Filippijnen: De eerste verplaatsing

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), woensdag 16 november 2022

Het was gisteren (dinsdag) een verschrikkelijke dag! Sinds de aankomst van het onweer rond drie uur ’s nachts bleef de regen neerdalen alsof de hemel huilde om ons vertrek. Het lukte me gelukkig om ’s morgens tussen de buien door nog een extra lange wandeling van zeven kilometer te maken.
Wanneer het regent zit het hele vissersdorp met de mobiele telefoon in de hand en gebruikt data. Dan wordt de bandbreedte van de communicatietoren, zes kilometer verderop, ’s morgens wel heel erg smal voor iedere gebruiker en wanneer je niet de mogelijkheid krijgt de krant te lezen duurt de ochtend wel heel erg lang. Op mijn Kobo e-reader heb ik er al een kwart van “Billy Summers” (Stephen King) er op zitten maar te lang lezen maakt me slaperig. Dus dat is ook geen optie om de ochtend door te komen.
Een blikje haring in tomatensaus met twee kleffe mierzoete witte boterhammen voor lunch en weer rondhangen op de overkapte veranda. Kijkend naar de regen en de kletsnatte voorbijgangers. Rond half twee klaarde het op en ik nam het risico om nog een keer te gaan wandelen ondanks de wind en de staalgrijze lucht. Gelukkig bleef het niet bij die ene ochtendwandeling, ik tikte de dertien kilometer aan voor die regenachtige dag. Ik moet er zelf om lachen maar voor het eerst op deze reis heb ik het koud!
Vandaag begon met hetzelfde scenario als gisteren. Alleen bleef vannacht de ventilator draaien. Het regende nog toen de bouwvakkers verschenen. Er moet nog aardig wat werk gebeuren maar uiteindelijk zal het allemaal wel goed komen. Het is een bewonderenswaardige prestatie op zich dat ze met zo weinig primitief gereedschap een hele bijkeuken aanbouwen.
Het voorlopig laatste zelfgemaakte ontbijt van gebakken eieren met gebakken lunceon meat en witte bonen in tomatensaus smaakte me zoals gewoonlijk prima. Vanaf morgen wordt alles anders. Vooral de maaltijden zullen een enorme verbetering zijn! Gelukkig gaan we gevarieerder en veel meer groente eten.
Vanaf acht uur ijsbeer ik door het kleine huisje. Ik heb een hekel aan wachten! Het is nog een hele ruk tot twee uur vanmiddag. De tijd dat we de taxi verwachten. Door de inflatie in de laatste zes weken is de prijs van de taxi ook maar meteen met 20% verhoogd. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat mijn witte gezicht ook met de prijsverhoging van doen heeft.
De iPhone, e-reader en macBook wisselen elkaar veelvuldig af in mijn handen. Ik doe maar wat om de tijd te doden. Ik ben niet productief, het zit een beetje scheef in mijn hoofd. Ik ben erg nerveus omdat ik het gevoel heb dat ik de situatie niet zelf meer onder controle heb. We zijn overgeleverd aan de grillen van een onbekende taxichauffeur en ik geloof pas dat hij op tijd is wanneer hij voor het huisje staat!
Om vijf over half twee, gelukkig ruim op tijd, arriveert de minibus en er valt een zware last van mijn schouders. Toch ben ik niet helemaal opgelucht omdat we na het afscheid van Mamsi, en het inladen van de koffer, de trolley en mijn rugzak, beginnen aan de dodenrit van San Antonio naar het “Bicol International Airport” in Daraga, net buiten Legazpi.
Het eerste stuk naar Pilar valt nog wel mee maar dan begint de ellende. Een smalle slingerende provinciale tweebaansweg bevolkt met honden, voetgangers, motoren, driewielers, personenauto’s en vrachtwagens. Geen enkele weggebruiker houd zich aan de verkeersregels of onderneemt een poging om zich aan de verkeersregels te houden. Het verkeer in de Filipijnen is een jungle waar de wet van de brutaalste, grootste en snelste geld! Links en rechts inhalen is normaal, net als inhalen voor een blinde bocht met als reële mogelijkheid een grote vrachtwagen of een kleine driewieler op je pad te vinden. De chauffeur rijd zo dicht langs voetgangers dat hij de vouwen uit de broek rijd en ik me op de passagiersstoel ongemakkelijk voel.
