Ho Chi Minh City (99 Bui Vien Hotel (Boutique)) 403), vrijdag 6 december 2024
Ik kan me niet herinneren dat ik gisterenavond de deur voor lyka heb geopend. Ik heb geslapen als een os en ik voel me ook veel beter dan gisteren. Goed gehumeurd zet ik een eerste beker koffie en ga nog voor enkele minuten op het bed liggen. Het is vijf over zes in de ochtend.
Het is vandaag een iets betere tijd om op te staan dan gisteren want we worden om kwart voor acht voor “An Travel” verwacht om te worden opgehaald voor onze “Mekong River Delta” tour. Voordat we gisteren afscheid van elkaar namen hebben we afgesproken dat we rond zeven uur voor het hotel van Annelyn zouden staan. We hebben vanochtend voldoende tijd om een heerlijke Bánh mì te eten bij ons vaste koffiehuis op de hoek van de straat.
Annelyn is op tijd en met z’n drieën nemen we plaats bij het “LIKECOFFEE - BANHMI “ dat net geopend is. Drie broodjes gegrilde kip met twee cappuccino en een medium Americano, zo heet een espresso met een kannetje kokend water in Vietnam. Ik neem nog een extra broodje gegrilde kip mee voor wanneer ik trek krijg. Rond half acht zigzaggen we door de vroeg aangekomen zonnebril- en loterijverkopers naar het kantoor van “An Travel”.
Ook vandaag worden we later opgehaald dan afgesproken maar ik heb ondertussen zoveel vertrouwen opgebouwd dat ik me geen zorgen maak. Om iets voor acht zitten we, met ongeveer twintig andere passagiers, in de grote toerbus die ons naar de delta van de Mekong rivier zal brengen. De Mekong rivier ligt op ongeveer 75 Kilometer van Ho Chi Minh City en dat is volgens mijn ervaringen uit het verleden al snel twee uur rijden!Tot onze verbazing stoppen we na twee uur rijden niet voor een plaspauze maar bij de “Vinh Trang Pagoda” om dit bijzondere bouwwerk te bezoeken. We zijn verrast omdat Lyka en ik niets over dit bezoek hebben gelezen in het programma voor vandaag in de “Mekong Delta”. Dat maakt ons bezoek niet minder interessant. Het is alleen jammer dat het er heel erg druk is en het maken van foto’s zonder toeristen in afzichtelijke kleding is daarom haast onmogelijk.
Gelukkig heb ik nu “Kunstmatige Intelligentie” gereedschappen tot mijn beschikking waarmee ik de meeste mensen uit mijn foto kan laten verdwijnen. Het kost wat extra verwerkingstijd maar het resultaat is meer dan de moeite waard.
We krijgen een uur en een kwartier de tijd om zelfstandig over het tempelcomplex te zwerven. Het eerste beeld dat mijn netvlies bereikt laat mijn ogen even knipperen. Links is de onmiskenbare zittende dikke Chinese Boeddha maar rechts brengt me in verwarring. Het lijkt een Indiaas gebouw of een Hindoe tempel! Vietnam is een smeltkroes van heel veel verschillende culturen. Daarom is het een heerlijk land om te bezoeken voor een reis met onverwachte ontmoetingen.Ook vandaag zijn de meiden en ik al snel van elkaar gescheiden. Sinds er camera’s zijn ingebouwd in mobiele telefoons is de wereld helemaal gek geworden en iedereen met iets meer dan een half oog maakt honderden zinloze foto’s per dag die nooit door een ander persoon zullen worden bekeken. Je kan het ook zien aan de mensen. Zij die alleen maar foto’s maken in de portret verhouding zijn met andere zaken bezig dan het fotograferen. Wellicht narcisme? Selfies zijn bij dit soort fotografen vaak ook troef! “Laat ze maar!”, denk ik dan.
