Filippijnen: Verwaaide herinneringen

  San Antonio (bij Mamsi), maandag 14 november 2022

Na 37 dagen in de provincie kijk ik terug naar de afgelopen vijf weken. Het is precies wat ik ervan verwacht had! Teruggetrokken in de provincie leven als een kluizenaar. Slecht eten en met de kippen op stok. Opstaan bij het kraaien van de hanen. Gelukkig maar een tyfoon, die tweede is op zee weggewaaid.
Reizen zoals een vakantieganger nooit zou accepteren omdat hij na drie of vier weken weer aan het werk moet. Voor ons soort reizigers zijn de ontberingen, de “Troubles” zoals in de titel van mijn weblog, net zo belangrijk als de toeristen momenten. Het mag vreemd klinken maar een slechte maaltijd op een lege maag kan ook een hoogtepunt van de dag zijn!
Een gebakken visje met rijst en wat inheemse groente in kokosmelk is geen slechte lunch. Bij haast elke maaltijd iets ondergedompeld in kokosmelk gaat wel snel vervelen.
Na de zes weken ben ik een bekende vertoning geworden op Santa Fe - Sapa Road. De doodlopende weg vanaf de kruising halverwege Guiron en Ogod. Mijn ochtendwandeling is geleidelijk uitgebouwd met een extra wandeling rond de middag en soms zelfs met een late wandeling in de namiddag. Ik noem dat mijn “Beer ‘o’ Clock” wandeling omdat ik aan het einde van de wandeling bij Magna een paar literflessen bier koop.
Het gaat me lichamelijk, en vooral ook geestelijk, weer een stuk beter. Ik kan met een glimlach zeggen dat mijn incasseringsvermogen is gegroeid en dat het geschil met de gemeente Zaltbommel naar de achtergrond is geschoven. Er slingeren geen documenten rond die me aan die slechte periode herinneren.
Het project van de herinrichting van het gebied “de Bossche Poort”, de voormalige Rabobank en de parkeerplaats aan de Omhoeken, zal 2023 beslissend zijn voor de invulling van de rest van ons leven. De harde en onderbouwde feiten waar ik jaren tegen heb gevochten staan nog overeind maar de nooit gestaafde en onderbouwde fantasieën, gedachten en ideeën van de lokale overheid komt nu als een boemerang naar ze terug. Geen probleem voor mij, het is voor ons een win-win situatie wat de uitkomst ook mag zijn.

