim een jaar later spookt het nog door mijn hoofd. Ik kom niet verder dan een paar honderd meter van mijn hotel en ik eet in een Thais restaurant om de hoek. Ik weet dat het zo niet verder kan en dat ik de ban moet doorbreken.
Ik neem me voor om morgen tegen mijn gevoelens in op stap te gaan in de smalle straten van Thamel want het heeft geen zin om een week lang op je bed in een vreemd hotel te liggen.
