Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel) 413), zondag 27 oktober 2024
We zijn gewaarschuwd door onze vriend Jan in Sisaket dat er zwaar weer onderweg is. Het zijn de uitlopers van de tyfoon “TRAMI” (Kristine) die huis heeft gehouden in de Filipijnen en ondertussen is afgezwakt tot een tropische storm met veel regen en in Vietnam aan land is gekomen. Vandaag is het dus een vroege dag voor ons omdat ik op de buienradar van “Windy” heb gezien dat de regen ons langzaam van achteren zal benaderen. Wij rijden naar het zuiden en de regen volgt bijna hetzelfde traject.
We nemen niet eens de tijd om eerst uitgebreid te ontbijten. We pakken eerst on ze rugzakken in en nemen alle bagage mee naar beneden voordat we gaan ontbijten. Het is een Thais ontbijt met westerse trekjes. Lyka neemt rijstsoep met varkensvlees en ik hou het op twee sneetjes zoet witbrood met een koud gebakken ei ertussen. We hebben geen haast maar we willen nu eenmaal de regen voorblijven.
Eerst nog snel tanken, een korte blik op de “Windy” applicatie op mijn iPhone, en dan de vlam in de pijp. Ik rijdt als opgejaagd wild! Het is 145 kilometer naar onze hotel in SiSaket en volgens de GPS zouden we daar om 11:29 aankomen. Dat is erg vroeg, dat klopt, normaal zijn de hotelkamers vanaf twee uur beschikbaar, maar het lijkt me beter om daar in de lobby te wachten dan om in de regen te rijden.Met nog 127 kilometer te gaan voel ik de eerste regendruppels op mijn gezicht prikken. De weg is nog droog en het tegemoet komende verkeer heeft de ruitenwissers nog steeds stil onderaan de voorruit liggen. De intensiteit van de druppels neemt langzaam toe en ook de energie van de inslagen gaat omhoog. De druppels worden dikker en talrijker. Ik kijk omhoog en probeer het grijze wolkendek te lezen en te analyseren. Hoop stuurt mijn gedachten en verwachtingen.
Het wordt weer droog en het lijkt dat we vandaag geluk hebben! We blijven doorrijden zoals we dat tijdens het ontbijt hebben afgesproken. Maar dan! Een deken van van een lichte motregen omsluit ons en de knieën van mijn broek worden als eerste nat. De motregen gaat over in een gewone regen en dan komen de dikke vette tropische regendruppels. Onze snelheid moet omlaag omdat de wegen in Thailand onbetrouwbaar zijn. Een plas water op de asfaltweg voor ons kan enkele millimeter diep zijn maar kan ook een kuil in de weg zijn van twintig centimeter diep! En dat is heel gevaarlijk wanneer je daar met zestig kilometer per uur doorheen rijd.
We blijven rijden en worden bevangen door de kou. Mijn lichaam koelt zo hard af dat het begint tegen te stribbelen. Het schreeuwt om te stoppen met rijden maar ik kan niet toegeven aan die emotie. Lyka voelt zich ook niet lekker en moet heel nodig naar het toilet. De kou veroorzaakt door de rijwind is een ware plaag. Bij een benzinestation kan Lyka eindelijk naar een fatsoenlijk toilet. Ik drink kleine slokjes van de nog warme koffie om op te warmen en we eten samen een tosti om wat energie binnen te krijgen die ons hopelijk van binnenuit opwarmt.Er is ook slecht nieuws! Op mijn telefoon zie ik dat de regen ons heeft ingehaald en dat de intensiteit alleen nog maar zal toenemen. De kleuren geel, oranje en rood naderden het knippende blauwe balletje op de kaart, onze locatie, met grote snelheid. Het zullen een slechte en moeilijke zeventig kilometer rijden worden. Mijn handen zijn al week geworden en doen pijn. We moeten nu, of we willen of niet, door de zure appel heen bijten.
De laatste twee uur in het zadel zijn een ware hel. We moeten vijf kilometer over aarde en zand rijden omdat ze bezig zijn om een nieuwe asfaltlaag aan te leggen. De snelheid moet terug naar minder dan twintig kilometer per uur. We glijden en glibberen over de rode aarde en zand. Grote auto’s vliegen ons met zestig tot zeventig kilometer per uur om de oren. Een ongewenste en zeer gevaarlijke situatie. Grote voorzichtigheid is geboden!
