Nieuwjaar met een melkkoe (Deel 4)

San Antonio (Mamsi Homestay (Front Room)

De oude pick-up draaide de parkeerplaats op van een enorme Big C supermarkt en Steef werd nu toch wel wat achterdochtig. Het was zijn eerste dag in Buriram en gingen ze hem nu al uitmelken? Nog voordat de pick-up tot stilstand kwam had hij zijn PIN-pas uit zijn portefeuille gehaald en in een lichte paniek zocht hij tevergeefs naar zijn zak zware tabak. Hij was in zijn paniek vergeten dat hij zes maanden geleden gestopt was met roken. Hoofdschuddend stopte hij de PIN-pas weer terug in zijn portefeuille. Het was vanaf nu opletten geblazen!
Binnen nam zijn schoonmoeder de grootste winkelwagen die ze kon vinden en de rest, met zijn schoonvader voorop, volgde de winkelwagen. Steef en zijn meisje kwamen als laatste. Op Steef zijn lippen branden de engelse woorden die hij op de avondschool had geleerd maar zijn meisje was niet erg spraakzaam. Was ze nog kwaad dat Steef zo moeilijk had gedaan over de taxi? Of was er wat anders?
‘Alles Oké?’, vroeg Steef zachtjes aan zijn meisje zodat niemand van de familie het zou horen.
‘Mai sabai’, antwoordde ze met een zielig piepstemmetje.
‘Wat is er dan mis?’, vroeg Steef bezorgd.
‘Ik ben ongesteld en heb pijn hier’, ze draaide met een vlakke hand over haar onderbuik tot de cirkels steeds groter werden en uiteindelijk draaide haar hand over haar hele torso.
Nou, dacht Steef, dat “sanuk sanuk" voor vanavond kan ik ook op mijn buik schrijven. Hij moest lachen over zijn eigen gedachten en zag de vlakke hand van zijn meisje in zijn gedachten weer over haar buik draaien. Ze keek naar Steef met vuurspuwende ogen, ze dacht dat Steef haar uitlachte omdat ze ziek was.
Steef was zo druk met zijn meisje bezig geweest dat hij niet eens in de gaten hadden dat ze niet de supermarkt maar de bouwmarkt, die in hetzelfde gebouw gevestigd zijn, waren binnen gegaan. Steef haalde verbaasd zijn wenkbrauwen op en had geen idee wat ze hier deden. Een dik uur reden ze er met de lege winkelwagen rond. Steefs verbazing groeide met de minuut want de winkelwagen bleef leeg, ze spraken gèèn enkel woord met elkaar, ze raakten van alles en nog wat aan waarna ze het netjes, na goedkeurend naar elkaar geknikt te hebben, weer terug op de plaats waar ze het gepakt hadden. Heel erg on-Thai moest Steef opgelucht constateren.
De hele optocht ging eindelijk de supermarkt binnen en Steef werd door zijn meisje naar voren geloodst. Met zijn schoonmoeder aan zijn zijde liepen ze langs de uitgestalde gekoelde tafels gevuld met verse producten. Verder gebeurde er niets! Steef kon zijn ogen niet geloven en dacht voor een moment dat hij droomde. Met een Thaise familie in een supermarkt lopen en de winkelwagen blijft leeg is net zo onwezenlijk als dat de koning van Thailand bekend maakt dat ze een Thaise raket naar de maan gaan schieten. Wat zijn ze toch van plan?, dacht Steef. Lang hoefde hij niet naar een antwoord te zoeken.
‘Wat wil je eten?’, vroeg zijn meisje.
‘Ehhh, we kijken wel’, antwoordde hij nog steeds verbaasd.
‘We doen vandaag inkopen voor drie dagen. Denk even goed na?’, vroeg zijn meisje, ‘we kunnen niet elke dag naar de supermarkt rijden, dat is te duur!’
