Thailand: Zadelvlees

Maha Sarakham (D Living Place Hotel) 207), vrijdag 25 oktober 2024

Wat heb ik de afgelopen nacht goed geslapen. Hoewel het matras nog wat harder was dan ik had gehoopt heb ik toch een goede nachtrust gehad. Die goede nachtrust werd wreed verstoord toen ik om zes uur begon te plannen voor de route van vandaag. Ik kon het hotel dat we hebben geboekt bij Agoda nergens vinden op de kaart in Garmin Basecamp. Althans, niet in de buurt van het hotel dat ik als eerste op het oog had!
Wat is er aan de hand? Het is dit weekend MotoGP weekend in Thailand en om precies te zijn op het mooie circuit bij Buriram. De bezoekers hebben allemaal een bed nodig en zo druppelden alle hotels rond Buriram, als een langzaam verspreidende olievlek, vol. Steeds verder en steeds verder van het circuit zodat wij ook steeds verder van Buriram een slaapplaats voor vanavond moeten vinden. Met als ongewenst resultaat hebben we nu een slaapplaats tachtig kilometer verder dan in oorspronkelijk had gepland. Het zal niet gemakkelijk zijn om Lyka het slechte nieuws te brengen.
Het dagelijks ontbijt hebben we een beetje aangepast. We eten nu eerst samen een gesneden krentenbol met Hollandse oude kaas en onderweg eten we een tosti. Voor nu zijn de dubbele varkensburger met kaas en de hardgekookte eieren vervallen. Voor nu, want ze kunnen zo maar weer op het menu terugkomen. De vers gezette koffie smaakt wel nog steeds goed en om tien over zeven tik ik Lyka op haar schouder dat we in actie moeten komen.
Ze is verbaasd over het vroege tijdstip en dit is het juiste moment om het slechte nieuws te brengen. Ze neemt het slechte bericht gelaten in zich op en we maken samen grapjes over de zere konten die we vanavond ongetwijfeld zullen hebben. Maar de extra lange rit van vandaag heeft ook een voordeel. Morgen blijft er maar een korte rit van ruim zestig kilometer over. Omdat we pas vanaf 14:00 welkom zijn in het “Rueanrimnam Hotel” kunnen we uitslapen en tot zeker half elf rondhangen in het “D Living Place Hotel” van vertrek.
We blijven opgewekt voor de lange rit van vandaag. Het zal een lichamelijke geseling worden maar het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen. Wij zijn niet op vakantie om te ontspannen! Eerst een stukje in de tegenovergestelde richting naar de hoofdweg om de tank te vullen. Terwijl de brandstof, een mengsel van benzine en alcohol, in de tank stroomt denk ik aan de tochten op deze oude machine van meer dan tien jaar geleden. Toen de slimme telefoon met haar applicaties nog in de kinderschoenen stond. We moesten altijd op zoek naar een benzinestation en ik had zelfs wegpunten van benzinestations in mijn Garmin GPS staan!
Reizen is door het internet en de slimme telefoon een stuk gemakkelijker geworden. Het is alleen jammer dat de grote groepen rondzwervende gelukzoekers het steeds moeilijker maken om een landsgrens te passeren. Zelfs in Thailand wordt het op straat steeds donkerder. Afrikaanse prostitutie, en ook Russische, is gearriveerd.
Vanaf de provinciale weg met het nummer 2039 ziet Lyka een kleurrijk gebouw waar ze een kijkje wil gaan nemen. We hebben geen idee wat het is. Het is zeker geen tempel maar ook geen kinderspeelplaats. Later zoek ik op en zie dat het om de “Pani Thai Massage School Branch 2” gaat. We kunnen in ieder geval zeggen dat het opvallend genoeg is om je aandacht te trekken. En verder gaan we, op weg naar de volgende pauze.
Langs een stille veldweg houden we een pauze en ik drink wat van het meegebrachte en nog koele flesje sodawater. De druk in mijn darmen heeft zich in het laatste half uur flink opgebouwd en hier tussen de velden vol met verschillenden gewassen komen ook de darmkrampen die de druk nog meer verhogen. Er is in en straal van tien kilometer zeker geen publiek toilet beschikbaar dus ga ik op zoek naar het onmisbare rolletje toiletpapier in mijn schoudertas.
Lyka volgt in stilte mijn handelingen en vraagt: ‘Jungle Poo?’
Ik hoef niet de antwoorden want ik snel naar de overkant van de weg een veld met cassave in. Broek omlaag en een bruine waterval, die binnen enkele seconden weer opdroogt, verlaat mijn lichaam. De krampen en de druk zijn hierdoor gelukkig verdwenen. Opgelucht, en mijn broek dichtknopend, loop ik terug naar Lyka en de motor. Ze is niet eens verbaasd want ze weet na bijna vijftien jaar waar ik toe in staat ben en dat schaamte voor natuurlijke en biologische zaken zo goed als onbekend voor me is. Mocht je een probleem hebben met mijn manier van het oplossen van problemen dat is dat jouw probleem, niet het mijne. Ik was mijn handen met een restje drinkwater uit een van de flesjes in de zadeltassen en we zijn weer klaar om verder te gaan.
