Thailand: Zeventien jaar oud

Prachinburi (The Residence Prachinburi) 408), woensdag 23 oktober 2024

Afgelopen maandag heb ik mijn motor weer bij Paul opgehaald en alles in orde gemaakt. Veel was er niet nodig om weer rijklaar te worden gemaakt. Een nieuwe accu, een kleine reparatie aan een afgebroken bout van een voetsteun, de ketting wat strakker zetten en een stevige wasbeurt.
Hierna moest ik een wat moeilijkere actie ondernemen want het was weer tijd voor een nieuwe verzekering en een jaar wegenbelasting. Er rijden in Thailand hele kudde’s rond zonder verzekering en wegenbelasting, en zelfs zonder rijbewijs, maar ik moet dat iedere buitenlander ten zeerste afraden want het kleinste voorval kan tot astronomische kosten, en zelfs gevangenisstraf, leiden.
Tijdens de keuring, of inspectie, het is maar hoe je het wil noemen, kreeg ik een compliment over de staat waarin mijn Honda Phantom zich bevind. Het trouwe beestje is ondertussen alweer zeventien jaar oud! Ik heb meerdere keren erover nagedacht om een nieuwe motor te kopen. Ik ga nu eenmaal graag op pad in Thailand op twee wielen. Naar plaatsen waar geen tot weinig openbaar vervoer komt om het echte oude Thailand nog te kunnen ervaren. Misschien dat ik in de toekomst voor de laatste keer nog een nieuwe motor koop.
Met de oude trouwe Honda Phantom weer in een goede conditie moesten we gisteren onze rugzakken voor de komende 29 dagen inpakken. Ik moet er zelf ook om lachen maar na 21 november gaan we samen de rest van deze overwintering op reis met de koffers!
‘Wat is me in hemelsnaam overkomen?’
‘Is het de leeftijd?’
‘Ben ik gewend geraakt aan luxe?’
‘Of is het wat anders?’
‘Ik weet het echt niet!’
Zoals verwacht bij het ophalen van de rugzakken was gisteren ook het wegbrengen van de koffers een probleem. De onvriendelijke Schot bleef maar klagen dat hij geen rotzooi van een ander op zijn zolder wilde opslaan. Ik heb het er maar bij gelaten want de kapster is ziek en ik weet voor de volle honderd procent zeker dat het haar huis is. Hij is zelfs niet de eigenaar van het zand dat op de stoep is gewaaid.
Toch zat het me gisterenavond dwars want ik wil ook niet dat de kapster problemen met haar vriend krijgt. Ik hoop dat de soep niet zo heet wordt gegeten als die wordt opgediend. En anders? Dan moet ik een andere oplossing vinden voor 15 januari.
De afgelopen dagen heb ik de wekker op half zeven gehad maar sinds deze ochtend heb ik de wekker weer op zes uur gezet. Ik ga de komende dagen tijdens de motortocht weer vroeg opstaan omdat het rijden in de vroege ochtend zeer aangenaam is. Ik roep Lyka gewoon wat later zodat ze ook een uur de tijd heeft om zich voor te bereiden op ons vertrek.