Steef liep met zijn familie in zijn kielzog door de enorme supermarkt. Hij hoefde maar te wijzen en er werd wat in de winkelwagen gelegd. Soms twee of drie. De winkelwagen was bijna halfvol en Steef had de familie nog steeds niets in de winkelwagen zien leggen. Zat er een addertje onder het gras? Steef voelde zich door het gedrag van zijn schoonfamilie opgelaten.
Hij kon het niet langer meer voor zich houden en vroeg aan zijn meisje: ‘Hebben jullie niets nodig?’
‘Nee!’, antwoordde ze resoluut, ‘alleen medicijn voor mijn ziekte! Wij hebben Isaan voedsel genoeg in huis. Koop voor jezelf wat je lekker vind en vergeet je Hollandse kaas niet!’
Steef viel bijna om van verbazing en kon zijn oren niet geloven. Waren ze dan zo veranderd in die korte tijd dat hij in Holland was weggeweest? En dat van die kaas was niet nodig! Hij had vijf bolletjes jong belegen Edammer gekocht bij de ALDI en die zaten nog in zijn koffer. Ondertussen had hij voldoende eten en drinken voor drie dagen ingeslagen, inclusief twee dozen Singha bier, en konden ze richting de kassa.
Op de afdeling huishoudelektronica gingen de familie steeds langzamer lopen en kwam als een trein langzaam tot stilstand voor een grote 50 inch Samsung LED-tv. Het beeld was scherp als een scheermes en de kleuren van de natuurfilm die werd afgespeeld sprongen in je gezicht.
‘You like?’, vroeg zijn meisje glimlachend terwijl ze aan zijn arm trok en de rest van de familie wachtte gespannen op zijn reactie en antwoord.
‘It’s OK’, speelde Steef het spelletje mee.
Ze dachten toch niet serieus dat Steef voor hun zo’n grote dure tv zou kopen? Steef had thuis niet eens zo’n groot apparaat! Thuis had hij een 40”. Als aanbieding gekocht op het internet! Steef had sinds zijn moeder was overleden namelijk het internet ontdekt. Hij had een goede laptop gekocht, was gaan internet bankieren en nog veel meer! Bellen met zijn meisje deed hij nu via Skype en teksten sturen via Whatsapp. Hij had de laptop in zijn bagage om de Nederlandse kranten te lezen en zijn geld in de gaten te houden. Steef was in ieder geval geen digibeet meer!
De tv’s die in de supermarkt naast elkaar stonden opgesteld werden steeds kleiner naarmate de rij vorderde, bij de 32” begon Steef te twijfelen. Ze mochten dan wel een antenne hebben met maar twee kanalen, maar in Steef zijn handbagage zat een memorystick met een flink aantal mooie films. Hij had die stick meegenomen om hem op een hotelkamer of andere plaats te kijken. Het idee om thuis een film te kijken wanneer de rest om negen uur al lag te slapen sprak hem toch ook wel aan!
‘Wat denk je van deze?’, vroeg hij aan zijn meisje.
‘Ja, ook mooi!’, antwoordde ze licht teleurgesteld, ‘die is mooier!’, terwijl ze achter zich naar de rij tv’s wees.
Ja dacht Steef, maar die grote kost ook bijna vier keer zoveel! Hij dacht diep na over de prijs en of hij dat er wel voor over had. Omgerekend was het toch bijna tweehonderd vijf en zeventig euro, en dat was niet niets voor een cadeau op de eerste dag van zijn vakantie. En daar kwam nog bij dat hijzelf maar maximaal twee weken bij zijn schoonfamilie was. Zijn hele schoonfamilie stond afwachtend naar Steef en zijn meisje te kijken. Steef keek nog eens naar de tv en toen weer naar zijn schoonfamilie die allemaal tegelijk goedkeurend naar Steef knikte.
Hij keek naar zijn meisje en zei, ‘laten we er eerst thuis nog eens over praten?’