We kunnen niet bij elke bezienswaardigheid stoppen dus het gouden dak van de “Ashram Deva” (Hermitage van de godin) is het enige dat we zien voordat we stoppen bij een 7-11 voor de tosti’s èn een banaan. Die laatste is nu ook zeker weer belangrijk omdat ik mijn stoelgang goed in de gaten moet houden. Een gebrek aan vezels en een overvloed aan vloeibaar voedsel heeft mijn spijsvertering aardig in de war gebracht.
Omdat het bijna tijd is voor een volgende pauze maken we gebruik van de uitnodigende gouden Boeddha beelden bij een tempel langs de weg om een bezoek te brengen aan de “Wat Talat Pradu”. Ik parkeer de motor met de bagage in de schaduw van een stevige bamboestruik.
Het kleine hoofdgebouw is omringt door gouden zittende Boeddha beelden die allemaal naar het hoofdgebouw gericht zijn. Helaas kunnen we niet naar binnen want de deur is op slot. We kunnen ook niet naar binnen kijken want de glazen deuren zijn aan de binnenkant beplakt met plastic. Toch is het weer een bijzondere ontmoeting met de Boeddhistische filosofie in Thailand. Arme hardwerkende mensen die toch bijdragen aan de rijkdom van hun filosofie en cultuur.
De wielen rollen, de 195cc eencilinder viertakt gromt en het asfalt, beton en soms zand en aarde glijd onder ons door. Wat is het heerlijk om de vrijheid van het motorrijden te proeven in een uitnodigend en vriendelijk land als Thailand. Ik hou van reizen en na de twee en een halve week in Pattaya had ik het echt wel gezien. Volgend jaar zal een week zeker genoeg zijn en dan gaan we weer naar het noorden, naar de koelte van de bergen. Nan en Chiang Mai roepen in de verte. Plannen maken is leuk, plannen maken is belangrijk, plannen maken houd je jong en hongerig!
Lyka ziet een “Dharmachakra” boven de toppen van de bomen uitsteken en het is ook deze keer weer ongeveer tijd voor een pauze. Onze billen gaan al aardig pijn doen en het “zadelvlees” is zich aan het ontwikkelen. Ik probeer me te herinneren of tijdens vorige motortochten door Thailand de zadelpijn minder werd als de tocht langer duurde. Ik kan het me echt niet meer herinneren.

De Dharmachakra, letterlijk te vertalen als "Wiel van Dharma" of "Wiel der wet", is binnen het boeddhisme het symbool van de door Boeddha verkondigde leer over het pad naar verlichting.

Het mag een ongewoon lange etappe door de Isaan zijn maar het hindert ons niet! We hebben het nog steeds prima naar ons zin en nemen de zadelpijn voor lief. Het is heerlijk om zo van verrassing naar verrassing te rijden. We weten in ieder geval wat er aan het einde van deze etappe op ons wacht. Hopelijk een zacht bed en een mooie kamer.
Later dan gewoonlijk, een mengsel van de lange dag in het zadel en het moeilijk kunnen vinden van een wegrestaurant, stoppen we voor een bordje rijst met vanzelfsprekend de Pad Krapow. Lyka had het eerder al over Pla Muek (inktvis) en zou wel weer een keer trek hebben in de “Nor-Mai” (bamboescheuten) maar helaas kunnen we op het platteland geen volledig menu verwachtten. Zelfs het varkensvlees is al helemaal uitverkocht zodat we het met een restje kip in de Pad Krapow moeten doen. Het smaakt er niet minder om.
Nog zeventig kilometer te gaan tot ons bed in Maha Sarakham en nog een pauze ergens halverwege. We zijn op het punt aangekomen dat we er nu wel genoeg van beginnen te krijgen terwijl we nog wel op de blaren moeten zitten omdat ik een belangrijke denkfout bij het boeken van het hotel heb gemaakt. Ik zocht binnen de provincie, jullie begrijpen dat Roosendaal en Oss beiden in Noord-Brabant liggen maar dat er een stevige afstand tussen ligt? Dat is dus de fout die ik tijdens het boeken van een hotel heb gemaakt!
Lyka luistert naar muziek maar heeft er sinds de laatste pauze ook een opdracht bij gekregen. Zij moet mijn navigatie controleren op de iPhone omdat ik in deze erg lange etappe geen navigatie fouten wil maken. Ze doet het verrassend goed! Zit tikt me op de schouder waar en wanneer ik moet afslaan en af en toe geeft ze me een tweede optie zodat we op rustige wegen blijven rijden. De nummers van de wegen zijn ook een grote hulp bij het navigeren.
Met nog een kleine veertig kilometer te gaan is het tijd voor de laatste pauze om een beetje water te drinken en nog een keer de billen te masseren. We staan in de schaduw in het midden van het niets tussen de groene rijstvelden. We hebben zoveel rijst gezien vandaag dat het moeilijk is te bevatten hoeveel mensen daarmee gevoed kunnen worden.