Als twee verzopen katten staan we om half twaalf voor het “Boonsiri Boutique Hotel”, onze slaapplaats voor de komende vier nachten. Onze lichamen rillen en doen pijn van de kou. Ik kan niet eens meer mijn naam invullen op het formulier aan de receptie. We willen zo snel mogelijk de natte kleren verwisselen voor droge kleding. Mocht die nog in onze rugzakken droog zijn. Gelukkig is onze favoriete kamer 413 beschikbaar en kunnen we snel naar boven.
Het voelt als thuiskomen en nadat we droge kleding hebben aangetrokken gaan we onder het dekbed liggen om ons op te warmen. Het is fris in SiSaket, slechts 23 graden. Tien graden minder dan gisteren toen de zon lekker scheen. De schuifdeuren naar het kleine balkon gaan open omdat het buiten warmer is dan binnen.Langzaam warmen we op als reptielen op een warme asfaltweg. De regen blijft buiten neerdalen en zodra de intensiteit wat afneemt ga ik snel op pad om wat te eten en te drinken te halen. Ik voel me nog steeds wat rillerig maar ik hoop dat we niet ziek worden. Dat kunnen we er even niet bij hebben.
Op weg naar de 7-11 spot ik deze fantastische oude BMW motorfiets voor de deur van een werkplaats. Ik schat dat de BMW uit de jaren vijftig, misschien begin jaren zestig, stamt en ze is nog in een fantastische staat. Het zou wat voor me zijn om op zo’n oud beestje door Thailand te reizen. Jaren geleden heb ik nog wel eens met de plannen gespeeld om op een “Royal Enfield” door India te gaan reizen. Het is er nooit van gekomen. Maar ik heb er wel een mooie en lieve vrouw voor in de plaats gekregen. Helaas is dit soort motoren nu te zwaar voor me. Ik houd het maar bij mijn oude vertrouwde Honda Phantom.
De drankengroothandel tegenover de steeg van het hotel is nog open en in een lichte regen haal ik wat te drinken voor vanavond en morgenvroeg. Vers gezette koffie en een flesje sodawater zijn morgen om zes uur voor mij de start van de dag. Met de regen in het vooruitzicht lijkt het er in ieder geval op dat we onze kamer vandaag niet veel zullen verlaten.De kleren hangen onder de pomp van de airconditioning op het balkon te drogen en de koelkast is gevuld. Het regent nog steeds en het is voor ons gevoel ook nog redelijk fris. Op het balkon zitten is er vanavond niet bij. Ik drink een eerste biertje op de goede afloop van de etappe van vandaag en schrijf een stukje nu mijn hersenen op weer op bedrijfstemperatuur zijn.
Het is zondag dus besluiten we om de traditie in ere te houden en vanavond bij de “Pizza Company” ons eten te bestellen. Terwijl Lyka TV kijkt op een iptv-kastje wacht ik op de bezorger van de “Pizza Company”. En dat warme eten is lekker! De pizza “Chicken Trio” en de “Spaghetti Carbonara” maken ons rozig en dat is nu net precies wat we willen. Nog een laatste biertje en we liggen nog voor negen uur in bed. Dit is een dag die we ons nog lang zullen herinneren en waar we zeker ook nog vaak om zullen lachen. Eind goed, al goed!Als er een les is die ik uit deze verschrikkelijke dag in de regen heb geleerd dan is het dat ik in de toekomst geen dagen meer van te voren hotelovernachtingen ga boeken wanneer we met de motor op pad gaan. Ik hou alle opties open en blijf flexibel. Daardoor kan het zelfs voorkomen dat ik pas een hotel boek wanneer we al op de plaats van bestemming zijn aangekomen! Is dat slim, of is dat dom? Ik heb daar op dit moment geen zinnig antwoord op. Ik heb nu nog een hotel vooruit geboekt en betaald voor komende donderdag en daarna gaat mijn nieuwe werkwijze in. De tijd zal het leren.
