Na een redelijke nacht, de oordoppen hebben hun werk in ieder geval goed gedaan, schrik ik wakker wanneer mijn buurman zijn ontbijt krijgt geserveerd. Binnen enkele seconden ben ik helemaal bij de tijd en een verbaasde buurman staart naar me hoe ik de doorzichtige deksels van mijn ontbijt verwijder en me vol overgave op de eerste maaltijd van de dag stort.
Onbewust kijk ik op mijn horloge hoe laat het is. Maar hoe laat is het eigenlijk in het vliegtuig? Er zijn namelijk drie verschillende tijden aan boord! Ten eerste de tijd op de luchthaven van vertrek, ten tweede de tijd in de tijdzone waar zich het vliegtuig op dat moment bevindt en ten derde de tijd op de luchthaven van aankomst. Om het allemaal gemakkelijk te houden stel ik mijn horloge altijd direct in het vliegtuig op de tijd van mijn bestemming.
Het is dus kwart voor zes in Bangkok en we hebben nog drie en een half uur te gaan. Lange rijen tandenpoetsers en vroege poepers stellen zich op bij de, toch wel wat weinige, toiletten aan boord van de airbus. Voor mij is het contactlenzentijd en ik maak van de gelegenheid ook gebruik om de uitgezette gassen in mijn darmen de vrije loop te laten. In gedachten zie ik ze aan de andere kant van de dunne deur verbaasd naar elkaar kijken wat deze geluiden zouden kunnen zijn.
De klok tikt langzaam en de virtuele bladzijden op mijn Kobo Glo worden gestaag omgeslagen. Bijna elke bladzijde moet ik wel twee of drie keer lezen. Steeds dwalen mijn gedachten af naar gebeurtenissen in de afgelopen zestien maanden. Het heeft Lyka en mij niet echt meegezeten. Laten we maar hopen dat het nu allemaal achter ons ligt en dat we met een brede glimlach de toekomst tegemoet kunnen gaan.
En daar is Thailand! De grens van Thailand met Myanmar is hoog vanuit de lucht haarscherp te zien in de groene heuvels. Aan de ene kant nog groen en maagdelijk, aan de andere kant kaalgeslagen, bebouwd en doorkruist met asfalt, alles in de naam van vooruitgang. Volgens mij toch ook wel overgoten met een dikke saus van pure hebzucht! Nog een uurtje te gaan! De stewards en stewardessen beginnen met opruimen en het vliegtuig wordt gereed gemaakt voor de landing. Vandaag is voor hun ook de ramadan begonnen en dat maakt hun werk niet gemakkelijker.
We hebben de grond nog niet geraakt of de eerste strepen regenwater trekken over het kleine ronde raam van de tot de nok toe gevulde drukcabine. Het kan ook niet anders want het is nu regentijd in Thailand en omringende landen. Ik bespeur enige teleurstelling bij de toeristen om me heen omdat de zon niet hoog aan de hemel staat maar mij kan het eigenlijk niet zoveel schelen. Thailand is nu eenmaal Thailand en daar hoort wat regen op zijn tijd bij!
Ik blijf tot het laatste moment aan boord en kijk dubbel goed of ik niets ben vergeten in de bergruimte in de stoel voor me. Alles is gepakt en goedgehumeurd verlaat ik het toestel. Ik heb er zin in. Met mijn islamitische kennis wens ik iedereen aan boord een fijne en zuiverende ramadan en dat wordt door het cabinepersoneel van Turkish Airlines duidelijk op prijs gesteld. Turken zijn toch wel speciale moslims!
Bij de immigratie kan ik zomaar doorlopen omdat je immigratiekaart al ver van tevoren wordt gecontroleerd en je alleen maar door mag lopen wanneer de kaart helemaal en goed is ingevuld. Veel mensen staan aan de nieuwe hoge tafels, die aan beide zijden van de entree naar de aankomsthal zijn opgesteld, hun kaarten in te vullen, te verbeteren of te wijzigen. Zo streng heb ik het hier nog nooit meegemaakt.
Tijdens een normale aankomst in Thailand kan ik altijd zo doorlopen maar nu moet ik op de koffer wachten. Het duurt wel vijf en twintig minuten voordat de eerste koffer op de carrousel verschijnt, enkele minuten later verschijnt mijn gele koffertje en een gevoel van euforie overvalt me. Alles is goed gegaan en alles is in Bangkok.
Het wachten op de koffer heeft me wel de eerste bus gekost en dus koop ik maar gelijk een kaartje voor de volgende van 12:00. Er gaat er ook nog een eerder een andere bus! Die is goedkoper en je komt ergens in Jomtien terecht. Mij niet gezien, ik betaal liever wat meer waarna ik per comfortabele minibus naast de “Boxing Roo” wordt afgezet. Anderhalf uur heb ik te verdoen dus ga ik eerst maar op zoek naar wat te eten.
Het Thaise foodcourt naast de balies voor de buskaartjes is na al die jaren door iedereen ontdekt en hele kudde’s Chinese toeristen volgen de gekleurde vlaggetjes naar de tafels en counters. Het is ondertussen een hele opdracht om voor honderd baht coupons te bemachtigen laat staan om een maaltijd naar keuze te vinden.
De Thaise keuken is zeker geen slechte maar ik vindt toch wel dat hij wat overgewaardeerd is. Zodra mijn neus zich vult met de geuren van gekruide gerechten, gegrilde kip, limoen en knoflook gebeurt er wat vreemds en nieuw in mijn hoofd. Ik vindt het niet lekker ruiken! Ik vindt het zelfs wat onaangenaam in mijn neus! Is dat wat er gebeurt wanneer je zolang niet in Thailand bent geweest?
Ik kies voor een oude bekende, rijst met groente en kip in een dunne kokos kerrie. De Spaanse pepers beginnen meteen mijn tong te wurgen en mijn tanden proberen mijn mond te ontvluchten. Wat is dit eten pittig zeg! Snel wat rijst en een slok Coke Zero. Met parels van zweet op mijn voorhoofd bestudeer ik het gerecht dat voor me op tafel staat. Ik sta nog steeds achter mijn keuze maar de romantiek van vroeger is toch wel verdwenen en het smaakt me ook niet zoals ik verwacht, misschien gehoopt, had. Misschien is het wel de spanning of mijn vermoeidheid?
Tijdens de twee uur durende busreis val ik direct als een blok in slaap zodat ik niets van het steeds veranderende Thaise landschap zie. Pas in Pattaya schiet ik wakker. En daar heeft de tijd niet stilgestaan! De horizon is doorsneden met hoge woontorens die er zestien maanden geleden nog niet stonden! Het is niet te zeggen of het hier nu werkelijk goed of slecht gaat. Een ding valt me wel meteen op: het verkeer is een stuk minder dan ik me herinner.
Snel een douche, een snack, een koude beer Leo en veel oude vrienden en bekenden opzoeken.
