woensdag 28 maart 2007

Thailand, de laatste zeven dagen

Pattaya 27/03/2007

De tijd vliegt om als je plezier hebt. Weer een week voorbij en het was een drukke week. Ik heb gewandeld als een sportman, ik beleef er veel plezier aan om door de stille buurten en smalle straatjes van Pattaya te dwalen. Soms maak ik wel eens wat vreemde dingen mee maar het opfrissen van de gedachten in het hoofd is wat het wandelen echt fijn maakt.
Er staan ongeveer 72 kilometer op de teller deze week. Woensdag de 21ste wandelde ik walkingstreet in en tot mijn verbazing zag ik een colonne van ambulances met de zwaailichten aan. De gedachte die het eerst in mij opkwam was die van een grote brand in een hotel of misschien wel een terroristenaanval met een gas of zo.
Er zat maar weinig beweging in de verkeersopstopping dus kon ik er gemakkelijk langlopen. Tijdens het inhalen viel het mij op dat de busjes vol zaten met zingende en juichende oudjes. Ook de muziek begon nu flink aan te zwellen. Het was een optocht! Snel kocht ik een fles groene thee en ik waadde mij een weg naar de voorkant van de optocht zo snel als het mogelijk was. Bijna aangekomen bij de kop van de optocht liepen grote groepen kinderen in mooie kostuums met beschilderde gezichten. Ze zongen vrolijk en sloegen op grote trommels. Het leek er op dat ze dieren van de Chinese dierenriem nabootsten. Weer een feest uit duizenden van de vrolijke Chinezen.
De snelheid waarmee er hier in Pattaya wordt gebouwd verbaasd mij al heel lang. Wanneer ik weer eens door een buurt loop waar ik een tijd niet ben geweest zou ik haast kunnen verdwalen. Ik moet soms echt goed kijken waar ik me nu weer bevindt. Ik wil niet eens meer weten waarvoor ze al het beton gebruiken tenzij het voor een nieuw (ander) restaurant is.
Met mijn reis naar Zuid-Korea in mijn achterhoofd begon het op te vallen dat er veel Koreaanse restaurants zijn in Pattaya, erg veel zelfs. Zijn jullie wel eens in een Koreaans restaurant geweest? Ik zou niet eens weten wat ik zou moeten bestellen dus ben ik er ook nooit geweest. Dat zal waarschijnlijk wel veranderen als ik weer terug ben uit Zuid-Korea. Ik heb tenslotte al veel goede dingen gelezen over het eten in Korea.
Zondag was een grappige dag met een opgewonden oudere man van een jaar of vijftig in de hoofdrol. Hij begon problemen te maken in mijn favoriete GoGo bar. Ik zat gewoon op mijn kruk van een koud biertje te genieten en een beetje te dollen met een jonge aantrekkelijke danseres die ik een beetje beter ken dan de andere meiden. Ik hoorde een buitenlander erg luid in zichzelf praten. Niets bijzonders op zich. Ik ving vlagen van zijn gebrabbel op en die klonken mij bekend in de oren.
“I love you”,
“I do everything for you”.
“Why do you do this after everything I gave to you”?
I besteedde er geen aandacht aan want honderden buitenlanders, op zoek naar liefde, worden elke dag in Pattaya van hun geld afgeholpen. Het enige onrecht is dat ze de meisjes de schuld geven en dat terwijl ze zelf hun hele hebben en houden zomaar aan een vreemde geven. Het geld wordt niet gestolen of geroofd maar vrijwillig gegeven aan een mooi jong meisje waarvan ze verwachten dat ze de pijn van de eenzaamheid en de midlife crises zal wegnemen. Veel van deze oudere mannen hebben waarschijnlijk geen spiegels meer in huis! Als ze voor de spiegel zouden gaan staan en zichzelf de volgende vraag zouden stellen.
