Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), woensdag 14 december 2022
Na vier weken in het fijne hotel in Angeles City, Balibago, zit ik in alle rust te mijmeren over onze toekomst. We hebben het hier in het hotel in de Filipijnen prima naar ons zin en we bespreken vaak onze toekomst samen. Steeds vaker komt de vraag in me op: Zou ik, wanneer ik niet in Nederland verblijf, permanent in een hotel willen wonen? Zou ik langzaam kunnen reizen en van hotel naar hotel trekken?
In het verleden heb ik veel mensen ontmoet die er bewust voor hebben gekozen om in den verre geen huis/appartement te kopen of langdurig te huren maar gewoon bij een hotel zijn binnengestapt en het op een akkoord hebben gegooid over de prijs per maand voor een kamer van hun keuze. Vanzelfsprekend is de manager van het hotel blij dat de kamer voor langere tijd bezet is en de “huurder” blij met de stevige korting die hij ontvangt op de standaard prijs van de kamer. Het is bezettingsgraad tegen een goede prijs.
In Singapore dronk ik bijvoorbeeld vaak bier met een oudere Australiër die twee kamers naast elkaar in het “Peninsula Excelsior Hotel” huurde. Het hotel had zelfs een doorgang laten maken zodat hij over een “woonkamer” en een “slaapkamer” in het hotel kon beschikken. Voor de eerste januari betaalde hij in een keer de twaalf maanden huur vooruit, voor het hele jaar, waarmee alle betrokken partijen heel content waren.
Hij heeft mij nooit verteld wat hem dat kostte, hij liet alleen weten dat het veel goedkoper was dan een appartement te huren in een stille onpersoonlijke expat wijk. Het is een ongeschreven regel dat je nooit over de prijs praat die ze jou per nacht berekenen. Je wil niet dat het personeel van het hotel in een ongemakkelijke situatie terecht komt omdat jij een goede aanbieding hebt afgedongen bij de manager/directeur. Veel mensen voelen zich van nature beter en persoonlijk te kort gedaan en ze willen graag jouw prijs, of nog goedkoper, voor dezelfde slaapplaats.
Het blijft de voordelen afwegen tegenover de nadelen.
Neem nu eens deze kamer in Sisaket, Thailand, als voorbeeld?Ik kan maar weinig nadelen bedenken wanneer ik deze heerlijke hotelkamer als herinnering zie, dus begin ik met de voordelen. Alles wat je normaal gesproken nodig hebt is in deze kamer aanwezig. Met als voor mij als belangrijkste: de koelkast. Het biertje dat ik ’s avonds in alle rust op het balkon drink moet 100% zeker ijskoud zijn.
Je hoeft om te beginnen geen dure elektrische apparatuur te kopen. Wanneer de airconditioning, de douchewater-boiler of tv om welke reden dan ook stopt met werken komt er snel een nieuwe of het wordt gerepareerd.
Het internet is supersnel en stabiel. Een balkon en minimaal een kamer op de derde verdieping is natuurlijk, in verband met het straatgeluid en de wind, heel erg fijn. Ik ben tenslotte een buitenmens.
Er wordt elke dag schoongemaakt en vaak kun je met een van de werksters een afspraak maken om je wekelijkse was en het drogen voor een redelijk bedrag te laten doen. Kleding van enige waarde heb ik toch niet wanneer ik onderweg ben! En dat allemaal voor nog geen € 350,- per maand. En zonder de gewoonlijke maandelijkse rekeningen voor water, elektriciteit, huisvuil en internet!
Hotels hebben natuurlijk ook nadelen en aan een van die honderd procent zekere nadelen werd ik afgelopen zondagochtend herinnerd. Lastige hotelgasten die geen enkele rekening houden met de andere gasten in het hotel!
Er hebben zich twee vrome Islamitische Arabieren in de kamers aan het zwembad naast ons genesteld. Het zijn echte vrome moslims want ze drinken alleen maar "Red Horse Beer”, 6,9 % in volume! Dat bier schopt net als een wild paard in je hoofd. Ik heb er genoeg ervaring mee en drink het nog maar sporadisch en vaak alleen als afsluiting van een heel gezellige avond. Het bier is voor mij niet te zwaar maar het is wel heel onberekenbaar. Het is de Filipijnse versie van het “Beer Chang” in Thailand. Het is dus het ideale bier voor personen uit een land waar het bij de wet verboden is om alcohol te nuttigen?
De dronken Arabieren arriveerden rond vijf uur in de ochtend aan het zwembad en zette hun (vakantie)feestje, met drie hoeren, voort. Met het onvermijdelijke gevolg dat iedereen in de andere kamers aan het zwembad wakker werd. Rochelend en hoestend van de drie a vier pakjes sigaretten per dag. In het begin deden ze nog een wanhopige poging om niet teveel kabaal te maken maar met elke fles Red Horse Beer die werd geopend nam het volume van de stemmen toe.Uiteindelijk begonnen ze om kwart voor zes muziek te spelen op de mobiele telefoon en te zingen en te dansen. Dat was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen!
