Nieuwjaar met een melkkoe (Deel 5)

San Antonio (Mamsi Homestay (Front Room)

Het was toch een stuk verder lopen dan Steef had gedacht! Hij was al vijf kwartier onderweg en er was nog geen spoor van het witte huisje te bekennen. Hij begon dorst te krijgen. Het fijne rode stof stoof bij elke stap op en kwam in zijn mond en neus terecht. Hij had terracotta ringen rond zijn neusgaten en zijn mond. Op de bladeren van de bomen en planten langs de weg lag ook een dikke laag rood stof te wachten op de regens die in mei de start van het regenseizoen èn het rijstseizoen zouden aankondigen. Steef twijfelde of hij wel door moest lopen. Was hij al over de helft? Dan was doorgaan de beste beslissing! Hoe had hij zo dom kunnen zijn om zonder een flesje water op pad te gaan? Een simpel antwoord, op deze eerste dag in de Isaan had hij al teveel aan zijn hoofd gehad.
Steef stopte in de schaduw van een boom en keek eens goed om zich heen. Er was niets, werkelijk niets en niemand te zien. Deze leegte maakte hem op een speciale manier gelukkig en op een moment als dit wist hij 100% zeker dat hij hier, tussen de oneindige rijstvelden van de Isaan, de laatste jaren van zijn leven wilde doorbrengen. Door dat dagdromen had Steef niet in de gaten dat er in een wolk van rood stof een oude brommer naderde. Pas toen Steef de knetterende tweetaktmotor hoorde keek hij op.
Een jongen van een jaar of twaalf stopte naast Steef en begon in een plaatselijk dialect te ratelen. Steef beantwoordde het met zijn kolen engels en een nieuwe vriendschap was geboren zonder dat ze ook maar een woord van elkaar konden verstaan of uitwisselen. De jongen wees naar het zadel achter hem en even later raasden ze met z’n tweeën in een enorme rode wolk stof door de Isaan. Steef had er plezier in en genoot van elke achterop de brommer. Een beetje avontuur kon geen kwaad! Bij het zien van het witte huisje tikte hij de jongen op de schouder en wees naar het huisje als teken dat hij daar moest zijn. De jongen begreep Steef onmiddelijk en stopte precies voor de oprit van het huisje. Steef stapte af en twijfelde of hij de jongen wat geld wilde geven voor de lift.
Nog voordat Steef een beslissing had genomen klonk het achter hem, ‘Bon Giorno!’
Steef keek verbaasd om en achter hem stond de kleine grijze man. Piekfijn gekleed in een lichte katoenen broek en een wit katoenen shirt met half opgerolde lange mouwen. Een goudkleurig horloge glimde rond zijn pols. De man sprak tegen de jongen in het plaatselijke dialect en de jongen knikte naar Steef. Met een trap op de kickstarter sloeg de motor aan en verdween de jongen in een dikke wolk rood stof. De kleine grijze man gebaarde Steef galant dat hij hem voor moest gaan richting het kleine huisje.
Steef opende het hek en liep over het pad, met aan weerszijden een opvallend groen gazon, naar het kleine terras in de schaduw. Dat groene gazon was een opvallende kleur in het rood en grijs van het droge seizoen in de Isaan. Steef zag meteen dat er over dit huis was nagedacht en dat er kosten nog moeite waren gespaard.
In de verkoelende schaduw stelde de kleine grijze man zich aan Steef voor als Antonio, “Toto” voor vrienden. Hij kwam uit Milaan en was al drie en twintig jaar met een Thaise getrouwd. Toto sprak Italiaans, khmer en een beetje engels. Steefs sprak alleen maar Nederlands en een beetje engels dus dat beetje engels werd de gemeenschappelijke taal voor hun conversatie. Het gesprek was nog maar net op gang gekomen toen Toto Steef uitnodigde voor een korte rondleiding van het huisje.
Steef keek zijn ogen uit! In het huisje bromden twee airconditioners te brommen die het binnen aangenaam koel maakte. De twee badkamers en keuken waren uitgerust met propaangas geisers, en overal waren er mooie lichte tegels gebruikt op de vloeren en waar dat nodig was ook op de muren. Een 40” platte tv in de woonkamer en een 32” op de slaapkamer van Toto. Tenminste, zo leek het, op het eerste gezicht leek Toto niet bij zijn vrouw te slapen. De andere slaapkamer was namelijk veel vrouwelijker.
