Angeles City (Walkaround Hotel (Poolside 1), zondag 1 december 2019Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik mezelf op deze manier zou kunnen vermaken! In het verleden was ik een notoire drukke draaikont die altijd de grootste problemen had met stil zitten. Ik wilde altijd ontdekken, nieuwe plaatsen zien, nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe gerechten proeven. En nu, nu de zestig jarige leeftijd toch wel heel goed in zicht komt, slijt ik mijn dagen aan het zwembad van een twee sterren hotel midden in een uitgaansgebied vol kroegen, gogo’s, bordelen en Koreaanse restaurants.
Ik vermaak me prima in het verkoelende water van het zwembad. Op de achtergrond zie je “onze tafel” voor de kamer “Poolside 1” met het roze koffiekopje. De vermoeidheid die ik nooit wilde voelen blijkt nu als een zware last in mijn lichaam te schuilen. Het (uit)rusten gaat me goed af. Een duik in het zwembad, een kopje koffie, een koel flesje water, NPO Radio2 op de JBL-go, met of zonder Lyka die veel tijd doorbrengt met haar familie.
De wisseling van de macht in het hotel is geen verbetering. We missen de ijzeren hand van Bill, de nieuwe Koreaanse eigenaars begrijpen er helemaal niets van. Wij hebben ons best gedaan om ons aan te passen maar de nieuwe menukaart is absoluut geen succes. Na enkele dagen gezeurd te hebben koop ik zelf maar witte bonen in tomatensaus om het “Australisch ontbijt” een beetje op het ontbijt uit het verleden te laten lijken. “Minder voor meer!”, lijkt de lijfspreuk van de nieuwe Koreaanse eigenaar. Daarmee bedoel ik minder op je bord voor meer geld! Wanneer dan ook nog eens de “Fish and Chips” zonder patat wordt geserveerd is de kogel door de kerk. Wij zullen de komende weken helaas niet meer aan het zwembad van het hotel eten.
De gebruikelijk middag zwemmen met de jongens van Roxanne is gelukkig nog wel een succes! De hamburgers als afsluiting vliegen naar binnen. Wat kunnen die jongens eten! Later hoor ik van de serveersters dat ik eigenlijk 300 peso voor het zwemmen moet betalen. Mister Samsung is de engelse taal niet machtig dus ik geloof niet dat hij het lef heeft om mij om het zwemgeld te vragen. Mijn dagelijkse rekening voor de bar zal daar ongetwijfeld ook aan bijdragen.
De rest van de week breng ik ’s middags zoals gebruikelijk door in de airconditioning van het SM Clark winkelcentrum. Mamsi heeft het gelukkig prima naar haar zin en het gezinsdiner in een van de restaurants van het winkelcentrum is een groot succes.
Wanneer aan het einde van de zoveelste dag de zon begint te zakken zoek ik mijn plekje op aan het verlaten zwembad. Het grootste deel van de hotelgasten is zich aan het voorbereiden voor een zwoele nacht in het rode-lampjes gebied van Balibago, oftewel, Angeles City. Zelf luister ik naar de internet radio terwijl ik geniet van een stukje Old Amsterdam met een ijskoud flesje bier (€ 1,10) voor de happy hour prijs.
Nu we het restaurant van het hotel links laten liggen gaan we meer op stap voor het avondeten. Ik moet eerlijk zijn, ik doe het niet met veel plezier want dat hele gedoe van aankleden en op zoek naar een restaurant, maar uiteindelijk is de maaltijd vaak toch een beloning voor de moeite. De kwaliteit van het eten en de diversiteit is er in twee jaar duidelijk op vooruit gegaan. Pizza’s en burgers staan maar een keer per week op het menu voor ons. Meestal op de zaterdag en de zondag omdat dat duidelijk de drukste dagen zijn in Angeles City. Hele kudde’s Koreanen komen van hot en her om te golfen en te genieten van het nachtleven.
Een van de zaken die duidelijk anders zijn in de Filippijnen vergeleken met Thailand is de hoeveelheid neerslag. In het geval waar je nu met een zekerheid kan zeggen dat het wel droog zal blijven in Thailand komt de regen met golven naar de Filippijnen. Dat het hier een hele dag regent is geen uitzondering en het gewone leven gaat dan ook gewoon door. Alleen verschuilt het dagelijkse leven zich onder een leger van goedkope Chinese paraplu’s. Voor dat zwemmen maakt het weinig uit, je wordt toch wel nat, maar voor de lunch is het toch wel ongemakkelijk.