Ze knikte, ze wist dat Steef aan het aas snuffelde en dat hij snel zou bijten. Ze draaide zich om en duwde de winkelwagen richting de kassa waar de rekening best wel mee viel. Die dozen bier telden flink aan maar de rest van de geïmporteerde etenswaren waren redelijk geprijsd, niet te duur maar wel duurder dan in Nederland.
Met een ontelbaar aantal groene plastic tasjes en twee dozen bier in de winkelwagen gingen ze naar de uitgang. De enige halte was nog een Farmacie. Zijn meisje ging naar binnen en ratelde tien minuten onafgebroken Thai tegen de jonge jongen achter de toonbank die een brilmontuur zonder glazen droeg om er wat intelligenter uit te zien. Steef wist wel beter! Een tegelzetter die genoeg geld bij elkaar had gespaard voor een witte doctorsjas was de volgende dag apotheker die advies gaf aan de zieke patiënten die aan de andere kant van de toonbank voor hem verschenen. Hij kende meer dan een verhaal over mensen die verkeerde medicijnen hadden geslikt voor hun kwaal. Daar waren ze pas in Nederland bij hun eigen doctor achter gekomen. Maar ja, de Thai was zo goedgelovig dat ze een aspirientje zouden slikken als medicijn tegen AIDS.
Bij elke knik van de apotheker werd er een doordrukstrip pillen of capsules op de toonbank gelegd. De stapel medicamenten groeide gestaag en toen ze met elkaar klaar waren was er een flinke witpapieren zak nodig om alles in te verpakken. Het enige dat ontbrak waren de bijsluiters en termijnen, en tijden, waarop de medicijnen moesten worden ingenomen. Zijn meisje haalde een krakend vers briefje van duizend baht tevoorschijn en betaalde voor de medicijnen. Nu brak Steef zijn klomp! Waar had zijn meisje in hemelsnaam duizend baht vandaan gehaald?
Achterop de pick-up truck, tussen zijn inkopen, zat Steef te pijnzen. Hij had geen oog voor zijn omgeving meer. Hij kreeg dat krakend verse briefje van duizend baht maar niet uit zijn hoofd. Waar was dat briefje vandaan gekomen? Steef zocht tevergeefs naar een antwoord. De antwoorden die hij wel vond, en die het meest voor de hand lagen, wilde hij niet accepteren! Wat was er gebeurd op de boerderij en waar kwam dat geld vandaan? Het mysterie werd alleen nog maar groter toen de pick-up werd volgetankt en er opnieuw een krakend briefje van duizend baht uit de portemonnee van zijn meisje tevoorschijn kwam. Steef zijn hersenen draaide nu op volle toeren. Hij kwam steeds bij dezelfde antwoorden op zijn vraag uit. Antwoorden die hij niet wilde accepteren! Zodra ze thuis waren moest hij maar eens goed met zijn meisje praten.
Hij zat nog diep in zijn gedachten te wroeten toen ze het nieuwe witte huisje passeerden. De kleine grijze man zat nu op een stoel aan een tafeltje in de schaduw te genieten van een biertje, tenminste, zo leek het. Steef keek snel op zijn horloge! Tien minuten later stopte de pick-up naast het huisje. Steef nam opnieuw de tijd en berekende snel dat 10 minuten bij een gemiddelde snelheid van 30 Km/u ongeveer 5 à 6 Km moest zijn.Het was dus te lopen. Hij wilde die nieuweling met zijn huisje wel eens bezoeken. Misschien wel vandaag, er was nog voldoende tijd voordat de duisternis over de Isaan zou invallen.