Op het tempelterrein ontmoet ik de staande, de zittende en natuurlijk ook de liggende Boeddha. Ik erger me dood aan die dikke westerse walrussen die met half ontblootte bovenlichamen en kleurige korte broeken deze religieuze plaats bezoeken. Ik laat het maar voor wat het is. De wereld is gedoemd om onder te gaan en het menselijk ras loopt op haar laatste, veel te dikke, benen. Fat-shaming en obesitas worden de meest gebruikte woorden van de 21st eeuw.Aan de zijkant van de “Vinh Trang Pagoda” staat een deur open waar regelmatig toeristen uit komen. Laat ik maar eens even binnen gaan kijken. Het lijkt mij ook een goed idee om meteen maar het toilet te gaan zoeken want ik heb geen idee wanneer we daar weer een kans voor krijgen.
Door een kleine ruimte, waar enkele kleine altaren staan, kom ik op de binnenplaats uit van de “Vinh Trang Pagoda”. Een mooie rustige plaats die de vele toeristen nog niet ontdekt kijken te hebben. Opnieuw ben ik verbaasd over de architectuur van het gebouw. Een beschermende binnenplaats zie je veel in de Chinese architectuur.Aan de andere kant van de “Vinh Trang Pagoda” zijn de toiletten en aan de omvang van het sanitair gebouw komen er hier regelmatig grote groepen mensen samen. Ik tel snel al gauw een kleine zestig toiletten en een stuk of veertig urinoirs. En dat alleen aan de Viet (man) kant van het sanitair gebouw!
We worden net voor ons vertrek weer herenigd en Annelyn maakt deze foto van ons samen. Een mooie herinnering van ons bezoek aan de “Vinh Trang Pagoda” in “Mỹ Tho”.We hoeven niet al te lang in de zon op de andere passagiers te wachten want de gids verteld ons duidelijk waar de bus staat en wat het kenteken van de bus is. In Vietnam staat het kenteken bij grotere voertuigen, zoals vrachtwagens en bussen, op alle vier de zijden met grote letters vermeld. Dat maakt het allemaal heel gemakkelijk voor de passagiers omdat alle toerbussen op elkaar lijken.
Na een korte rit door “Mỹ Tho” staan we aan het water bij de terminal waarvandaan de toeristenboten vertrekken. Ik kijk eens goed om me heen en ik kan me helemaal niets herinneren. Dat is niet vreemd want alles is hier in de afgelopen twintig jaar enorm veranderd. De tijd van de veerboten is verleden tijd!
De koppen worden voor de zoveelste keer geteld en zodra het de gids duidelijk is dat we weer compleet zijn krijgen we te horen dat boot 79 vandaag onze boot is. Het nummer staat in grote witte letters op blauwe voorkant geverfd dus dat kan vandaag niet fout gaan.
Nadat de koppen aan boord opnieuw zijn geteld steken we van wal. Ook hier is er sprake van regeldruk want het is vanuit de overheid verplicht dat alle deelnemers aan boord een zwemvest krijgen uitgereikt voor het geval er iets met de boot zou gebeuren. Het uitreiken van de zwemvesten is belangrijker dan het dragen van het zwemvest. De meeste aan boord trekken het ongemakkelijke en warme zwemvest niet aan. Zeker niet de mensen die kunnen zwemmen en zijn opgegroeid aan een rivier of de zee.
De Mekong rivier is bij “Mỹ Tho” meer dan twee kilometer breed! De rivier is zo breed dat het uitslijten van het rivierbed, en de aanwas van slib, eilanden in de stroom heeft gevormd van soms wel acht kilometer lang en een kilometer breed! Deze eilanden hebben een unieke cultuur en bevolking die zich in leven houden met alles dat de natuur om ze heen bied. Het is druk rond de rivier die het middelpunt is van de bewoners op de oevers.
Het nieuwe moderne beton heeft bruggen gevormd, met hulp van de socialistische vrienden uit China, en heeft de honderden veerboten in de Mekong Delta verdrongen. Ik haal nog wat foto’s op uit mijn archief om het contrast nog duidelijker te maken. De foto’s van de veerboot stammen uit 2004.
We varen onder de enorme betonnen brug door en gaan aan land. Voor mijn gevoel begint de excursie eigenlijk pas op dit moment. We hebben niet zo heel erg ver gevaren terwijl ik gehoopt heb dat we veel op het water zouden zijn.We komen in het “Hof van Eden”. De grond is op de eilanden in de Mekong rivier extreem vruchtbaar en hier groeit van alles en nog wat dat op de vele markten op de oevers van de Mekong rivier wordt verkocht.