Ik heb in de eerste zes weken een kleine drie honderd foto’s gemaakt met mijn iPhone 13 Pro Max en ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn zware Nikon D600 met het lichtsterke 27-70mm F2.8 objectief niet echt mis. De iPhone schiet de plaatjes die ik verwacht. Het apparaat is licht, een goede batterijtijd en de foto’s zijn van een fantastische kwaliteit. Ik moet wel wennen aan de 3x4 verhouding na al die jaren met een 2x3 verhouding te hebben gewerkt.
Wanneer we allemaal dood zijn worden deze digitale plaatjes toch allemaal gewist en misschien ook wel vergeten!
Onderweg, tijdens de wandelingen, zie je ook nog eens wat van het plattelandsleven in de Filipijnen. Een man die op zijn werk(water)buffel op weg is naar een volgende klus en een visverkoper die de huisjes langsgaat om zijn verse handel te slijten. Een “rotte varkens” die de grond omwoelen op zoek naar wortels en knollen, ongepelde rijst die in de brandende zon ligt te drogen om de schimmels geen kans te geven. Die varkens hebben natuurlijk wel een “goed leven” certificaat wanneer ze worden geslacht!
De natte markt, zoals ze dat in zuidoost-Azië noemen, is geen plaats voor de tere zieltjes die de Nederlandse samenleving en het onderwijssysteem de laatste jaren heeft voorgebracht. Hier in het keiharde buitenland overlijden geen runderen en varkens om op de bordjes en in de schaaltjes van de lokale bevolking te belanden. Hier wordt er nog gewoon geslacht en de koppen en poten van de geslachte dieren eindigen op de betegelde marktkramen om aan de potentiële klanten te laten zien dat de dieren gezond waren tot het moment dat de halsslagaders werden doorgesneden. Er is hier in ieder geval nog genoeg werk voor de Partij voor de Dieren!
Een van de onvergetelijke gebeurtenissen tijdens mijn verblijf in de provincie is een voorval toen we huiswaarts keerden van het bezoek op die zaterdagochtend aan de natte markt, en de 7-11, in Pilar. We waren niet ver meer van huis toen de motor van de driewieler plotseling stilviel. De chauffeur maakte ritmische bewegingen met zijn heupen in een poging de driewieler heen en weer te laten bewegen. Tevergeefs! Hij stapt af en trekt de benzineslang aan de benzinekraan los. Er kwam niets meer uit.
We moeten uit- en afstappen terwijl de chauffeur de voorraad controleert, door de opening onder de benzinedop, in zijn benzinetank. Daar zit niet veel meer in! Nog maar een keer tevergeefs schudden met de driewieler en toen gebeurde het het meest onwaarschijnlijke.
De boodschappen moeten op de loeihete weg achter de driewieler worden gezet en de chauffeur kantelt de driewieler volledig op haar zijkant. De benzine stroomt onzichtbaar van de ene kant naar de andere kant van de benzinetank. De driewieler wordt weer op haar drie wielen gezet. Even trappen op de kickstarter en de motor komt weer ratelend tot leven. In het gezicht van de chauffeur glanst het gevoel van macht en de overwinning. Er zit nu genoeg benzine aan de linkerkant van de benzinetank om ons thuis te brengen.
Tijdens ons verblijf in de provincie heb ik ook steeds mijn best gedaan om aan het huishouden deel te nemen en mijn steentje bij te dragen. Ik was bijna altijd in de relatieve koelte op de veranda te vinden en met plezier dopte ik de sperziebonen voor bij het avondeten. Deze keer is het voor een experiment met Japanse kerrie. Helaas vond mamsi het niet te pruimen en daarmee was het ook meteen de laatste keer dat het op het menu stond. Het menu in de provincie is beperkt maar zeker wel te overleven. Ik heb na zes weken ontstoken tandvlees en Lyka aften door het gebrek aan vitamines, dat halen we de komende acht weken in Angeles City wel in!
Slecht voedsel maakt toch mooie plaatjes! Tender ’n Juicy Hot Dog’s met “Cheese Sqeeze” en tomatenketchup. Mamsi’s overheerlijke bami schotel met vlees/vis dat in het vriesvak beschikbaar is, genaamd Panchit Maret.
Omelet met tomaat en rode ui op zeer moeilijk verkrijgbaar bruin brood. Een boterham met mayonaise, in plaats van margarine of boter, rijkelijk belegd met zelf meegebrachte belegen kaas en Koreaanse Lunceon Meat gekocht op Lazada. De Filipijnse Amazon.
Lokale gerechten zoals gegrilde aubergine en de rijst met mungo soep die wordt gemaakt van kleine groene boontjes die jullie kennen als taugé.
Maar ook gerechten die je enigszins aan het verre Nederland doen denken. Spaghetti Bolognese, de mierzoete Filipijnse versie met klein gesneden slechte knakworsten, en Shoarma met friet, zonder de voor ons onmisbare salade en knoflooksaus. Hier in tweede wereld landen kun je alleen groente eten die gekookt of gebakken is. Er leven namelijk nogal wat organismen op de groentes die westerlingen liever niet in hun spijsverteringskanaal willen hebben, en ook de lokale bevolking, slecht kunnen verdragen.
Elke avond geniet ik van de koelte en stilte van de avond, een koude literfles San Miguel Pale Pilsen binnen handbereik. Muziek luisteren, een tv-serie kijken (The Handmaid’s Tale) en me bezinnen over de toekomst en hoe ik de laatste jaren van mijn leven wil doorbrengen. Een ontdekkingsreis zonder einde?
Nog twee nachtjes slapen en we gaan naar Balibago, Angeles City, voor een culinaire expeditie. Acht weken lekker eten, bier drinken en plezier maken met familie, oude, en nieuwe vrienden. Het wordt vanaf hier alleen maar beter.