Alweer een jaar verder? Het lijkt als de dag van gisteren dat ik het verhaal over dat nare getal 55 schreef.
Getallen? Als kind had ik al iets met getallen en jaartallen. Niet dat ik een rekenwonder ben, ik ben gemiddeld van gemiddeld en blink ècht nergens in uit. Maar die getallen die me vanaf mij eerste bewuste gedachten zijn bijgebleven zijn: 10, 12, 16, 18, 21, 40, 56, 65, 2000 en dan komt het grote oneindige.
Nog steeds loopt deze getallenreeks door mijn leven en ik denk regelmatig aan deze nummers. Later zijn er nog enkele getallen bijgekomen zoals 13, 15, en 73. Huisnummers waar ik een gelukkig en onbezorgd leven heb geleid.
Dat eerste getal tien was eigenlijk een magisch getal omdat ik op 21 januari 1960 ben geboren. Die nul op het einde maakte 1970 het eerste magische getal omdat dat ook op een nul eindigde. Vanzelfsprekend was 1980 geen magisch getal omdat ik toen al verder was ontwikkeld en een jaartal met een nul op een einde werd nog maar een keer verder in mijn leven belangrijk.
Dat tweede getal, de twaalf was de leeftijd dat ik eindelijk de Dr. A.F. Philipsschool kon verlaten. De eerste stap naar de volwassenheid. Andere vrienden, andere vakken en een andere school die buiten de vertrouwde binnenstad lag. Elke dag op de fiets naar de oude Buys Ballot. Langs de ITO-school, de Hugo de grootschool, Körver de melkboer, een slager, van der Voorn de supermarkt en van der Pol de sigarenwinkel werden op weg naar school gepasseerd. Bij de scholen en de winkels die ik passeerde heb ik allemaal herinneringen. Goedkope rosé wijn uit de supermarkt van van der Voorn die we bij het tunneltje opdronken, waarna ik mijn maaginhoud in de gracht stortte.. Kussen met de meisjes van de huishoudschool. Bij van der Pol kocht ik tijdschriften over motoren. Een motorfiets was al vroeg in mijn jeugd mijn grootste droom, een logisch vervolg op een brommer.
Zestien was natuurlijk het getal voor een brommer! Wat ging dat laatste jaar langzaam, zeker omdat ik met goedkeuring van mijn grootouders al mocht oefenen op een oude witte Puch Maxi automaat. Op dat ding scheurde ik met een knalgele helm, een Nolan, door de Bommelerwaard. En ik maar denken dat ik onzichtbaar was en dat de politie me niets kon maken. Steeds het verhaal dat ik de brommer stiekem uit de schuur had meegenomen. Dat verhaal werd na enkele keren niet meer geloofd door de agenten. Dus het rijden op dat ding, die ik ondertussen voorzien had van zwarte safari camouflage en mijn “Daktari Puch” noemde, werd alleen maar spannender. Een aanrijding was meteen het einde voor mij en voor mij Daktari Puch. De brommer was haast dubbelgevouwen en het zou nog maar enkele maanden duren voordat ik legaal op een brommer mocht rijden.
In december werd de fietsenwinkel van “van Alphen” in de Gamerschestraat bezocht en werden mijn wensen bekeken. Eigenlijk waren er maar vier merken gangbaar. Kreidler, Zündapp, Tomos en de nieuwkomer op de markt Yamaha! Die laatste zou het vanzelfsprekend moeten worden. Yamaha vierde grootse triomfen in de motorracerij en al mijn helden op de tweewielers reden op een Yamaha. Een gele met als eerste bromfiets in Nederland voorzien van een schijfrem in het voorwiel.
Wanneer ik nu terugdenk kan ik me maar moeilijk inbeelden dat ik minder dan twee en een half jaar op dat ding heb rondgereden. Ik zie Japke nog op mijn, intussen zwart gespoten, Yamaha in haar witte Afghaanse schapenjas naar Bruchem rijden! Ik weet niet eens waar mijn Yamaha gebleven is! Was hij nu gestolen of heb ik hem 2e hands verkocht? Een zwarte vlek in mijn geheugen die misschien op latere leeftijd weer wordt ingevuld?
