Vietnam: Vakantiegevoel

Vũng Tàu (Romeliess Hotel) 705), maandag 9 december 2024

Na een slechte nachtrust, met gelukkig niet al teveel lawaai, schrik ik om zes uur wakker van mijn wekker. Er sluipt al volop daglicht door de kier tussen de zware overgordijnen. Buiten raast de zee zware golven over het zandstrand. Is dit het vakantiegevoel? Voor ons in ieder geval wel.
De zware overgordijnen en de vitrages gaan open en ik sta in mijn volle naaktheid naar de “Zuid-Chinese Zee” te kijken. We zijn op de zevende verdieping dus alleen voorbijgangers met heel goede ogen kunnen geschokt zijn. Het is zwaar bewolkt en de weersverwachting voor de komende dagen is ook niet al te best. Voor elke datum op het beeldscherm van mijn telefoon staat een wit wolkje met witte streepjes er onder. De percentages variëren van 45% tot 90%. Moet ik daar depressief van worden? Nee, natuurlijk niet! Dit is het klimaat dat al miljoenen jaren veranderd binnen het dynamische systeem van winden en zeestromingen.
’s Morgens koffie zetten is nu een dagelijkse routine en dat gaat prima. Ik heb al een grote fles drinkwater in de GS25 gekocht die we alleen voor de koffie gebruiken. De kamer 705 in het “Romeliess Hotel” is wat aan de kleine kant, net als de badkamer. Maar voor de prijs van € 25,85 per nacht, inclusief ontbijt voor twee personen, hebben we natuurlijk weinig tot niets te klagen. Het inloggen op het gratis internet is omslachtig en wat moeilijker dan we gewend zijn. Het gebruik van mijn VPN-verbinding is natuurlijk aan te bevelen. Helaas kunnen we onze Google Chromecast niet gebruiken om TV te kijken.
Het beeldscherm van mijn MacBook Air licht op. Mijn gedachten zitten nog helemaal in de knoop. De stress overheerst nog steeds mijn gedachten en mijn gevoelens. Ik kom niet verder dan het nieuws lezen en enkele foto’s van onze lange excursie te verwerken. Wanneer ik overschakel naar de mobiele data van mijn Vietnamese simkaart gaat het allemaal veel sneller en veel beter. Het is vanzelfsprekend ook veel veiliger. Lyka wordt wakker van het daglicht en ik schuif meteen de deur naar het balkon open. Onder ons breken de golven met een donderend geraas op het zand. Ik ben verbaasd hoeveel lawaai de branding maakt.
Rond half negen dalen we in de lift af naar de eerste verdieping. Vietnam heeft van oorsprong wat Europees bloed en daarom hebben ze ook de “Begane Grond”, BG, op de knoppen in de lift staan.
Het ontbijt is onverwacht een keuze menu. Dat verbaasd ons enigszins omdat alles staat opgesteld voor een ontbijtbuffet. Wat zou dat kunnen betekenen? Zijn er niet genoeg gasten in het hotel?
Lyka kiest de kip in kerriesaus met brood en ik probeer voor de eerste keer de omelet. Beide zijn winnaars en smaken uitstekend. Vietnam staat bekend om haar uitstekende koffiebonen maar de koffie die hier klaar staat is niet van de kwaliteit die we gewend zijn. Een slokje is genoeg om voor Lyka een schoon en leeg koffiekopje te halen en die te vullen met onze eigen vers gezette koffie.
In Thailand heb ik mijn huiswerk al gedaan en ik weet nu al een beetje hoe de straten op het schiereiland van “Vũng Tàu” lopen. Om tien over negen neem ik afscheid van Lyka en begin aan mijn eerste wandeling rond de heuvel. Het valt meteen op hoe rustig het in Vũng Tàu is op deze maandagochtend. Een groter verschil met de verstikkende drukte in Ho Chi Minh City kun je je moeilijk voorstellen.
De eerste paar honderd meter langs de boulevard is vlak. Daarna is het een stukje klimmen geblazen. Ik weet dat hij er moet staan maar het eerste stuk is het beeld in ieder geval niet te zien. Ik blijf attent op de oneffenheden van het voetpad en kijk tussendoor af en toe omhoog. Daar is ie dan! Het is alleen het bovenste gedeelte van de torso met het hoofd maar dit kleine beetje ia al indrukwekkend. Een bezoek aan de top van de heuvel en het beeld van Jezus staat natuurlijk hoog op ons lijstje wat we de komende week in “Vũng Tàu” allemaal gaan doen!
Het voetpad begint weer te dalen en ik val van de ene verbazing in de andere. Het is hier leeg op de Boulevard van “Vũng Tàu” met de naam “Hạ Long”. Ik heb geen idee wat de naam betekend maar ik ben wel bekend met het feit dat er een baai in Noord-Vietnam is met dezelfde naam.
De wonden van de wereldwijde samenzwering genaamd “Covid-19” zijn hier na vijf jaar ook nog duidelijk zichtbaar. Een restaurant met een mooi uitzicht over zee staat nog steeds leeg. Het heeft ongetwijfeld veel betere tijden gekend.
Ik wandel rustig verder en geniet van de koele zeewind. Na een stuk wandelen begint de bebouwing tegen de heuvelzijde en het valt me meteen op dat de Boeddhistische tempels in de meerderheid zijn. Ze worden afgewisseld door oerlelijke betonnen hotels en restaurants. Het is en blijft een vreemde gewaarwording in deze lege vakantiebestemming.