Er passeert een jongeman die zijn brommer vooruit duwt. Hij stopt bij ons en begint zijn betoog. Hij is op weg naar het feest bij de tempel dat we enkele kilometer terug zijn gepasseerd. Hij heeft maar weinig geld dus koopt hij straks wat te drinken en geen benzine om er heen te rijden. Hij heeft nog net genoeg brandstof om na het feest thuis te geraken. Wij moeten er om lachen! We klimmen voor de laatste keer op onze trouwe tweewieler, de volgende halte is het hotel waar we overnachten.
Het vinden van het “D Living Place Hotel” is een groter probleem dan verwacht. Om te beginnen is alles op de website van Agoda in het Thai, inclusief de naam en het adres, en daarmee is het zoeken voor een westerling een stuk moeilijker. Op mijn iPhone kijk ik op de mobiele-website van Agoda en ik heb het idee dat daar een andere locatie wordt aangegeven dan op de volledige website van Agoda op het world wide web. Het heeft geen nut om rond te blijven rijden dus stop ik bij een vestigingen van een Thaise koffie en thee verkoper. Een handvol jonge dames staan verveelt te wachten op de komst van de klanten en een van die klanten is een blanke man met een eenvoudige vraag.
Ik probeer zo goed als mogelijk in mijn kolen Thais uit te leggen wat het probleem is. “Google Translate” op de slimme telefoon is vandaag de dag een prima hulp en twee van de dames begrijpen mijn probleem en weten waar het hotel is dat ik alleen maar in Thaise karakters op mijn kleine scherm kan laten zien. Ze vragen toestemming om ons de weg te mogen wijzen en hun baas ziet er geen kwaad in. De jassen gaan aan en de valhelmen gaan op. Wij volgen de jonge meiden op de brommer, die er duidelijk zelf ook plezier in hebben, naar het hotel waar we de kamer hebben geboekt.
Wij zijn er eindelijk! Bedankt, en ik bied een mooie fooi aan voor hun hulp. Zij wijzen die impulsieve attentie resoluut af! Dit is Thailand, niet een toeristengebied! Hier helpen we toeristen en wij knijpen ze niet uit bij elke kans!
Het “D Living Place Hotel” is een winnaar met een loei grote kamer met maar een probleem. Opstapjes en afstapjes binnen de kamer wisselen zich snel en onverwacht af. Valpartijen en tenen breken behoren tot de serieuze mogelijkheden wanneer je ’s nachts slaperig naar het toilet moet. Maar toch, voor 539 baht (€ 14,83) voor de nacht hebben we niets te klagen.
Voordat we aan de avondmaaltijd gaan gaan we allebei ons eigen ding doen. De letters, woorden en hele zinnen verschijnen zonder problemen op mijn beeldscherm. De stress ebt weer een beetje meer weg en wordt verdrongen door een innerlijke rust waar ik alleen maar gelukkig van wordt. Voor een moment denk ik aan ons huis in Hollandistan, een land waar ik waarschijnlijk nooit meer kan en wil leven. Het is gewoon mijn land niet meer.
Aan de overkant van het kanaal haal ik bij een klein winkeltje een paar flessen koud bier om de goede afloop van onze lange rit te vieren. Ik laat ze me goed smaken en geniet met volle teugen. Ik hoop dat ik dit nog heel lang mag doen.
We gaan vandaag veel later dan gewoonlijk op pad om te eten en niet al te ver van ons hotel zien we aan de overkant van het kanaal een restaurant dat wel erg Japans overkomt. We hoeven elkaar niet te overtuigen. We gaan kijken want ècht Japans eten in Maha Sarakham zou wel heel bijzonder zijn.
Eenmaal binnen slaat de nieuwsgierigheid al snel over in zekerheid. Een korte blik op de menukaart laat ons weten dat het niet goedkoop is voor Thaise begrippen maar zeker heel goedkoop voor Nederlandse begrippen. We zoeken een plaatsje ver van de ingang en kijken verbaasd om ons heen
De entourage is in ieder geval Japans, maar daar zijn we hier niet voor. We zijn hier om te eten, Japans te eten.
We bestellen enkele gerechten van het menu en wanneer ze worden geserveerd zijn we aangenaam verrast. De sushi set en de takoyaki zijn van uitzonderlijke kwaliteit. Wanneer later de zalm teriyaki en de yakisoba worden geserveerd weten we dat we op het juiste adres zijn. Met een kleine kanttekening, de soba noedels zijn vervangen, al dan niet bewust, door udon noedels. Het is wel degelijk een groot verschil, in beleving en smaak. Ik wil niet zeuren om een mooie avond te verstoren. We kijken elkaar lachend recht in de ogen, dit is het verschoven feestdiner voor ons koperen huwelijksjubileum!
Natuurlijk wil ik nog een paar biertjes voor op de kamer scoren en een Leo meisje laat me meedoen aan een Leo-BINGO. En wat denken jullie? Dan win ik ook nog een mooie LEO flesopener. Mijn dag kan niet meer kapot!