De bloesems van de fruitbomen moeten natuurlijk bestuift worden door honingbijen die dan als nevenproduct honing produceren. Er nu gaat er een lampje branden en ik heb mijn eerste echte herkenning tijdens deze reis in Vietnam.Het beeld van het meisje in haar paarse jasje met de honingraat roept herinneringen bij me op van mijn avonturen van twintig jaar geleden. Wanneer ik drie weken later dit verhaal zit te schrijven is de foto op mijn SSD snel gevonden. Ik verwerk ze ook maar meteen want je kunt het maar hebben gedaan.Vanaf dit moment weet ik ook dat we in een lange verkoop demonstratie terecht zijn gekomen die je wordt verkocht als een excursie naar de Mekong Delta. Laten we er vandaag maar het beste van maken!
Nadat we de flessen likeur volgepropt met slangen en ginseng hebben bekeken worden we naar tafels geleid waar we een klein glaasje zwarte thee krijgen gezoet met bijenhoning. De kleine stukjes gedroogd fruit op tafel zijn natuurlijk ook te koop.Eigenlijk gaat het hier om de verkoop van “Royal Jelly”. De Koninginnebrij, ook wel koninginnengelei genoemd, is het voedsel dat bijen geven aan een jonge larve om die te laten uitgroeien tot koningin. Die gelei is goed tegen ontelbare kwalen en gruwelijk duur.
Een stukje rijden in een Golf Buggy en dan is het tropisch fruit proeven onder de klanken van traditionele Vietnamese muziek. Het fruit wordt natuurlijk aangeboden om het te kopen.
Opnieuw een stukje varen over een wel heel erg druk kanaal. We gaan aan boord van onze grote boot 79 en varen een stukje naar een eiland dat je eigenlijk beter het vaste land zou kunnen noemen.
Er is op de oever een fabriek waar met de hand van kokosmelk en rijstpapier snoepjes worden gemaakt. Kokosnoten groeien overal in de Mekong Delta dus ze zitten nooit zonder grondstoffen.
Dit is ook een plaats die ik herken! Twintig jaar geleden zat er een jongen te roeren in de hete brij. Nu doet een machine het zware werk.
Onder de beschutting van het rieten dak worden niet alleen snoepjes verkocht maar er zijn stalletjes gevuld met de bekende souvenirs. De zaken gaan goed want ik zie veel mensen souvenirs kopen die ze waarschijnlijk weggeven of wegstoppen zodra ze thuis zijn. De schilderijen vallen op en de meiden willen graag een kokosijsje eten. De ijsjes smaken goed volgens de dames.
We gaan gelukkig weer een stukje varen en door de kleinere bootjes op de kanalen worden we van elkaar gescheiden. Dat geeft mij de mogelijkheid om een foto te maken van de meiden in de boot vanaf de wal. ‘Doei, en tot straks.’
Ne een boottochtje van vijf à zes minuten staan we alweer op de wal onder een wolkendek vol onbekende tropische vruchten, of groenten. De krokodillen zijn natuurlijk altijd spectaculair en bij het zien van al dat eten begint mijn maag ook te knorren. Krokodil smaakt prima! In Australië ligt het gewoon in de supermarkt.
Gelukkig is iedereen op tijd terug bij het verzamelpunt omdat we nu naar de lunch gaan. De lunch is bij de prijs van de excursie inbegrepen. De grote hele gefrituurde Tilapia valt niet bij iedereen in de smaak. Vooral de Europeanen halen, tot groot genoegen van de Aziaten en deze Nederlander, hun neus op bij het aanzien van de vis.Zodra de rijst, groenten en gefrituurde loempia’s op tafel staan vallen de Chinezen, Filipina’s en deze Europeaan met de eetstokjes in de hand aan. Het is een fantastische lunch, daar mag geen enkele twijfel over bestaan. Wanneer er halverwege de lunch ook nog een pan soep op tafel komt waarin stukken witte riviervis drijven maak ik een opmerking: ‘Lekker, krokodillensoep!’
