Nieuwjaar met een melkkoe (Deel 3)

San Antonio (Mamsi Homestay (Front Room)

Steef zijn kwaadheid was alweer verdwenen toen de mini-bus met een schok op de zandweg voor het huisje van zijn meisje tot stilstand kwam. Steef was geen man die lang kwaad was want zijn moeder had hem geleerd dat hij met lang kwaad zijn zichzelf het meest schaadde. Die ander waar hij lang kwaad op bleef dacht er al lang niet meer aan! De schuifdeur gingen open en de hele optocht schoonfamilie verdween in het kleine vervallen huisje. Steef bleef met zijn bagage en de chauffeur achter.
‘Tip? Tip?’, fluisterde de chauffeur verwachtingsvol toen hij de twee koffers van Steef achter het busje op het zand had geplaatst.
‘Neem een andere kapper!’, fluisterde Steef de chauffeur lachend toe die hem onbegrijpend aankeek.
De chauffeur begreep snel dat er bij Steef niets meer te halen viel en maakte zich uit de voeten. Steef bleef alleen achter met zijn twee koffers in een enorme stofwolk op het platteland van de Isaan. Hij keek eens goed om zich heen. Er was niets te zien. Een oud vervallen huisje, rijstvelden doorsneden met rijen suikerpalmen en af en toe een klein bamboe hutje met een rieten dak voor de boeren om te schuilen voor de regen en de brandende middagzon. Hier op het platteland bestaat er maar een klok! De zon. Wanneer het licht wordt gaan de hanen kraaien en is het tijd om op te staan en aan het werk te gaan. Zodra de zon haast recht boven de rijstvelden staat is het tijd om te slapen om de hitte van de middagzon te ontwijken. Zodra de lucht oranje kleurt ga je naar huis om te eten en te slapen. Het ritme van het leven van een arme rijstboer in de Isaan.
Steef slenterde met zijn koffers naar het kleine huisje waar de meesten van zijn schoonfamilie alweer lagen te slapen. Thai en slapen? Wat bezielt die mensen toch om de meeste tijd van hun leven met hun ogen dicht door te brengen? Er was het een en ander in het huisje verandert. Het viel Steef meteen op. De roze koelkast stond nog op dezelfde vertrouwde plaats. Steef opende nieuwsgierig de deur en tot zijn grote verbazing lagen er twaalf kleine ijskoude flesjes Singha bier en een voorraadje van zijn geliefde ham en eieren op hem te wachten. Hij opende meteen een flesje met de vertrouwde opener die aan een stuk touw aan de deurhandel van de koelkast bungelde en nam een flinke slok. Zo, dacht Steef. Ik ben weer thuis en we gaan eens heerlijk vakantie vieren!
In een schuur achter het huis kwam een oude diesel kwam rochelend op gang en het geluid kwam langzaam dichterbij. Het leek wel of er een handvol lagerkogels door de motor heen werden geschoten. Het kon Steef niet van zijn idee afbrengen dat hij nu eerst een ijskoud biertje ging drinken op de veranda van het huisje. Verblind door het scherpe zonlicht buiten had Steef niet meteen in de gaten dat de oude donkerblauwe Isuzu pick-up truck voor het huisje op hem stond te wachten. Zijn meisje riep iets dat hij niet verstond. Toen hij eindelijk zijn zonnebril had gevonden zag hij door de donkere glazen van zijn zonnebril dat de cabine al vol zat en dat hij plaats moest nemen achter in de laadbak van de pick-up truck. Steef aanvaarde zijn zitplaats met een gevoel voor romantiek. De romantiek van het platteland van de Isaan, de romantiek van het tegenovergestelde van Nederlandse gebruiken. De romantiek van het reizen gegoten in afzien en diepe ellende. Niet veel mensen zouden dit zonder te vloeken hebben geaccepteerd! Maar niet Steef, de romantiek van Thailand had hem alweer helemaal in haar macht.
Steef zag de alcoholische broer van zijn meisje aan de zijkant van het huisje op een stoel in de schaduw zitten. Zijn hoofd schudde als van een mens met de zwaarste vorm van Parkinson. Alleen in dit geval was de zoveelste fles Lao Khao verantwoordelijk, deze man zou zich zonder enige twijfel op zeer jonge leeftijd dood drinken en het kon niemand wat schelen.
‘Up to Buddha!’, zeggen ze hier en daarmee zijn ieders en tegelijk alle problemen opgelost want de oorsprong en oplossing van alle problemen worden gestuurd door de Boeddha!
De oude pick-up kwam schokkend op gang en reed de zandweg op. Een weg met gaten en kuilen waar je een Thaise olifant in kan verbergen! De zuigende werking van de open laadbak omgaf Steef in een dikke wolk rood stof vermengt met de onverbrande zwarte koolstof uit de rook van de pick-up. Het deerde Steef niet, ook dit hoorde bij de romantiek van het Thaise platteland.