Hier was bij de bouw en afbouw niet op een paar centen gekeken en alleen de beste materialen waren gebruikt. De afwerking was haast on-Thai, daar zag je duidelijk de hand van een westerling in! Maar Steef was het meest onder de indruk van de elektrische installatie! Of beter gezegd, de vier individuele elektrische installaties! Twee losse systemen van zonnepanelen die de airconditioners van elektriciteit voorzagen. Een noodinstallatie op 12 Volt die alleen de noodverlichting bediende. En de hoofdinstallatie die het huis van 240 volt voorzag. Alles op zonnepanelen en een enorme kast vol grote oplaadbare accu’s. Het huisje bleek niet eens aangesloten op het openbare elektriciteitsnet! Misschien was dat niet eens zo’n slecht idee. Hoeveel dagen per jaar zaten ze hier zonder stroom? Teveel om blij van te worden in ieder geval!
Steef voelde zich wat ongemakkelijk bij het zien van deze luxe. Het was zeker minder romantisch dan het huisje van zijn schoonouders waar hij graag met zijn meisje wilde gaan wonen. Dat huisje mocht dan wel romantisch en authentiek voor de Isaan zijn maar in deze luxe zou hij toch ook wel zijn laatste jaren kunnen slijten.
De kleine grijze man kwam terug met twee flesje Singha Light en schonk voor zichzelf een klein glas in. Steef vroeg zich af of het onbeschoft en onbeschaafd was om uit de fles te drinken. In Nederland was dit de normaalste zaak van de wereld. Hij voelde zich nog niet op zijn gemak bij deze vreemde snuiter. Lang de tijd om erover na te denken had hij niet. Er toeterde ergens een auto en Toto stond meteen op en liep weg. Steef volgde hem automatisch. Een witte Toyota Landcruiser verscheen met een kleine Thaise vrouw achter het stuur. De hekken gingen elektrisch open en de auto parkeerde naast het huisje.
Steef volgde Toto terug naar het schaduwrijke terras en nam een slok van zijn bier. Het was even wennen! Hij had het Singha Light bier wel eens gezien maar hij had het nooit geprobeerd. Hij vond de extra bittere gewone versie altijd het lekkerste bier van Thailand. De vrouw had zich omgekleed en voegde zich bij Toto en Steef. Ze dronk een gekoeld glas witte wijn. Haar engels was beter dan dat van Toto zodat er een vreemd gesprek op gang kwam. Steef sprak tegen Toto die dan naar zijn vrouw keek die het in het italiaans voor Toto vertaalde. In omgekeerde richting kwam dan het antwoord van Toto op Steef zijn vraag. Maar het was gezellig en Steef dronk een tweede en een derde biertje.
De tijd vloog en toen de schemeringen over de Isaan vloeiden besefte Steef dat hij te lang was blijven zitten. Hij kon nooit meer voor het donker thuis zijn! Hij zat in een lastig parket dat onmiddellijk door de vrouw van Toto voor hem werd opgelost.
‘Wil je misschien blijven eten?’, vroeg ze vriendelijk, ‘we eten spaghetti vanavond, U houdt toch wel van spaghetti?
Nu was spaghetti niet bepaald Steef zijn favoriete eten, hij was een aardappels, groente en een stuk vlees man, maar nu op vakantie at hij ook rijst.
‘Waarom ook niet’, antwoordde Steef en hij hoopte dat zijn meisje hem straks met de pick-up truck kwam ophalen.
De vrouw verontschuldigde zich, stond op en verdween in het huis.
Steef en Toto konden het goed met elkaar vinden en dronken samen nog enkele biertjes totdat de vrouw ze kwam roepen dat het eten op tafel stond. Steef kreeg tranen in zijn ogen toen hij de netjes gedekte tafel zag. Hij slikte een brok in zijn keel weg en ging zitten. Waarom kon dit niet bij zijn meisje? Waarom was ze zo lui en zo lomp? LUI, met alleen hoofdletters! Voor een moment dacht hij aan zijn schoonfamilie die nu zonder twijfel op de grond met hun handen Papaja Pok Pok met grote brokken kleefrijst zaten te eten.
