Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), vrijdag 25 november 2022
Nu het belangrijkste werk er voor dit jaar allemaal opzit kunnen we gaan ontspannen aan de rand van het zwembad. Het is nog te vroeg om terug te kijken naar 2022! De belangrijkste, en hopelijk de meest spectaculaire, ontknoping moet nog komen. Midden tot eind december zal er een moeilijke beslissing moeten worden genomen die de rest van ons leven aanzienlijk zal veranderen en hopelijk ook heel veel verbeteren. Tot dat moment houden we ons bezig met de mooiste, maar niet de belangrijkste, dingen van het leven.
De Filipijnen is nog steeds een derde wereldland, daar is geen twijfel aan mogelijk, met een infrastructuur die nog slechter is dan die van India. Veertien jaar geleden was ik hier voor de eerste keer en ik kan na al die jaren maar een kleine vooruitgang ontdekken. Ieder jaar trekken er tientallen tyfoons over de enorme archipel die bijna altijd een enorme schade achterlaten. De economie van de Filipijnen is te klein en de schade te groot om het elk jaar weer te herstellen, laat staan te verbeteren. Er wordt wel wat verbeterd maar dat gebeurt met geld van privé investeerders die vanzelfsprekend stevige winsten op hun investeringen verwachten.Wandelen in Angeles City, Balibago, kan ik dus nog steeds uit mijn hoofd zetten! De slechte gesteldheid van de wegen, en voetpaden, met daarbij opgeteld het totale wetteloze rijgedrag van de Filipino’s, en ook expats die het goede voorbeeld zouden moeten geven, maakt dat je elk uitstapje buiten je hotel tot een minimum moet beperken. Even een moment niet opletten en je kan zomaar tot aan je middel in een gat in het wegdek verdwijnen met de meest verschrikkelijke verwondingen en infecties als gevolg.
De enige optie die overblijft is je laten verplaatsen door een van de altijd en overal aanwezige tricycles. Een lichte motor met een zelfgemaakte zijspan. Voor een a twee euro per rit rijden ze je in een straal van een paar kilometer overal naar toe. Lyka past goed in de zijspan en ik vouw me meestal op voor de zitplaats op het buddyseat achter de chauffeur.Het gebrek aan wandelen, en het eindeloos zitten op slechte harde stoelen, in de afgelopen anderhalve week heeft mijn rechterbeen weer pijnlijk gemaakt. De zeurende pijn trekt vanuit mijn onderrug helemaal tot aan mijn enkel met een tintelende, en soms gevoelloze, voet als gevolg. Ik hou het op ouderdom. Met de jaren komen de kwaaltjes. Zwemmen helpt wel maar het neemt de pijn niet helemaal weg.
Wat me rest zijn de heerlijke dagen aan het zwembad en ’s morgens een korte wandeling, heel erg vroeg wanneer het verkeer nog niet op gang is gekomen, om verse broodjes te halen bij “Angels Bakery”. De kleine kilometer op en neer in alle vroegte is heerlijk.Alleen jammer van de bedelaars die al zo vroeg op volle sterkte de toeristen, en ook de plaatselijke werkende bevolking, komen lastigvallen. Ze raken je aan, trekken aan je kleren en een slimmerik probeert in je broekzakken te komen. Alles om niet te hoeven werken!
Na meer dan twintig jaar in Azië ben ik absoluut emotieloos geworden voor deze kaste van de luie lokale bevolking. Misschien moeten Kaag en Segers elke dag een vliegtuig beschikbaar stellen om deze kanslozen naar Ter Apel te halen. Ze zouden een fantastische aanvulling zijn voor de nutteloze kudde (economische) vluchtelingen die er nu dagelijks arriveert!
Veel heb ik verder niet te melden. Alleen dat het vinden van redelijk eten voor een eerlijke prijs in Angeles City nog steeds goed mogelijk is. Nog een bezoek aan de tandarts en dan kabbelen we rustig richting kerstmis en nieuw jaar.