“Wat voor een meisje is op zoek naar een man van een jaar of vijftig met een bierbuik, een handvol verbleekte tatoeages, een terugtrekkende haarlijn, een modieus namaak Engeland voetbalshirt en een slechte adem van de goedkope Thaise sigaretten en bier?”
Volgens mij is het antwoord dan in ieder geval NIET!!!
Een mooi jong verlegen meisje halverwege de twintig jaar uit de Isaan met een oogverblindende glimlach en kleine stevige tietjes.
Maar ik zal het wel verkeers zien?
Maar het was anders. I kocht een ladydrink voor haar, we toostten en lachten naar elkaar, ik greep haar bij haar kont en kneede haar jonge stevige billen.
“Fuck it, I can’t see this any longer”,
ving ik op uit het niets door de dreunende discomuziek in de bar.
“Kep Tang”, (betalen)
was zijn volgende kreet die boven de muziek uit kwam. Hij was duidelijk van streek!
Plotseling, als een duiveltje uit een doosje stond hij naast mij en ik keek hem recht in de ogen. Zijn ogen waren nat, jenevertraantjes van een goede middag aan de boemel.
“This is my lady”,
schreewde hij in mijn richting. Ik kon zijn slechte adem ruiken.
“I’m just on holiday and having a drink mate”,
antwoorde ik. Nog voordat hij een antwoord kon bedenken had ik een vraag voor hem klaar.
“Why do you visit your wife at her work when you can’t see her with strangers”?
Hij begon na te denken en het duurde even voordat hij een antwoord had gevonden op mijn vraag.
“Eh, she is not my wife”.
“She really bad, big liar”.
“I kill her, she take my money, she bad, big liar, she no lob you”.
Het korte en onduidelijk Engels verraadde dat hij al langer in Thailand kwam. Hij greep haar bij de arm en begon die om te draaien, een welgemikte stoot en ze was weer los. In een flits was ze weg en vluchtte naar achteren, in veiligheid.
Het heeft geen nut om haar te helpen. De Thai vinden niets mooier dan twee buitenlanders die vechten om iets wat niet van hen is, een barmeisje. En als de politie later arriveert en je krijgt allebei een boete voor het verstoren van de openbare orde staat de hele straat te lachen.
Nu stond hij naast mij verbaasd naar de glazen deur te staren waarachter ze was verdwenen. Voor een moment was ik bang dat hij er achter aan zou gaan. Dat was een slecht idee gezien de Mama San en de uitsmijter van de bar.
Nu wende hij zich weer tot mij, gewapend met zijn zielige levensverhaal vol met pijn en echtscheidingen. Hij opende zijn mond en nog voordat hij ook maar een toon kon produceren vroeg ik aan hem.
“why did you do that”?
Zijn ogen opende zich tot de grootte van pingpongballen. Hij moet voor een moment de indruk hebben gehad dat hij een schouder had gevonden om op uit te huilen.
Ik vertelde hem snel en duidelijk dat ik voor haar een drankje had betaald en dat ik nu door hem weer alleen zat en dat mijn geld ook weg was. Ik zat nog steeds rustig op mijn kruk met hem naast mij. Hij was duidelijk verward en zocht naar woorden voor een excuus.
“Please leave”,
vroeg ik hem beleefd en dat was iets wat hij niet verwachte.
“I kill her”,
was het laatste wat ik kon horen toen hij door de buitendeur verdween.
“Stomme buitenlander”, ging er door mijn gedachten.
Door de glazen deur had het meisje alles gade geslagen en ze stuurde handkusjes met een brede glimlach op haar gezicht. Even later verdween ze in de donkere ruimte achter de bar.
“Hab show later”,
fluisterde de Mama San toen ik de rekening betaalde.
“I’m sorry, I’m tired and I’m going home”,
antwoorde ik.
“See you on Wednesday”,
en ik liep de deur uit. Ik voelde wel wat medelijden voor het meisje.
Copyright/Disclaimer