Na de met liefde en andere ontdekkingen van de volwassenheid doorspekte jaren op de brommer kwam eindelijk het getal achttien. Ik was al voorbereid en hyper gemotiveerd. In het afgelopen jaar hadden Erwin van Leeuwen en ik wel eens de motor van Erwin’s zus uit de schuur genomen om in de polder te gaan rijden. Op de lichtgele Honda 400f Four leerde ik de kracht van een grotere machine kennen. Ook ging ik wel eens met Ad van Beurden mee achterop door de polder maar dat ging me een beetje te snel op de Yamaha TZ350. Een twee cilinder tweetakt machine die eigenlijk gewoon een aangeklede racemotor was!
Op zaterdag 21 januari 1978 stapte in ik Zaltbommel op de trein naar Den Bosch. Met mijn gele helm in de hand en de leren handschoenen in mijn leren jas. Het was koud, winters, maar niet glad. Om iets voor elf stapte ik bij motorrijschool Hoessen, achter het station voor het eerst legaal op de motor. Het waren de jaren dat je eerst nog iemand achterop had die een set handels had om je tot stoppen te dwingen of uit gevaarlijke situaties te halen. Het was volgens mij een 500cc Honda V-motor met cardanaandrijving. Een oude mannenmotor maar dat maakte mij op dat moment weinig uit. Die eerste lessen door Den Bosch zijn me altijd bijgebleven. Onder de gouden draak door naar Vught waar we oefenden op de bekende parcoursen die door de examinatoren van het CBR werden gebruikt.
Mijn grootouders vonden een L-plaat zoals dat toen heette geen goed idee. Er gebied door een paar straten afgegrensd en daar mocht je dan van de burgemeester van Zaltbommel oefenen. Met een blauwe L-plaat naast de kentekenplaat. Mijn grootouders hadden donders goed in de gaten dat die Blauwe L achter de kentekenplaat werd verborgen en daarmee de grenzen voor het oefenen waren verdwenen!
Binnen drie maanden stond ik als examenkandidaat met mijn helm en de afrijdmotor, een motor speciaal om examen te doen, op de parkeerplaats van “de IJzeren man” te wachten op de examinator. Het afrijden ging niet helemaal lekker maar voor mijn theorie was ik voor 100% zeker geslaagd. Na een kwartier werd ik gefeliciteerd door de examinator en enkele weken later kon ik op het gemeentehuis in Zaltbommel mijn rijbewijs ophalen. Ik had ook een voorlopig rijbewijs op zak dus ik kon eindelijk de wereld op twee wielen gaan verkennen.
Mijn eerste motor was een Kawasaki z650, een blauwe moordmachine die eigenlijk gevaarlijk snel was voor zijn tijd. Het was de tijd van supersnelle machines! Motoren die met gemak boven de 200 Km/u reden. Gelukkig heb ik nooit een ongeluk gehad maar ik ben er wel enkele keren dichtbij geweest! Binnen een jaar was mijn Kawasaki z650 verleden tijd! Ik vraag me nu nòg steeds af of het de hand van god is geweest die mijn leven heeft gered?
Iemand van school reed de Kawasaki aan gort tijdens een examenfeest. Ik kreeg zijn motor, een Yamaha XT500, en een geldbedrag als compensatie. Die Yamaha XT500 werd al snel verkocht aan mijn buurjongen, Ton de Leur, en van het geld kocht ik een Yamaha SR500 van Trudy van Leeuwen, inderdaad de zus van Erwin. Aan deze motor heb ik nog steeds de mooiste herinneringen! De eenvoud, het gewicht en de uitstraling. Het geluid dat je leek in te halen wanneer je in het donker over de Van Heemstrabaan naar huis reed!
Een en twintig, op 21 januari 1981 zou ik voor de Nederlandse wet volwassen zijn. Om dat feit kracht bij te zetten vierde ik mijn 21st verjaardag op “Legerplaats Seedorf” in Noord-Duitsland. Twee maanden daarvoor was ik opgeroepen voor de militaire dienstplicht en ik had het geluk dat ik op de “Rijinstructie Tilburg” mijn vrachtwagenrijbewijs kon gaan halen. Ondertussen had ik ook al mijn autorijbewijs en de gratis opleiding van de Nederlandse staat betekende dat ik mijn roze papiertje vol gestempeld zou krijgen.