Een eindje verderop passeerden ze een mooi nieuw wit huisje dat Steef nog niet eerder had opgemerkt. Voor het huisje in de kleine groene tuin zwaaide een kleine grijze man naar de passerende pick-up truck. Steef zwaaide terug totdat de kleine man met het huisje door de enorme rode stofwolk was verzwolgen. Hij moest niet vergeten straks aan zijn meisje te vragen wat het verhaal achter die man is. Misschien was het wel een bondgenoot en kon Steef hem dagelijks bezoeken.
Daar was eindelijk het verlossende asfalt, zo vlak als een biljartlaken. Het stof bleef achter boven de zandweg en Steef kon eindelijk ongestoord om zich heen kijken. Niet dat het uitzicht zoveel anders was dan om het huisje van zijn meisje, maar toch. Een grote waterbuffel, een trekdier voor op de rijstvelden die nu snel werden verdrongen door rode Chinese tractoren, rolde zich rustig in een ondiepe modderpoel tussen de jonge rijst. Het enorme bruine beest was nu door de modder muisgrijs geworden. Een witte reiger pikte de insecten van zijn dikke huid. een romantisch beeld uit het verleden.
Nog een paar jaar, dan kon Steef met pensioen en zou hij hier ook een huisje op het land van zijn schoonouders bouwen. Steef zou de dagen vullen met bier drinken en ….? Ja, wat eigenlijk nog meer? Hobby’s had Steef nooit gehad. Ja, hij had voor zijn moeder gezorgd, er was de biljartclub in het plaatselijk café en de visclub maar daar kon hij hier niet veel mee. Hij moest maar eens diep gaan nadenken over een hobby om de tijd in Thailand mee door te brengen. Met alleen bier drinken zou hij snel achter zijn zwager aan in het crematorium van de tempel eindigen, en daar had hij ècht geen trek in.
Steef realiseerde zich op dat moment dat hij geen idee had waar ze naar toe gingen en wat zijn schoonfamilie van plan was. Er was hem niets gevraagd en er was hem niets verteld voordat hij achter op de pick-up truck plaats nam! Lang kon hij er niet over nadenken! De pick-up stopte langs de weg en de cabine stroomde leeg. Twee tafels werden aan elkaar geschoven en iedereen nam plaats op kleine blauwe lage plastic krukjes. Voor Steef was er een plaatsje naast zijn meisje vrij gehouden. Kleine restaurantjes als deze vindt je op de meeste plaatsen in Thailand. Een menukaart is er niet dus toeristen laten deze restaurantjes vaak voor wat ze zijn. Pas wanneer ze enkele gerechten uit hun hoofd kunnen opzeggen strijken ze hier neer. Maar Steef was met zijn schoonfamilie en die konden alle klassieke Thaise gerechten in hun slaap opnoemen.
Er werd eten besteld en toen Steef aan de beurt was zei hij trots: ‘Khao Pad Kung Kai Dao?’
De serveerster knikte goedkeurend naar Steef en ging naar de keuken.
‘Laat het nu voor iedereen duidelijk zijn dat ik geen toerist in Thailand meer ben! Thailand is mijn tweede thuisland!’, sprak Steef terwijl de rest van de mensen aan tafel hem aankeek alsof hij net zijn verstand had verloren.
Twee flessen koud water en een grote fles Beer Leo verschenen op tafel met een half dozijn glazen. Er werd ingeschonken en er werd gedronken. Zijn schoonfamilie besteedde geen enkele aandacht aan hem! Steef had toch op zijn minst wel enkele goedkeurende blikken verwacht nadat hij zelf in het Thais zijn eten had besteld. De serveerster verscheen met de eerste schalen en zijn schoonfamilie doken op het geserveerde voedsel als gieren op een vers karkas.
Steef moest nog even wachten totdat hij aan de beurt was. Zo gaat dat namelijk in Thailand. Het eten dat klaar is in de keuken wordt direct geserveerd en je kan meteen eten. Wachten totdat iedereen aan tafel zijn eten heeft gekregen is onmogelijk omdat dan drie kwart van de tafel met koud eten zit op een ander zit te wachten.


Steef lacht in zichzelf over een voorval dat hij lang geleden in Khorat had meegemaakt. In een restaurant had hij het voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht tegelijkertijd besteld. Met als direct gevolg dat als eerste het ijsje, dat vanzelfsprekend als nagerecht was bedoeld, als eerste werd geserveerd. Samen met de koffie! Toen Steef de serveerster daarop attent maakte dat dat niet kon had ze Steef met grote ogen en een vreemd gezicht aangekeken. Zonder een woord te zeggen was ze weer van de tafel weggelopen. Dus het ijsje werd het voorgerecht en het voorgerecht het nagerecht. Steef wist sindsdien dat je altijd gang voor gang moet bestellen in Thailand. Dat vinden ze hier in Thailand helemaal niet erg.