Ik herken bepaalde punten langs de weg en weet wanneer we ongeveer op de vierbaans snelweg komen. Helaas vermeerderen de gevaren zich ook in het kwadraat. Het aantal dode honden en katten op deze weg is schrikbarend. Ik probeer ze niet eens te tellen. Ik kan alleen maar hopen dat wij vandaag niet door een bergingsteam uit het verwrongen staal van een minibus worden bevrijd. Ik neem het me nog een keer voor! Dit is absoluut de laatste keer dat ik de provincie in de Filipijnen heb bezocht. De volgende keer gaat Lyka alleen naar haar moeder en ik blijf in Manilla of Angeles City.
De verlossende terminal van de nieuwe luchthaven doemt voor ons op en ik slaak een zucht van verlichting. We hebben het gered, we zijn in een stuk op de luchthaven aangekomen. De verstikkende warme vochtige deken sluit zich meteen om me. De airconditioning in het busje stond zo laag dat ik het gevoel had om met “Polar Express” te reizen. Ik betaal de chauffeur en neem opzichtig geen afscheid, een Judaskus valt hem ten deel.
We handelen de bekende rituelen voor de veiligheid van de luchtreizigers af in de terminal en zoeken een plaatsje in de wachtruimte van de terminal die opvallend modern is. Een bakkie koffie en een donut van “Dunkin’ Donuts” uit de bewoonde wereld smaakt uitstekend ondanks dat we de naam “Starbux” ook goed bedacht vinden. Mijn MacBook komt uit mijn rugzak tevoorschijn en ik begin te schrijven. We hebben nog zeker twee uur de tijd totdat we aan boord kunnen voor voorlopig onze laatste vliegreis.
Er ontstaat enige opwinding in de wachtruimte wanneer er een Airbus-A310 van Philippine Airlines land en aan een van de twee slurven word gekoppeld. Zoals bijna altijd in Azië beginnen de passagiers te dringen, of voor te dringen, om als eerste aan boord te kunnen. Alsof ze denken dat er niet voldoende stoelen in het vliegtuig aanwezig zijn. Ik kijk op het beeldscherm met de vluchtgegevens van onze vlucht en een vreemd voorgevoel bekruipt me. Het is al half vijf en over tien minuten moeten we volgens het schema, en de instapkaart, aan boord gaan. Dat zal moeilijk worden want ons vliegtuig van de dochter van Cebu Pacific, CebGo, is in geen velden of wegen te bekennen!
Ik ben niet de enige passagier die kriegel is geworden. Er zitten nog aardig wat mensen op de laatste vlucht voor vandaag van Legazpi naar Manilla te wachten. Een meisje met een stevig overgewicht gaat verhaal halen bij een beveiligingsbeambte die helemaal niets met de luchtvaartmaatschappij van doen heeft. De beveiligingsbeambte op haar beurt heeft er ook duidelijk de Pee in omdat de mogelijke vertraging van onze vlucht betekend dat ze vandaag langer zal moeten werken.
We zijn weer dichtbij de bewoonde wereld en de telefoon werkt zoals ze zou moeten werken! Op “Flightradar24” is er helaas geen spoor te bekennen van vlucht DG6195! Dat betekend dat het vliegtuig in Manilla nog aan de grond staat. Ik zoek verder en ontdek dat ik de afgelopen week dezelfde als onze vlucht al twee keer veel vertraging, meer dan anderhalf uur, heeft opgelopen.
De wachtende passagiers kijken elkaar wanhopig en met vragende ogen aan. Wie weet er iets? Maar niemand heeft een antwoord op wat er gaat gebeuren of wat er is gebeurd. Er is ook niemand van Cebu Pacific die ons komt vertellen wat we de komende uren kunnen verwachten.
Ik controleer elke vijf minuten of er misschien een update op de website van Flightradar24 is. En daar verschijnt uit het niets eindelijk onze vlucht. Bijna twee uur later dan gepland is het vliegtuig in Manilla opgestegen. Ik laat het scherm van mijn iPhone aan de overgewichtige dame achter me zien en het nieuws gaat in Talagog, de officiële Filipijnse taal, als een lopend vuurtje door de Filipijnse passagiers. Ik ben vanavond de enige westerling aan boord.
Ruim anderhalf uur later dan gepland kunnen we aan boord van het kleine vliegtuig met propellers. Dat zie je tegenwoordig niet veel meer! In een ver verleden heb ik met dit soort vliegtuigen binnenlandse vluchten gemaakt in Laos en Thailand. Van U-Tapao naar Koh Samui met Bangkok Airways was een vlucht die ik wel twee keer per jaar maakte. Omdat er heel veel eilanden zijn met een klein aanbod van passagiers zijn deze turboprops met plaats voor 72 passagiers en een beperkte vrachtruimte een ideaal werkpaard.