Dit was zeker geen Thaise spaghetti! Wat het wel was kon Steef niet een, twee, drie ontdekken maar dat het hem heerlijk smaakte ontging de gastvrouw en gastheer niet. Vers brood, een glaasje rode wijn, alles ging naar binnen alsof het een galgenmaal betrof. Steef kon alleen nog maar aan het heerlijke eten denken. De Isaan was nog nooit zo ver weg geweest terwijl hij er persoonlijk midden in zat.
Onder het eten vertelde de vrouw dat ze al twintig jaar in Italië woonde en dat ze twee keer per jaar naar Thailand kwamen. Ze hadden ook nog een huis aann de rand van Buriram. Maar Toto wilde daar niet meer wonen. Teveel lawaai en luchtvervuiling, en zo waren ze hier terecht gekomen, tussen de rijstvelden. Steef keek op zijn horloge en zag dat het al negen uur was! Hij moest nu ècht naar huis. Zijn meisje zou zich ongerust maken. Op zijn mobiele telefoon stonden geen gemiste gesprekken en er waren ook geen SMS berichten. Vreemd?, dacht Steef. Wordt ik dan niet meer gemist?
Toto’s vrouw, Sa, stond op en ruimde de tafel af. Ze kwam terug uit de keuken met een bord vol gesneden fruit en drie schaaltjes vanille ijs. Steef werd een beetje weemoedig bij dit beeld. Hij hield van zijn meisje, daar twijfelde hij niet aan, maar wanneer hij dit zag twijfelde hij wel of zijn meisje van hem hield. Zijn gedachten keerden weer terug naar het dessert. Hij had in tijden niet zo lekker gegeten en terug in Nederland zou hij ook eens proberen om minimaal een keer in de week spaghetti met stokbrood te eten.
Er verschenen kleine kopjes heel sterke koffie op tafel die Steef uit beleefdheid opdronk. Op de fabriek had hij de koffie weggegooid en de stekker van de koffieautomaat uit het stopcontact getrokken. Hij kende niemand die deze koffie voor zijn plezier zou drinken! Wisten Toto en Sa niet dat hun koffieapparaat kapot was?
Steef volgde Toto weer naar het terras waar het door de avondlucht ondertussen heerlijk koel was. Verschrikt voelde Steef aan zijn blote benen en armen. De muggen zouden hem weten te vinden en binnen de kortst mogelijke tijd zou hij onder de muggenbulten zitten zo groot als twee euro munten. Toto zag dat Steef niet op zijn gemak was en trok zijn aandacht. Hij wees onder de tafel en samen tegelijk keken ze onder de tafel waarop nog enkele lege flesjes bier stonden. Onder de tafel was een elektrische muggenvanger gemonteerd. Zo’n paarse lamp met elektriciteitsdraden er omheen gespannen. Bzzzt! Een korte flits en weer een mug minder. Steef volgde met zijn ogen de elektriciteitsdraad die via de tafelpoot in de grond verdween. Toto heeft ècht overal over nagedacht!
Maar Steef moest nu toch ècht gaan! Hij had er geen zin in maar hij moest zeker nog anderhalf uur in zijn eentje over die donkere langweg naar huis lopen. Het was geen prettig vooruitzicht! Het was gelukkig wel bijna volle maan dus hij kon in het maanlicht nog wat onderscheiden. Hij bedankte Toto en Sa voor de gezellige middag en avond, de overheerlijke maaltijd waarop ze tegelijk antwoorden dat hij altijd welkom was.
Sa en Toto liepen met hem mee naar de hekken en Sa starte de auto. Steef had het stilletjes gehoopt maar hij had het niet aangedurfd om het te vragen. Het was tenslotte hun eerste ontmoeting. De eerste ontmoeting? Het voelde nu al aan dat ze jaren goede vrienden waren! Hij vroeg zich ook af hoe zijn meisje zich zou gedragen wanneer ze in dit gezelschap verkeerde. Sa was na al die jaren een westerse vrouw geworden. Alleen haar uiterlijk deed zich nog aan haar herkomst herinneren.
Onderweg naar huis werd er geen woord gesproken. Steef was in diepe gedachten verzonken. Zijn wereld werd nu beheerst door grote tegenstellingen. Het kleine huisje van zijn meisje met haar achterlijke familie en het mooie witte huisje van Toto en Sa. Zijn droom om in Thailand te gaan wonen stond nog steeds overeind, maar de doelen leken gewijzigd!
