Gisteren was alweer mijn laatste dag in het altijd zo plezierige Singapore. Er was een wandeling gepland in het natuurpark van Bukit Timah. De zon scheen door de wolken toen ik om een uur of negen mijn hostel verliet op weg om een ontbijttje te pikken. Ook na het ontbijt zag het weer er nog goed uit. Ik daalde af in de catacomben van het City Hall MRT Station om de trein te nemen naar Jurong East MRT Station.
Eenmaal weer boven de grond begon de lucht te betrekken en na een korte rit op lijn 66 naar de ingang van het park werd de lucht grijzer en grijzer totdat hij de kleur had van een postduif. Net na mijn eerste stap buiten de bus zag ik de grote donkere natte vlekken op het asfalt van de weg verschijnen. Én dat was dus meteen het einde van de wandeling! Op de voorkant van de volgende bus die voor me verscheen stond met grote letters “ORCHARD ROAD”. Ik twijfelde geen moment en stapte in.
“Het zou nu eens tijd worden om wat meer buslijnen te leren kennen”, dacht ik bij mezelf.
De trein heeft namelijk geen geheimen meer voor en ik kan goed mijn weg vinden in Singapore. Maar ik weet ook dat ik regelmatig de langere route neem als ik ergens naar toe wil.
De meeste mensen denken dat Singapore gewoon een grote stad is. Helaas moet ik die groep teleur stellen want Singapore is een flink eiland. Hoe groot? Dat moet ik ook eens even opzoeken: Wikipedia Singapore. Maar hoe groot in praktisch denken? Bij aankomst in Orchard Road stond de zon alweer aan de hemel en was er van regen en onweer niets meer te bekennen.
Meer dan het ontdekken van de Japanse keuken heb ik eigenlijk deze middag niet gedaan. Een lekker bakkie koffie met een stroopwafel bij de Starbucks en een beetje rondlummelen. Bukit Timah is er de volgende keer ook nog wel!
Mijn avond was natuurlijk weer bij 99 cents en ook vanaf hier ging ik nu eens met de bus naar het hostel terug. Lijn 2 of 51 was me verteld. Precies op de hoek van mijn hostel stapte ik uit de bus. Dat zou me in de toekomst een flinke wandeling schelen, en de bus gaat ook nog iets later op de avond.
Wat waren mijn kamergenoten drie lastige klootzakken gebleken! Om half één waren ze naar bed gegaan en dan ook nog even pakken voor het slapen gaan. Het licht aan en tijdens een luid gesprek met veel gelach werden de rugzakken gepakt. Ik hoorde er één zeggen dat zes uur slaap wel voldoende was. Helaas, pindakaas! Ik zette de wekker om vijf uur zodat ze in ieder geval een gebroken slaap hadden, net als ik.
Toen om vijf uur de wekker afliep en ik naar het toilet ging waren ze in ieder geval niet erg gecharmeerd van het lawaai dat mijn iPhone had uitgekraamd. In de woonkamer zaten al twee meisjes aangekleed te wachten totdat de manager zou verschijnen. Voor zover ik het begreep moesten ze dezelfde vlucht naar Sydney halen als de drie in mijn kamer. Ik wees ze snel waar het brood en de thee stond zodat ze alvast aan het ontbijt konden beginnen.
Om zeven uur stonden de drie klagend op en verdwenen zonder zich te douchen en afscheid te nemen. Zo, dat probleem was ook weer opgelost. Ik draaide me nog een keer om en wist dat de wekker om half negen mij het signaal zou geven om op pad naar Melaka (Mallacca) te gaan.
Na een heerlijke douche nam ik afscheid en bedankte de manager voor haar gastvrijheid. Om in de toekomst problemen met het reserveren te vermijden kreeg ik nu haar persoonlijke telefoonnummer zodat ik alleen nog maar het haar te doen had.
Het zonnetje stond al hoog aan de hemel toen ik gepakt en gezakt met mijn nieuwe schoenen naar buiten stapte. Ik keek nog eens naar beneden en was in mijn nopjes met de grijze bergschoenen die al bijna vier dagen oud waren maar ook al een kilometertje of vijftig op de klok hadden staan. Ze voelden al natuurlijk en ingelopen aan en ik wist dat het inlopen al bijna achter de rug lag. Straks gaan ze nog mee naar Nederland/Schotland en dan moeten ze kilometers genoeg hebben gelopen voor de grote test in Japan. (Zorg dat je schoenen in orde zijn Tett!)
De rituelen van het ontbijt zijn jullie nu wel bekend en een klein uurtje later stapte ik de gele bus van de Causeway Link in die net op het punt stond om te vertrekken.
“Doorlopen!”, maande de chauffeur die het geld voor de kaartjes later zou innen.
Eenmaal plaatsgenomen haalde ik het muntgeld uit mijn broekzak te voorschijn en ik was er van overtuigd dat ik zeker SGD 2,40 aan kleingeld had. Bij het tellen bleek het maar SGD 2,20 te zijn. Nu heb ik een hekel om veel van dat muntgeld de grens mee over te slepen omdat die kleine bedragen het eigenijk niet waard zijn. Ik keek eens om me heen en zag dat mijn buurman mijn verrichtingen aandachtig gade sloeg.
“Heeft U misschien twintig cent voor me?”, vroeg ik hem.
Zonder te twijfelen haalde de man zijn portemonnee uit zijn broekzak en overhandigde me een muntje. Het probleem was niet die twintig cent maar het “gepast betalen”. De chauffeur geeft namelijk geen wisselgeld terug, en dat wordt zo’n ritje wel heel erg duur.
Terwijl ik mijn handvol kleingeld in de roestvast stalen doos wierp vroeg ik me af of de chauffeur het opgemerkt zou hebben als ik maar SGD 2,20 in het apparaat had geworpen. De kleine Indiër overhandigde me het kaartje, dat je goed moet bewaren omdat je soms in een andere bus terecht komt, terwijl hij naar het rode verkeerslicht keek. Ik was dus nu echt op pad naar Melaka.
In principe had ik nu nog maar één probleem! Ik had namelijk per ongeluk alle muziek van mijn iPhone gewist. De drie uur in de bus zou ik dus in gepaste stilte doorbrengen. Eindeloze palmolie plantages raasden voorbij terwijl bijna iedereen in de bus in diepe slaap was. Mijn gedachten dwaalden af naar Japan en Nepal. De twee grote bestemmingen voor de rest van dit jaar.
Bij aankomst in de stadsbus ontmoette ik een Nederlands meisje, Nicole, die ook alleen op pad was. Ik wees haar de weg naar Ringo’s Foyer en we maakten een afspraak om vanavond samen wat te drinken. Kamer 207 in het Heeren Inn Hotel was al voor me in gereedheid gebracht en de rest van de dag was vakantie! Een heerlijke maaltijd en een paar biertjes bij Ringo Classic. Ik lag net na twaalf uur onder de dekens, ik had echt wat slaap in te halen na die vier slechte nachten in Singapore.