Ik slaagde met vlag en wimpel voor mijn vrachtwagenrijbewijs en ik vertrok, nadat ik voor de VN in Libanon was afgewezen, vrijwillig voor een jaar naar Duitsland. Als ik dan toch in militaire dienst moest dan moest ik ook maar iets nuttigs doen. Dat eenentwintigste jaar van mijn leven is nog steeds een van de mooiste jaren geweest. Het was een schitterende zomer! Ik ging met de motor op en neer naar Duitsland en op vakantie naar Italië en Groot Brittanië. Ik was verliefd op die twee wielen!
Mijn leven ging na de militaire diensttijd stationair lopen! Er was werk, ik kocht een huis, er waren enkele vriendinnen die uiteindelijk niet verder met me wilden omdat ik een vrijbuiter was. Achteraf gezien kan ik ze geen ongelijk geven. Voor mij was het leven ook goed en ik genoot met volle teugen. Mijn grootmoeder, die me had opgevoed, was wel een beetje teleurgesteld maar aan de andere kant had ze ook waardering voor mijn zucht naar de vrijheid. Ze was allang blij dat ik niet was gaan varen op de koopvaardij!
En zo kwam ik ongemerkt bij het getal veertig, een getal dat als kind me erg tot mijn verbeelding sprak. Veertig! En dat zou samenvallen met het getal 2000! Niemand had het in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw over het millennium, 2000 was magisch, de 1 als begin van het jaartal zou voor 1000 jaar gewijzigd worden in een 2. En die twee werd vaak gebruikt in Science Fiction films en stripboeken die ik vroeger graag las. Ik ben opgegroeid met Star Trek, The Thunderbirds, TV 2000 en meer van die tijdschriften.
De mooie verhalen met al die technische vooruitgang ging minder snel dan in de film en op 31 december 1999 stond ik met Dean Barber en Tam MacKinly, en nog een handvol andere vrienden, in Princess Street in Edinburgh, Schotland. Een mooiere plaats om de eeuw en het millennium uit te zwaaien kon ik me op dat moment niet voorstellen. Het was een haast filosofische ervaring. Het was ook een keerpunt in mijn leven.
In de drie jaren voor het begin van het nieuwe millennium was er veel gebeurd! Ik was mijn grootmoeder verloren en daarna in een depressie geraakt. Door die depressie verloor ik ook mijn werk. Ik moest vluchten, en die vlucht bracht me voor drie maanden naar Australië. Die vrijheid in 1998 veranderde mijn leven! In 1999 vertrok ik voor negen maanden naar Azië en de toon voor de rest van mijn leven was gezet.
Elke keer dat ik een datum schreef en eindigde met 2000 dacht ik aan veertig. Ik was veertig! Mocht ik geluk hebben en nog steeds het gemiddelde van de Nederlanders vertegenwoordigen zou ik over 38 jaar dood zijn. M.a.w., ik was over de helft en vanaf nu ging het alleen nog maar bergafwaarts! Mijn grootste nachtmerrie was om na een werkzaam leven te sterven voordat ik meer van de wereld had gezien. Er was nog zoveel te zien en dat was meer waard dan al die materialistische zaken waar iedereen zich letterlijk voor kapot werkte. En dat zou ik niet laten gebeuren!
Ik verkocht in 2001 mijn huis en van dat geld heb ik de wereld kunnen zien. Ik ben nog veel op reis en zeker niet van plan om te stoppen. Misschien wat rustiger aan gaan doen maar zeker niet stoppen.
Hoe ik als kind aan het getal 56 kwam is minder mysterieus dan het op het eerste gezicht lijkt. Als kind woonde ik 13 jaar lang in mijn geboortehuis op Nonnenstraat 56. Die 56 was dus gewoon puur toeval. Was ik in een huis ernaast geboren dan was dat getal 54 òf 58 geweest.