En er is nog wat te vieren ook! Ons “Koperen Huwelijk”, we zijn vandaag twaalf en een half jaar getrouwd. Wie had dat ooit van zo’n verstokte vrijgezel als mijn persoon gedacht?
Het inpakken van de rugzakken ging gisterenochtend prima maar je hebt toch nog steeds altijd meer bij je dan je hoopt. Lyka is goed op dreef met het binden van de elastieken spinnen en nog voordat ik door de receptie ben uitgeboekt zitten de beide rugzakken vast op de pakkendrager achter de buddyseat. Restanten verdwijnen in de zadeltassen en zelfs dan hebben we nog een stevige tas over en mijn zeegras hoed moet ook nog onder het elastiek worden verankerd!
Ik wil op de motor altijd zo snel als mogelijk en zo vroeg in de ochtend als mogelijk Pattaya verlaten. Het verkeer in “de stad van de zonden” is altijd bijzonder gevaarlijk. De Thai rijden als gekken maar de buitenlanders die zich als Thai gaan gedragen in het verkeer zijn nog veel gekker. Gespierde anabolen bonken met vierkante meters tatoeages, omhangen met kilo’s (nep)goud en een gezichtsuitdrukking van een demon. Ze maken op mij weinig indruk maar ik wil ze ook niet uitlokken. De tank wordt voor 260 baht (€ 7,14) volgegooid en een stukje verderop voel ik dat het verse levenswater voor mijn oude machine de carburateur heeft bereikt. Ik zit wat meer pit in de gashendel en de motor loopt wat minder bokkig.
Bij de eerste 7-11 voorbij de “Siam Country Club” eten we ons gebruikelijke ontbijt van tosti’s en een dubbele varkensburger met kaas. Het vult maar ik vraag me af of het voldoende is tot de lunch. Afgelopen nacht ben ik wakker geworden omdat mijn maag knorde. Ik werd wakker met een enorme trek.
Dat is bewust! Ik ben al een tijd geleden veel minder gaan eten. Om eerlijk te zijn loop ik altijd rond met trek maar ik geef me niet over aan alle verleidingen waaraan ik wordt blootgesteld. Het eten van, heel af en toe, een snack of een ijsje geeft veel voldoening. Ik ben ondertussen, hoewel ik nog steeds van mijn dagelijkse biertjes geniet, al acht kilo afgevallen en het voelt goed. Ik heb misschien wat minder kracht in mijn benen en bovenlichaam maar dat is niet ongewoon wanneer je ouder wordt.
Een uur later stoppen we weer langs de weg in de schaduw en deze keer is het een pauze om onze konten wat rust te geven. Het zitten op een motorzadel is andere koek dan zitten op een stoel. Het rijden op de motor in Thailand gaat me in ieder geval goed af. Het is net of ik nooit een pauze heb gehad. Motorrijden verleer je nooit.
De motor reageert goed en ze stuurt en rolt prima door de bochten. Het blijft wel goed opletten want de overdadige regen van de afgelopen weken heeft veel zand op het asfalt en beton van de wegen gespoeld. Even iets te strak remmen en ligt zo op je snufferd. Wat me wel tegenvalt is het gebruik van de koppeling. In minder dan een uur rijden heb ik kramp in mijn vingers en dat is echt geen pretje. Ik wrijf wat met mijn linker hand over mijn dijbeen om zo de krampen van mijn ongemak wat weg te masseren. Het lijkt te helpen en het geeft me ook enige verlichting.
Een van de mooiste dingen van een motortocht door Thailand is de lunch in een tentje langs de weg. Je weet nooit wat je wachten staat maar je bent er wel van verzekerd dat je altijd authentiek Thais eten op je bordje krijgt. En ook de mensen zijn altijd even vriendelijk en authentiek. Hier is het nog echt het “Thailand van de glimlach”!
We hoeven niet lang na te denken over wat we de eerste keer langs de weg willen eten. De vertrouwde “Pad Krapow Moo” met een omelet. En het is lekker! We maken grapjes met de Thai om ons heen en zij zijn zo trots als een pauw dat ze een buitenlander in huis hebben. Hier zal nog wel lang over worden gesproken. Bij het afrekenen verschijnt er ook een glimlach op onze gezichten. 100 baht (€ 2,75) voor twee bordjes en twee bekers (drink)water met ijs.
De kilometers rollen onder ons door en rond half drie hebben we ongeveer 230 kilometer gereden. We staan mooi op tijd voor het “The Residence Prachinburi”. Het is geen echt hotel maar een gedeelte van een appartementengebouw dat als hotel is ingericht. Voor de € 16,73 per nacht kunnen we niet klagen. De kamer is schoon en op de vierde verdieping, met een klein balkon om vanavond lekker te lezen en een biertje te drinken.
Alleen het bed is zo hard als een plank en buiten resoneert er een elektrisch apparaat. Ik hoop niet dat het de pomp van onze airconditioning is want anders zou die vannacht zo maar uitgeschakeld moeten worden. Een nacht in de tropische warmte zonder enige verkoeling is niet wenselijk. Elke nacht slapen op een andere plaats in een ander bed en omgeving is ook wennen!
Met een sodawater van de 7-11 en het restant van de koffie in mijn Japan drinkbeker begin ik aan dit verhaal. Het eerste verhaal van deze tocht op de motor naar het noordoosten van Thailand. Het schrijven loopt vanaf het begin goed en dat geeft me dan ook weer hoop dat veel van de meegezeulde stress uit Nederland lijkt verdwenen.
Om precies 17:00:00 accepteert de kassa in de 7-11 de streepjescode van het pak met drie grote flessen Beer Leo. Ook dit is het moderne Thailand, betutteling met ongetwijfeld de beste bedoelingen. Ik neem plaats op het balkon en luister naar rockmuziek uit de begin jaren zeventig. Maar niet voor lang. Mijn Kobo e-reader komt tevoorschijn en ik verdwijn in de wereld van commissaris "De Cock, met Cee-Ooo-Cee-Kaa".
We zitten in een buitengebied van Prachinburi dat ergens halverwege tussen een industrieterrein en een buitenwijk zweeft. Na een korte wandeling rond het hotel kom ik al snel tot de conclusie dat er geen fatsoenlijke restaurants in de buurt te vinden zijn. Dus moeten we gaan rijden in het donker of gebruik maken van de room service van het hotel?
Het wordt het laatste! Aan de balie het een en ander besteld en nadat het op de kamer is afgeleverd komen we tot de conclusie dat het eten lekker en goed is maar dat de Thaise noedels met garnalen zijn vervangen door gebakken rijst met garnalen. Het is niet anders en het is ook nutteloos om er over te klagen. We eten wat de pot schaft.
Nu nog wat lezen en dan slapen, morgen hebben we een lastige rit langs een drukke snelweg naar een gehucht ten zuidwesten van Nakhon Ratchasima (Khorat).