Steef liet zijn blikken over de borden van zijn schoonfamilie gaan. De witte rijst was duidelijk maar wat er nog meer op tafel stond zou zelfs de maag van een Hollandse geit overstuur maken! Er stond een grote schaal met Som Tam, een salade van groene papaja met knoflook, vissaus, suiker, groene tomaten, pinda’s, chilipepers en nog veel meer. Het smerigste vond Steef wel de gefermenteerde krab òf vis die er in ging. De aanblik van het doorzichtige emmertje met die verrotte zwarte krabben was voor Steef al voldoende om te kokhalzen. En de geur! Stel je voor? Het ruikt als het lekwater van een vuilniswagen die op een tropische zomerdag een hele middag in de brandende zon heeft gestaan. En als klap op de vuurpijl is het gerecht zo pittig dat de volgende ochtend de tranen je opnieuw in de ogen schieten waneer je op de pot zit! En toch zat zijn familie te genieten van dit voor veel Nederlanders vreemde gerecht.
Daarnaast stond nog zo’n voor Nederlanders onbegrijpelijk gerecht. Een schaal met rauwe reepjes varkenslever aangemaakt met chilipepers, knoflook, limoen, citroengras en nog wat meer. Het was zo pittig dat de chilipepers alle bacteriën in het gerecht doodden. Kun je je indenken wat dat spul in je maag doet! Steef had het één keer per ongelijk geprobeerd. Toen hij nog niet wist wat het was en ook een beetje teveel van het Singha bier had geproefd. Eens maar nooit meer!
En daar was de Thaise nasi goreng met garnalen voor Steef! Het zag er fantastisch appetijtelijk uit en Steef was al aan het eten toe hij besefte dat ze het bestelde gebakken ei op het gerecht waren vergeten. Precies op dat moment arriveerde de serveerster met een gebakken ei op een klein schoteltje. Steef moest om zichzelf lachen! Man, dìt was het èchte leven! Dìt was wàt hij wilde wanneer hij eindelijk gestopt was met werken!
Voor het eerst in zijn leven bekroop hem de gedachten dat hij ook ontslagen zou kunnen worden op de fabriek. Het vreemde was dat de gedachte hem niet beangstigde. Hij pelde met zijn onhandige dikke worstvingers nog een garnaal en liet die met een golf Beer Leo in een donker gat verdwijnen. Misschien zou hij de oude van Rijn kunnen vragen of ze hem in plaats van iemand met een gezin zouden kunnen ontslaan? Dan kon hij al eerder naar Thailand. Zijn pensioen zou dan wel wat minder zijn maar de ontslagvergoeding zou aan de andere kant misschien wel voldoende kunnen zijn voor een eenvoudig huisje op het Thaise platteland. Hij schudde met zijn hoofd om de foute gedachte kwijt te raken. Met opzet werkeloos raken en dan met een uitkering naar Thailand vertrekken? Zijn oude moeder zou zich in haar graf omdraaien! Zo was Steef niet opgevoed! Nee, hij zou werken totdat hij een receptie in de kantine van de fabriek kreeg en voor de laatste keer zijn met kleurige slingers versierde garderobekast leeg maakte!
De schalen, borden, kommen en flessen waren leeg en het was tijd om af te rekenen en dat was Steef het meest plezierige moment van de maaltijd. De rekening kwam en nadat alle zes personen van de familie de rekening hadden gecontroleerd, voor de flauwekul want ze kunnen geen van allen rekenen, kreeg Steef hem in handen. Het hele feestmaal inclusief het bier had omgerekend nog geen vijftien euro gekost. Wat hield Steef toch van Thailand! Haar heerlijke gerechten en haar eenvoudige bevolking.
De zitplaatsen werden weer ingenomen en vol en voldaan reed de oude pick-up naar de volgende bestemming. Steef kon zich wel voor zijn kop slaan! Door het genot van de overheerlijke maaltijd was hij helemaal vergeten aan zijn meisje te vragen waar de rit naartoe ging. Hij was meegevraagd omdat hij de enige in het gezin was met geld in zijn zak, zo dom was Steef nu ook weer niet. Maar Steef had zich tijdens de elf uur durende vliegreis van Amsterdam naar Bangkok wel voorgenomen om zich niet meer te laten leegzuigen, figuurlijk dan.
Buriram verscheen en het werd steeds drukker. Steef had de stad in de laatste jaren enorm zien veranderen! De stad was groter geworden en alle grote winkels en restaurantketens hadden nu een filiaal in Buriram. Aan de ene kant was Steef daar niet blij mee want hij hield van het eenvoudige provinciale karakter. Aan de andere kant kon hij ook enorm genieten van zijn uitsmijter ham/kaas voor het ontbijt. Hij hield van het Thaise eten maar zijn wortels waren toch in Nederland ontwikkeld. Een varkenskarbonade met gebakken aardappelen, boontjes en jus òf een bordje met blokjes kaas en harde worst aan het einde van een warme dag bij een ijskoud biertje op de veranda voor het huisje waren toch ook niet fout?
Nee, Steef had het in de loop der jaren alleen maar meer naar zijn zin gekregen in Thailand.