Maar 56 leek me als kind een ongelofelijke hoge leeftijd die zo ver in de toekomst lag dat ik vaak lag te dagdromen hoe de wereld er dan uit zou zien. 2016 was een jaartal in de volgende eeuw! Met vliegende auto’s en vreemde hoge woontorens! Tenminste, zo zag het er op de tv en in SF stripboeken uit!
En vandaag ben ik dus die 56 jaar oud, of beter gezegd, jong! Bijna 50 jaar later is er maar weinig van het in het verleden geschetste toekomstbeeld bewaarheid. De wereld is voor mijn gevoel sindsdien alleen maar slechter geworden en wordt alleen nog maar slechter. Ik ben zeker geen doemdenker maar de signalen voor de wereld zoals wij die in de vorige eeuw kenden staan wel op rood of oranje.
Het enige voordeel van deze leeftijd is eigenlijk dat 56 het nieuwe 46 is! Ik mag dan wel tien jaar ouder zijn maar de mensen om me heen gedragen zich veel jonger dan dat ik me van vroeger kan herinneren. Vroeger was je ècht oud wanneer je 56 was. In het heden voel ik me nog steeds veel jonger dan ik in werkelijkheid ben, alleen mijn spiegelbeeld kan mijn ware leeftijd niet verbergen.
Helaas is ook de realiteit van de oneindigheid van het leven tot me doorgedrongen. Om me heen sterven vrienden, bekenden en jeugdhelden. De wereld die ik de afgelopen 56 jaar om me heb heen verzameld en opgebouwd brokkelt langzaam af totdat ikzelf aan de beurt ben. Die zekerheid beangstigd me niet omdat ik al heel lang geleden, samen met Kris in China, heb geaccepteerd dat je nooit alles zal kunnen zien, plaatsen kunnen bezoeken, boeken lezen en nieuwe vrienden ontmoeten.
De cirkel zal weer altijd en onvermijdelijk weer rond worden. Geboren - Leven - Sterven.
Het getal 65 was heel lang magisch omdat dat getal lag vastgelegd in de “Algemene Ouderdoms Wet”. De naoorlogse kabinetten durfden onder geen enkel beding aan dit getal te tornen. Het was in de nieuwe tijd, in het nieuwe millennium dat die nieuwe politici de wet gingen aanpassen. Politici met geen aandacht voor de wil van het volk. Politici die de democratie als werktuig zien. Beloven is stemmen winnen en beloften breken heeft geen directe gevolgen. Het magische getal 65 is nu volgens de website www.mijnoverheid.nl voor mij persoonlijk 67 geworden. Maar wel onder voorbehoud! Het kan nog hoger uitvallen met als direct gevolg dat er veel arbeiders nooit een euro zullen terugzien van al hun betaalde AOW premie.
De verhalen die ik heb moeten aanhoren over de VUT, het pre-pensioen en de gebroken pensioenen. Alsof 10.000 + 10.000 plotseling nog maar 12.500 is? Al deze onrechtmatige diefstallen van de gewone man in de straat deden mij besluiten om op mijn 41ste te stoppen met werken. Ik was gelukkig in de positie om voor mezelf te zorgen. En tot op de dag van heden heb ik daar nog geen moment spijt van gehad. Het huis dat ik in 2001 heb verkocht is op dit moment nog maar 60% waard van waar ik het voor heb verkocht. Ik ben er op tijd uitgestapt en heb al veel gezien en genoten. En ik hoop nog lang te kunnen genieten!
Vorige week kwam er onverwacht nog een getal voorbij! 250.000, twee honderd en vijftig duizend bezoekers op mijn weblog. Ik had dat nooit kunnen dromen toen ik mijn eerste verhaal naar blogger stuurde vanaf een hotelkamer in Singapore, ruim negen jaar geleden, dat mijn verhalen en foto’s zoveel mensen zou kunnen interesseren en motiveren.
Daarom wil ik langs deze weg al mijn lezers bedanken voor hun bezoeken aan mijn weblog, de felicitaties voor mijn zes en vijftigste verjaardag en de vele berichten aan mij en mijn vrouw via Faceboek.
Vrienden, bekenden en onbekenden, allemaal hartelijk dank.
Jielus en Lyka