Als er een ding is waar Arabieren gechoqueerd mee kunnen worden dan is dat de puurheid van menselijke naaktheid. Ik stapte in mijn blote kont in de volle ochtend glorie naar buiten en keek de vijf totaal verbouwereerde personen voor enkele momenten recht in de ogen. Je kon een speld horen vallen! Er heerste een totale verwarringbij de feestvarkens!
De stilte duurde enkele minuten. Ik maakte van het moment gebruik om me aan te kleden om bij de gouden bogen mijn gebruikelijke grote koffie te halen. Een half uur eerder dan gewoonlijk maar dat is voor mij geen probleem, ik was toch al klaarwakker. Tijdens het voorbij gaan aan de receptie in de lobby van het hotel werd ik gevraagd of ik last had gehad van het lawaai. Ik hoefde alleen maar bevestigend te knikken. Er waren telefonisch verschillende klachten binnengekomen over het lawaai.
Eenmaal terug aan mijn tafel met de koffie begon het lawaai opnieuw en niet veel later verscheen de onderhoudsman van het hotel om de luidruchtige hotelgasten aan het zwembad er op attent te maken dat er klachten waren binnengekomen bij de receptie over het lawaai. Tien ogen richtten zich op mij omdat het duidelijk mocht zijn dat ik een van de klagers ben.
Ik hoef niet lang te wachten voordat de eerste hoer haar schrille heksenstem opzet om me voor alles en nog wat zeer slecht is uit te maken. In minder dan een minuut staat de onderhoudsman weer bij het vijftal en maakt het drietal van lichte zeden in een niet mis te verstane preek, in het voor ons onverstaanbare Tagalog, duidelijk dat ze geen betalende gasten zijn in het hotel en dat een telefoontje naar de politie voldoende is om ze een dagje achter de tralies te laten doorbrengen.
Twee temeiers vertrekken direct naar een slaapkamer samen net als de meest dronken Arabier. Het probleem lijkt, voor nu, opgelost!
Ik luister naar een grappig maar tegelijk ook treurig gesprek wanneer er nog maar twee personen zitten te drinken, de overgebleven arabier en een klein dik hoertje.
‘I know my friend, when he drunk he can not bum-bum!’
‘But he must pay me, he take me from bar for bum-bum!’, antwoord het meisje.
‘But he no bum-bum, he no pay!’
‘Why not?’ vraagt ze wanhopig, na de hele nacht door de dronken Arabier te zijn betast.
‘Because he no bum-bum! He no breakfast, he also no pay breakfast! Understand?’, vraagt hij luidkeels.
Iedereen dit dit soort mensen van dichtbij heeft meegemaakt weet dat er maar een persoon kan zijn die absoluut gelijk heeft, en dat zijn de Arabieren!
‘No, I not understand! He order breakfast, but not eat breakfast, he must pay for breakfast!’
Haar logica brengt de dronken man zichtbaar aan het twijfelen. Ik kijk stiekem over de rand van mijn leesbril om zijn lichaamstaal te zien. Ik zie zeer ernstige twijfel.
‘When you not pay me I will tell all the girls in “Walking Street”!’, klinkt voor de Arabier als een degelijke bedreiging.
Ze zijn niet hier om museums en culturele instellingen te bezoeken! Zijn hand schiet snel in zijn broekzak en een flinke bos smoezelige bankbiljetten komt tevoorschijn. Ik kan niet zien hoeveel hij haar geeft maar het is voor het meisje in ieder geval beter dan niets!
Zoals ik verwacht vind het meisje het niet voldoende. Ze speelt het oeroude spelletje met veel gevoel en veel ervaring. Na een tiental minuten is de halfdronken Arabier is een flinke duit armer en zijn maat een onbetaalbare ervaring rijker.
Ik zit achter mijn handen te proesten van het lachen. Het kan nog een leuke ochtend worden wanneer de dronken Arabier met een vreselijke kater uit zijn kamer tevoorschijn komt!
Het verse broodje met salami en het broodje kaas smaken me uitstekend met de gratis tweede beker koffie van de gouden bogen. Ik begin met mijn dagelijkse rituelen. Een baantje zwemmen, een beker zelf gezette groene thee, een blikje sodawater, een snack en dan naar het “SM Clark” winkelcentrum voor de lunch en de koelte van de airconditioning. Wat is het leven toch goed in een land zoals de Filipijnen met een heerlijk warm klimaat en zonder kooldioxide en stikstof problemen!
