Mijn eerste week zit er bijna op en er gebeurt maar weinig. Of misschien beter gezegd, ik doe maar weinig! Wat moet ik hier in Pattaya hemelsnaam nog doen? Na al die dagen, weken, maanden en jaren die ik in Thailand heb rondgezworven is het eigenlijk wel allemaal gedaan en gezegd. Mijn motivatie is dan ook tot onder het vriespunt gedaald. Ik mis mijn vrouw nog het meest, eenzaamheid is niet het gevoel dat ik wil omschrijven maar het is meer het gemis. Steeds vaker realiseer ik me dat mijn moeder er ook niet meer is om me te begroeten wanneer ik weer eens van een reis terugkom.
In het begin van dit jaar schreef ik ook al over vijf en vijftig, een vreselijke leeftijd voor mijn gevoel. Het besef dat het leven eens zal eindigen is opgelaaid en ik denk dat het een proces is die de meesten van ons doormaken. Het verliezen van je ouders is de laatste psychologische stap naar het besef dat nu jou leven zal eindigen. Gelukkig krijgen we geen bericht over wanneer het zal eindigen maar we hopen stilletjes wel dat het snel en pijnloos zal zijn want uiteindelijk is ieder mens gedoemd om weer een te worden met de kosmos.
Ik vul mijn dagen met lezen, een beetje op bed liggen in een verkoelende bries uit de ventilator. Radio2 altijd op de laptop en mijn vrienden en familie in mijn gedachten. Gelukkig kan ik nog steeds genieten van de heerlijke goedkope gerechten die hier overal worden aangeboden.
En dan op een woensdagavond wordt ik geconfronteerd met de donkere zijde van Thailand! Na een gezellige middag met Peter en Jan bij de apotheek besluit ik om eindelijk maar eens bij dat Japanse straattentje aan de Third road te gaan eten.
Het eten was heerlijk en de bediening vriendelijk totdat ik moest betalen. Ik haal demonstratief mijn zuurstokroze Filofax tevoorschijn en laat nadrukkelijk het briefje van 1000 baht aan de ober zien. Aan de ongeïnteresseerdheid van de ober lees ik af dat ik vanavond aan de beurt ben.
En ja hoor! Hij komt terug met de rekening en een schaaltje met 500 baht te weinig. Mijn eerste beklag valt op doveman’s oren. Het volume van mijn stem gaat met twee stappen omhoog en de eerste andere gasten raken geïnteresseerd in het meningsverschil dat ik met de ober heb. Niet veel later komt hij kijken wat er fout is. Voorzichtig en met veel respect en theatrale armgebaren leg ik hem uit dat hij een fout heeft gemaakt. Ik heb hem een briefje van 1000 baht gegeven en hij heeft mij van 500 baht teruggegeven.
In Thailand bestaat er een ongeschreven wet dat je nooit, en dan ook nooit een fout zal toegeven. “Losing Face” heet dat zo mooi, ik weet niet eens of er wel een Thais woord voor bestaat maar dat betwijfel ik want daar zijn ze dan ook weer veel te narcistisch voor. Na enkele minuten welles en nietes te hebben gespeeld en wij beiden onze argumenten aan elkaar kenbaar hebben gemaakt loopt hij zonder wat te zeggen weg. Voor hem is het probleem opgelost!
Een voorbij lopende serveerster pakt het schaaltje met geld op en wil het begeleidende bonnetje nog een keer afrekenen. Een luide kreet van een dikke jongen, die later de bedrijfsleider blijkt te zijn, is voldoende voor haar om het schaaltje direct weer los te laten alsof het gloeiend heet is.
De dikke jongen houdt me, vanuit zijn ooghoeken, nauwlettend in de gaten. Zodra hij beseft dat ik geenszins van plan ben om de zaak te verlaten voordat ik mijn geld heb komt hij polshoogte nemen. Ik vertel hem netjes, op een volume dat de gehele clientèle mee kan luisteren, dat ik 100% zeker ben van mijn zaak. Hij roept de betrokken ober erbij en ze beginnen samen een gesprek is het Thais waarbij het glimlachen van de twee weinig goeds voorspeld. En dat lost niets op want ook de oplichtende ober claimt 100% zeker te zijn van zijn zaak.
Als scherprechter begint de dikke jongen de balans van de kassa op te maken om zo aan te tonen dat er geen kasverschil is! Alsof ik voor zoiets doms zou vallen? Die 500 baht zitten bij de dief in zijn zak of onder de lade wanneer ze allemaal meedoen in het complot. Hij laat me een strook papier met een hoop getallen zien en met een triomfantelijke grijns van een misdadiger verteld hij me dat de kassa klopt.
Ik sta plotseling op en voor een moment gun ik hem het zoete gevoel van de overwinning. Hij kijkt triomfantelijk naar het bedienend personeel en de koks die alle activiteit nauwlettend in de gaten houden. Wanneer hij weer bij de les is kijkt hij opnieuw naar het schaaltje geld dat ik nog steeds niet heb aangeraakt. Hij voelt dat er iets mis is!
Mijn rechterhand verdwijnt in mijn broekzak en ik haal mijn kleingeld tevoorschijn, ‘Tang Lek!’ Ik zie angst in zijn ogen verschijnen want nu blijkt de opgelichte en lichtelijk aangeschoten “Falang” ook nog eens wat Thais te praten. Mijn kleingeld verdwijnt weer in mijn broekzak en nu haal ik mijn roze agenda tevoorschijn, ‘Tang Yai! Pan Nueng!’ Ik haal een stuk of vier briefjes van 1000 baht uit mijn agenda en ik voel zijn ogen door de geopende portemonnee gaan waar hij nog meer briefjes van 1000 baht ziet zitten.
Als laatste speel ik de troefkaart van mijn Thaise rijbewijs. Het is de bedrijfsleider nu wel duidelijk dat hij niet met een dronken toerist heeft te maken. Ik spui nog wat woorden en termen die alleen mensen kunnen kennen wanneer ze veel tijd in Thailand, en met name niet in de toeristengebieden, hebben doorgebracht.
Hij voelt zich betrapt, dat is duidelijk aan zijn lichaamshouding af te lezen. Hij is duidelijk niet geamuseerd en roept kort maar krachtig dat de gewraakte ober ‘Ha Roi’, 500 baht, moet komen brengen. Nadat ik mijn geld in mijn broek heb weggestopt bedank ik uitgebreid de troep dieven in spé met de vermelding dat ik overmorgen weer kom eten!
Dat hoef ik dus niet meer te doen. Ik weet uit ervaring dat ik dan gewoon niet meer zal worden bediend. Het is jammer dat zo’n leuke dag met zo’n heerlijke maaltijd aan het einde zo in mineur moet eindigen. Maar toch heb ik er weer wat van geleerd: “Zorg dat je altijd voldoende kleingeld bij je hebt om je maaltijd gepast te kunnen betalen!”
En dan verval ook ik in de meest zinloze bezigheid die hier in Pattaya aan de orde van de dag is: Het zinloos bier drinken uit pure verveling.
