Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), dinsdag 12 november 2019Na zeven weken in Thailand gaan we verder naar het volgende hoofdstuk. “De Filippijnen”, een heel andere discipline dan Thailand. Een heel ander land met andere gebruiken, taal en bijna geen fatsoenlijk eten, tenminste, zo was het twee jaar geleden.
De ruzie over de gestolen chocolade echoot nog steeds door onze slaapkamer wanneer ik om half zeven uit bed stap. Goed, ik kan het begrijpen dat je kwaad bent maar ik kan het niet begrijpen dat je er maar over blijft door klagen. Het is gebeurt, overigens precies zoals ik heb verspeld, en het het is niet meer terug te draaien! Klaar, en nu weer verder met de orde van de dag.
We hebben twee uur de tijd om de koffers verder in te pakken en alles in gereedheid te brengen voor de reis naar Manila, beter gezegd “Angeles City”. Ik ben al aan mijn tweede kop koffie bezig wanneer Lyka haar ogen opent. Vandaag is geen dag om rustig aan te doen! Vandaag moet alles met de precisie van een militaire missie gebeuren.
Ook op de ochtend van ons vertrek zijn er meningsverschillen over wat er mee moet in de koffer naar de Filippijnen en wat er in Thailand kan achterblijven. We laten namelijk een kleine koffer achter in het “Boxing Roo Hotel”. Ik voel een zware depressie de kop op steken. Het gevoel dat je in je eentje de kar trekt en de passagiers zo hard als mogelijk op de rem trappen. Ik krijg het onaangename gevoel dat alles mis zal gaan wat er mis kan gaan vandaag. Lyka’s gezeur versterkt dat gevoel alleen maar.
De taxi van “Instyle Private Car Service” is een half uur te vroeg en dat lucht me enigszins op omdat de taxi vaak een zwakke schakel kan zijn in je Thaise plannen. Ik klop op de deur bij de schoonmaakster van het “Boxing Roo Hotel” en samen lopen we de trap af naar kamer 6 die al heel lang dienst doet als opslag voor van alles en nog wat. Daar staat onze kleine koffer enkele weken te wachten tot we zijn teruggekeerd. Een laatste blik door de kamer en dan zit het eerste hoofdstuk van Thailand er voor ons op. De twee koffers zijn zwaarder dan gedacht en het ontbreken van een weegschaal geeft me toch wel wat twijfels.
Eerst nog even terug naar Nederland! Enkele maanden geleden kreeg ik van “BudgetAir.nl” een email bericht dat onze vlucht van Bangkok naar Manila was gewijzigd. De vertrektijd was een beetje opgeschoven maar het meest opvallende was dat de toegestane 25 kilo bagage op het nieuwe e-ticket was verdwenen. Eerst bestede ik er geen enkele aandacht aan maar toen ik een week later een tweede email kreeg dat ik voor slechts twintig euro per persoon 25 kilo bagage kon toevoegen aan onze tickets kreeg ik een onbehaaglijk gevoel van binnen.
Een snelle speurtocht op het internet leverde niets op. De voorwaarden op de website van Philippine Airlines voor de vlucht van Bangkok naar Manila gaven gewoon maximaal 25 kilogram ruimbagage per persoon. Dat grapje van “BudgetAir.nl” stonk dus aan alle kanten. Dit was geen administratieve fout maar een doelbewuste misleiding! Het TV-programma “Opgelicht” zou eens wat onderzoek moeten doen naar deze praktijken!
Tijdens de twee uur durende rit van Pattaya naar de luchthaven is het erg stil in de taxi. De chauffeur is de engelse taal niet machtig en tussen Lyka en mij ligt een spanningsveld dat afstoot als twee magneten met gelijke polen. Eenmaal op de “Suvarnabhumi Internationale Luchthaven” in Bangkok valt er een zware last van mijn schouders af. Vanaf hier heb ik alles onder controle en kan alleen nog de onzekerheid met de bagage fout gaan.
Gelukkig heb ik gisteren al op de computer ingecheckt en ook onze stoelen gereserveerd. Door deze relatieve korte handeling op mijn MacBook mogen we bij een zeer korte rij aansluiten. Verbaasde gezichten uit de lange rij naast ons kijken ons vreemd aan! Er staan slechts acht medereizigers voor ons! Lyka heeft de verantwoording over de reisdocumenten en overhandigd onze paspoorten en de thuis uitgeprinte tickets aan de vriendelijke vrouw achter de incheckbalie. Naar de uitgeprinte tickets wordt niet eens meer gekeken! Die tickets zijn dus ook voor de laatste keer uitgeprint! In de huidige elektronische en digitale wereld zijn tickets gewoon overbodig geworden. Met een oog op het scherm zie ik onze namen verschijnen en ook de nummers van de gereserveerde stoelen kloppen! Er rest ons alleen nog de veiligheidscontrole en de immigratie, dan zijn we op weg naar de Filippijnen.
