Wat een start van de dag! Ik weet nu ook weer waarom ik altijd op dinsdag wil vertrekken. Zondagavond was er namelijk een voetbalwedstrijd op de tv die ik voor geen goud wilde missen. Liverpool tegen Aston Villa, een topper in de Engelse competitie. Het enige probleem was dat de wedstrijd om elf uur ‘s avonds begon en ik om kwart over vijf ‘s morgens mijn bed uit moest.
Natuurlijk had het gerstenat rijkelijk gevloeid en ik kan nu niet zeggen dat ik mijn hoofd erbij had toen de wekker afging. Mijn rugzak was gelukkig al gepakt en alleen de hoognodige elektronica moest nog worden toegevoegd. Achterop de motortaxi probeerde ik nog na te denken of ik misschien iets was vergeten. Tevergeefs, de systemen werkten wel maar er werd tijdelijk geen data meer opgeslagen.
Om iets voor zes kwam ik op het busstation aan en kocht nog even snel wat te drinken voor onderweg. Een ijskoffie en een flesje water. De eerste gleed meteen naar binnen maar het beoogde cafeïne effect bleef uit! Nog voordat we Pattaya hadden verlaten was ik alweer in diepe slaap.
Met een schok schoot ik wakker toen we om half acht op de luchthaven van Bangkok arriveerden. Mijn eerste etappe zat er op en ik voelde me na anderhalf uur slaap niet echt beter. Eten! Ik moest eerst iets eten! Ik herinnerde me dat er aan het einde van de vertrekhal een kleine supermarkt was die van die voorverpakte sandwiches verkocht. Alles zou nu voldoen, zolang ik maar iets in mijn maag kreeg.
Een Chickenham and Cheese Sandwich viel mij ten deel, terwijl ik met lange tanden de droge boterhammen naar binnen zat te werken beloofde ik mezelf om nooit, en dan ook écht nooit, meer op een maandag te vertrekken. Waarom ik het deze keer had gedaan was voor mezelf ook nog steeds een compleet raadsel.
Met de batterijen van mijn lichaam nu op 25% geladen sloot ik met een licht gevoel in mijn hoofd aan bij de rij mensen die voor de balies van de immigratiedienst stonden. Ik keek eens goed om me heen en zag dat het een mengelmoes van rassen en kleuren was. Natuurlijk stond ik weer in een rij met een paar Indiërs en Chinezen die hun papieren niet goed hadden ingevuld. Balpennen ruilen en lenen en dan die verrekte formulieren invullen terwijl mijn blaas zich langzaam vulde.
Nadat ik ook deze tweede etappe goed was doorgekomen viel ik met een plof in de zachte fauteuil bij “Whittard of Londen”. Een echt kopje koffie en kijken naar de passagiers en cabincrew van een Russische chartermaatschappij. Dikke stewardessen die vroeger waarschijnlijk in de mijnen hadden gewerkt! De meiden van de KLM waren er schoonheden bij. Ik was te moe en te lui om mijn laptop te voorschijn te halen. Eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk het vliegtuig in om nog een paar uur te kunnen pitten. Het was nog geen half negen en ik moest zeker nog drie uur langer wachten voordat we vertrokken.
Bij het inchecken ontdekte ik een grote verandering voor het vliegen met Air Asia. Voor het eerst had ik een stoelnummer toegewezen gekregen. Was het voorheen zo dat het niet hebben van een stoelnummer al problemen gaf vroeg ik me nu af hoe het vandaag zou gaan. De reden was me echter wel duidelijk! Je kon sinds een paar weken voor een klein bedrag extra vooraf een stoel boeken. Natuurlijk moesten dan ook de andere passagiers een stoelnummer krijgen.
Inderdaad, het was precies zoals ik verwacht had. Het voorheen zo gemakkelijk instappen en een stoel zoeken was omgewisseld voor een chaos die geen grenzen kende. Het was ook duidelijk te zien dat de normaal zo lief glimlachende stewardessen er ook niet erg blij mee waren. Bekvechten over kinderen aan het raam en een stel bebaarde mannen in witte jurken met theedoeken om hun hoofd stemde in het algemeen niemand blij.
Eindelijk rolde de Airbus A320 langzaam achteruit over het beton. We waren op weg naar Singapore en ik had nu weer zin in een broodje en een cola. Lichtjes beter voelde ik me nu en ik wilde nog even een uurtje slapen. Van dat slapen kwam niets! Achter me zat een kleuter van een jaar of vier die ruim twee uur onafgebroken tegen de achterkant van mijn stoel zat te schoppen. Ik keek kwaad naar de moeder maar die was Thai. Kinderen zijn de baas in dat land en ik moest me dan maar met mijn eigen zaken bemoeien.
Changi International Airport is met haar ruim dertig jaar nog steeds een deftige dame. Het is altijd aangenaam om er te arriveren en kennis te maken met haar vriendelijke medewerkers. Ja, daar zouden ze op Schiphol nog wel wat van kunnen leren. In de MRT op weg naar Aljunied sloeg uit het niets de paniek toe. Mijn bed in het Sky Orchids Hostel was niet bevestigd en ik hoopte vurig dat ik toch op mijn vaste kamer zou kunnen slapen. Met een raam namelijk, de anderen hebben geen ramen of zijn een verdieping hoger waar niemand zicht heeft op je spullen.
Ik had me weer voor niets opgewonden want mijn reservering was wel doorgekomen en ik sliep ook gewoon op mijn vaste kamer voor de speciale prijs van € 9,- per nacht. Ja, Singapore is echt niet duur als je een beetje de weg weet! Nadat de papierwinkel was afgehandeld en mijn bedje was opgemaakt ging ik meten verder naar Chinatown. Aan mijn voeten zaten namelijk sandalen. Nu het moment aangebroken om de schoenen te kopen die ik waarschijnlijk in november nodig zou hebben.
Bij Mustafa in Little India moest ik wel eerst even wat van die oude travellercheques omwisselen. Die dingen had ik al jaren liggen en met de opmars van de ATM zijn ze eigenlijk overbodig geworden. Met een flink pak Singapore Dollars liep ik door de drukke straten van Singapore op weg naar Adventure 21.
Het was leuk om mijn oude vrienden weer te zien. Een uurtje later was ik de nieuwe eigenaar van een paar grijze bergschoenen en een kwitantie voor SGD 1500 voor aanbetaling voor mijn reis naar Nepal. Yep, het is nu eindelijk definitief. In november ga ik voor twee weken naar Nepal, het doel is een trek naar het Anapurna Base Camp. In het kort ook wel de ABC trek genaamd.
De schoenen gingen meteen aan en de sandalen in de plastic tas. Een Chinese maaltijd en één grote fles Tiger bier waren genoeg voor me vanavond! Om half tien lag ik in mijn stapelbedje. Morgen heb ik weer een belangrijke dag voor de boeg. Ik moet nog enkele zaken afhandelen en dan kan in de laatste twee dagen lekker wandelen. Welterusten.