Veel langer kon Steef er niet over nadenken! Toen zijn ogen binnen langzaam aan de duisternis in het huisje begonnen te wennen ontwaarde hij zijn alcoholistische zwager gebogen over zijn geopende koffer. De zorgvuldig ingepakte koffer was één grote puinhoop. Steef kreeg bijna een hartstilstand toen hij zijn bolletjes kaas op de tafel zag liggen. Uit elk van de bolletjes was een stevig stuk gesneden. Steef vloekte inwendig en stierde op zijn zwager af. Hij greep hem aan zijn oude verschoten t-shirt en schudde hem flink door elkaar. De glazige blik in de ogen van zijn zwager gaf aan dat er niemand thuis was.
‘Inteelt! Jij bent verdomme het product van inteelt! Halve zool! Je moet met je vuile poten van mijn spullen afblijven!’, schreeuwde Steef zo luid dat zijn schoonfamilie, inclusief de honden die zich aan de afgesneden stukken kaas tegoed deden, er stil van werden.
De zwager grijnsde onverschillig als een waanzinnige naar Steef die zowaar medelijden met hem kreeg. Zijn moeder overhandigde de waanzinnige zwager een nieuwe fles Lao Khao waarna hij grinnikend naar buiten verdween. Steef wist niet goed wat hij met deze situatie aan moest. Het kwam hem voor dat zijn schoonfamilie zijn zwager met opzet dronken voerde. Dat dit de enige manier was om haar geestelijk gestoorde zoon in bedwang te houden.
Aan geestelijke gezondheidszorg werd er in Thailand niet gedaan! Daar kwam alles voort uit de Boeddha. Hier beredeneerde ze alledaagse zaken zeer eenvoudig! Die jongen was namelijk slecht geweest in zijn vorige leven en nu moest hij in dit leven boeten voor zijn daden. Zijn ouders en familie restte niets anders dan voor hem te zorgen en op een spoedige dood aan te sturen. Vergiftigen mocht niet van de Boeddha dus werd een overvloed aan blind makende Lao Khao toegediend. Des te sneller hij dood was des te sneller zou zijn geest worden herboren in een nieuw lichaam en was hij uit zijn lijden verlost.
Steef pakte zijn spullen weer in en sleepte zijn zware koffer naar de slaapkamer. Één van twee slaapkamertjes wel te verstaan! Steef en zijn meisje sliepen samen in een kamertje en de rest van de familie in het andere slaapkamertje en de woonkamer. Steef schudde onbegrijpelijk met zijn hoofd toen hij het gordijn aan de kant trok. Van deuren en privacy hadden ze hier nog nooit gehoord. Nog een beetje mopperend pakte hij enkele van zijn toiletspullen en zijn laptop uit zijn koffer.
Van zijn meisje en de rest van zijn schoonfamilie was geen spoor meer te bekennen toen Steef weer de woonkamer instapte. Hij greep nog maar een koud biertje, zette zijn zonnebril op en stapte weer naar buiten. Zijn zwager lag naast de lege fles Lao Khao op zijn vaste plaats aan de zijkant van het huis in de schaduw te slapen. Steef werd overmand door medelijden. Hij had spijt van zijn uitbarsting en staarde lang naar zijn slapende zwager. Er waren duidelijke overeenkomsten met de waakhond die een eind verder aan een boom geketend lag. Ook zijn zwager had een waar hondenleven!
Nu er niemand te zien was keek Steef op zijn horloge en berekende snel dat hij nog voldoende tijd had om naar dat nieuwe witte huisje te lopen, kennis te maken en op tijd voor het vallen van de duisternis weer terug te zijn. Hij beende naar binnen, trok zijn korte broek en sandalen aan, zette zijn hoedje tegen de brandende zon op en ging op pad. Het weer was aangenaam, niet te warm in december. Steef neuriede een liedje en dacht na over de komende twee weken in de Isaan.
Het duurde niet lang of hij kwam met zijn gedachte weer bij die twee krakend verse briefjes van duizend baht. Hoe was dat toch in hemelsnaam mogelijk? Dat was zijn prioriteit nu en vanavond moest dat mysterie maar eens worden ontrafeld!