Surin (Martina Hotel) 536), maandag 2 maart 2020
Wanneer ik over mijn schouder naar het “Indochinahotel” kijk dan weet ik zeker
dat we hier nooit meer terug komen. Ik verander het icoontje op mijn GPS naar
een droevige smiley, in plaats van een hartje, als teken dat we dit hotel in
de toekomst kunnen overslaan. Nog voordat ik de Honda Phantom in de eerste
versnelling schakel verschijnt er toch een glimlach op mijn gezicht. Het
ontbijtbuffet was, ondanks dat het niet in aanmerking voor een plaats in de
top drie komt, heel aangenaam en goed verzorgt. Wellicht heeft dit te maken
met het feit dat dit hotel veel wordt gebruikt voor eenheden van de Thaise en
Amerikaanse strijdkrachten die ondersteunende taken voor de landmijn
opruimende Cambodjaanse militairen.
Ik mijmer al rijdend over de afgelopen weken, en breng daarmee mezelf en Lyka
in gevaar. Ik kan beter op de weg letten en zorgen dat we veilig is Surin
aankomen. Surin, de laatste halte van deze ruim 6.500 kilometer lange
motorreis naar, en door, het zuiden van Thailand. We hadden vandaag
gemakkelijk door kunnen rijden naar Sisaket maar ik wilde perse deze laatste
avond op een bijzondere manier vieren. Gelukkig zijn we weer veilig in de
buurt van onze vertrekplaats aangekomen!
Het verkeer is gelukkig weer erg rustig en we zoeven over de mooie lege asfalt
wegen van de zuid-oostelijke Isaan. Suikerriet en cassave zover het oog rijkt.
Ook de lege reservoirs vallen op. De blauwe vlekken op het beeldscherm van
mijn Garmin Oregon 400t zijn in werkelijkheid bruine ondiepe poelen water. Ik
weet niet wat de oorzaak is maar het lijkt dat geen enkele Thai begrijpt dat
hemelwater geen onuitputtelijke bron is. Niemand begrijpt dat wanneer je meer
dan de hoeveelheid gevallen regen gebruikt de reservoirs uiteindelijk leeg
zullen raken. Thai wisselen ook graag van hun gewas zodra ze zien dat een
ander gewas meer opbrengt. En dan kan het zo maar fout gaan. Suikerriet
gebruikt nog meer water dan rijst!
Af en toe horen we het kenmerkende geluid van de Isaan-truck. Een eigenbouw
vrachtwagen aangedreven door een Chinese lange slag diesel motor. Ik hou van
die felgekleurde kleine vrachtwagens. De chauffeurs en de bijrijders in de
cabine, maar ook de arbeiders bovenop de lading, lachen en zwaaien alsof hun
leven ervan afhangt. Waarschijnlijk zijn wij op onze motor voor hun net zo
vreemd als zij voor de toeristen!
De magen beginnen te knorren. Een restaurant is nooit ver weg in Thailand en
de Pad Krapow zal niet snel vervelen. Een arriverende politieagent bestudeert
onze Honda Phantom. Ik voel me voor een moment ongemakkelijk maar wanneer hij
zijn duim opsteekt als teken dat hij het mooi vind dat wij met de motor op
reis zijn keert de rust in mijn lichaam weer terug. Het is tenslotte Thailand
en met de BiB (Boys in Brown) weet je het maar nooit.
Het landschap is saaier dan saai geworden en het reizen is veranderd in
verplaatsen. Een afscheiding van kleurpotloden bij een lagere school brengt
nog wat kleur in de dag!
Vanavond slapen we in Surin. Ik beschouw die plaats als het einde van onze
reis. We hebben morgen nog een stukje voor de boeg naar Sisaket maar dat is zo
kort dat ik overweeg om een stuk om te rijden.
Lui, en lekker, een aankondiging op een felgroen uithangbord van een nieuw
ijsje met de smaak van een meloen maakt dat we langs de weg bij een kleine opa
en oma winkel stoppen. Het ijsje smaakt precies wat we ervan gehoopt hadden.
Bij aankomst in het Martina Hotel kijken we onze ogen uit! Dit is geen
hotelkamer maar een complete vakantie bungalow. Ik ben echt in mijn sas dat
onze laatste avond van deze speciale reis in een mooi hotel word afgesloten.
Een met marmer bekleedde badkamer waar je in kan rolschaatsen.
Nadat we de bagage naar binnen hebben gesleept stap ik weer op de motor voor
een paar koude flessen bier. Verder dan het restaurant naast de receptie kom
ik niet. Het lijkt een beetje op een toeristenval maar wanneer je eenmaal
binnen hun muren bent hebben ze liever niet dat je het bungalowcomplex weer
verlaat. Met ijskoude grote flessen Chang bier voor 65 baht is dat ook niet
nodig.
Terwijl het personeel van het restaurant op zoek gaat naar wisselgeld neem ik
even de tijd om het menu door te nemen. Ook hier ben ik aangenaam verrast! Met
deze prijzen hoeven we vanavond ook de poort niet uit om te gaan eten!
Terwijl Lyka in de koelte van de airconditioning druk is met de iPad zit ik
buiten in de zwoele Thaise avond van mijn biertje te genieten. Cicades zingen
en krekels tjirpen, gelukkig zijn er maar weinig muggen. Terwijl ik vol warmte
en met veel liefde naar mijn oude Honda Phantom zit te kijken laat ik enkele
etappes van de afgelopen reis in mijn gedachten passeren. We zijn al 34 dagen
onderweg! 6.500 kilometer zijn er onder ons doorgegleden. Een onvergetelijke
reis met teveel indrukken en herinneringen. Morgen beginnen we aan de laatste
etappe!
De koks van het restaurant laten ons genieten van mooie Thaise gerechten voor
een heel eerlijke prijs. Op deze laatste avond van onze motorreis nemen we het
er nog maar eens goed van. Kip met cashewnoten en een gebakken vis met een
zeer pittige limoen dip. En alles word weggespoeld met enkele flessen ijskoud
Chang bier.
In ons gesprek hoor ik tussen de regels door de teleurstelling dat onze reis
op de motor alweer voorbij is maar er is ook opluchting dat we weer veilig aan
de finish zijn gekomen. We drinken een paar flessen bier meer dan normaal, we
toosten op het leven en op het reizen. Morgen hebben we nog maar een klein
stukje te gaan! Dan gaan we weer lekker op de avondmarkt eten met Jan. De
afspraak is al gemaakt.