De Europeanen kijken elkaar verbaasd aan en halen hun neus op. Mijn opmerking wordt direct gevolgd door de ontkenning dat het maar een grapje is. De soep blijft onaangeroerd door de witte gezichten die vreemd naar de pan soep zitten te staren.
Nog een boottochtje van vijf minuten over het kanaal terug naar de rivier waar we meteen aan boord gaan van onze grote boot 79. Bij het aan boord gaan kan je nog een kokosnoot kopen tegen een wel heel aantrekkelijke prijs. Annelyn neemt er een en geniet zienderogen van elke slok kokosmelk die ze neemt.Eenmaal terug bij de terminal op de oever aan de rivier in Mỹ Tho kunnen we nog een keer naar het toilet en worden we snel naar de bus geleid. Er blijven enkele passagiers achter die een twee daagse excursie in de Mekong Delta hebben geboekt. Net als ik twintig jaar geleden. De vrijgekomen zitplaatsen worden snel ingenomen door mensen die niet blij zijn met hun buren tijdens de heenreis.
We vertrekken en de passagiers maken zich op voor de twee uur durende terugreis naar Saigon. Een blik op de kaart en het valt me meteen op dat we de verkeerde kant op gaan. Mijn onderbuik gevoel klopt als een bus. Niet veel later stoppen we voor een enorme hal voor de laatste verkoopdemonstratie. Niemand mag in de bus blijven zitten! We moeten allemaal door de vier hallen waar souvenirs, en deze keer ook veel textiel, wordt verkocht. Van kussenslopen en onderbroeken tot complete driedelige kostuums. Katoen en bamboe zijn de grondstoffen voor al het moois dat aan onze ogen voorbij trekt. De hallen zijn zo ingericht dat we alles hebben gepasseerd wanneer we weer in het daglicht staan. Net als in het IKEA woonwarenhuis!
Na deze zware dag voel ik mijn keel weer dus neem ik nog een paracetamol en een zuigtablet. Het duurt niet lang en, ondanks mijn zware gevecht, zit ik te knikkebollen en zak weg in een lichte slaap. Onze tweede zware dag komt aan een einde! Rond half zes zijn we terug in Ho Chi Minh City en spreken we af dat we elkaar rond half acht weer zien om te gaan eten. Lyka rust wat in de kamer en ik ga een biertje drinken voor de kleine supermarkt. Ik heb genoeg van de airconditioning die mijn keel heeft ontstoken.
Lyka heeft opnieuw het restaurant voor de avondmaaltijd uitgezocht en de menukaart bevat enkele nieuwe Vietnamese/Chinese gerechten. Ook voor mij is er wat nieuws deze avond. In de koelkast staan twee Vietnamese biertjes die ik nog niet heb geproefd. Tot nu toe smaken alle biertjes me goed in Vietnam dat langzaam een blijvertje begint te worden. Lyka en ik bespreken regelmatig dat we volgend jaar Vietnam weer willen bezoeken.
Het eten is heel erg goed! We delen de loempia’s als voorgerecht. Het gestoofde varkensvlees geurt hemels, Lyka gaat natuurlijk voor de zeevruchten als kind van de “Golf van Ragay”. De knapperige noedels met varkensvlees, en gelukkig veel groenten, is ook weer een heel andere en overheerlijke maaltijd. Zo komt deze tweede mooie, maar ook heel lange, dag aan haar einde.Het verbaasd me nog steeds dat er geen enkele culinaire herinnering naar boven is gekomen. Twintig jaar geleden reisde ik ook al met een zware laptop en een digitale “Sony DSC-P10” camera. Het maken van een digitale foto van mijn hotelkamer en mijn bordje was nog geen gewoonte.
Om negen uur neem ik afscheid van de dames. Zij gaan nog wat drinken terwijl ik mijn bed ga opzoeken. De koorts heeft de kop weer opgestoken en ik heb het gevoel dat ik een tennisbal heb ingeslikt. Nu liggen er een paar rustige dagen voor me waarin ik hoop te herstellen en zonder problemen te verplaatsen naar onze volgende bestemming. Zondag gaan we naar de Vietnamese kust.
