Ik loop op schuimrubber en het zonlicht, ondanks mijn zonnebril, doet pijn aan mijn ogen. Het was een gezellige middag/avond met veel oude vrienden en bekenden. Het is voor mij of de tijd het afgelopen jaar heeft stilgestaan. Toch zie ik ook grote verschillen met anderhalf jaar geleden. Laat ik maar meteen een open deur intrappen, er is helemaal niets te doen! Lege barren en lege restaurants.
Op mijn badslippers betreed ik de bekende paden. Hoevaak zou ik hier al hebben gelopen? Honderden? Misschien wel duizenden malen liep ik door Soi Chayapoom. Mijn ogen sporen de lelijke lichtbakken af en een lichte paniek overvalt me! Het zal toch niet waar zijn? De voor mij zo bekende korenblauwe lichtbak lijkt van de gevels verdwenen! Een stukje verder zie ik dat het stalen frame, inclusief tl-verlichting nog aan de gevel hangt maar de blauwe borden zijn ècht weg. Ik probeer mezelf nog wijs te maken dat ze aan vervanging toe waren.
Maar nee! Het onmogelijke is toch gebeurd. Het tijdperk van “Crazy Dave’s Diner” is ten einde gekomen en daarmee ook een van mijn favoriete ontbijtgelegenheden in Pattaya. Wat nu? Twee huizen verder steek ik aan de overkant van de straat mijn hoofd door de deur van mijn vaste kapster die gelukkig nog wel op haar vaste stek zit. Een Thaise vrouw en een Engelse arbeider ondergaan een pedicure terwijl de kapster me vriendelijk begroet.
De man kijkt me onschuldig aan met een uitdrukking op zijn gezicht alsof zijn vrouw hem heeft gedwongen. Zelf heb ik er nooit wat mee gehad, zo’n pedicure of een voetmassage maar er zijn drommen toeristen die denken dat het onlosmakelijk verbonden is met een vakantie in Thailand.
Het is vrijdag, dus marktmiddag met veel slappe klets, een grap en koude bieren. Voordat het zover is moet ik eerst nog even langs Jan om de sleutels van de koffer langs te brengen en eerst een hapje eten. De tropische warmte heeft me bevangen en mijn trek is absoluut verdwenen. Ik vecht om eten naar binnen te krijgen. Dan toch maar een sandwich van Subway. De special van € 1,75 gaat er normaal gesproken altijd wel in!
Met de nieuwe knellende Teva sandalen aan mijn voeten schuifel ik richting de markt waar de bekende marktgangers al druk bezig zijn met het nuttigen van light biertjes. Zelf blijf ik toch maar bij de Leo bieren, lekker zoet en lekker vol met dat spul dat veel mannen in Thailand gelukkig maakt en het meeste van hun ellende doet vergeten. Het is een prima middag en het doet me goed om zoveel oude vrienden bij elkaar te zien.
De tijd is voorbij gevlogen en het wordt tijd om te eten! Het bitterhop zuur heeft haar werk gedaan want ik trek krom van de honger. Waar anders dan bij Jocky’s ga ik vanavond eten? De aanbieding van de dag is niet te versmaden, dat had ik vanmiddag al gelezen!
Elke vijftig meter wordt ik door een slecht opgemaakte eenzame vrouw van lichte zeden aangeklampt, en aangesproken.
‘Where is Hang? When Hang come?’, ik zie de wanhoop en armoede in hun ogen en vertel ze maar snel dat “Hang” is getrouwd en dat hij nooit meer naar Thailand komt. Teleurgesteld druipen ze af en nemen als kleurrijke papegaaien weer plaats op hun krukken die in een lijn, zeg maar hinderlaag, staan opgesteld.
Fish & Chips! Zeg het maar? Kan ik me voor 149 baht hier een bult aan vallen. Het smaakt me uitstekend! Een laatste biertje, een ijsje en dan naar bed. De laatste restjes van mijn jetlag weg slapen zodat ik fris aan het weekend kan beginnen.