Met een koel blikje cola binnen handbereik ga ik op de betonnen kademuur zitten en kijk naar de zee en de verschillende bootjes en schepen in alle vormen, kleuren en maten. De terminal van de veerboot waarmee we gisteren zijn aangekomen herken ik ook in de verte. De rustige omgeving en de gemoedelijke sfeer in Vũng Tàu doen me goed. Het is net of ik met vakantie ben!
Op een kruispunt moet ik even op de kaart spieken om op het goede pad te blijven. Twee keer rechtsaf en weer allemaal rechtdoor! Links van me passeer ik een natte markt in de openlucht en ik wordt vanbinnen helemaal blij van al het fruit en groente dat er ligt uitgestald. Dat betekend dat we ook in Vũng Tàu goed en gezond kunnen eten.
Toch krijg ik vele stappen later mijn bedenkingen over het eten in deze badplaats aan zee. Tijdens mijn wandeling ben ik enkele kleine restaurants gepasseerd maar het merendeel van de restaurants zijn enorme eetschuren waar een stuk of vijf personeelsleden je proberen naar binnen te schreeuwen maar helemaal niemand binnen zit! Dit is een punt waar ik me maar eens in moet gaan verdiepen! Lege restaurants betekent normaal gesproken dat er grote voorraden liggen te verpieteren met de serieuze mogelijkheid van bedorven ingrediënten. Wil je daar dan wel eten?
Het rondje om de heuvel blijkt, wanneer ik weer bij het hotel ben aangekomen, een kleine zeven kilometer te zijn en dat is een ideale afstand om ’s morgens, en soms ook nog een keer ’s middags, te wandelen.
Het is tijd voor onze eerste lunch in Vũng Tàu dus moeten we op onderzoek uit. Op de stoep voor het “Romeliess Hotel” maken we onze eerste keuze. We gaan rechtsaf. Een stukje verder gaan we weer rechtsaf en we passeren de enorme restaurants die nog steeds helemaal leeg zijn. Wat we wel zien is een klein restaurant met een zicht over het reservoir. De prijzen van de verschillende gerechten vallen binnen ons budget.
Het valt ons wel meteen op dat het allemaal vis en zeevruchten is wat de klok slaat. Lyka kiest de garnalen in boter met rijst en voor mij is het gebakken noedels met zeevruchten. De noedels zijn niet vers en lijken wel verdacht veel op de instant noedels. Het smaakt ons in ieder geval goed. Een nieuwe bestemming met nieuwe gerechten.
Op de terugweg naar het hotel voelen we de eerste druppels regen op onze armen. We kijken tegelijk naar de grijze wolken boven onze hoofden. De weersverwachting is niet al te best voor de komende dagen en het lijkt er op dat de weerman gelijk gaat krijgen.
De hele middag zie ik de dikke druppels die de storm tegen het raam doet waaien. Vanaf het balkon is alles een grijze massa. De wolken en de zee lijken in elkaar versmolten. Dan maar wat schrijven, een beetje lezen in het boek “Bloedkoraal” waarin het ook slecht weer is, en een half uurtje de ogen dicht want ik ben nog steeds een beetje koortsig.
Na een middag op de hotelkamer besluiten we om al vroeg, tussen twee periodes van regen, te gaan eten. Dit is een linke zaak! We willen niet al te ver van het hotel wegdrijven maar we hebben ook geen enkel idee waar we naar op zoek gaan. Nu gaan we onderaan de treden van het bordes voor het hotel linksaf en enkele deuren verderop is er een klein restaurant waar ook geen levende ziel te zien is. We kijken elkaar aan en knikken goedkeurend. Laten we het maar op goed geluk proberen.
Ze zijn op alles voorbereid in dit restaurant waar de menukaart in het Engels is en de gerechten ook weer hoofdzakelijk uit vis en zeevruchten bestaat. We moeten in het diepe springen en de gerechten die we bestellen zijn hoofdzakelijk gebaseerd op de foto op de menukaart.
We komen uit op de Vietnamese pannenkoekjes, genaamd “Bánh Khọt”, gevuld met inktvis. Gebakken rijst met knoflook, een gerecht dat geen introductie nodig heeft net als de gefrituurde inktvis.
Wanneer alle gerechten zijn geserveerd beginnen we te eten. We hebben geen idee wat we met de hartige pannenkoekjes moeten doen. De kok/serveerster kan ons geklungel niet langer aanzien en geeft ons een demonstratie hoe je de Bánh Khọt moet eten.

• Je neemt een blad verse groente, legt de Bánh Khọt op het blad dat je hebt dubbelgevouwen zodat het ietsjes groter is dan de Bánh Khọt.
• Je legt wat van de geraspte wortel op de Bánh Khọt en rolt het blad stevig dicht.
• Je doopt het uiteinde in de kom met de lichte gezoete dunne saus en neemt een hap van de Bánh Khọt.
• Je herhaalt dit totdat de hele Bánh Khọt pannenkoekje is verdwenen.

Met volle magen en een ervaring rijker gaan we weer naar de kamer waar ik enkele blikken bier in de koelkast heb staan. De eerste dag in Vũng Tàu is geslaagd ondanks de tegenvaller van het weer. We hebben nu ècht het vakantiegevoel.