Het aantal vliegbewegingen is op de eilandengroep van de Filipijnen geëxplodeerd en ze hebben er nog maar een terminal bijgebouwd in Manilla om de lokale vluchten, zonder douane en immigratie handelingen, te verwerken. Meerdere keren per jaar wordt er met de verschillende vluchten van terminal gewisseld dat nogal voor wat verwarring kan zorgen.
Het afgelopen uur heb ik ook gebruikt om contact te leggen met ons hotel in Angeles City en om er zeker van te zijn dat de taxichauffeur weet dat we twee uur later dan gepland aankomen in Terminal 4 van het NAIA (Ninoy Aquino International Airport). Moeizaam communiceren we via Facebook Messenger met elkaar en uiteindelijk is het voor iedereen duidelijk. Onze kamer is klaar voor onze ontvangst en de taxichauffeur zal er staan met een bord boven zijn hoofd met onze namen er op.
Gelukkig zijn we snel aan boord van de ATR-72 turboprop en daar gaat het om! Lyka en ik bekijken, met een half open mond, het schouwspel dat zich schuin voor ons afspeelt. Een nog jong stel met duidelijk teveel overgewicht moet zich in de hele kleine stoelen 1C en 1D van het propellervliegtuig manoeuvreren.
Wanneer je van mening bent dat de stoelen in een Boeing-737 of in een Airbus-A320 af erg smal zijn dan staat je in een ATR-72 een enorme verrassing te wachten! Die zijn nog een tandje smaller! Eerst onderneemt de mannelijke helft, in de stoel aan het raam, een poging. Hij hangt boven het zitvlak van de smalle stoel terwijl zijn heupen/billen op de armsteunen rusten. Ik bespeur de wanhoop in zijn ogen. Hij wrikt en wiegelt, hij houd zijn adem in. Daar wordt de stoel niet breder van, en hij weinig smaller. Zonder hulp van vaseline of een ander glijmiddel floept hij plotseling op zijn plaats! Zichtbaar opgelucht raakt zijn kont het kunstleren kussen van de zitting.
Zijn vriendin heeft het allemaal in angst en afschuw aanschouwd. Zij realiseert zich ongetwijfeld dat er een mogelijkheid bestaat dat haar poging gaat mislukken. Volgens mij geeft ze de te smalle stoelen de schuld en niet de vermoedelijke ongezonde eetgewoonten van het koppel. Met tegenzin onderneemt zij de eerste poging met dat verschil dat zij denkt dat haar partner de armleuning een stukje haar kant heeft opgedrukt. Daardoor is haar zitplaats nog smaller geworden. De tweede poging heeft meer succes. Uiteindelijk blijken haar heupen smaller en het spek op haar billen en heupen zachter en flexibeler.
Hij haalt een klein handdoekje tevoorschijn om het zweet van zijn gezicht te wrijven. Zij grijpt onmiddellijk het handdoekje uit zijn handen om ook haar gezicht af te drogen na de zware arbeid van hun plaatsen in het vliegtuig innemen. Beschuldigende en ongemakkelijke blikken kruizen elkaar.
De vlucht duurt zeventig minuten en iedereen aan boord is blij dat we eindelijk in Manilla zijn geland. Het blijft altijd spannend in welke toestand je koffer op de lopende band verschijnt. Gelukkig kunnen we op een groot beeldscherm zien dat onze koffer buiten op de band wordt gelegd en dat het plakband, dat we hebben gebruikt om het slot extra te borgen, nog helemaal intact is.
Zoals verwacht staat de taxichauffeur buiten met een bord boven zijn hoofd op ons te wachten en binnen een kwartier rijden we over de brede tolwegen van Manilla richting de NLEX. Onderweg maken we nog een snelle stop bij de gouden bogen voor een broodje hamburger wat patatjes en een grote beker Coke Zero. Het zou dom zijn om te wachten met eten totdat we in Angeles City zijn. Met een volle maag naar bed is nooit een goed idee!
En dan is daar eindelijk onze eindbestemming! Poolside 1 is precies zoals ik me herinnerde, enigszins muf ruikende maar wel een fijne kamer op de beste locatie van het hotel. We pakken weinig tot niets van onze bagage uit en ik loop meteen naar de 7-11 om de hoek voor een paar koude biertjes.
De comfortabele stoelen voor de kamer zijn verwisseld voor ongemakkelijke maar modieuze exemplaren en de tafeltjes lijken wel nachtkastjes. De opdracht voor morgen? De eerste dag is altijd een drukke dag. Met een koud klein flesje bier laat ik het tot me doordringen dat we voorlopig hier zullen verblijven. De eerste verplaatsing zijn we zonder serieuze ongelukken doorgekomen. Welkom in Angeles City!