Het huisje van zijn meisje lag onder een deken van duisternis. Steef hoorde de alcoholische broer van veraf naast het huis snurken. Hij lag nog steeds te slapen waar Steef hem die middag had verlaten. Als een waakhond op zijn eigen vuile deken. Daar kon hij in Nederland toch niet mee aankomen! De deur was open en er brandde een klein nachtlampje in huis. Links en rechts lagen er lichamen op matrassen op de grond. Steef schudde met zijn hoofd en in hem groeide een twijfel. Een twijfel of hij wel het juiste deed!
In zijn slaapkamer trof hij een leeg bed aan. Hij was op alles en nog wat voorbereid, maar niet op een leeg bed op zijn eerste avond in Thailand. Waar was zijn meisje? De twee krakend verse briefjes van duizend baht slopen als een giftige tropische klimplant zijn gedachten binnen. Die klimplanten zijn onuitroeibaar, ze groeien ’s nachts harder dan je ze overdag kan snoeien! Die gedachten, in combinatie met de alcohol en de fijne avond bij Toto en Sa, groeiden langzaam uit tot een last. Bedroefdheid en twijfel slopen naar binnen in zijn hoofd.
Steef ging op de rand van het bed zitten met zijn gezicht in zijn handen. Zelfmedelijden en twijfel hadden zich van hem meester gemaakt. De giftige klimplant had in zijn hoofd haar werk gedaan! Was deze vakantie een grote vergissing? Kon hij niet gewoon beter in Pattaya blijven? Zou hij over een paar dagen vertrekken? Hoe kwam zijn meisje aan dat geld? Voor het eerst kwam in Steef de gedachte op dat ze een ander had. Hij had de verhalen zo vaak gehoord! Onverwachts op vakantie komen en je vrouw met een ander aantreffen. De zomer- en wintervriend, twee verschillende mobiele telefoons met twee verschillende nummers.
Steef liet zich op het brede matras vallen en legde zijn hoofd op een kussen. Een oud kussen dat rook naar bosgrond in de herfst. De geur van schimmel, de dood en verval. Hij draaide zich op zijn rug en keek naar het onzichtbare plafond. Er zoemde een mug maar Steef had geen zin om zich in te smeren of de ventilator aan te zetten. Het was opvallend koud in het huisje, alsof zijn verkoelde hart het hele huis koelde. Hoe lang hij daar heeft gelegen wist hij niet maar hij kon niet slapen.
Met een koel biertje in de hand nam hij plaats op de kapotte plastic tuinstoel naast de deur voor het huis en luisterde naar de geluiden van de nacht in de Isaan. Er kwaakte een kikker en er huilde een hond, een haan kraaide te vroeg. Muggen zoemden om zijn hoofd. Het kon hem niets meer schelen. Malaria en Dengue zouden hem in het ziekenhuis doen belanden en hem bevrijden van deze ellende. Deze diepe ellende! Hij nam nog een flesje bier en de eerste jenevertraantjes verschenen op zijn gezicht. Overmand door zelfmedelijden zag Steef zijn Thaise droom in rook opgaan. Hij zou nooit meer een vaste relatie met een Thaise vrouw hebben! Erger nog, hij vond het nu zo’n verschrikkelijk rotland dat hij besliste om er nooit meer naar terug te keren. Het boek Thailand was voorgoed en voor altijd dichtgeslagen! Hij haalde nog een flesje bier en ordende zijn slechte gedachten. Voor Steef kwam er die nacht op die plastic stoel een einde aan zijn Thaise droom. En hoewel hij de oorzaak niet kon aanwijzen wist hij het zeker. Dit was de laatste keer dat hij in Thailand was!
‘Steef, Steef?’, hoorde hij ergens ver weg roepen.
Hij dacht dat hij droomde! Met een tong als een oude vaatdoek en dikke ogen keek hij op. Hij keek recht in het gezicht van zijn meisje. Het was al licht, om hem heen lagen lege bierflesjes voor het huis. Wat was er gebeurd?
‘Steef, Steef?, sprak zijn meisje opnieuw.
Ze keek hem met een brede glimlach recht in zijn ogen.