Ontbijt bij de McDonalds in Singapura Plaza zoals gewoonlijk. De e-mail controleren en de Nederlandse kranten op het internet lezen. Foto’s en verhalen uploaden naar mijn weblog zodat jullie ook wat te lezen hebben in Nederland. Met één oog op de computer en dat terwijl ik met mijn andere oog de mooie sensuele en elegant geklede Singaporaanse vrouwen in de gaten hou. Tom was vanochtend meegegaan en hij was onder de indruk van het ondergrondse metro systeem. Een bagel met omelette was aangewezen om getest te worden en wij vonden hem allebei niet lekker. De volgende keer zouden we gewoon weer kiezen voor de vertrouwde worst met gebakken ei op een broodje. Ook de vernieuwde koffie was niet tof, hij was OK maar het extra geld zeker niet waard. Tom vulde een keer of drie zijn beker en jonge, wat kan die gozer koffie drinken. In de hoeveelheid en temperatuur, een loden slokdarm zouden wij in Nederland zeggen. Na het ontbijt ging ieder zijn eigen weg maar niet nadat we hadden afgesproken dat we elkaar ’s avonds in Foodmore zouden ontmoeten.
I greep mijn GPS en ging op pad. Mijn eerste doel was een jeugdherberg/backpakkers genaamd “The Hive”, het zou niet al te ver van mijn hotel zijn en je betaalde iets meer dan de helft van de prijs van mijn hotel. Ik had het snel gevonden maar het was wel meer dan een kilometer verder weg van de stad. De kamers waren allemaal bezet dus die kon ik niet bezichtigen, het toilet en de douche zagen er wel goed uit. Dus als je een echt goedkope plaats om te slapen in Singapore zoekt dan ik dit zeker een goede optie. Je kan ze boeken per e-mail.
Vanaf “The Hive” nam ik een route langs een plaats waar ik al heel lang niet meer was geweest, de buurt rond “Arab Street” en dan recht op het Concourse gebouw af. Ik liep door een straat met een rij oude shophouses die worden geveild op 08/03/2007. Het is in Singapore normaal dat de nieuwe eigenaar de huisjes restaureert en terug brengt in hun oude staat. Er stond een geïmproviseerde deur wagenwijd open en ik kon me niet inhouden. Ze sturen me wel weg als ik niet welkom ben, dacht ik bij mijzelf! Maar het was het tegengestelde, de bouwvakkers ontmoetten mij met een brede glimlach en gaven mij een korte rondleiding door de huisjes. I was overweldigd met de schoonheid van de oude architectuur. Ik loop hier de volgende keer weer voorbij om de vorderingen van de restauratie te bekijken.
Ik sloeg rechts af en vanaf hier was het een bekende route. Langs Beach road schoot ik nog wat foto’s van de mooie moderne gebouwen die hier staan. Het werd een beetje vreemd toen een beveiligingsbeambte op mij afstormde met de mededeling dat het verboden was om foto’s van gebouwen te nemen. Wat? Ik kon mijn oren niet geloven! Ik had geen trek in een confrontatie en stopte demonstratief de camera weer weg. Zodra hij tien meter weg was haalde ik de camera weer tevoorschijn en nam weer wat foto’, natuurlijk met één oog op de bewaker. Toen hij plotseling omdraaide betrapte hij mij weer en ik liep gewoon rustig weg. Hij realiseerde zich dat hij machteloos was en liet me maar gaan.
Ik liep over de “Cavenagh Bridge” en passeerde het “Fullerton Hotel”, ik stond nu aan de rand van financiële district van Singapore. Ik kon mij een erg mooi hawkercenter herinneren hier in de buurt. Het “Lau Pa Sat” is een ronde gietijzeren constructie midden in de financiële wijk.
Het as al half één dus ook meteen tijd om de lunch te gebruiken. Eenmaal aangekomen in het gebouw was er een overvloed aan gerechten die het erg moeilijk maakte om een keuze te maken. Ik koos voor een traditionele “Laksa”, een bami soep in een met kerrie op smaak gebrachte bouillon. Het was alleen een beetje lastig eten omdat ze alleen van die plastic eetstokjes hebben, deze zijn veel gladder dan de bamboe stokjes en maken het erg moeilijk om de gladde bami naar je mond te brengen. Voor een medium geoefende eter dan. Ik kreeg alles naar binnen maar het duurde wel tien minuten langen dan normaal.Na de lunch stond ik voor mijn tweede test. Toen ik gisteren over de snelweg reed op weg naar Singapore zag ik aan mijn linker kant het spoorwegstation van Singapore. Ik markeerde meteen het punt op de GPS en ik zou nu proberen om dat punt weer terug te vinden met behulp van het kompas. Ik heb altijd al eens met de trein van Singapore naar Kuala Lumpur willen reizen en het is er nooit van gekomen. Simpelweg omdat ik het station nooit heb kunnen vinden en dus nooit wist wanneer en hoe laat die treinen vertrokken. Nu zou dat wel veranderen. Ik stelde de GPS in op “ga naar” en wees het gemarkeerde punt aan. Een brede rode pijl wees mij de richting van het station. En mensen, dat was kinderlijk eenvoudig! Ik liep linea directa naar het station. Ik was zo onder de indruk van deze eenvoudige handeling dat ik zelfs vergat om een foto van het station te nemen.
Ik zocht en vond de informatie die ik nodig had in het station en vervolgde mijn weg via China Town terug naar de “Funan IT tower”. Ik begon alweer trek te krijgen en tegen de tijd dat ik daar zou arriveren was het tijd voor mijn middagsnack. Ik bleef maar strekken en mijn been begon toch wel wat beter aan te voelen. De pijn was er nog wel maar hij was niet meer zeurderig en oncomfortabel. Een snack en een cola light en een beetje rusten, en dan langzaam maar zeker terug naar het hotel. Bij het hotel aangekomen had ik 20 kilometer op de teller en ging even liggen voor een uurtje.
Ik stapte zo rond half zeven de “Foodmore” binnen en besloot met het eten te wachten tot Tom was gearriveerd en ondertussen maar een ijskoude Tiger bier te bestellen. Twee uur en drie grote Tiger bier later was er nog geen spoor van Tom te bekennen. Ik nam de laatste slokken uit de fles en besloot om maar terug te gaan naar het “K24 Coffee Station”. Daar was een feest aan de gang als afsluiting van de Chinese nieuwjaars festiviteiten. Gong Xi Fa Cai (gelukkig nieuw jaar), denk ik.
Het was een goed feest met vele lokaal bekende Chinese popsterren, ik zag veel bekende gezichten in het publiek. Ik dronk nog een paar biertjes en hield het alter maar voor gezien.
Geen avondeten maar gelukkig lagen er nog twee pakjes sandwiches in de koelkast op mijn kamer. Die zouden morgen sowieso in de vuilnisbak zijn gegaan. Ik at bijna alles wat er nog in mijn kamer eetbaar was. Sandwiches, banaan, chips en cashew nootjes. Een 100+ spoelde alles weg en met een volle maag ging ik tevreden naar bed. Welterusten (met oordopjes want de muziek buiten zou nog wel een tijdje doorgaan). Morgen gaan we weer richting Thailand.