We drinken nog een kop koffie en ik begin te verzuipen in mijn eigen gevoelens. Dit op reis zijn, het onderweg zijn, was vroeger zo normaal en mijn lust en mijn leven. Nu, vandaag de dag, kan ik bijna niet meer leven met mijn woede. Het onrecht dat mij is aangedaan vreet me vanbinnen uit op! Ik weet het, ik moet het van me afzetten, maar het geestelijke en financiële onrecht dat mij is aangedaan is niet zomaar van je af te zetten! Ik huiver om in details te treden. In 2020 hoop ik de problemen voorgoed op te lossen, maar na vijf jaar strijd tegen de gemeente Zaltbommel heb ik daar weinig hoop op! Het zijn en blijven nu eenmaal ambtenaren. Een vreemd volkje waar de wetenschap ook geen grip op krijgt. Misschien moet ik maar eens “de dag van de BAG” organiseren om de publieke opinie te raadplegen?
Eenmaal in de lucht ben ik weer rustig! Deze keer vliegen we met Philippine Airlines omdat ik jaren geleden de meeste budget maatschappijen al heb afgezworen. Onbetrouwbaar met vertrektijden, tegenwoordig bijna net zo duur als reguliere maatschappijen maar met onmogelijke vertrek en aankomsttijden. Nee, dan liever een èchte maatschappij! Geen gezeur over kilo’s, gratis een zitplaats uitzoeken en eten en drinken in overvloed zonder ervoor te hoeven te betalen, meer zitruimte en grotere vliegtuigen.
Ik zit aan het raam en we zijn nog niet boven Vietnam wanneer de maaltijd wordt geserveerd. De noedels met varkensvlees zijn misschien niet helemaal politiek of religieus correct maar ze smaken me uitstekend. Een bakkie koffie en een flesje water maken de maaltijd compleet en ik verzink weer in gedachten, naar de toekomst, maar ook nog terug naar het verleden.
Hier hoog boven de grond in de wolken is het een serene rust die zich van me meester maakt. Ik kijk eindeloos naar de maagdelijk witte wolken die langzaam aan me voorbij trekken. Volgens mijn Garmin vliegen we 825 Km/u (snelheid ten opzichte van de grond) maar het lijkt alsof we zweven. Onder me schuift de Zuid-Chinese Zee onder ons door af en toe zie ik een piepklein bootje witte strepen maken op een blauwe ondergrond. Op zo’n moment voel ik me dan erg gezegend dat ik zo op reis mag zijn met mijn lieve vrouw. De zon zakt buiten ons zicht langzaam achter de horizon. De kleuren van de wolken veranderen van wit via het geel naar een dieprood waarna onvermijdelijk de duisternis valt. Duizenden lichtjes in de ons tegemoet komende duisternis kondigen de komst van Manila aan, nog even en Lyka is na twee jaar weer met haar moeder herenigd.
Direct na aankomst in de aankomsthal breekt er paniek uit! De terminal 2 van de “Ninoy Aquino International Airport” wordt grondig gerenoveerd en is door al het werk overzichtelijk als een wandeling in een maisveld. Gelukkig zijn de aanwijzingen van het hotel voor de ontmoeting met de taxichauffeur duidelijk en binnen enkele minuten hebben we hem gevonden. Lyka’s moeder staat gelukkig ook op de afgesproken plaats en binnen tien minuten zitten we in de taxi midden in de ochtend/middag/avondspits van Manila.
Een snelle stop bij de gouden bogen voor een hapje te eten en dan snel door naar onze eindbestemming. Het “Walkabout Hotel” in Balibago (Angeles City). We kruipen en schuifelen door de dichtgeslibde verkeersaders van een wereldstad in een tweede wereldland. Ruim vier en een half uur later, een kleine 100 kilometer verder, stappen we eindelijk de geserveerde kamer binnen. Het is een lange vermoeide dag geweest. Nog een koud biertje en dan snel naar bed. Morgen begint het Filippijnse avontuur van dit familiebezoek.
