Na ongeveer zestien maanden maak ik weer eens de gang naar Schiphol. Het voelt vreemd en ongemakkelijk om twee eenvoudige redenen, ik ben zonder mijn geliefde echtgenoot ik heb geen afscheid van mijn moeder kunnen te nemen. Eenzaamheid en blijdschap wisselen elkaar in mijn hoofd in een hoog tempo af.
Onbewust gaan mijn handen onafgebroken langs mijn zakken en bagage! Paspoort, portemonnee, iPhone, camera, GPS, drinkfles, medicijnen, zonnebril en leesbril. Alles zit nog steeds op de voor mij vertrouwde plaatsen op mijn lichaam en in mijn rugzak. Eigenlijk kan er maar weinig mis gaan, maar na die haast oneindige aaneenschakeling van tegenslagen in het afgelopen jaar zou het me niet verbazen wanneer het weer mis zal gaan. Niet dat Jielus de eeuwige optimist nu een pessimist is geworden! Nee, ik ben slechts wat onzekerder en voorzichtiger geworden.
De treinen brengen me zonder oponthoud naar Schiphol waar ik direct mijn bagage kan inchecken. Een vriendelijke donkere dame met een enorme bos zwart kroeshaar en een ontwapende glimlach neemt mijn koffer aan. Achttien kilo! Achttien kilo Hollandse delicatessen voor mijn vriend Jan in Pattaya. Het gaat te ver om alles op te noemen maar neem maar van me aan dat het een feest wordt in Thailand.
Het is zolang voor me geleden dat het me meteen opvalt hoe enorm Schiphol veranderd en verbeterd is. Het voelt vreemd zo eenzaam en alleen op deze enorme luchthaven en dat terwijl er honderden mensen om me heen zijn, maar ik ben toch blij dat ik na die zestien moeilijke maanden een paar weken stoom kan afblazen in mijn geliefde Thailand.
Mijn eigen rugzak wordt van alle kanten bekeken en gewogen, negen kilo, het argument dat mijn laptop er ook in zit is voldoende om een langgerekte rode sticker te ontvangen met daarop “Turkish Airlines CABIN/KABIN”.
Gelukkig geen enkel probleem en de eerste hindernis is zonder problemen genomen. De controle van de handbagage is nu gecentraliseerd en zeker een enorme verbetering. Binnen twintig minuten ben ik vanuit de trein tot achter de marechaussee, en dat is in het verleden wel eens anders geweest!
Schiphol zonder Cees Nolles is Schiphol niet meer. Ik heb ook geen trek in een biertje en omdat ik zo bij de gate naar binnen kan/mag lopen besluit ik om een grote koffie te nemen en de eerste regels van dit verhaal te schrijven. Een discipline waar ik thuis maar moeilijk aan toe kom. Er gebeurt te weinig en er is teveel afleiding om mijn fantasie haar vrije loop te laten.
Turkish Airlines? Ik zie al enkele van jullie een wenkbrauw ophalen! Een goede aanbieding! € 490,- voor een retour naar Bangkok met een uur overstappen op de heenweg en twee en een half uur op de terugweg. Turkish Airlines is lid van “Star Alliance” en dat is niet het eerste de beste samenwerkingsverband. Een paar jaar terug heeft mijn vertrouwen in de “Star Alliance” zich al een keer terugbetaald toen mijn vlucht met Egypt Airlines wegens technische problemen niet kon worden uitgevoerd. Binnen zes uur was ik overgeboekt op een vervangende vlucht met EVA Airlines naar Amsterdam! De eerste vlucht van Schiphol naar Istanbul is precies wat ik er van verwachtte. Net niet vol, een half uur te laat en het eten krijgt een zeven.
De kip met saté kruiden en groenten, er had wel wat meer saus op gemogen!
Het uur om in Istanbul over te stappen is net voldoende. Een flinke afstand tussen de twee pieren terwijl is volgens mij maar slechts een terminal is. Onderweg zie ik grote pullen Efes bier in een soort an Irish Pub. Die zullen me op de terugweg wel prima smaken!
Ik ben als een van de eersten aan boord omdat ik, wanneer het ook maar enigszins mogelijk is, het liefst achterin het vliegtuig zit. De Airbus 330-300 is tot op de laatste stoel gevuld. Dit is tegenwoordig eerder een regel dan een uitzondering. Mijn buurman is een Amerikaan van in de dertig die twee weken vakantie in Thailand zou gaan vieren. Dat is dan wel inclusief de drie dagen aan boord van het vliegtuig! Dat zet me toch ook wel even aan het denken dat ik die vier weken ontsnapping uit Zaltbommel zo maar voor lief neem. Er zijn heel veel anderen die het met minder moeten doen. En dan te bedenken dat we over een paar maanden waarschijnlijk weer gaan.
Het eerste boek van deze vakantie werd gesloten. “Elke dag een druppel gif” gaat over NSB kinderen na de tweede wereldoorlog. Een interessant verhaal dat toch ook wel ontroert.
Het tweede boek is een Pieter Aspe detective waarin Commissaris van In weer een ingewikkelde moord gaat oplossen. “Pandora” is de titel. Na enkele pagina’s op mijn Kobo Glo was het gelukkig al weer tijd om te eten. En ook deze maaltijd krijgt een voldoende.
Aubergine gevuld met rundergehakt, een smakelijk gerecht dat ik met plezier naar binnen werk. De kip van mijn buurman ziet er ook goed uit maar het lijkt hem niet te smaken. Na het eten hebben we nog een kort gesprek over Thailand. Hij is duidelijk zenuwachting. Het is voor hem de eerste keer in Azië en hij bestookt me met de bekende vragen. Over de veiligheid in Bangkok en het eten op straat, tot het reizen met de trein en het vliegen naar Chiang Mai. Het is me duidelijk: hij wil teveel in een te korte tijd. Een beetje advies is voldoende omdat hij aan zijn volgende buurman waarschijnlijk weer dezelfde vragen stelt.
Voor mij is deze dag afgesloten. Buiten is het aardedonker en in de cabine gaan de lichten uit. Ik kan nog niet slapen dus probeer ik een film te kijken. “Gravity” heeft een dunne verhaallijn maar de speciale effecten zijn heel spectaculair. Nog wat water en slapen. Morgen wordt ik wakker in Thailand.
